// Old Oak

Prue była zadowolona, że w Dębie pożegnała kolegów z Doliny, jedno zmartwienie mniej. Nie będzie musiała się nimi przejmować podczas ataku, no i zastanawiać się, czy wbiją jej sztylet w plecy. Przystanek zrobił jej i załodze całkiem dobrze. Trochę zbyt długo przyszło jej czekać na armię.
- Nie sądzisz, że coś jest nie tak?- Rzekła do Georga Czarnobrodego. Coś zbyt długo ich nie było, statki czekały.
Dzień opóźnienia, przybyli. Prudence dostrzegła, że coś nie gra. Okazało się, że to wszystko przez pożary, ląd naprawdę nie służył Żelaznym Ludziom.
- Wsiadajcie na statki, już niedługo będziemy u siebie..- Tak, zahaczą tylko o te cholerne lwy, odbiorą co ich i wrócą do domu. 50 statków, na każdym około 70 osób, zobaczymy ilu przetrwa.
Zapakowanie ich wszystkich zajęło prawie cały dzień, jednak już było po wszystkim. Wyruszyli, pięćdziesiąt statków. Płynęli równym tempem, uformowali się w piątki, także na morzu widać było czarną plamę. Nie sposób było ich nie zauważyć. Statek Pru płynął jakoś w 3 rzędzie.
Dziewczyna była spokojna. Czekała na tą chwilę dosyć długo. Nareszcie się zemści za swoich braci.
Zobaczyli brzeg, Lannisport, tu planowali zacząć.
- Cała na przód.- Byli przygotowani do walki, każdy dzierżył miecz, szablę, młot, toporek, odziani w ciężkie zbroje. Humory im dopisywały, Żelaznym Ludziom brakowało ostatnio rozrywek.
- Palcie, gwałćcie, zdobywajcie!- Rzuciła jeszcze Prudence tuz przed dobiciem do brzegu.
- Pamiętajcie, to co jest martwe nie może umrzeć..- No i się zaczęło.

Reinmar Arryn był wojownikiem. Lubował się w zabijaniu. Łaknął krwi. Szał bitewny był jego największą podnietą. Ale był też dowódcą. Strategiem, członkiem Małej Rady, człowiekiem, który potrafił zaplanować każdy swój ruch i wykonać go z zabójczą precyzją. Nade wszystko jednak, był człowiekiem, który stawał w obronie sojuszników. Nic też dziwnego, że gdy dostał kruki z wieściami od swych szpiegów, a później od wiernego Chorążego, nie zwlekał z podjęciem decyzji.

Był mglisty poranek, a światło słoneczne z trudem przebijało się przez wilgotne powietrze i ciężkie chmury, gdy trzy i pół tysiąca żołnierzy Arrynów opuszczało Dolinę. Większość z nich dosiadała wielkich wierzchowców, dość silnych by przebyć długą drogę i stanąć do walki. Nie musieli się jednak zbytnio spieszyć. Jak wynikało z listów, Żelaźni mieli do przebycia drogę znacznie dłuższą. I choć poruszali się na swych niedoścignionych statkach, to musieli opłynąć cały kontynent... Żołnierzom Arrynów towarzyszyły dwie setki najkarniejszych wojowników z Plemion, którzy postanowili dołączyć się do sił Czarnego Jeźdźca. Złaknieni krwi, podziwiający człowieka, który był sprawcą niedawnej jatki w Dolinie, dzięki której Plemiona zostały lepiej zaopatrzone, byli zdecydowani podążać za Reinmarem aż do siódmych czeluści piekieł. To młody Arryn był człowiekiem, który w końcu poszedł po rozum do głowy i miast wojować przeciwko tym barbarzyńskim wojownikom, postanowił uczynić z nich siłę, przed którą zadrży każda armia Westeros. Swej siły dowiedli w starciu z Dorzeczem. Teraz czekała ich kolejna próba...
Armii pod sztandarem Księżyca i Sokoła towarzyszyło dwa tysiące piechoty z Runestone. Royce, najpotężniejsi z Chorążych Doliny, znów dowiedli swej wierności. Razem blisko sześć tysięcy mężów ruszyło na zachód.
Nie były to jednak wszystkie siły Wschodu. Przed nimi bowiem, w pośpiechu ruszyło pięć setek doborowych rycerzy. Poruszali się w przebraniach, w niewielkich oddziałach, by zjednoczyć się tuż przed samą bitwą.

W czasie, gdy armie Doliny maszerowały na zachód, Reinmar właśnie opuścił stolicę Siedmiu Królestw. Jadąc w asyście swych dwudziestu najlepszych ludzi mógł poruszać się wystarczająco szybko, by dołączyć do armii i przejąć nad nią dowództwo. W myslach cały czas powtarzał słowa swych szpiegów, które w pośpiechu przelewali na pergamin. Morze ruszyło. Chce zalać Zachód.
Nie obchodził go pretekst do wojny, jaki mieli Greyjoyowie. Sam znał prawdziwą przyczynę ataku. Lannisterowie, niegdyś najbogatszy z rodów, był słaby. Nieudane plony i seria katastrof wstrząsnęła Zachodem. To wystarczyo, by sąsiedzi chciwym wzrokiem spoglądali na resztę ich bpgactw. Arryn niedawno na własnej skórze przekonał się o chciwości sąsiadów...
Westeros było słabe. Rządy króla nie przynosiły nic dobrego. Tym razem jednak Arryn był w Małej Radzie. To dawało mu większą siłę przebicia. Działał w imieniu króla.

