Blackmont to zamek w Dorne, który znajduje się pod protekcją Martellów i jest siedzibą rodu Blackmont. Umiejscowiony został w strategicznym miejscu - niedaleko granicy z Reach, na północ od Starfall i wschód od Skyreach.

Powietrze, do tej pory nieruchome, gorące i stęchłe, pochłodniało nagle i ożyło, gdy tylko jeźdźcy pożegnali się z bezkresną, rozgrzaną pustynią i wjechali w cień gór. Książę Edric poczuł wiatr na twarzy i we włosach, co złagodziło nieco twardy, nieustępliwy wyraz twarzy, który towarzyszył mu, odkąd wyruszył ze Słonecznej Włóczni. Już na tym etapie wędrówki wyprzedził maszerującą za nim armię o dobre kilka dni. To właśnie wtedy główny trzon został rozdzielony na dwie części. Pierwsza z nich udała się na północ, druga zaś - powinna już wkraczać w pierwsze obszary wyżynne, z każdym krokiem żegnając się z pustynią, nad którą zapewne przez jakiś czas ciągle wisieć będzie kurz wznieciony przez potęgę Dorne. Gdyby Martell odwrócił głowę, zapewne jego oczom ukazałoby się zalane oślepiającym słońcem pustkowie. To właśnie przez nie przejechali z wprawą znaną tylko Dornijczykom. Całą drogę towarzyszył im wiatr, rozwiewający włosy w pędzie. Wicher, podrywający piasek, ukłucia ziarenek na twarzy. Pod kopytami chrup żwiru, kamieni, a wcześniej piasku. W lewym ręku mokry od potu rzemień wodzy, w prawym krótka kawaleryjska włócznia. U lewego kolana kopis, krzywy jednosieczny miecz. Książę Edric jednak nie ogląda się za siebie, w końcu nigdy tego nie czynił. W życiu, jak i w przenośni. Robi to za Martella jego kary koń. Odwraca głowę, łypie okiem. Nazywa się Zefios, Wiatr Zachodni. Jeździec z prawej to Olyvar Allyrion. Ten z lewej to Perros, jeden z giermków. I inni jeźdźcy ze Słonecznej Włóczni, Godsgrace, Vaith, z różnych stron Dorne. Wszyscy składają się na lekką jazdę zwiadowczą armii księcia, liczącej pięćdziesiąt koni. Gdyby ktoś zapytał Edrica, co tak właściwie formują ci ludzie, odpowiedziałby bez wahania, z właściwą sobie dumą:
To mój oddział. Jestem księciem Dorne, dziedzicem rodu Martell, pierworodnym synem. Wiodę oddział doliną rzeki Torentine, mógłbym wyznać, gdzie dokładnie zmierzamy, ale najpewniej zmuszony bym był zabić swego rozmówcę.
Jeszcze wiele mil przed nimi, lecz utrzymując to tempo dotrą tam w tydzień, wyprzedzając jedną z części swej armii, która ruszy inną drogą niż pięćdziesięciu jeźdźców. Tydzień to bardzo dużo albo mało czasu, zależy od człeka. Zaś dla Edrica Martella tydzień to okres idealny.
Wjechali w wąwóz górski. Jeźdźców otoczyły skały o fantastycznych kształtach, tworzące coś na kształt bramy, wiodącej wprost na przestwór zalanej słońcem pustyni lub zamykającej dostęp do niej. Z ich punktu widzenia, był to portal odgradzający od rozgrzanej piaskowej równiny. Kilka mil dalej dostrzegli zarys siedziby rodu Blackmont i książę już wiedział - dziś odpoczną całą noc, by jutro podjąć dalszą wędrówkę do swego celu, za nic mając niedogodności drogi. W końcu za nimi maszerowała olbrzymia armia, którą należy odpowiednio ulokować, rozstawić i osiedlić, nim ruszy do boju. Właśnie to było jednym z celów ich pośpiechu, który sprawił, że odłączyli się od wielotysięcznego wojska i ruszyli do przodu. Blackmont zaś miało być nie tylko miejscem odpoczynku, ale także wymiany informacji. To tutaj przysyłano wszystkie kruki z wiadomościami skierowanymi do Martella i to tutaj zostaną one dokładnie przeanalizowane przez pięćdziesiąt bystrych umysłów, które na bieżąco ustalają taktykę. W tej wojnie nie ma miejsca na błędy i niedociągnięcia.
