To, co działo się od chwili przybycia do Orlego Gniazda, aż do momentu, w którym zorientowała się, iż krwawi, pamiętała jak przez mgłę. Dość szybko straciła Reinmara z oczu, pojawiła się prośba samego Lorda Arryna o odwiedzenie go, schorowanego, w jego komnatach. Była przecież młoda, pełna sił. Wierzyła również w to, że teraz, kiedy jest już w Dolinie, w swoim nowym, drugim domu, wszystko będzie dobrze. Czyżby zgrzeszyła czymś przeciwko starym bogom? Czyżby mieli jej za złe, iż tak szybko opuściła swoją ukochaną Północ, rwąc się do nowego życia?
Nie była w stanie opanować syknięcia pełnego bólu, ani też zgięcia się w pół. Pojawiły się gorączkowe myśli - dziecko. Nie może go stracić. Nie może stracić przyszłego Lorda Orlego Gniazda. Nie wiedziała kto, jak i kiedy przeniósł ją do komnat, układając ostrożnie na miękkim łożu. Ból był paraliżujący, jednakże w niczym nie ustępował niepokojowi, który szalał w jej świadomości. Chwyciła dłoń jakieś służki.
- Dziecko. Dziecko jest najważniejsze. Słyszysz?! SŁYSZYSZ MNIE!?
Nie chciała potrząsnąć biedną, nie mniej przerażają jak ona kobietą, ale wydawało się Nihil, że to właśnie zrobiła. Opadła bez sił na poduszkę. Widziała przed oczyma bardzo wyraźny obraz swojego ojca. Lord Stark uśmiechał się serdecznie, słuchając tłumaczyć upartej, małej Nihil, która powtarzała, że nigdy nie wyjdzie za żadnego szlachetnego lorda i nigdy nie będzie matką, gdyż musiałaby zmuszać swe córki do bycia damami. A ona sama przecież damą nigdy nie chciała być. Widziała Reinmara, pochylającego się nad nią, kiedy w noc po ślubie w Winterfell, znaleźli się w końcu sami w komnatach. Ogień, który tlił się w kominkach, widoczny był również w jego oczach. Widziała również swoje siostry oraz braci, z którymi zawsze ganiała po wszystkich korytarzach, potrącając służki i nie raz wywracając jakieś cenne wazony. Uśmiechnęła się, choć tak naprawdę był to grymas cierpienia.
- Winterfell. Musisz wysłać kruka do Winterfell. Nie zapomnij, dobrze? Nie zapomnij...
Dom, za którym tęskniła i którego, jak sobie uświadamiała, miała już nigdy nie zobaczyć. Tak naprawdę nie pogodziła się do końca z faktem, że zmuszona była opuścić Północ. Miała niespełna osiemnaście dni imienia. Im dłużej przebywała poza Winterfell, tym więcej była w stanie oddać, aby chociaż jeden rok móc beztrosko tam spędzić. Wydawało się jej, że krzyknęła z bólu. Że nie była w stanie tego wytrzymać.
- Dziecko. Musicie. Musicie je ratować!
Prosiła ze łzami w oczach.