W oczach czai się to, co człowiek pragnie ukryć przed spojrzeniami innych. Oczy są zwierciadłem duszy. Z nich czytać można jak z otwartej księgi. Są początkiem i końcem, wyznacznikiem zwycięstwa lub klęski. To w oczach należy szukać prawdziwego oblicza drugiego człowieka. Ten, kto posiadł tą wiedzę, może nazywać się zwycięzcą. Bo gdy spojrzy w oczy wroga dostrzeże w nich odpowiedź na wszystkie pytania. Jasne czy ciemne, zielone bądź lawendowe… oczy zawsze wyrażają to, czemu zaprzeczają słowa.
Maegor o tym wie. I w jego oczach, koloru wrzosów porastających stepy, a jednocześnie zimnych jak lód, z którego zbudowano Mur, można dostrzec to, że wie. Bo i dlaczego miałby udawać, że nie wie? Potęga, potęga cała kryje się w tym spojrzeniu, przecinającym na wskroś, nieugiętym i inteligentnym. Spojrzenie dowódcy? Zwycięzcy? Władcy? Czy potępionego? Próżne są trudy tych, którzy szukają odpowiedzi w dwóch sadzawkach wzroku Targaryena. Nie znajdziesz tam, mężny rycerzu i szlachetna damo, odpowiedzi. Nie odszukasz łaski ani miłości. Są bowiem ludzie, których zadaniem jest kochać, są tacy, którzy mają wzbudzać zaufanie. Są też jednak ci, co miast szczęścia siać mają grozę. Dyskomfort. Głęboko ukrywaną niechęć. Do której grupy zalicza się Maegor, gdzie pasuje ten konkretny element układanki? Wszędzie… i nigdzie zarazem. Gdyby choć jeden nieuważny gest, choć jedno wypowiedziane pochopnie słowo pomogło rozwikłać zagadkę Targaryena, sprawa byłaby łatwiejsza. Ale właśnie na tym polega jego fenomen - próżno szukać u Smoka czerni bądź bieli w zachowaniu. Są jedynie odcienie szarości, mniej lub bardziej chylące się ku mrokowi. Są niezjednane pokłady tajemniczości. Są dokładnie wyuczone ruchy, są groźne uśmiechy i szaleńcze gesty. Jest w końcu gra pozorów, bowiem Maegor nie ma sobie równych w teatrze cieni. Powierzchowność mówi, że to silny, nieustępliwy i nade wszystko dziki mężczyzna. Nieposkromiony w ruchach, nieprzewidywalny w decyzjach i stawiający na piedestale własną potęgę. Ten Targaryen jest charakterystyczny w pewien niepokojący sposób. Wystarczy jedno spojrzenie, by nie móc spod powiek wymazać zimnego wzroku lawendowych oczu, by krzywić się mimowolnie na widok jego uśmiechu, by w końcu dojść do wniosku, że z tego człowieka najpewniej jest okropny przyjaciel… i wybitny wróg. Sam Maegor doskonale wie, że im mniej liczne grono powierników, tym większa dyskrecja. A dyskrecja stanowi klucz do sukcesu. Jest jak schody, po których można szybko wejść, miast z mozołem piąć się po zatłoczonej drabinie prowadzącej na szczyt… wystarczy jedynie uważać, by nie poślizgnąć się na śliskich stopniach.
Co czyni go wyjątkowym? Być może wzrost - mając ponad sześć stóp siłą rzeczy przyciąga się uwagę dworzan, nienawykłych ostatnimi czasami do Targaryenów przywodzących na myśl raczej górę żelaza, niźli smukłych władców. Maegor posturą wdał się w Aegona Zdobywcę, nie zaś swego ojca, wielu ma nawet wątpliwość, czy zmieściłby się na Żelaznym Tronie... wielu, poza samym zainteresowanym. Malujący się na twarzy Targaryena wyraz zaciekłej determinacji zwykle łagodzony jest przez uśmiech. Próżno jednak oczekiwać w tym grymasie rozbawienia - na myśl przywodzi raczej pełen kpiny gest, zapowiedź nadchodzącego wybuchu złości. Porastająca twarz Maegora jasna szczecina, na podbródku przekształcająca się w brodę, jedynie wzmacnia efekt. Patrząc w lico tego, jakby nie patrzeć - księcia, rozmówca może być pewien jednego - wystarczy jedno nieuważne słowo, by ten, kto popełnił błąd, stracił głowę. I to zaledwie pojedynczym cięciem oburęcznego miecza.