Gdy Royce opuścił statek Greyjoyów, nie mógł się wprost nadziwić ilości błędów popełnionych przez młodego dowódcę Krakenów, Żelazną Damę, Prudence Greyjoy. Pozwoliła mu wysłać kruki z nieznanymi informacjami. Dopuściła nieznanego mężczyznę do wiedzy o uderzeniu na ziemie Zachodu od morza. Pozwoliła mu opuścić statki tuż przed uderzeniem na Lannisterów. Ba, wyglądała na zadowoloną z powodu odejścia ludzi z Runestone.
Lord Royce zamierzał zgotować jej krwawą niespodziankę. Dolina nie opuszcza swych sojuszników w potrzebie.
Wysoko jak honor.
Objął dowodzenie nad pięcioma setkami swych doborowych rycerzy, który wyszli mu na spotkanie w przebraniach kupców. Bogowie! Wystarczyło, aby Prudence nie pozwoliła mu opuścić statku, a połowa planu spaliłaby na panewce!
Ruszyli na Lannisport.

Arryn stanął na czele połączonych armii Doliny na długo przed dotarciem do Lannisportu. To dało mu możliwość lepszej organizacji. Zwiadowcy na najśmiglejszych koniach ruszyli do przodu. Na Zachodzie trwała wojna. Wojna żywiołów. Ogień i silny wiatr, dzięki któremu pożary łatwo się rozprzestrzeniały czynił spustoszenie. Arryn spędzał przy mapie długie godziny, omawiając każdy krok ze zwiadowcami. Musieli zdążyć do Lannisportu w odpowiednim momencie. Nie za szybko, nie za późno.
Nadeszli od północnego wschodu.
Widzieli już potężne mury stolicy Zachodu.
Reinmar był gotów do bitwy. Jego czarna zbroja lśniła niebezpieczne w blasku słońca. Kolejna wojna, kolejna bitwa. Minie dużo czasu nim Banshee, miecz Arrynów, będzie mógł spocząć.
- Wysłać ludzi do miasta, ogłosić, że przybywamy wesprzeć naszych sojuszników! - głos Reinmara brzmiał niczym zapowiedź nadchodzącej rzezi. Wojownicy z Doliny wciąż pamiętali o jatce, jaka miała miejsce na Wschodzie.
- Wysłać posłańców do Royce'a, wyłożyć plan bitwy!
Spojrzał na swych żołnierzy. W tej chwili byli jedną z najgroźniejszych armii w całym Westeros. Doświadczeni, złaknieni kolejnego wielkiego zwycięstwo, ślepo wierzący w swego dowódcę. Chcieli krwi.

Rethel Royce był potężnym człowiekiem. W swej pokrytej runami starożytnej zbroi wyglądał jakby przybył do Westeros wprost z ballady. Na jego twarzy malował się zacięty wyraz. Dosiadał wielkiego wojennego rumaka. Prowadził za sobą pięć setek doborowych rycerzy, którzy mieli jedno zadanie - szarżować. Uczynić prawdziwą nawałnicę kopii oraz ciężkich mieczy, której nie oprze się żadna piechota, a w szczególności piechota Żelaznych, którzy nadawali się jedynie do szybkich wypadów, zabijania niewinnych cywili i gwałcenia niewiast. W bitwie z regularnymi i zdyscyplinowanymi żołnierzami nie byli już tak skuteczni. Choć nie brakło im męstwa i umiejętności, to brakowało im własnie karności. A karni żołnierze, nawet jeśli mało wprawni, potrafią rozbić najlepszych rzeźników w puch, jeśli ci nie potrafią uformować szyków.
A rycerzom Royce'a z pewnością nie brakowało umiejętności...
- Panie! - jeden ze zwiadowców przybył w pełnym galopie. - Lord Arryn przesyła wiadomość!

