Nasze słońce świeci jasno.
Pani Ashword nigdy nie lubiła dzieci, choć z chęcią, trzymając się daleko, obserwowała jak jej pociechy dorastają. Porodziła syna, z czego mogła być bardzo dumna, jednak dało się zauważyć też pewną zależność - im młodsze dziecko, tym więcej urody otrzymywało. Chłopaka nie przystawało nazywać pięknym, więc pierworodny odpadał w przedbiegach. Starsza córka wdała się w ojca - długie, jasne włosy zawsze rozwiewał wiatr, a twarz muskana była blaskiem słońca. Młodsza córka natomiast, imieniem Shanley, z tego daru skorzystała najszybciej. Już jako mała dziewczynka potrafiła urzec jednym spojrzeniem ciepłoczekoladowych oczu. Letnie słońce Reach nigdy nie potrafiło rozjaśnić jej włosów, czarnych jak skrzydła kruka, ani zabrązowić mlecznej skóry. Twarz dziewczyny, zwykle wyrażająca nieznaczną melancholię, miała kształ owalu, w którym największą uwagę przyciągały duże, skryte za wachlarzem ciemnych rzęs oczy oraz różowe, miękkie usta. Mały, lekko zadarty nos schodził na dalszy plan.
Wyrosła na damę niewysoką, drobną, nadal niemniej urodziwą, choć zapewne król dla jej spojrzenia królwestwa by nie oddał. Ciemne włosy zazwyczaj spinane są w warkocz lub kok, który odkrywa nieduże uszy. Nosi szykowne stroje, często ozdobione odpowiednią biżuterią. W podobny sposób ubierała się od dwunastego roku życia. Cadwyn Ashford przez szesnaście lat obserwowała jej dorastanie, zmianę jej wyglądu, jak włosy spadały kaskadą na ramiona, każdy ścięty ich kosmyk. A teraz, kiedy mijał dwudziesty dzień imienia, Shaylen była tylko coraz piękniejsza.

Druga córka lorda Ashford oraz jego żony Cadwyn urodziła się pod koniec wiosny. Wcześniak, istotka o której zdrowie matka żarliwie modliła się przez pełne trzy księżyce. Pomimo obecności w domu tak małego dziecka, pokoje były bardzo ciche. Dziewczynka mało jadła, dużo spała, jakby walczyła wewnętrz siebie. Pierwszą potyczkę, w której stawką było jej życie wygrała...
Shanley oraz jej siostry, od której wiekiem dzieliło od niej niewiele dni imienia, nie były wychowywane przez matkę, pałającą niezwykłą niechęcią do małych dzieci. Rolę ich opiekunki przejęła natomiast służąca matki, młoda i biedna dziewczyna, o ogromnej cierpliwości, zdecydowanie naiwna i łatwo ulegająca wpływom. W trakcie dziedziństwa obu dziewczynek bardzo często obrywało się jej za pozwalanie na coś, na co nie powinna, jednak nadal nie pozbawiano jej tegoż obowiązku, ponieważ mimo wszystko Shanley i siostra słuchały jej, gdy było trzeba. Nieraz opowiadała dziewczynkom baśnie i legendy z regiony Reach, między innymi o wielkich kotach ze złotą grzywą i skorpionim ogonem, o kozach z płetwą zamiast tylnich nóg, o widmach pięknych kobiet, które umiały przybrać wygląd łabędzi... Zapewne większość była wyssana z palca, jednak one bardzo pobudzały wyobraźnię Shanley.
Co jakiś czas ich dom odwiedzała septa. Siostry Ashford uczyła pisania, czytania, podstaw geografii i historii Westeros, przynajmniej na tyle, ile potrafić to powinny. Sporadycznie też zajmowały się nauką śpiewu. I to chyba jedynie te ostatnie Shanley lubiła.
Niemal każdy w Ashford wiedział, że lord pragnie jak najszybciej wydać córki za mąż. To, że miały podstawy edukacji na pewno zwracało większą uwagę potencjalnych kandydatów. Jako pierwszy do ręki młodszej z sióstr pojawił się mężczyzna dużo starszy, ale bogaty i dobrze ustawiony w Reach. Ich pierwsze spotkanie, decydujące o całym przedsięwzięciu odbyło się w obecności opiekunki oraz siostry Shanley, która... Odmówiła mężczyźnie. Oczywiście, poniosła później tego konsekwencje (głównie w postaci rozwścieczonego ojca), natomiast kandydat i tak wyniósł z domu Ashford żonę... Mniej dosadną siostrę Shanley.
Miała piętnaście lat, gdy ojciec poznał ją z bratankiem lorda Baratheona. Po poprzednim, hm, wypadku z próbą wydania, panna Ashford nie odzywała się w tej kwestii i choć wybranek szybko zyskał jej przychylność, bardzo nie podobał jej się pomysł opuszczenia rodzinnego Reach. Ostatecznie doszło do ślubu kiedy miała szesnaście lat i musiała się przeprowadzić.
Do dzisiaj nie polubiła klimatu Ziemi Burzy, jest dla niej zbyt ciepły i suchy. Lubi na to narzekać, jednak mimo wszystko w tej chwili nie powróciłaby już do Reach ze względu na mężczyznę, który ją tu trzyma.