Maegor od momentu przyjścia na świat, czyli przed trzydziestoma czterema dniami imienia, zawsze postrzegany był jako władca ewentualny. Nikt nie miał wątpliwości co do tego, iż starszy o cztery lata Aerys to król gwarantowany - silny jako niemowlę, nieznośny jako mały chłopiec, z wiekiem jedynie popadający w odmęty swej wyższości nad rodzeństwem. Mało kto jednak chciał przyznać, ze dorastający w cieniu brata Maegor mógłby w przyszłości stanowić dla władcy opozycję, choć dla wszystkich było oczywiste, że w rodzinie królewskiej walka o tron pomiędzy męskimi potomkami jest nieunikniona…
… zwłaszcza, gdy jeden z pretendentów otrzymuje imię po najokrutniejszym władcy z rodu Targaryenów. Ciężko jednak oczekiwać od kilkuletnich chłopców, iż będą gromadzić wokół siebie ośrodki władzy, zamiast bawić się drewnianymi mieczami i rzucać na siebie z pięściami w ramach rozrywki. Maegor przez pierwsze lata swego życia nie różnił się od setek innych dzieci w królestwie - cóż, może poza wyglądem, pochodzeniem, zajmowaną pozycją i uporem charakteru… co suma summarum oznacza, że w niczym nie przypominał nawet latorośli możnych lordów. Młody chłopiec, by nie nazywać siedmioletniego potomka króla bezosobowym określeniem „dziecka” pod wpływem dworskiego życia oraz nacisków wywieranych przez dwa tuziny nauczycieli, przez których był otaczany , postanowił ukierunkować swe siły na dziedziny, które w przyszłości miałyby okazać się pożyteczne. I właśnie w ten sposób Maegor rozpoczął swą przygodę z wojaczką. Od pacholęcia pobierał nauki walki mieczem oraz tarczą (którą, wbrew obiegowej opinii, można wykorzystać do czegoś więcej niż ukrywania się za nią), strzelania z łuku (z miernym skutkiem) oraz jazdy konno. Podczas, gdy część jego rodzeństwa wolała spędzać czas w Czerwonej Twierdzy, Maegor nie stronił od szaleńczych eskapad poza Królewską Przystań, gdzie walił w karczemnych bójkach po mordach … lub wręcz odwrotnie - dostawał od silniejszych od siebie. Jednak z biegiem czasu i ta różnica zaczęła się wyrównywać, Targaryen bowiem mierzy sobie dziś ponad sześć stóp wzrostu i należy do jednych z lepiej umięśnionych mężów w Czerwonej Twierdzy, nie wyłączając nawet członków Gwardii. Kiedy tylko dostał rycerskie ostrogi w szesnasty dzień imienia, wielu sądziło, że los Maegora będzie związany właśnie z Gwardią Królewską. Kiedy jednak do uszu samego Targaryena dotarły wieści, że w ten sposób pozbawi się prawa do dziedziczenia tronu (oraz kobiet), natychmiast odrzucił ewentualność zostania przybocznym własnego brata. Co tu zresztą mówić - czasami rywalizacja pomiędzy Maegorem a Aerysem była wręcz namacalna, bracia próbowali swych sił w każdej dziedzinie… i w każdej z nich zwyciężał pierworodny Jaehaerysa II, z dość prostej przyczyny - żaden sędzia nie pragnął zaleźć za skórę przyszłemu królowi. Inna sprawa, że tym samym trafiał na czarną listę drugiego co do starszeństwa Targaryena…
