Noc Ivory pełna była snów, których intensywność barwa, realizm oraz zagmatwanie były po prostu męczące, dlatego też obudziła się wręcz wykończona, mimo iż poranek był doprawdy uroczy. Obudziło ją wejście służki, lecz leżała jedynie w ciepłej pościeli, obserwują dziewczynę spod przymrużonych powiek. Kiedy podeszła, Ivory przetarła oczy i przewróciła się na bok, wspierając się na łokciu. Jej hebanowe włosy były potargane, a wzrok nieco nieprzytomny.
-Jakim święcie? - spytała służkę, starając sobie przypomnieć o cóż mogło chodzić.
Zaraz jednak myśl o pochodzie sprawiła, iż księżniczka podniosła się z łoża. Przeciągnęła się jak kotka, po czym z wdziękiem podeszła do misy z wodą, aby opłukać twarz i szyję.
-Czy woda do kąpieli już jest gorąca? - zadała dziewczynie następne pytanie, osuszając twarz czystym płótnem.
Zeszłego wieczora rozkazała dziewczynie przygotować kąpiel, a później ją obudzić - Ivory dużą wagę przykładała do swej powierzchowności. Lud bowiem zawsze bardziej miłował damy piękne i budzące zachwyt, o których można było pisać pieśni, a Ivory pragnęła miłości ludu.

Ivory skinęła głową, pozwalając jej odejść, aby sprawdziła temperaturę wody. Sama stanęła przy okiennicy spoglądając na swą ukochaną krainę. Tak bardzo brakowało jej ojca. Smutek uderzył weń nagle, z niespodziewaną siłą, aż skurczyła się nagle, przygarbiła. Nie mogła uwierzyć w to, że już go z nimi nie ma, jednakże... Musiała być silna.
Wyprostowała się i rozłożyła ręce, aby służka zdjęła z niej jedwabną nocną szatę, po czym podążyła w stronę balii i zanurzyła się w gorącej wodzie, niemal parzącej jej skórę. Wyszorowawszy ciało, pozwoliła, aby służka umyła jej hebanowe pukle.
-Satyna? - spytała zniesmaczona - A insze materiały? Wolałabym zdecydowanie... bardziej zwiewną suknię.
Nie pozwoliła sobie jednak na długie moczenie, wzywały ją obowiązki. Wynurzyła się z gorącej wody i rozkazała opatulić ją miękkim, czystym płótnem.
-Przysłano błękitną?

Mistrz Gry

Dziewczyna zaraz po ostrożnym zdjęciu z ciała księżniczki nocnej koszuli, zanurzyła materiał w wodzie z lawendowymi olejkami. Jak Ivory będzie udawać się na spoczynek, czekała już na nią świeża, złożona przy łożu, koszula. Pałacowi w Słonecznych Włóczniach nie można było odmówić schludności, a nawet skłonności pedantycznych.
Kiedy tylko Ivory nacieszyła się ciepła, pachnącą wodą, służka przyklękła przy księżniczce. Sięgnęła po grzebyk i zajęła się rozczesywaniem włosów, dokładnie i z niezwykła delikatnością obchodziła się z każdym zaplątaniem.
- Moja Pani! Satyna to jeden z wielu, aczkolwiek dominuje w strojach - satyna zwykła, bawełniana, matowa. Kazałam wszystkie rozwiesić przy lustrach, abyś mogła uważnie przyjrzeć się materiałom. Jest jeszcze aksamit, jedwab, len.
Zaczęła wymieniać, jednocześnie myjąc włosy. Kiedy odpowiednio je namydliła, przepłukała parokrotnie wiodą z odpowiednimi, roślinnymi wyciągami. Odeszła po chwili na parę kroków i kiedy komiężnika wychodziła z bali, była już gotowa, aby otulić jej ciało miękką tkaniną.
- Nie jedną! Jest błękitna, ciemna niczym dno oceanu....
Westchnęła rozmarzona.
- Chcesz je obejrzeć, Moja Pani, czy najpierw podać śniadanie? [/i]

