"Zachowuj się" powiedział mu ojciec, gdy jego najmłodszy syn wyruszał do Królewskiej Przystani. Te dwa słowa, jedno zdanie, wymuszały na nim serię zachowań, oraz zabraniały mu innych. Nie podobało mu się to w najmniejszym stopniu, ale zdawał sobie sprawę, że ojciec kiedyś straci do niego cierpliwość. Nie było sensu nadużywać jej, dopóki sytuacja tego nie wymagała. Zatem ogolił się dokładnie, pozwolił, aby ścięto mu włosy, ba! Nawet jakoś je ułożył. Wziął również kąpiel, a na koniec wskoczył w świeże, wygodne ciuchy. Prawdopodobnie jedynie nieliczni pamiętali go tak zadbanego. Wkraczając na trakt wciąż miał w głowie słowa ojca. Za żadne skarby nie chciał przynieść wstydu rodzinie.
Oczywiście w podróż nie wyruszył sam. Dla bezpieczeństwa wziął ze sobą dwóch... rycerzy? żołnierzy? Leyton nie zdołał zapamiętać ani ich pochodzenia, imion czy chociażby rang. Niespecjalnie go one interesowały, a jako że nie wdawał się z towarzyszami w żadne rozmowy, to i nie miał okazji się tego dowiedzieć. Przynajmniej byli dobrze uzbrojeni, a ich groźne miny odganiały potencjalnych bandytów. Młodzieńcowi trudno było ocenić czy groziło im jakieś realne zagrożenie. Większość czasu spędzał w Końcu Burzy bądź okolicznych terenach, zaś trakt był mu obcy. Z tego powodu tak długa podróż okazała się wyzwaniem. Dodatkowo, z sobie tylko wiadomych powodów, nie chciał wyjść na mało wytrwałego przy dwójce towarzyszy. Narzucił więc dobre tempo, chociaż i tak nie zrobiło to na rycerzach wrażenia. Kilka razy musieli zatrzymać się w karczmie na noc, ponieważ jedynie miękkie łóżko mogło przynieść ukojenie odrętwiałemu tyłkowi szlachcica. Wiele godzin spędzonych w siodle zdecydowanie dało mu się we znaki. Nie krył zadowolenia, gdy na horyzoncie ujrzał Czerwoną Twierdzę. Z radości aż pospieszył swego konia. Doczekał się długo wyczekiwanego wypoczynku. Samo zejście z siodła zdawało mu się najwspanialszym uczuciem na świecie.
Samo miasto nie wywarło na nim najlepszego wrażenia. Zatłoczone ulice, niedbale ustawione budynki oraz powszechne ubóstwo. Brud i smród zdecydowanie mu nie przeszkadzały, jednakże bieda zdecydowanie kuła w oczy. Widząc pijanych ludzi leżących w rowach aż bał się pomyśleć, jaki alkohol jest aż tak tani, że ludzie na co dzień żebrzący pod bramami miasta są w stanie go zakupić. Mijał również wspomnianych żebraków oraz burdele tak ohydne, że nawet on brzydził się tam wchodzić. Dość naoglądał się jak na jeden raz, przyspieszał więc zostawiając nieciekawą okolicę za plecami. Pozostawało mieć nadzieję, że pozostałe dzielnice są trochę lepsze.  
Na całe szczęście nie mylił się. Dotarł w końcu na ulicę, gdzie można było odwiedzić normalnego kowala, napić się dobrego wina, przespać w miękkim łóżku, w dodatku z czystą i pachnącą kobietą. Największą różnicę było widać właśnie w burdelach. Można było powiedzieć, że wyglądały nawet elegancko. Przez chwilę Leyton miał ochotę odwiedzić jeden z nich, ale wciąż pamiętał słowa ojca. Nie chciał, by opowiadano o młodym synu lorda, który do stolicy przybył jedynie pieprzyć dziwki. Nie powstrzymało go to jednak od upicia się w jednej z karczm, gdzie zresztą wynajął sobie pokój. Odpuścił sobie wizytę na zamku. Trwał tam sąd, zatem i tak nie miałby okazji spotkać się z nikim ważnym lub ciekawym. Miasto oferowało zdecydowanie więcej atrakcji od dworu.
Wracając zaś do picia, nie robił tego oczywiście sam. Jego towarzysze okazali się całkiem dobrymi rozmówcami. Zapewne dowiedział się o nich wiele ciekawych rzeczy, możliwe, że również z kilku się zwierzył. Na jego nieszczęście wino szybko uderzyło mu do głowy, co poskutkowało głębokim snem. Rano obudził się na przerażającym kacu. Przez pół dnia nie wychodził z pokoju, zamawiając jedynie wywar z ziół. W końcu jednak poczuł się lepiej i resztę wolnego czasu spędził na zwiedzaniu. Główne atrakcje pozostawił sobie na inne dni, tym samym postanowił jedynie zapoznać się z miastem. Nabył o nim pewne pojęcie, zapamiętał kilka kluczowych punktów, toteż potrafił się w nim jako tako odnaleźć. Wolał jednak nie zapędzać się w boczne uliczki, których były setki i łatwo o zgubienie w nich drogi.
