Alethea może poszczycić się gładką cerą i delikatnymi rysami twarzy. Każdy rumieniec na takim pięknym obliczu wzbudza powszechny zachwyt. Jedynym mankamentem okazuje się tu drobna, pojedyncza zmarszczka pojawiająca się na czole podczas głębokich rozmyślań dziewczyny. Włosy, typowo brązowe dla rodziny Tyrellów, zwykle kaskadami opadają jej na plecy i ramiona, okalając smukłą twarz. Czasem można ją również spotkać w swobodnym upięciu, w którym tkwią wplecione świeże, drobne kwiaty, co podkreśla jej niewinny, dziewczęcy wygląd.

Jej postawa jednak świadczy o dużej pewności siebie i opanowaniu. Alethea stara się trzymać wewnętrzną dyscyplinę, by obserwator nie potrafił dostrzec, kiedy wpada w skrajne emocje. W takiej sytuacji najbardziej zdradzieckie wydają się jej oczy. Wystarczy baczniejsze przyjrzenie się tym wspaniałym tęczówkom, żeby rozpoznać przynajmniej cztery stany, aktualnie władające duszą Alethei: gdy w oczach dziewczyny tańczą wesoło iskierki, oznacza to beztroską radość. Kiedy czuje smutek bądź czymś się martwi - tracą swój blask. Strach powoduje pewną szklistość. Brązowe spojrzenie spod długich rzęs przypominające niezmierzoną głębię jest natomiast pełne pasji i pożądania.

Dziewczynę często można ujrzeć w długich kolczykach oraz naszyjnikach opadających na dość pokaźnej wielkości biust lub kończących się tuż nad nim. Biżuteria ta podkreśla i upiększa jej naturę kobiecości. Proste suknie z delikatnymi zdobieniami eksponują figurę Alethei, godną zwrócenia na siebie uwagi.

Jej chód zawsze jest pełen gracji i lekkości. Dumnie wyprostowana, prezentuje się tak, jak na córkę Lorda przystało.

Alethea przyszła na świat jako druga córka Lorda Randalla z rodu Tyrellów, toteż od dziecka traktowana była z należytą uwagą. Od zawsze czuła ogromny szacunek do swoich rodzicieli. Podziwiała ojca za to, jak poświęcał się dla dobra kraju, z zaangażowaniem oddając się swoim obowiązkom. Chociaż nie dysponował dla niej zbyt dużym czasem, nie miała mu tego za złe, a wręcz przeciwnie - rozpierała ją duma, że jej tata był takim wspaniałym i szanowanym człowiekiem. Ogromnie cieszyła się, kiedy wracał z podróży. Zawsze wieszała mu się na szyję i relacjonowała wszystko, co go ominęło, jak też z przejęciem słuchała jego opowiadań. Kochała też matkę za to, że miała siłę na radzenie sobie z szóstką dzieci, które razem nie raz musiały przyprawiać ją o ból głowy.  Ale co Alethea mogła wtedy poradzić na to, że sprzeczała się z rodzeństwem przy każdej możliwej okazji? Była zbyt podatna na prowokacje i nie raz dawała mocno znać, że nie podobały jej się takie zaczepki, co z czasem wyrobiło w niej cierpliwość i opanowanie.

Nauka bynajmniej nie przysparzała jej żadnych kłopotów; przyswajanie informacji przychodziło jej z zadziwiającą łatwością. Łaknęła wiedzy, którą z zapałem pogłębiała, a także dużo wagi przykładała do poprawnego czytania i pisania. Uczenie się zasad dobrego wychowania oraz jazdy konnej sprawiało jej tyle samo radości, co zabawy z rodzeństwem czy kuzynami. Poza tym pragnęła, by rodziciele byli z niej dumni, co bardzo szybko uzyskała.

Z biegiem lat Alethea dojrzewała i zmieniała się z małej, uroczej dziewczynki w młodą niewiastę o niezwykłej urodzie. Pewnego razu na dworze pojawił się pewien młodzieniec, który od razu zyskał sympatię Tyrellówny. W bardzo krótkim czasie zdążyli zżyć się ze sobą na tyle, żeby się w sobie zakochać. Tak przynajmniej Alethei się wydawało. Otóż niespodziewanie wyszło na jaw, że jego zainteresowanie dziewczyną od początku zawierało w sobie ukryty przekaz; chłopak wykorzystywał ich znajomość do zbierania informacji o Lordzie i jego nowych przedsięwzięciach. Ktoś, komu Alethea zaufała bezgranicznie, zdradził ją w bardzo brutalny sposób. Rozczarowanie i ból po zranieniu opuścił ją w chwili, kiedy postanowiła sobie nie dać się więcej nikomu oszukać. Od tamtej pory jej naiwność przeistoczyła się w pewien dystans do świata i otoczenia. Stała się pewną siebie dziewczyną, która nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Zaczęła bardziej cenić sobie szczerość i zaufanie, które w tych czasach wydawały się tak rzadko spotykane. Ciężko przychodziło jej także wybaczyć poważne kłamstwa. Rodziciele instynktownie wiedzieli, czym się kierować, wybierając jej imię, które dosłownie znaczyło "prawda".

Usłyszawszy o otruciu Księcia Dorne'a przez swoją młodszą siostrę, przeżyła szok. Nie spodziewała się tego po Alysanne. Ta niespodziewana wiadomość przyprawiła Aletheę o poważne zmartwienie, gdyż nie wiedziała, po czyjej stronie stanąć. Przecież członek jej rodziny dopuścił się haniebnego czynu, plamiąc honor swego rodu. Z drugiej strony była to jednak siostra, którą znała od dziecka, a wspólnych więzi trudno się tak zwyczajnie wyrzec. W związku z tym nawet, gdyby dziewczyna chciała pomóc siostrze, miała związane ręce, jak też sama musiała mieć się na baczności, aby i ona nie straciła w oczach opinii publicznej. Alethea uważała siebie za bystrą dziewczynę, która z każdej sytuacji potrafiła się wykaraskać, dodatkowo zyskując przy tym pewne profity, ale w tej sytuacji czuła się zupełnie bezradna, co było dla niej nader nieprzyjemnym uczuciem. Jedyne, co jej pozostało, to modlić się o sprawiedliwy wyrok.

Niedługo po tym na rodzinę Tyrellów spadło kolejne nieszczęście. Najstarszy brat dziewczyny, dziedzic rodu Lorent Tyrell został zamordowany we własnej komnacie. To wydarzenie wstrząsnęło Aletheą i jednocześnie wprawiło ją w jeszcze większe przekonanie, że powinno się być ostrożnym w doborze ludzi, którymi się otacza. Wiązało się to również z tym, że na zaufanie należało zasłużyć.

Patrząc przez pryzmat swego życiowego doświadczenia, dziewczyna zaczęła zdawać sobie sprawę z następnej rzeczy. Znajdowała się w odpowiednim wieku do zamążpójścia i czuła na sobie ten ponury obowiązek, w którym byłaby częścią transakcji. Nie miała nic przeciwko temu, posłusznie mogła spełnić każdą wolę ojca, a to dlatego, iż była przekonana, że zakorzeniony w niej dystans sprawi, że nigdy nie spotka jej miłość, o jakiej marzyła, będąc dzieckiem.