Ivory pozwoliła mówić dziewczynie, jednakże sama odpłynęła myślami do swych braci oraz wojny, która ich czekała. Tak bardzo pragnęła pokoju, jednakże część jej chciała jedynie powiesić wszystkich Baratheonów, którzy otruli jej ojca. Myśląc o księciu Dorne oczy Martellówny zaszkliły się, jednakże szybko otarła łzy, nie chcąc rozklejać się przy służce.
Czasami miała wrażenie, iż ta dziewczyna potrafi myśleć jedynie o pięknych szatach i wzdychać na widok sukien księżniczki.
-Najpierw je obejrzę - zdecydowała młódka, przeczesując mokre włosy palcami.
Otulona płótnem usiadła na ławie przy okiennicy, wystawiając twarz do porannego słońca.
-Czy są wieści od Edrica? - spytała jeszcze, nim dziewczyna odeszła po suknie.

Ivory przewróciła oczyma, kiedy służka wyszła. Przepadała za nią, doprawdy, jej dobroduszność i prostolinijność były urzekające, jednakże czasami miała wrażenie, iż jej umysł jest... Bardzo ograniczony, jeśli chodzi o rzeczy wysokie i ważne. Suknie miałaby jej zrekompensować brak wieści od ukochanego brata? Ivory ze smutkiem spojrzała w okno i czekała na suknie.
Niewiele obchodzili ją w tym momencie chłopcy z lustrem, czy krawcowe. Przez chwilę była pogrążona we własnych myślach, grzejąc twarz w blasku słońca. Kiedy jednak wszystko było gotowe, Ivory wstała z ławy, wciąż przytrzymując płótno, które osłaniało jej ciało.
-Pokażcie mi tę złotą, jedwabną - rozkazała, wskazując brodą na jeden ze strojów.

Ivory cierpliwie stała i czekała, aż służki skończą pracę przy wkładaniu i układaniu sukni na jej osobie. Nie spoglądała w lustro, czekała jedynie na końcowy efekt. A kiedy wreszcie była gotowa - zadowolenie malowało się na jej twarzy. Barwa sukni oraz krój podkreślały jej egzotyczną urodę i światło jakie odeń biło. Nie bez przyczyny zwano ją Słońcem.
-Niech będzie ta - powiedziała kobietom.
Całe szczęście, iż idealną okazała się pierwsza. Nigdy nie miała cierpliwości do przymierzania tysiąca sukien. Ivory podeszła do toaletki i usiadła na stołku. Zwróciła się do jednej z dziewcząt:
-Ułóż mi włosy.
Sama zajęła się wybieraniem biżuterii ze szkatuły.

Ivory wybrała kolię z cytrynów i złota, które idealnie pasowały do sukni. Służce podały zdobiony diamentami grzebień, aby wplotła jej go w finezyjne upięcie. Cierpliwe siedziała wyprsotowana, aż dziewczyna upora się z jej długimi, lśniącym i gęstymi włosami. Syknęła tylko czasem, kiedy pociągnęła za mocno. Ivory pozwoliła sobie na założenie jeszcze kolczyków z cytrynami, które pasowały do kolii.
-Wpuść go czym prędzej, niewiele mamy czasu - odezwała się księżniczka, nawet nie spoglądając na służkę.

Mistrz Gry]