Następny poranek okazał się dla Leytona zdecydowanie lepszy. Poprzedniego wieczora nie wypił zbyt dużo, a więc jego umysł pozostał rześki. Dzień rozpoczął od starannego golenia. Było to bardziej uciążliwe niż zwykle, ponieważ nie chciał wyjść na ulice z kępkami włosów na twarzy, jak to miało miejsce wiele razy w Końcu Burzy. Bardzo poważnie wziął sobie do serca słowa ojca. W domu mógł zachowywać się swobodnie, jednakże wybierając się w podróż reprezentował swój ród.
Szwendał się po ulicach tak naprawdę bez celu. Odwiedził parę sklepów oraz kowala, ale nic nie zdołało go zainteresować. Podczas ostatniej przechadzki nie zdołał zobaczyć nawet połowy interesujących miejsc, a mimo to nic nie przykuło jego uwagi na więcej niż kilka minut. Nie bawili go bardowie czy też gawędziarze. Zamiast słuchać pieśni i opowieści o wielkich bitwach, chciał być ich częścią, zastąpić wspaniałych bohaterów z wszystkich tych historii. Liczył, że kiedyś zdoła wykreować własną legendę. Rozmyślania te przerwało mu dotarcie na zatłoczony dziedziniec. Nie spodziewał się, że dotrze aż tam. Westchnął ciężko i już miał zawracać, gdy ujrzał dwie niewielkie grupy. Jedna zdawała się czekać na przybycie drugiej. To własnie w przybyszach najmłodszy syn lorda dostrzegł znajomą postać. Parę sekund zajęło mu połączenie faktów oraz wspomnień, aby zrozumieć kogo widzi.
-Kuzynie! - krzyknął. Przyspieszył kroku szybko zmniejszając odległość ich dzielącą. Prawdę mówiąc nie spodziewał się jego obecności w stolicy. Zdawał sobie sprawę, że jego brat - Orys - uczestniczył w sądzie, ale obecność kolejnego członka jego rodu naprawdę go zaskoczyła.
Witaj kuzynie! - zwrócił się również ku jego żonie, wykonując niski ukłon - Pani - podnosząc się uśmiechnął się ciepło w ich kierunku - Miło was widzieć. Co was tutaj sprowadza? - zapytał. Takie rozpoczęcie rozmowy wynikało tylko i wyłącznie z grzeczności. Powody przybycia faktycznie ciekawiły Leytona, ale zdecydowanie wolałby porwać kuzyna na jakąś biesiadę. Nie dawał jednak tego po sobie poznać, jak zwykle zresztą. Stał dosyć niedbale, uśmiechnięty, zaś jego wzrok tradycyjnie zdawał się kompletnie nieobecny. Mimo to słuchał, wyczekując odpowiedzi.    

- Uwierz, twoje przybycie również jest zaskakujące - odparł z uśmiechem. Samotny pobyt w Królewskiej Przystani nie okazał się tak fascynujący dla Leytona jak mogłoby się to wydawać. Zdecydowanie ograniczał się ze względu na ojca. Obecność kuzyna mogła diametralnie odmienić cały pobyt. Zaczynając już od najprostszych spraw, takich jak rozmowa. Jego eskorta nie należała do nazbyt gadatliwych, a wymianę zdań można było rozpocząć jedynie po zaproponowaniu im alkoholu. Bez niego odpowiadali jedynie na pytania, niestety bardzo lakonicznie. Zakładał, że ze względu na obowiązki, obydwu Baratheonów nie miało zamiaru upijać się na umór, ale na z winem nigdy nie wiadomo. Na ilość wypitych trunków wpływało z reguły niesamowicie dużo czynników, o których szkoda się rozpisywać. Miał jednak okazję z kimś pozwiedzać. Samodzielne przyglądanie się wszelkim zabytkom nie było szczytem marzeń. Towarzystwo znajomej osoby zawsze uprzyjemniało takie wypady. Inną sprawą było, że Otto mógł chcieć zabrać na nie żonę. Leyton nie do końca wiedział jak się przy niej zachowywać. Nie znali się zbyt dobrze, ale tak naprawdę największy problem powodował fakt, że była żoną jego kuzyna. W Końcu Burzy nie widywali się tak często, każde z nich zajęte było swoimi sprawami. Nawet gdy dochodziło do jakiejś rozmowy, potrafił sobie jakoś poradzić. W końcu był sobą. W Królewskiej Przystani sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Starał się wyglądać i zachowywać jak lordowski syn. Przejmował się tym za bardzo, zaczynało mu to ciążyć.
