Lydia Clegane

Aparycja

Wiele razy słyszała, że jest podobna do swej nieboszczki matki. I choć nigdy nie było jej dane ujrzeć rodzicielki, zdarzyło jej się trzy czy cztery razy z bliska oglądać ojca. I jednego mogła być pewna - na pierwszy rzut oka nikt by chyba nie poznał, że jest córką Lorda Clegane.
Jest jasnej karnacji. Ma szaroniebieskie oczęta, szpiczasty nosek na którym od promieni słonecznych robią się drobne piegi i ładne usta. Ogólnie jej twarz można by uznać za niebrzydką, lecz... Szpeci ją długa, ukośna blizna biegnąca od lewej skroni aż do policzka. Gęste, ciemnoblond włosy rozczesuje rzadko, za to często nosi je spięte w kucyka z tyłu głowy.
Lydia wzrostem nie wyróżnia się szczególnie spośród dam Westeros, mierzy bowiem 166 centymetrów. Jej ciało ciągle się rozwija, ale widoczne są już kobiece kształty. Młoda Cleganówna uwielbia ruch i jazdę konną, przez co jest wysportowana i ma dobrą kondycję. W przeciwieństwie do większości młodych panien, z całego serca nienawidzi sukni i innych typowo damskich ubrań, uważając je za niepraktyczne i szalenie niewygodne. Starano się oduczyć ją złych nawyków, efekty były jednak odwrotne do zamierzonych i prędko zrezygnowano z zamieniania jej łachów na wymyślne stroje. Za normalny więc widok należy uważać Cleganównę chodzącą w spodniach i prostej koszuli.

Biografia

Lidia, przychodząc na świat, odebrała życie swojej matce - tak uważa Lord Clegane, który od samego początku nie chciał mieć wiele wspólnego z córką. Wychowanie i opiekę nad młodą Cleganówną powierzył starej sepcie i jeszcze starszemu maestrowi, a sam - można by rzec - oddał się życiu zawodowemu. Po śmierci żony służba Lannisterom stała się głównym sensem jego życia. W swoim zamku nie mieszkał. Zamek miał i z posiadania go czerpał korzyści. Córkę też miał. Zamierzał w przyszłości wydać ją za odpowiedniego lorda i też czerpać z tego korzyści.
Mimo trudnego startu i braku kontaktu z ojcem, Lidia miała całkiem szczęśliwe dzieciństwo. Nie posiadała młodego rodzeństwa, więc pozwalano jej bawić się z dziećmi służby. Lubiła się uczyć, zarówno u maestra, jak i u septy, z wiekiem jednak odkrywała, że nie to jest jej powołaniem. Od ponurego zamczyska wolała pola i lasy, od starych i zakurzonych pergaminów - jazdę konną, a od szycia i haftowania... Strzelanie z łuku i walkę mieczem. Obydwie te rzeczy szły jej całkiem nieźle jak na dziewczynkę... Szkoda tylko, że kapitanowi straży zabroniono prowadzenia dalszych treningów gdy tylko przestało to przypominać zwykłą zabawę. Chciano z Lidii zrobić damę, nie wojowniczkę. Wtedy właśnie zaczęły się problemy z Cleganówną. Chciano, by nosiła ładne sukienki. Chciano, żeby zawsze zachowywała się przykładnie. Ale ona sama nie chciała. I nikt nie mógł sobie poradzić z upartym dzieckiem. Nie działały ani prośby, ani groźby, ani obietnice. W końcu służba się poddała.
Teraz, gdy podrosła, ojciec postanowił oddać ją pod opiekę Lannisterów z Casterly Rock mając nadzieję, że dzięki nim nabierze nieco ogłady.

Ekwipunek

Do Lidii należy brzydki, ale dzięki jej staraniom zawsze ostry sztylet, który nosi w niezbyt eleganckiej, ale wytrzymałej skórzanej pochwie przy pasku. Ma też własnego, wiernego jak pies konia - pokaźnych rozmiarów myszatego wałacha, nazywanego przez nią Płotką. Cleganówna nie lubi gdy ktoś inny się nim zajmuje, więc gdy tylko istnieje taka możliwość, sama o niego dba. Warto też wspomnieć, że rumak jest jedynym prezentem, jaki kiedykolwiek dostała od ojca.
Zwykle ma na sobie spodnie do jazdy konnej, białą, szytą na miarę koszulę (skoro już uparła się na taki strój, niech to przynajmniej wygląda porządnie) oraz skórzane buty sięgające za kostki. Ewentualnie przeróżne okrycia wierzchnie, w tym płaszcze.

acidbrain