Poczciwego Imrandilla księżniczka znała bardzo dobrze. Był tutaj odkąd pamiętała, zajęty zawsze sprawami organizacyjnymi dworu, jeden z zaufanych jej ojca, więc lojalnie służył także Ivory. Był mężczyzną już w sędziwym wieku, ale pomimo lat na karku, starość nie odznaczyła na nim wielkiego piękna a pasma siwych, miejscami przerzedzonych włosów czy też zmarszczki na czole dodawały mu powagi.
Imrandill ukłonił się księżniczce, wciskając pod pachę kilka rulonów.
- Księżniczko! Mam nadzieję, że siły Ci dopisują i będziesz tak jaśnieć przez cały dzień. Za mniej niż godzinę, dwór będzie gotowy w orszaku do wyruszenia. Zaplanowano przejście kilkoma ulicami, aż do placu, gdzie zatrzymamy się i proszona będziesz o odzew do ludu a także zaproszenie, aby wspólnie z Tobą ruszyli w drogę powrotną do pałacu. Spodziewaj się, że będą sypać płatki kwiatów pod Twe nogi. Że przygotują dla Ciebie podarek. Chcemy ich zaprosić do wspólnych tańców na dziedzińcu, rozchodzić się będą mniej więcej pod wieczór.
Jak zwykle mówił szybko i konkretnie, nie spuszczając oka z Ivory.
- O Twoje bezpieczeństwo zadba przede wszystkim sir Aristow. Masz jakieś pytania, Pani? Propozycje?
Aristow był jednym z gwardzistów, niespełna trzydziestoletni, o jasnych włosach i ciemnozielonych oczach, które zawsze zmrużone lustrowały na wylot otoczenie. Biegły w fechtunku, nie raz dowodził straży przybocznej członków dworu jeśli Ci decydowali się na podróż.

Uśmiechnęła się promiennie w stronę Imrandilla, którego dobrze znała i żywiła wobec niego sympatię. Ojciec słuchał jego rad i darzył go szacunkiem, mężczyzna zaś służył Martellom wiernie. Ponadto posiadał rozległą wiedzę i Ivory uwielbiała go słuchać.
Kiedy jego monolog dobiegł końca włosy Ivory były już ułożone w misterną fryzurę, podniosła się ze stołka, prezentując się wszystkim w całej okazałości. Złota suknia i cytryny podkreślały jej urodę. Promieniała! Niczym najprawdziwsze Słońce, którym ją zwali.
-Jestem pełna sił na dzisiejszy dzień, panie! - odparła spokojnie, acz uprzejmym i radosnym tonem.
-Nie mam pytań jeśli chodzi oń chodzi, lecz jestem ciekawa, czy rozmyślałeś nad listem, który otrzymałam od siostry króla, Naerys Targaryen. Chciałabym poznać Twe zdanie w tej kwestii.
Ivory przystanęła przy okiennicy, lecz jej wzrok spoczywał na Imrandillu.

Księżniczka milczała chwilę, spoglądając to w okno za którym rozpościerał się widok Letniego Morza. Zastanawiała się nad słowami Imrandilla oraz zaproszeniem, które przyniósł kruk z Królewskiej Przystani.
-Przyznaję Ci rację, panie. Moje miejsce jest tutaj, w Słonecznej Włóczni. Moi bracia wyruszyli na wojnę, Quentyn jest zaś ode mnie młodszy. Muszę zostać, aby nasi ludzie nie utracili nadziei - odpowiedziała Ivory.
Jej głos był cichy i przepełniony smutkiem, kiedy myślała o braciach i wojnie, którą wytoczyli Lordom Końca Burzy. Nie miała pojęcia jakiż powód mieli Baratheonowie, aby uciekać się do trucizny, broni tchórzy, aby zamordować księcia i księżniczkę Dorne, jednakże to nie był czyn, który można było wybaczyć. Musieli wytoczyć wojnę, po prostu musieli.
A mimo to Ivory strasznie się bała i w pewnych chwilach czuła się tak, jakby cały smutek świata spadł nań z całą swą siłą. Przywołała jednak na usta promienny uśmiech.
-Proszę przynieść śniadanie - poleciła służkom i zaprosiła zarządcę do wspólnego posiłku.
Kiedy kobiety spełniły polecenie, Ivory zasiadła przy dużym stole w jej komnacie dziennej i raczyła się pieczonym kapłonem w koperku i śmietanie; słodkim, drożdżowym ciastem z rodzynkami oraz maślanymi bułeczkami z migdałami, a do tego wybornym winem z Arbor oraz sokiem z cytrusów. Skończywszy posiłek, wstała od stołu i zwróciła się do służących:
-Gdzie mam się udać, aby spotkać się z ludem? Na dziedziniec?