- Czasem warto zaczerpnąć... - słowa "świeżego powietrza" utknęły mu w gardle. Byłyby one kompletnie nieadekwatne w tym wypadku. Leyton doskonale zdawał sobie sprawę ze smrodu miasta, a po sekundzie zdał sobie sprawę z niezręcznej pauzy, którą wykonał - innego powietrza, zmienić otoczenie - dokończył. Zawsze zastanawiał się, czemu akurat Królewska Przystań została stolicą. Fakt oferowało ono wiele możliwości, ale z drugiej strony istniało wiele miast, w których kontrast pomiędzy bogactwem a biedą nie był aż tak wyraźny. Takie myśli jednak nie zostawały w jego głowie na długo. Zastępowały je z reguły treningi. W poprzedniej kwestii i tak nic nie mógł zmienić - nie on ustalał co było stolicą. Rozmyślanie nad treningiem było logiczne - mógł coś osiągnąć, stać się lepszy - a zatem coś zmienić.
Mimo wszelakich rozmyślań młodzieniec wciąż słuchał kuzyna. Uśmiechnął się lekko, gdy usłyszał wzmiankę o swoich obyczajach.
-Wybacz, kuzynie. To miasto tak na mnie działa. No, i to... - spojrzał na siebie i rozłożył ramiona uśmiechając się szerzej - ubranie. Ta bliskość dworu i fikuśne ubrania sprawiają, że mówię i nawet chodzę trochę inaczej - mówił, mijając się z prawdą. Bliskość dworu sama w sobie nic go nie obchodziła. Zaś zachowanie, dobór słownictwa i sposób w jaki je wymawiał - wszystko wynikało z jednego. Dwa krótkie słowa, o jakże potężnej mocy. Zdołały zamienić go, chociaż na chwilę, w lordowskiego syna z prawdziwego zdarzenia. Zadziwiające, że jego pan Ojciec nie wpadł na to wcześniej. Tyle padało próśb, gróźb oraz kar i żadna nie skutkowała. Wystarczyło jednak trafić w ten jeden, mały czuły punkt. Miłość do rodziny stała u Baratheona wysoko, a honor rodu w pewnych kwestiach stawiał wyżej niż swój własny. Oczywiście trudno było wierzyć w trwałość tej przemiany. Pytanie, jak długo miała ona trwać. Tymczasem z ust jego kuzyna padły kolejne słowa. Leyton skierował ku niemu swój specyficzny wzrok.
- Ja również cieszę się z waszego przybycia. Liczyłem, że zdołam natrafić na mego brata, ale sąd najwyraźniej wciąż trwa. Prawdę mówiąc, zdecydowanie lepiej spędza się tu czas z kimś niż samemu - przez chwilę chciał ciągnąć temat, dodając coś w stylu "wy na szczęście macie siebie", ale wtedy on wyszedł by na samotnego i doszłoby do niezręcznej sytuacji, oraz zapewne kilku współczujących komentarzy - Do oprowadzania zawsze jestem chętny. Nie widziałem jeszcze wszystkiego; najciekawsze rzeczy zostawiłem sobie na później. Orientuję się jednak mniej więcej gdzie co jest - młodzieniec był jeden dzień do przodu ze zwiedzaniem, więc był w stanie pokazać kuzynowi kilka najważniejszych miejsc. Po chwili jego wzrok skierował się ku żonie Ottona. Nie spieszył się z tym zbytnio.
- Miłego wypoczynku, pani - uśmiechnął się i lekko ukłonił, a następnie wrócił do rozmowy z Baratheonem - Nawet gdybym samemu królowi miał odmówić, tobie bym nigdy nie odmówił, kuzynie- zaśmiał się wypowiadając ostatnie słowa - Nie jestem tu co prawda dużo dłużej... ale myślę, że znam odpowiednie miejsce, żeby się najeść i trochę wypić - uśmiechnął się, tym razem inaczej niż do tej pory. Bardziej... łobuzersko. Co prawda wciąż nie miał zamiaru spijać się do nieprzytomności, ale kilka kolejek nie mogło mu zaszkodzić - Fajna tawerna w porcie - kontynuował - nie śmierdzi tam aż tak dzielnicą. Jedyną wadą jest widok na to cholerne morze - Leyton skrzywił się lekko. Morze było faktycznie przez mężczyznę głęboko znienawidzone. Nigdy nie przepadali za sobą wzajemnie. Nie był w stanie zapomnieć o pewnych wydarzeniach z przeszłości. Podróż statkiem byłaby dla niego udręką. Na całe szczęście nie był do tego zmuszony, ale kto wie co miała przynieść przyszłość. Młody Baratheon nie mógł też pojąć, jak Orys był w stanie tyle czasu spędzać na pokładzie statku, podróżując po tych przeklętych, wzburzonych wodach. Wiedział, że jego brat nie patrzy na to z tej perspektywy, ale w tej kwestii Leyton nie był w stanie spojrzeć na całość z innego kąta. Porzucił bezcelowe rozmyślania o znienawidzonym morzu.
- To co kuzynie? Tawerna w porcie, jakieś dobre żarcie i wyśmienite ale. Co powiesz na ten plan? - rzucił z uśmiechem na twarzy.