… który, z czystej zawiści, zwykle głęboko tłumionej, mścił się na stronniczych poddanych. Rodzice być może popełnili błąd, nadając mu imię po Maegorze I Okrutnym, bowiem część cech dawnego władcy wraz z mianem wsiąknęła w jego imiennika. Targaryen w porywach wściekłości, wywołanych zwykle przez Aerysa, niejednokrotnie demolował własną komnatę, udowadniając przy okazji, że jego siła w przypływach agresji godna jest olbrzymów zza Muru - ileż ław i stołów rozpłatanych mieczem służba musiała wynieść z jego sypialni, niewielu jest w stanie zliczyć. W ostatnich latach rywalizacja pomiędzy braćmi nieco przycichła - po objęciu tronu przez Aerysa, Maegor opuścił Westeros, udając się do Wolnych Miast, gdzie też nawiązał wiele cennych, zagranicznych kontaktów, głównie z dość podejrzanym półświatkiem Quartheńczyków. Tam też uzyskał miano „Szmaragdowego Płomienia”, gdyż nie raz widziano go w tamtejszej gildii alchemików, poszukującego możliwości kontrolowania smoczego ognia… którym pragnąłby pewnego dnia przywrócić do życia same smoki. Póki co jednak skończyło się na kilku spalonych budynkach na obrzeżach miast… oraz ofiarach śmiertelnych, głównie w formie prostytutek, strawionych zielonymi płomieniami. Maegor podobno próbował spłodzić z nimi smoka, trzymając w pobliżu łoża dzbany ze smoczym ogniem - jak skończyło się to dla kobiet, łatwo się domyślić. Prostaczkowie powiadają, że obecny król, obawiając się własnego brata, postanowił zesłać go jak najdalej od dworu. Inni zaś sądzą, że Maegor wyruszył w świat z powodu królowej, którą, w przeciwieństwie do Aerysa, darzył czymś więcej niż poczuciem małżeńskiego obowiązku. Jak wiele prawdy jest w słowach gawiedzi, wie jedynie sam zainteresowany, który po otrzymaniu niepokojących wieści o osłabieniu władzy królewskiej, powrócił do Westeros. Starając się zachować dystans od króla, jako członek rodu przejął dowództwo nad częścią armii, której też zaczął narzucać właściwą sobie, okrutną i żelazną dyscyplinę.

W oczach czai się to, co człowiek pragnie ukryć przed spojrzeniami innych. Oczy są zwierciadłem duszy. Z nich czytać można jak z otwartej księgi. Są początkiem i końcem, wyznacznikiem zwycięstwa lub klęski. To w oczach należy szukać prawdziwego oblicza drugiego człowieka. Ten, kto posiadł tą wiedzę, może nazywać się zwycięzcą. Bo gdy spojrzy w oczy wroga dostrzeże w nich odpowiedź na wszystkie pytania. Jasne czy ciemne, zielone bądź lawendowe… oczy zawsze wyrażają to, czemu zaprzeczają słowa.
Maegor o tym wie. I w jego oczach, koloru wrzosów porastających stepy, a jednocześnie zimnych jak lód, z którego zbudowano Mur, można dostrzec to, że wie. Bo i dlaczego miałby udawać, że nie wie? Potęga, potęga cała kryje się w tym spojrzeniu, przecinającym na wskroś, nieugiętym i inteligentnym. Spojrzenie dowódcy? Zwycięzcy? Władcy? Czy potępionego? Próżne są trudy tych, którzy szukają odpowiedzi w dwóch sadzawkach wzroku Targaryena. Nie znajdziesz tam, mężny rycerzu i szlachetna damo, odpowiedzi. Nie odszukasz łaski ani miłości. Są bowiem ludzie, których zadaniem jest kochać, są tacy, którzy mają wzbudzać zaufanie. Są też jednak ci, co miast szczęścia siać mają grozę. Dyskomfort. Głęboko ukrywaną niechęć. Do której grupy zalicza się Maegor, gdzie pasuje ten konkretny element układanki? Wszędzie… i nigdzie zarazem. Gdyby choć jeden nieuważny gest, choć jedno wypowiedziane pochopnie słowo pomogło rozwikłać zagadkę Targaryena, sprawa byłaby łatwiejsza. Ale właśnie na tym polega jego fenomen - próżno szukać u Smoka czerni bądź bieli w zachowaniu. Są jedynie odcienie szarości, mniej lub bardziej chylące się ku mrokowi. Są niezjednane pokłady tajemniczości. Są dokładnie wyuczone ruchy, są groźne uśmiechy i szaleńcze gesty. Jest w końcu gra pozorów, bowiem Maegor nie