Arryn i jego ludzie jadą kłusem wzdłuż muru, w stronę wybrzeża. Już za chwilę staną do boju. Ich proporce powiewają na wietrze. Sokół i Księżyc. Ludzie z Gór. Dolina. Na ich czele Reinmar Arryn. Potężny jeździec na potężnym rumaku. Na twarzy, wzorem Plemion, ma wymalowane barwy wojenne. Pluje na dobre, rycerskie obyczaje. Przyjechał tu zabijać.
Kilka pacierzy temu wypowiedział do swych ludzi ostatnie słowa przed bitwą.
- Bracia z Doliny! Ludzie z Vale i ludzie z Runestone! Bracia z Plemion! - krzyczał. Jego głos był ochrypły, lecz donośny niczym dźwięk rogu. - Niech Westeros dowie się o naszej sile i potędze! Niech dowie się o tym, że Dolina nie opuszcza przyjaciół w potrzebie! Dzisiaj cały świat dowie się o tym, że kto śmie atakować naszych sojuszników, może spodziewać się naszego gniewu!
Unosił się w strzemionach, potrząsając włócznią i uderzając nią o tarczę. W jego dzikich oczach widać było żądzę mordu. Czy tak podziałała na niego obecność w stolicy? Nie, on przecież zawsze taki był...
- Dzisiaj po raz wtóry zyskamy nieśmiertelność! Nieśmiertelność! Nasze kości dawno sczezną, a ciało przeżrą robaki, gdy bardowie będą opiewać męstwo ludzi z Doliny! Choćbyśmy mieli stoczyć walkę z samym diabłem, nieśmiertelności nikt nam nie odbierze! Nieśmiertelność!
Okrążyli mur, wypadając na wybrzeże przy niezliczonych dźwiękach rogów. Trzy i pół tysiąca jeźdźców. Siła mogąca zmiażdżyć zastępy każdej armii. Pięść Doliny.
Plan był zabójczo prosty. Uderzali od północy, w karnym szyku, zganiając przeciwnika na południe i nie pozwalając powrócić na statki. Było ich więcej, dosiadali rumaków, byli szybsi, bardziej doświadczeni, spragnieni kolejnego triumfu!
Ich oczom ukazali się Żelaźni. Nie miał kto stawić im czoła.
- Wyrównać szyki! Jazda! - głos Arryna niósł się na setki jardów. Zdawało się, że dochodzi on z samych czeluści piekieł.
Jeźdźcy ruszyli w karnym szyku. Nabierali prędkości. Zbroje jeźdźców lśniły w porannym słońcu. Ziemia zaczynała się trząść. Byli niczym rozpędzony gniew bogów Doliny. Przed samym uderzeniem w przeciwnika opuścili włócznie.
- Dolina!

Tymczasem piechota została wysłana do bram miasta. Jeśli ich tylko wpuszczą, przewędrują przez miasto, wyjdą bramą od strony wybrzeża i ruszą na statki Greyjoyów, by przejąć lub zatopić ich flotę.

Rethel zbliżał się od południa. Słyszał bicie dzwonów i słabe krzyki. Podchodzili wzdłuż muru, by jak najdłużej pozostać niezauważonymi. Słyszeli już dźwieki rogów. Główne siły już natarły. Gdy tylko przełamią szyk przeciwnika, który powinien pójść w rozsypkę, uciekając wprost na rycerzy z Runestone, ci wyjadą zza muru, by zadać ostateczny cios...

Do brzegu dopływało 33 statków Prudence, coś około 2000 osób, pozostałe siedemnaście zmieniło kurs, tak jak było w planach. Po konsultacji z kapitanami Prue postanowiła zaatakować w mniejszym gronie, te 1500 miało wesprzeć chorążego, któremu przydadzą się każde ręce. Zniszczyć cały brzeg, to było w planach. Nie szturmowanie zamków, to nie było ich priorytetem. Na co bowiem Żelaznym zamki? Kto je utrzyma? To nie było ich konikiem, także będą robić to, co potrafią najlepiej - dewastować. Nie mięli czasu na takie pierdoły, wyspy czekały. Dom. Prue była chyba jedyną osobą, która cieszyła się z powrotu. Jej wojsko bowiem pragnęło zemsty, za syna lorda. Żądza powodowała, że nie myśleli racjonalnie, chcieli przelać jak najwięcej krwi.
Statki dopływały do brzegu. Z pierwszych dziesięciu wyłoniło się jakoś sześćset osób. Krzyczeli, biegli, było ich słychać. Niszczyli każdą przeszkodę, która im się napatoczyła. Nie pozostawiali nic.. Pięknie to wyglądało na tle płomiennych strzał, które posypały się z pozostałych dwudziestu trzech statków. Taki był plan, spalić jak najwięcej, pozwolić im wszystkim płonąć. Żelaźni, którzy pojawili się na brzegu w jednej dłoni mięli pochodnie, w drugiej miecze. Ich planem było podpalić jak najwięcej, po krótkim czasie mięli wracać na swoje statki i płynąć, gdzie pieprz rośnie.
Prudence była wśród tych, którzy stawili nogę na ziemi. Nie mogła bowiem zostawić swoich ludzi, to był jej obowiązek pójść z nimi w bój. W dłoni dzierżyła niezbyt ciężki miecz jednoręczny, co by wygodniej jej było nim machać, u boku miała srebrny sztylet, w prawej ręce pochodnię, jako, że pożary ostatnio panowały na Zachodzie stwierdziła, ze ona tylko zacznie, resztę zrobi za nią żywioł. Nie mięli jak uciec do wody, no i za bardzo opuścić miasta z drugiej strony. Lannisport było jedną, wielką płonącą pułapką.
Wszędzie słychać było krakeńskie bębny, które jeszcze bardziej nasilały dzikość Żelaznych. W ich oczach widać było istne szaleństwo, szli przed siebie niczym fala. Na wietrze powiewały sztandary, wielki, złoty Kraken na czarnym tle.
Nie mięli pojęcia o ludziach z Doliny, kiedy dostrzegli chorągwie rozzłościli się jeszcze bardziej.
- Zdradzieckie skurwysyny..- Tak, Prue była bardzo, bardzo wkurzona.
- Palcie, no i odwrót na statki- Wszyscy znali plan, jej ludzie nie wykraczali zbytnio daleko. Rozeszli się jedynie po wybrzeżu, przy statkach, co by ewentualnie szybko się wycofać. Nie mięli bowiem zdolności teleportacji, jak ludzie z Doliny, byli prostaczkami z Wysp, nie miał ich kto nauczyć tej tajemnej sztuki. Kiedy już cały brzeg płonął wycofali się na statki, niczego więcej nie mieli tu do zrobienia, chodziło im jedynie o ogień.

