Antonia Tyrell

Aparycja

Przez długie lata, znakiem charakterystycznym Antoni był jej uśmiech, którym rozpraszała ponure wnętrza oraz dusze. Swych towarzyszy obdarowując nim nadzwyczaj chętnie, błyszczącymi oczami wpatrywała się ciekawie w każdego, kto zechciał poświęcić jej chwilę swego czasu. Zdecydowanie gustując w jasnych barwach, Antonia uwielbiała się śmiać i spędzać czas na łonie natury. Nic więc dziwnego, że do tej pory jej osoba wielu może kojarzyć się z delikatnymi, wiosennymi kwiatami, rosnącymi pośród soczyście zielonymi trawami i liśćmi. Młoda kobieta rozkwitła jak i one, zatrzymując w sobie te zaciekawione spojrzenie, które jednak z roześmianego zmieniło się w nieco poważniejsze. Wydoroślała, chociaż w dalszym ciągu pozwala sobie czasem na powrót do dzieciństwa i zabaw, jakie preferowała w tamtym okresie. Wplata wtedy żywe kwiaty we włosy, odrzucając złote ozdoby na rzecz natury i lekko przemykając w ogrodzie, ugania się za polnymi istotami, aby szkicować je potem w cieniu drzew. Przez drobną postura, ozdobioną lekkimi szatami, przypominać może wtedy dziecko, chociaż dzięki staraniom i naukom, wie jak ukazać się w dobrym świetle, gdy wymaga tego sytuacja i goście.  

Biografia

Antonia na świat wyrywała się bardzo chętnie i szybko, nie dręcząc rodzicielki i położnej długim, głośnym płaczem. Swej matce oszczędzając tym samym wiele godzin bólu i mordęgi, już w pierwszych chwilach swego życia, wykazywała zainteresowanie otaczającymi ją ludźmi, wpatrując się w nich szeroko otwartymi oczami. Kolejne miesiące i lata, tylko utwierdzały wszystkich w przekonaniu, że natura Antoni jest ciekawska i żywa. Jako dziewczynka interesowała się wszystkim, jednocześnie potrafiąc swą uwagę szybko przerzucić z jednego tematu na drugi. Ochoczo jednak kształciła się pod okiem rodziców i nauczycieli, pragnąc przynieść im chlubę równie wielką co synowie. Doskonale zdając sobie sprawę z roli w kierunku której ją kształcono, nie zamierzała burzyć ustalonego porządku. Antonia nie zwykła wprowadzać zamętu w życie najbliższych, zawsze stawiała ich na piedestale. Pragnęła by byli szczęśliwi, co cieszyło ją samą. Rodzina była dla niej najważniejsza, więc nagły wyjazd starszego brata, musiał zburzyć jej dotychczasowym światopoglądem. Moment pożegnania uświadomił jej, że życie nie zawsze będzie wyglądało tak samo, a los może odebrać to co ceniło się najmocniej. Ba! Osoby, które uważała za najbliższe, mogą jej siebie odebrać. Dziecięca naiwność zniknęła prędko, chociaż jeszcze kilka lat musiało minąć, aby Antonia rozwinęła w sobie pokłady egoizmu. Nie chciała być tylko posłuszną córką, ale pragnęła zadbać o to, by po śmierci rodziców, jej życie nie zmieniło się diametralnie na gorsze. Nie chciała opierać się tylko na zdaniu rodziny, której mogło zabraknąć. Zdarzenia z ostatnich lat zaś utwierdziły ją w słuszności swej zmiany. Pragnienia Antoni jednak musiały się zderzyć z wolą rodziny, co mogło wywołać bunt w jeszcze młodym sercu.  

Ekwipunek

Szkicownik wraz z przyborami
Suknie w jasnych barwach
Wisior w kształcie róży
Biżuteria

acidbrain