- Rozsiodłać konie! - głos Edrica zmieszał się z dźwiękiem kopyt uderzających o bruk dziedzińca, na który przed chwilą wjechali w pełnym pędzie. Zwierzęta, oblepione mieszanką kurzu i potu, zaczęły nerwowo poruszać chrapami, najwyraźniej wyczuwając studnię z wodą. Martell zeskoczył z siodła kocim ruchem i nawet nie rozprostowując nóg po długiej podróży, ruszył prosto do Sali reprezentatywnej, prowadzony przez człowieka Blackmontów. Przed nim długa, pełna pytań i odpowiedzi noc.

Zamek od przybycia księcia zaczął żyć jakby własnym życiem. Przez drzwi prowadzące do sali reprezentacyjnej ciągle ktoś wchodził lub wychodził. Brzęczą sztylety i wygięte w lekki łuk na dornijską modłę ostrza. Dudnią po bruku końskie kopyta, załadowane piramidami zapasów. Kowal wyrzuca spod młota snopy iskier. Do rana wszystko niezbędne do wojny będzie lśnić i mienić się w świetle. Na razie brud, brud wokoło, hałas, łoskot jak w wielkim porcie. Nie odróżnisz lorda od włócznika. Wszyscy ubrani w sposób właściwy dla pustynnych wojowników, wszyscy brudni, wszyscy zakurzeni, wszyscy klną. I pośród tego hałasu prosto do szczytu stołu, gdzie na honorowym miejscu zasiadał książę Edric, zmierza maester Blackmont. I milkną rozmowy. Umorusani wojownicy spoglądają za nim. Każdy wie - czarne skrzydła, czarne słowa. Wszyscy czują to w głębi serca. Normalnie nikt by nie zauważył starca, dłubaliby w swoich talerzach, przerzucając się sprośnymi żartami. Ale tu dzieje się coś gorszego, bo maester ma czelność przerwać posiłek, zaś książę Edric odbierając wiadomość, przybiera nieprzenikniony wyraz twarzy, zupełnie jakby nie wierzył w to, co właśnie przeczytał. Bystry wzrok Martella raz po raz przebiega po linijkach tekstu, dopiero po dłuższej chwili zamierając w jednym punkcie.
Otruty.
Długie, lśniące ostrze krzywego, jednosiecznego miecza rozprasza ostatni promyk słońca, rozsypuje iskrami po marmurach sali, po czym gaśnie. Tak, jak zgasło życie Księcia Dorne. Edric powoli i bardzo starannie złożył niewielki kawałek pergaminu na pół, po czym spokojnym gestem nakazał nachylić się maestrowi.
- Moje rodzeństwo zostało poinformowane, jak mniemam? - Martell odsunął od siebie wymownym gestem puchar z dornijskim winem. - Wyślij do Słonecznej Włóczni wieść, że nie zawrócę teraz ze szlaku. Niech Lynette i Mellarie jak najszybciej wrócą ze stolicy, koniecznie statkiem. W Królewskiej Przystani powinna stacjonować jedna z naszych galer handlowych, więc nie powinien to być żaden problem. Aida ma nie opuszczać komnat bez straży. I niech nikt nie próbuje oddzielić mej pani matki od ciała Księcia, ma być przy wszystkich obrzędach pogrzebowych. - Edric urwał na moment, przesuwając delikatnie kciukiem po ustach, wyraźnie rozważając kolejne słowa. - W Słonecznej Włóczni mają wydać dekret. - powiedział w końcu, wbijając ostre spojrzenie w maestra. - Każdy, kto posiada jakiekolwiek informacje dotyczące sprawcy… albo sprawców morderstwa ma zgłosić się do garnizonu. Jeśli słowa, które przyniesie, okażą się przydatne w śledztwie, dostanie sakwę złotych smoków. A teraz idź, wyślij kruki. - Martell, nawet nie czekając na oddalenie się maestra, wstał powoli od stołu, spoglądając na pięćdziesiąt skupionych, ogorzałych męskich twarzy. Wieść, którą im przekaże może odebrać chęć do walki… albo wręcz przeciwnie.