Krew.
To była dzika szarża. Rozmiękłe podłoże sprawiało, że jazda była utrudniona. Kopyta ciężkich rumaków, wiozących ciężkich jeźdźców zapadały się w błocie. Nie była to jednak szarża niedoświadczonych gołowąsów. Byli to wojownicy, którzy doświadczyli już smaku krwi i bitewnej gorączki. Pewnie siedzieli w siodłach, w mocarnych rękach ściskając długie włócznie i kopie.
Byli coraz bliżej.
Czerwona łuna ognia nadawała światu surrealistyczny wygląd.
Arryn jechał na czele.
Śmierć!
On i jego rumak zdawali się być jednym. Wielką, czarną, dwugłową bestią, uzbrojoną po zęby. Demon. Krew w nim wrzała. Zrozumiał, że nie zniszczy armii Greyjoyów za jednym zamachem. Popędził wierzchowca. Chciał poczuć smak krwi. Wypatrywał wrażego dowódcy, który zniknął w tłumie. Blady księżyc na zbroi Arryna lśnił bezlitosnym blaskiem. Jeszcze chwila.
Bum.
Zderzyli się. Impet uderzenia był nie do zatrzymania.
- Śmierć! Dolina!
Pot, krew, wnętrzności, mocz i kał. Tak pachniała bitwa.
Reinmar uderzył włócznią tylko raz, przebijając dwóch wrogów naraz. Sięgnął po Banshee. Valyriańska stal wcinała się we wraże ciała niczym w masło. Poczuł, że ktoś próbuje ściągnął go z wierzchowca. Nie zdążył uderzyć mieczem. Uderzył więc pięścią. Opancerzona rękawica zmasakrowała twarz wojownika Greyjoyów, łamiąc noc, wybijając oko i dwa zęby.
Żelaźni załamali się. Część próbowała dostać się na statki. Część rzucił się do ucieczki. Prosto na siły Royce'a.
- Runestone!
Arryn uspokoił konia, siląc się na spokój i ogarniając wzrokiem pole bitwy. Piechota przejmowała statki. Części wojsk Greyjoyów udało się dostać do statków i odpłynąć. Była wśród nich Prudence Greyjoy...
Dorwę cię.
Rethel tymczasem dokańczał dzieła zniszczenia. Było po bitwie.
- Brać jeńców - ryknął Arryn, gdy tylko obie armie - z Vale i Runestone - zbliżyły się do siebie. - Brać ich na spytki. Nie żałować ich krwi! Piechota zostaje! - rozkazy sypały się jeden po drugim.
W końcu wypatrzył Rethela. Potężny wojownik wyróżniał się nawet pośród własnych rycerzy.
- Royce, bracie! - głos Reinmara przebił się przez zgiełk kończącej się bitwy. - Konnica rusza na północ!
Popędził konia pomiędzy swymi wojownikami. W jego oczach płonął ogień gniewu.
- Formować szyki. Na północ! To nie koniec wojny!
Konnica Doliny w pośpiechu ruszyła w kierunku Casterly Rock.

/ZT

Z.t

Wyruszyła ze Stolicy na koniu, na oklep w towarzystwie ludzi z Doliny, których zostawił jej Reinmar by ją odnaleźli i doprowadzili do niego. Trwało to jednak niebyt długo, zaraz za murami Vera zawyła potężnie w niebo, potem jeszcze dwa razy i kilkanaście staj drogi później z krzaków wypadły jej dwa wilki. Biała wilczyca i ogromny basior. Konie z Doliny się nie spłoszyły, Vera pracowała z nimi jeszcze w Dolinie by oswoić je z zapachem swoim i swoich bestii. -Nareszcie. - Zawołała zeskakując z konia, miała swojego wierzchowca. Przesiadła się na wilka i w akompaniamencie zwierząt zawyła raz jeszcze oznajmiając okolicy że Biała Zjawa, Wilcza Skóra jest gotowa i nadchodzi.

Ludzie doliny mieli nie małe trudności by dotrzymać jej kroku, na basiorze mknęła jak biała strzała, jakby była z wilkiem jednym ciałem. Była bestią tak jak on, w takich momentach było widać to w jej czarnych jak noc oczach. Lśniły, a Vera oddychała i warczała w rytm oddechów basiora, nawet ich serca biły w tej samej chwili. Biegła na przodzie, nie zważając na towarzyszy, jak nie nadążą to dojadą z opóźnieniem. Ona pilnowała tropów, zapachów, od czasu do czasu wślizgiwała się w skórę jednego ze swoich ptaków by zobaczyć szeroki horyzont. Była na dobrej drodze.