ma sobie równych w teatrze cieni. Powierzchowność mówi, że to silny, nieustępliwy i nade wszystko dziki mężczyzna. Nieposkromiony w ruchach, nieprzewidywalny w decyzjach i stawiający na piedestale własną potęgę. Ten Targaryen jest charakterystyczny w pewien niepokojący sposób. Wystarczy jedno spojrzenie, by nie móc spod powiek wymazać zimnego wzroku lawendowych oczu, by krzywić się mimowolnie na widok jego uśmiechu, by w końcu dojść do wniosku, że z tego człowieka najpewniej jest okropny przyjaciel… i wybitny wróg. Sam Maegor doskonale wie, że im mniej liczne grono powierników, tym większa dyskrecja. A dyskrecja stanowi klucz do sukcesu. Jest jak schody, po których można szybko wejść, miast z mozołem piąć się po zatłoczonej drabinie prowadzącej na szczyt… wystarczy jedynie uważać, by nie poślizgnąć się na śliskich stopniach.
Co czyni go wyjątkowym? Być może wzrost - mając ponad sześć stóp siłą rzeczy przyciąga się uwagę dworzan, nienawykłych ostatnimi czasami do Targaryenów przywodzących na myśl raczej górę żelaza, niźli smukłych władców. Maegor posturą wdał się w Aegona Zdobywcę, nie zaś swego ojca, wielu ma nawet wątpliwość, czy zmieściłby się na Żelaznym Tronie... wielu, poza samym zainteresowanym. Malujący się na twarzy Targaryena wyraz zaciekłej determinacji zwykle łagodzony jest przez uśmiech. Próżno jednak oczekiwać w tym grymasie rozbawienia - na myśl przywodzi raczej pełen kpiny gest, zapowiedź nadchodzącego wybuchu złości. Porastająca twarz Maegora jasna szczecina, na podbródku przekształcająca się w brodę, jedynie wzmacnia efekt. Patrząc w lico tego, jakby nie patrzeć - księcia, rozmówca może być pewien jednego - wystarczy jedno nieuważne słowo, by ten, kto popełnił błąd, stracił głowę. I to zaledwie pojedynczym cięciem oburęcznego miecza.

Maegor od momentu przyjścia na świat, czyli przed trzydziestoma czterema dniami imienia, zawsze postrzegany był jako władca ewentualny. Nikt nie miał wątpliwości co do tego, iż starszy o cztery lata Aerys to król gwarantowany - silny jako niemowlę, nieznośny jako mały chłopiec, z wiekiem jedynie popadający w odmęty swej wyższości nad rodzeństwem. Mało kto jednak chciał przyznać, ze dorastający w cieniu brata Maegor mógłby w przyszłości stanowić dla władcy opozycję, choć dla wszystkich było oczywiste, że w rodzinie królewskiej walka o tron pomiędzy męskimi potomkami jest nieunikniona…
… zwłaszcza, gdy jeden z pretendentów otrzymuje imię po najokrutniejszym władcy z rodu Targaryenów. Ciężko jednak oczekiwać od kilkuletnich chłopców, iż będą gromadzić wokół siebie ośrodki władzy, zamiast bawić się drewnianymi mieczami i rzucać na siebie z pięściami w ramach rozrywki. Maegor przez pierwsze lata swego życia nie różnił się od setek innych dzieci w królestwie - cóż, może poza wyglądem, pochodzeniem, zajmowaną pozycją i uporem charakteru… co suma summarum oznacza, że w niczym nie przypominał nawet latorośli możnych lordów. Młody chłopiec, by nie nazywać siedmioletniego potomka króla bezosobowym określeniem „dziecka” pod wpływem dworskiego życia oraz nacisków wywieranych przez dwa tuziny nauczycieli, przez których był otaczany , postanowił ukierunkować swe siły na dziedziny, które w przyszłości miałyby okazać się pożyteczne. I właśnie w ten sposób Maegor rozpoczął swą przygodę z wojaczką. Od pacholęcia pobierał nauki walki