Lancel wyruszył na wyprawę, a Lynesse pozostawała w Riverrun i stała się niespokojna od momentu gdy tylko jego wojska i on zniknęli za horyzontem. Wiedziała ,że jej brat choć młody z pewnością jest rozważny, musi taki być, tak bardzo nie chciałaby aby był jak nie żyjący już kuzyni. Ostatnie jego poczynania choć może lekko kontrowersyjne, Lynesse uważała za nadzieję na powrót świetności Tullych. Przyszła do septu aby pomodlić się. Niech Bogowie wysłuchają mojej modlitwy. Na ród Tullych spadło ostatnio wiele złego, ten pech nie może trwać wiecznie, jeśli Bogowie mają litość to passa powinna się odwrócić. Bardziej jednak należało pokładać nadzieje nie w bóstwach a w ludziach i samym Lancelu. Aby szczęśliwie wrócił do domu, dźwiga tak wielkie brzemię władzy. Nie wiedziała czy sama byłaby w stanie podjąć tak szybko próby odbudowy tego co legło w gruzach ,tak szybko jak on to właśnie robił. Oby jego decyzje były mądre, a sojusznicy lojalni. Najbardziej chyba obawiała się teraz nie wielkich i zasobnych w armie rodów ale chorążych żyjących w ich cieniu. Nie potrafiła niczym uzasadnić swoich obaw ale nie ufała obecnie chorążym. Gdy Riverrun potrzebowało pomocy wszyscy rzucili się jak sępy do konającego zwierzęcia aby podzielić między siebie łup. Zostali niemalże sami wobec całego świata. Z drugiej strony rozumiała,że nie ma innego wyjścia jak zaufać im, bez poparcia jej brat niczego nie osiągnie, nie odbuduje tego co zostało zaprzepaszczone, a sam zostanie żebrakiem,a wszystkie kobiety Tullych żebrackimi pannami. Och Najdroższy Bracie, obyś nie pogłębił naszej klęski lecz nas z niej wybawił i udowodnił ,że pstrągi potrafią skakać wysoko.