W powietrzu czuła już krew i dym z ogni, tak dobrze znane jej od dziecka zapachy, były wyraźne i mieszały się ze słonawym zapachem zbliżającej się wielkiej wody. Turz przed dotarciem na miejsce raz jeszcze przejęła wielkiego sokoła by zobaczyć jak wygląda sytuacja i znaleźć Reinmara, albo jego wielkiego przyjaciela. Z powietrza miała doskonały widok zarówno na wrażą flota jak i na obrońców na lądzie. Widziała ludzi schodzących z łódek, ogień, który zostawiali, szarżę Reinmara, która zmiotła ich z powierzchni, jego samego, no i wielkiego przyjaciela Arryna, który zamykał odwrót napastnikom. Zapikowała, by przelecieć ze głośnym skrzekiem niedaleko Reinmara. Tego ptaka jej podarował, musi go poznać, to był znak od Very "Hej Wielkoludzie, już jestem i masz wpierdol, że mnie zostawiłeś", potem wróciła do siebie.
Nie zdążyła osobiście na starcie, ale to nic. Chciała dotrzeć do Reinmara. Dlatego skierowała basiora najdogodniejszą trasą. Musiała pokazać się Wojownikom Plemion by dodać im hartu,  szanowali ją, niektórzy się jej bali, niektórzy ją kochali, dla niektórych była czarodziejskim symbolem, ale każdego cieszył jej widok... była bowiem zwiastunem zwycięstwa i dobrej walki. Pokazała się też reszcie Ludzi Doliny, którzy poznali ją natychmiast, nie musiała nawet dosiadać białego wilka. Część ruszyła na północ w tym Reinmar i Royce, Vera z wilkami raz wtóry zawyła, by usłyszało ją całe portowe miasto, wszyscy ludzie Doliny i być może odjeżdżająca konnica. Nie czekała dłużej, musiała ruszyć za nimi i stanąć po drugiej stronie Reinmara... gdzież by tam, żeby Czarny Rycerz pokazywał się bez Białej Zjawy.
Z konnicą daleko jej nie odjedzie, dopadnie ich błyskawicznie, ciekawe czy Reinmar się ucieszy? Nie miał wyjścia. Żeby jednak nie przyjeżdżać z pustymi rękoma Vera raz kolejny weszła w ptasią skórę i wzbiła się wysoko by popatrzeć gdzie też Mackowaci na swoich łódkach płyną.

//zt//

"Jazda" z Harlaw zbliżała się do murów Lannisportu. Twierdzy portowej, która ni stąd ni zowąd pojawiła się przed rycerzem. Na dodatek mury były obsadzone zapijaczonym wojskiem mieszanym z Doliny i Zachodu. Harlaw przypuszczał taką możliwość, wiedział, że w końcu nadejdzie ta chwila kiedy będzie musiał powiedzieć sobie dość. Jak tu przejść to historii nie ginąc. Rickard znał odpowiedź. Brzmiała ona: "Zrobić najbardziej szaloną rzecz na wojnie". Plan został wykonany. Resztki oddziałów Harlawa, które znały założenia taktyczne i wiedzieli, że nie mają szans byli przygotowani na tę chwilę. Wielu się z tym nie zgadzało, wielu nie poparło swojego lorda... ale wszyscy za nim poszli. Cała walka była tylko farsą. Jak dwustu siedemdziesięciu ludzi miało pokonać tysiące. Nie miało. I taka jest jedyna prawda. Znajdując się na terenie wroga, można albo go wnerwić, albo dać mu pretekst do namysłu - kim jest mój przeciwnik ? Czy to młody, głupi lord, który myśli nie wiadomo co ? Czy raczej idący za głosem serca, pragnący chwały i uznania i przede wszystkim wykonujący rozkazy młody strateg, którego plany dalekie są od ideałów.

Tak i tym razem nie wszystko miało się udać. Ofiary były... spore. Każdy jednak miał prawo pójść do walki, lub nie pójść. Teraz pod murami Lannisportu nie było odwrotu. Pozostawiona bez wsparcia i przyjaciół z samobójczą misją grupa lorda Rickarda Harlawa, pana Dziesięciu Wież i wyspy Harlaw mogłą jedynie dać coś od siebie. Pokazać wszystkim maluczkim, że nie trzeba być wielkim rodem z kilkutysięczną armią, aby coś osiągnąć. Wystarczy być człowiekiem z ideą i odwagą. Tych dwóch cech nie brakowało Rickardowi. Brakowało mu jednak szczęścia. Nic nie wyszło po jego myśli. Mógł jedynie zrobić ostateczność.

Lord Harlaw spiął swojego białawego konia i wyciągnął z torby małe zawiniątko. Odwiązał pakunek i złapał za krótki kijek. Na jego szczycie bieliła się flaga. Oznaka poddania się. Tak. Ta najgorsza z opcji musiała się sprawdzić. Co teraz z nim zrobią ? Nie wiedział... ale jak to mu kiedyś powiedział umierający ojciec: "Czasem trzeba ugiąć kolan, aby móc je później podnieść z orężem w dłoni".