mieczem oraz tarczą (którą, wbrew obiegowej opinii, można wykorzystać do czegoś więcej niż ukrywania się za nią), strzelania z łuku (z miernym skutkiem) oraz jazdy konno. Podczas, gdy część jego rodzeństwa wolała spędzać czas w Czerwonej Twierdzy, Maegor nie stronił od szaleńczych eskapad poza Królewską Przystań, gdzie walił w karczemnych bójkach po mordach … lub wręcz odwrotnie - dostawał od silniejszych od siebie. Jednak z biegiem czasu i ta różnica zaczęła się wyrównywać, Targaryen bowiem mierzy sobie dziś ponad sześć stóp wzrostu i należy do jednych z lepiej umięśnionych mężów w Czerwonej Twierdzy, nie wyłączając nawet członków Gwardii. Kiedy tylko dostał rycerskie ostrogi w szesnasty dzień imienia, wielu sądziło, że los Maegora będzie związany właśnie z Gwardią Królewską. Kiedy jednak do uszu samego Targaryena dotarły wieści, że w ten sposób pozbawi się prawa do dziedziczenia tronu (oraz kobiet), natychmiast odrzucił ewentualność zostania przybocznym własnego brata. Co tu zresztą mówić - czasami rywalizacja pomiędzy Maegorem a Aerysem była wręcz namacalna, bracia próbowali swych sił w każdej dziedzinie… i w każdej z nich zwyciężał pierworodny Jaehaerysa II, z dość prostej przyczyny - żaden sędzia nie pragnął zaleźć za skórę przyszłemu królowi. Inna sprawa, że tym samym trafiał na czarną listę drugiego co do starszeństwa Targaryena…
… który, z czystej zawiści, zwykle głęboko tłumionej, mścił się na stronniczych poddanych. Rodzice być może popełnili błąd, nadając mu imię po Maegorze I Okrutnym, bowiem część cech dawnego władcy wraz z mianem wsiąknęła w jego imiennika. Targaryen w porywach wściekłości, wywołanych zwykle przez Aerysa, niejednokrotnie demolował własną komnatę, udowadniając przy okazji, że jego siła w przypływach agresji godna jest olbrzymów zza Muru - ileż ław i stołów rozpłatanych mieczem służba musiała wynieść z jego sypialni, niewielu jest w stanie zliczyć. W ostatnich latach rywalizacja pomiędzy braćmi nieco przycichła - po objęciu tronu przez Aerysa, Maegor opuścił Westeros, udając się do Wolnych Miast, gdzie też nawiązał wiele cennych, zagranicznych kontaktów, głównie z dość podejrzanym półświatkiem Quartheńczyków. Tam też uzyskał miano „Szmaragdowego Płomienia”, gdyż nie raz widziano go w tamtejszej gildii alchemików, poszukującego możliwości kontrolowania smoczego ognia… którym pragnąłby pewnego dnia przywrócić do życia same smoki. Póki co jednak skończyło się na kilku spalonych budynkach na obrzeżach miast… oraz ofiarach śmiertelnych, głównie w formie prostytutek, strawionych zielonymi płomieniami. Maegor podobno próbował spłodzić z nimi smoka, trzymając w pobliżu łoża dzbany ze smoczym ogniem - jak skończyło się to dla kobiet, łatwo się domyślić. Prostaczkowie powiadają, że obecny król, obawiając się własnego brata, postanowił zesłać go jak najdalej od dworu. Inni zaś sądzą, że Maegor wyruszył w świat z powodu królowej, którą, w przeciwieństwie do Aerysa, darzył czymś więcej niż poczuciem małżeńskiego obowiązku. Jak wiele prawdy jest w słowach gawiedzi, wie jedynie sam zainteresowany, który po otrzymaniu niepokojących wieści o osłabieniu władzy królewskiej, powrócił do Westeros. Starając się zachować dystans od króla, jako członek rodu przejął dowództwo nad częścią armii, której też zaczął narzucać właściwą sobie, okrutną i żelazną dyscyplinę.