- Towarzysze broni… - książę podniósł się powoli z siedziska, zupełnie jakby w przeciągu tych kilku minut przybyło mu dziesięć dni imienia. - Bracia… ze Słonecznej Włóczni przybył kruk z wieściami, które zwykłym mężom odebrałyby ducha walki… zwykłym, czyli nie nam. Nie pustynnym wojownikom, nie tym, którzy wychowali się w Dorne, już w łonie matki hartując serca. - Martell uniósł z blatu stołu kopis, wsuwając go z cichym sykiem w skórzaną pochwę. - Mój pan ojciec nie żyje. Podobno został otruty, lecz nim kogokolwiek oskarżę o niegodne morderstwo… wzywam was do tego samego. Powściągnijcie swój gniew. I spożytkujcie go na polu bitwy. - gdyby Edric został w sali dłużej, zapewne usłyszałby niejedno słowo współczucia albo solennej obietnicy zemsty. Jednak po skończonej wypowiedzi odszedł od stołu, bez zbędnych tłumaczeń kierując się do wyjścia, odprowadzany jedynie ciężkim od emocji dalej milczeniem.
- Wyruszamy za dwie godziny. - rozkazał głuchym tonem, otwierając ciężkie, dębowe drzwi i znikając za nimi.
W życiu mężczyzny jest tylko kilka momentów, w których ten może pozwolić sobie na chwilę słabości. Śmierć ojca jest jedną z takich chwil. Chwil, w których nawet powściągliwy w uczuciach, oschły jak pustynia i tajemniczy Edric musi odnaleźć ciche, pozbawione zbędnych towarzyszy miejsce.

Manfrey wylegiwał się w łóżeczku kiedy promienie słoneczne zaatakowały jego ślepia. Jak co dzień o tej samej porze zaczynał się przeciągać by spokojnie wyjść spod pościeli. Marzył teraz o porannej kąpieli jednak nie miał dziś na to czasu. To dziś jego ojciec chciał sprawdzić czego nauczono go przez tyle lat bycia jego dziedzicem. Przynajmniej on tak mówił. Czy się zjawi? Tego nikt nie był pewny, bowiem to był Lord, który sam dobierał sobie zajęcia i priorytety w danym dniu.
     Nie chcąc dłużej czekać na ojczulka ubrał się i wyszedł na dziedziniec. Dziś chciał potrenować, dlatego też zawołał do siebie jednego z mężów jego kompanii. Cóż to Manfrey chciał sobie utrwalić? Ah tak, riposty. Wyciągnął drewniany miecz i wystawił go pod takim kątem by być gotowym do obrony. Dał sygnał, a mężczyzna, który miał z nim trenować rzucił się na niego z prostym cięciem. Blackmont był świadomy swojej pozycji, dlatego też szybko odepchnął swym mieczem jego i zadał swój cios prosto przez klatę. Całe szczęście Manfrey nie użył zwykłego ostrza, a drewniane. Dobrze dla jego przeciwnika.
     Pocieszył się trochę tym, że jego odział patrzył teraz na niego z dumą, ale po tym tylko zajęła go myśl o tym gdzie mógłby się znajdować jego ojciec. Przywykł już do rzucanych przez niego słów na wiatr...