<-las<-droga do casterly rock (w domyśle)

Po pożarze lasu oddziały Leonarda umknęły w okolice drogi do Casterly Rock...nie były jednak na tyle samobójcze, aby wychodzić tam na spotkanie armii Lannisterów i Arrynów. Zamiast tego, przyczajone w krzakach, śledziły poczynania młodego Harlawa. (No, młodego jak młodego, był starszy od Leonarda).
Gdy Harlaw zaczął umykać pod mury, Leonard uznał jednak, że trzeba działać. Szczególnie, że to statki Krakenów miały zabrać go do domu.
Zaklął, gdy Rickard wywiesił białą flagę, chociaż... może zdekoncentruje to armię wroga?
Gdy Lannisterowie i Arrynowie napierali na uwięzionego pod murami Harlawa i jego wojsko, z lasu wypadła armia, którą wszyscy do tej pory przeoczyli. Armia bez chorągwi.
-Ustawić szyk! -wrzasnął Leonard, spinając konia.
Łucznicy napięli cięciwy i na tyły lwów i Arrynów posypał się grad strzał.

//

z - Droga do Casterly Rock


Armia Leonarda Tyrella planowała uderzyć na tyły wojsk Rethela. Tymczasem, sami znaleźli się w sytuacji, która gotowali dla przeciwnika. A nawet znacznie gorszej sytuacji. Na ich tyły bowiem wypadły wojska pod wodzą Reinmara Arryna. Setki i tysiące jeźdźców w pełnej szarży z opuszczonymi już włóczniami. Rozbrzmiał dźwięk rogów. Nadchodziła Dolina, by po raz kolejny wesprzeć... ba! uratować nieprzygotowanych sojuszników.
Wysoko jak honor! Pamiętamy!
Przybrudzone i zbrukane kroplami krwi sztandary łopotały pod wpływem pędu powietrza. Księżyc i orzeł były ledwo widoczne spod warstwy kurzu i brudu. Wojownicy ze Wschodu nie próżnowali.
Kolejna szarża. Jeszcze wścieklejsza od poprzedniej. Nadjeżdżając od strony drogi, grunt pod kopytami koni nie był tak rozmiękły, pozwalając im na szybszą jazdę. Przed sobą mieli piechotę uzbrojoną w łuki. Mięso armatnie dla kawalerii.
Arryn jechał na przedzie. Cały we krwi.
Nie wiedział, że szarżuje na ludzi Tyrella. Wiedział, że atakuje na kogo, kto chciał zadać im cios w plecy. Szukał dowódcy. Chciał go dorwać. Pojmać i przepytać. Mimo to, nie będzie się wahać, gdy przyjdzie mu skrócić go o głowę.
Uderzyli.

Harlaw stał ze spokojem i cierpliwością, w duszy czując satysfakcję. Jebał tych przeciwników. Z potężną armią, to każdy może sobie wygrać batalię. Ale cóż znaczy, przegrać z honorem przeciwko dziesięć razy większej armii ? Nic, pierdnięcie komara. Historię piszą zwycięzcy, i zapewne Harlaw zostanie opisany w pieśniach jako potwór z końską gębą i oczami pełnymi krwi demonów. Może dodadzą mu jeszcze Kosę do ścinania zboża i kucyka. Na pewno nikt nie dowie się prawdy, co tak na prawdę robił tutaj Harlaw. A zrobił wiele, wykupił przyszłość Żelaznym Wyspom. Ciężko mówić iż było to w planie. W planie było w tej właśnie chwili najzwyczajniej w świecie uciec. Ale nie dane mu było. Zabrakło szczęścia, sprytu... zmysłu ? A może po prostu brak mu było przyjaciół. I tak już zostanie samotny do końca życia... ale się nie podda.

Z godnością przyjął cios Rethela. Tego się spodziewał. Taki stary chłop a ma ADHD. Niech się zapisze na jakiś obóz, czy coś. Takich ludzi Rickard nienawidził. Wygrał wojnę, zabił tylu ludzi... nie, musiał jeszcze dokopać przegranemu. Kiedyś się odwdzięczy. Przecież przyszłość pisze każdy, nieprawdaż ? Jeszcze go popamiętają. Niech go zabiją, a stanie się ikoną dla Wysp i ten bunt nie będzie jedynym. Niech go zostawią przy życiu, a będzie ich nawiedzał nie tylko w snach. Nie da im tej satysfakcji klęcząc i błagając o litość. Harlaw wypluł krew. Przez chamski atak Rethela przygryzł sobie wargę i język. Cóż... krew to tylko płyn ustrojowy. No nie ?

Teraz był jak zabawka. Przeciwnicy mogli przerzucać go jak chcieli i gdzie chcieli. Mogli zrobić z nim co chce. Teraz życie Harlawa nie było dla niego aż takie ważne, mógł się postawić i zginąć w każdej chwili. Od zawsze był uczony, że życie to nie jest nic wielkiego. Czasem się je odbiera innym, czasem inni odbierają je tobie - w drugim przypadku tylko raz. Był na łasce i niełasce przeciwników. Nie zamierzał się jednak poddawać. Póki żyje, będzie żyć... a co potem. Się zobaczy.

To nie koniec niespodzianek dla wrogów tego dnia! Reinmar ze swoją ciężką szarżą musiał być szokiem... ale tak to jest jak zostawia się samemu sobie pół wrogiej armii na plecach i atakuje się drugie pół. No nie ważne, może był w tym jakiś cel... Vera się nie znała na tych ich bezsensownych strategiach... to wszystko było do bani! Zobaczyliby jak się walczy za Murem, tam to dopiero był ubaw!! Wracając jednak... Vera prowadziła ze sobą wszystkich Wojowników z Plemion Doliny jacy przyjechali tu z Arrynem. Wszyscy mięli czekać na jej sygnał, tak jak im poleciła. Wycie basiora, którego dosiadała będzie znakiem do ataku!
W czasie, gdy Reinmar z kawalerią ruszyli na nieoznaczone wojsko, z siłą toczącej się z gór lawiny, ona ustawiła się z wojownikami w bezpiecznej odległości, poza zasięgiem łuków tamtych. Kazała rozciągnąć się Plemionom jak się dało maksymalnie, by w razie czego nie ruszyli jedną ciasną kupą, tylko szeroką falą. Kupą wjechał we wrogów Reinmar rozbijając zapewne ich jak się dało, ona nie potrzebowała szarży! Plemiona nie były systematycznym wojskiem, zgranym, karnym i zdyscyplinowanym, ich szarża byłaby żałosna, ale zadanie które dostali... mogli wypełnić z pełną mocą i polotem! Siedząc na wielkim białym basiorz z białym łukiem w łapach, znajdowała się na samym środeczku rozstawionych wojowników, w pierwszej linii. Obserwowała czekając na odpowiedni moment. Wilk parskał i zarzucał łbem czując krew, z pyska toczył pianę... był spragniony! Vera aż czuła jego pragnienie, sama je podzielała, też czuła krew w powietrzu, aż za dobrze! Czekała. Musiała dać szarży Reinmara na zrobienia swojego zadania.
Gdy Arryn ze swoją cholerną ciężką konnicą wbije się w plecy wroga, gdy już się zatrzyma i zacznie walkę ona uniesie głowę do góry i zawyje, za nią basior zawturóje dając sygnał głośniejszy od rogu, słyszany w całym Lannisporcie! Vera Wilcza Skóra, Przebudzona z Długiego Snu, Biała Zjawa nadchodziła! Za jej sygnałem wszyscy wojownicy plemion swoim dobrym zwyczajem zaczęli wydawać z siebie najróżniejsze bojowe okrzyki, a gdy Basior skoczył do przodu, ruszyli wszyscy. Biegli szeroką falą, zamykając wrogów, między sobą, a Arrynem. Nikt nie mógł uciec, a ten, kto próbował, otrzymywał strzałę od Very, albo któregoś z plemion. -Po krew! Po krew!! - Wrzasnęła, wypuszczając strzałę z łuku w pierwszego nieszczęśnika, który znalazł się w zasięgu strzału. Na następnego skoczył już basior zębami niemal urywając mu głowę...

Walka pod Lannisportem zaczęła się toczyć innym torem niż wszyscy myśleli. Ona w ogóle miała nie mieć miejsca, a jeśli w ogóle to z udziałem wojsk Zachodu, który przygotowany na atak miał stawić czoła Greyjoyom jak równy z równym. Cóż nie doszło to do skutku, Dolina dzielnie obroniła Port pomagając Lannisterom w tym słodko- kwaśnym czasie. I tak to zamiast przygotowywać się do ważnego ślubu poddani mieli teraz przygotowywać się do opłakiwania zmarłych. Zamiast cieszyć się i świętować, mieli pożegnać swoich bliskich i planować pogrzeby. Cóż za ironia. Wyspiarze nie mieli ani honoru, ani taktu. Zostali zaproszeni na świętowanie, przybyli, aby gwałcić i rabować.
Gdy wojska Arrynów wkroczyły na ziemie miasta, na murach czekała przygotowana mała obrona miasta. Dolina zaatakowała z impetem nieprzyjaciela, który krył sie w lasach i planował powyżynać większość z nich. Zaraz za nimi do walki wkroczyła 500 osobowa grupka lekkiej jazdy, która bardzo szybko dogoniła sojuszników. Większość z nich zobaczyła obraz masakryczny. Wojacy żyli tutaj, ucztowali, oddawali się przyjemnościom, ruchali co popadnie, jeśli tylko przyszła na to okazja. To wznieciło w nich ogień walki. Przybyli tu z rozkazami, mieli wspomóc sojuszników, którzy zapewne i tak by sobie poradzili. Musieli przekazać rozkazy od Aarta. Tak też zrobią po bitwie. Teraz razem z wojownikami Very Wilczej skóry napierali na przeciwników, tnąc swoimi mieczami wszystko, co nie miało sztandarów przyjaciela. Widać było, że są od Lannisterów, widać było ich zapał do walki. Musieli bronić swojego, nawet za cenę życia...

Leonard dowodził swoją armią stojąc w "bezpiecznym" miejscu na tyłach (choć rwał się do walki, ojciec natłukł mu do głowy, że dowódca ma dowodzić, a nie bezsensownie ginąć)... i zaraz miał tego pożałować. I dostać upragnioną walkę.
Łucznik stojący niedaleko dostał w plecy strzałę z łuku.
Chwilę potem armia Tyrellów podniosła alarm.
-Wróg na tyłaaach!
To będzie rzeź przemknęło przez głowę Leonardowi. A rzeźnikami będą Arrynowie.
Ta wojna to jakaś totalna porażka.
Pożałował, że nie ma strategicznego talentu brata, bo cóż, chyba wszystko spieprzył razem z Krakenami. Przynajmniej był lepszy od Lorenta w machaniu mieczem, co obecnie pomagało mu odeprzeć atak jakiegoś rycerza. Uskoczył do tyłu i wydał rozkaz:
-ODWRÓT!
Ale odwrót dokąd? Pozostawało im tylko umykać w bok, w stronę spalonego lasu-i tamże rzucili się do ucieczki.

Czas mijał w zaskakująco szybkim tempie. Jeszcze kilka dni temu młody Lew znajdował się w drodze  powrotnej z Riverrun, aby dowiedzieć się, że wkrótce ma się ożenić. Ironia losu polegała na tym, że ożenek miał być odłożony z powodu Żelaznych Ludzi, którzy nie majac ani trochę rozsądku zaatakowali, gdy kruki z zaproszeniami na ślub ruszyły we wszystkie strony Westeros, także do Pyke. Za kilka dni mieliby  bawić się razem, na jednej uczcie, pić, tańczyć, śpiewać, podziwiać Casterly Rock. Teraz tylko pozostało  nic innego, jak porządkowanie obszaru wokół Lannisportu. Ślub trzeba przełożyć, a żołnierzy honorowo pochować.
Galopował na swoim rumaku, wokół niego powiewały na wietrze sztandary z Lwem na karmazynowym polu. 200 osobowy orszak przywódcy wojsk Zachodu jechał po polu bitwy mijając truchła agresorów i ludzi, którzy oddali życie za sojusznika, który wprowadzony w błąd, nie przyłączył się do walk, a jedynie czekał na drakkary, które nie przybyły pod twierdzę rodową Lannisterów. Bystre oko Aarta dostrzegło w tłumie proporców Doliny Reinmara, który jak zawsze stał na czele swoich sił. Kierunek został obrany, a panicz znalazł się zaraz obok Arryna, który był cały umazany krwią, a z jego miecza ściekała jeszcze posoka, co oznaczało, że ostatnia bitwa jeszcze trwała, gdy ten wyruszył do Lannisportu. Jechał wyprostowany, jego zbroja lśniła w świetle słonecznym, a Ryk spoczywał w karmazynowej pochwie, która bezwładnie machała się u jego boku.  Spojrzał na ogromnego potwora z Orlego Gniazda.
- Witam cię Reinmarze, Bez zbędnych ceregieli ogłoszę, że jestem ci bardzo wdzięczny za okazaną pomoc. - powiedział. Musiał przyznać, że jeszcze nigdy nie przyszło mu to tak łatwo, słowa podziękowania, które nie zostały wymuszone przez komplement, a przez prawdziwe czyny, bohaterskie czyny.
- Zapraszam ciebie i twoich przywódców do Casterly Rock na ucztę. Zapewne jesteście zmęczeni i chcielibyście pozbyć się brudu ze swojego ciała. - dodał po chwili z poważnym wyrazem twarzy.
Odwrócił się do jednego ze swoich ludzi i przekazał mu list, wiadomość do Ser Leandera.
"Szanowny kuzynie, na mocy nadanej mi przez Lorda wydaję rozkaz, aby wszyscy ważni jeńcy zostali przetransportowani do Casterly Rock, gdzie zostaną przesłuchani. Zapraszam cię także na ucztę na cześć glorii i męstwa ludzi Doliny.
Dowódca wojsk Zachodu, dziedzic Casterly Rock, przyszły namiestnik Zachodu,
Aart Lannister"
Po tym wszystkim zawrócił swojego konia i ruszył wraz ze swoją strażą do Casterly Rock.
[zt=> Droga do CR]
/////
Jeszcze przed przyjazdem Aarta, gdy niedobitki najemników zaczęły uciekać do lasu, 400 osób z lekkiej jazdy, która była pod Lannisportem,  ruszyło w las. Chcieli dorwać te bestie, które bez sztandaru zaatakowały wojska przyjaciela. Musieli dorwać te oblesne kreatury, które przyczyniły się także do śmierci tylu ludzi. Rozpierzchli się w szyku o kształcie półkola przeszukując las, ich zadaniem było dorwać każdego, który miał jakąkolwiek styczność z orężem nieprzyjaciela w ostatnim czasie.
Poszukiwania przyniosły marne skutki. Najemnicy zniknęli jak makiem zasiał, najwidoczniej szybko wsiedli na statki, które zabrały ich nie wiadomo gdzie.
Lekka jazda pozostała w mieście, aby pomóc w usuwaniu szkód po bitwie.