Konwój składający się niemal z 1000 osób zmierzał na północ krainy Zachodu, aby spożytkować swoje niewykorzystywane siły do tchnięcia nieco pieniądza w spustoszone kataklizmem ziemie, na których żyć im przyszło. Mała armia przemieszczała się na powozach, które ciągnęły się w nieskończoność. Dźwięk końskich kopyt można było usłyszeć z daleka, ziemia drgała, śpiew mężczyzn i kobiet rozbrzmiewał po okolicy dając znak, że to rodowici mieszkańcy Zachodu podróżują po tych terenach. Kobiety siedząc na powozach szykowały sita do przeszukiwania dna rzeki, w której przyjdzie im szukać zarodków złota, mężczyźni odpoczywali przed ciężką pracą.
Stawali na drodze kilka razy, aby zaznać odpoczynku. Nie chcieli umęczyć koni, to dzięki nim to wszystko zmierza ku przeznaczeniu szybciej. Inaczej nie dotarliby prędko na miejsce. Sztandary rodu Namiestnika Zachodu sprawiły, że żaden zbir nie zasadził się na nich po drodze, a może to ilość ludzi ich skutecznie odstraszała? Nie ma co gdybać,  z całą pewnością była to kombinacja strachu przed zarządcami krainy i wielkością konwoju.
Aart, jako sprawca całego tego zamieszania jechał na czele kursu, obok niego zmierzał Argiel, który po kilku dniach zaczynał już wyglądać coraz bardziej na bezdomnego niżeli wysokourodzonego. Tak to bywa w podróży, nawet Lwu zaczęła rosnąć broda, której nigdy to na dworze nikt nie zobaczy. Nie żeby mu się nie podobała, uważał jedynie, że nie jest to element, który znajdować winien się na dworze, gdzie piękne kobiety i wystawne przyjęcia. Poza tym uważał, że broda jest symbolem mądrości, tej mu brakowało, przynajmniej tak myślał. Gdy będzie dostatecznie stary i doświadczony, będzie mógł pozwolić sobie na luksus, jakim jest zaprzestanie dbania o wygląd. Dla mężczyzny to udręka, wiadome.
Cały jednak czas oczy jego radowały się, a sam zachowywał się, jakby szczęście go przepełniało. Po prostu lubił swoje ziemie, lubił patrzeć na przyrodę, podziwiać jej piękno, słuchać spiewu ptaków. Mimo kilku miejsc, które strawione były przez pożar, reszta wyglądała naprawdę majestatycznie. Miasta portowe i te leżące nieopodal wody nie były nękane aż tak bardzo przez naturę. Wilgotność powietrza do tego nie sprzyjała. Tutaj przyroda sama sobie zrobiła figla.
W końcu znaleźli się w okolicach Nunn’s Deep.  Szum rzeki, której strumień był w górach, utrzymywał młodego Lwa w przekonaniu, że są coraz to bliżej. Poza tym, umiejętność czytania map Aart miał wyćwiczoną dostatecznie. Nauki zaczął brać, gdy skończył 7 lat. Nie ma argumentu, który mógłby orzec, że są w złym miejscu. Czas także był doskonały. Dotarli na miejsce w samo południe, u podnóża góry zaczęli rozkładać swój obóz. Do wieczora wszystkie namioty były już gotowe, przy wejściu do każdego zapłonęły ogniska, zaczęło pachnieć potrwakami, które zdolne kobiety przygotowywały z mięsa upolowanego po drodze. Zaczynało to nabierać kształtów. Pogodna atmosfera wspomogła wszystkich na duchu.
Nazajutrz wzięli się do roboty. 75 mężów Zachodu i ponad 250 wojów z gwardii Lannisterów, zanurzeni po kolana w wodzie zaczęli przeszukiwać dno rzeki w poszukiwaniu złota. Ustawili się kilka metrów od siebie, każdy uzbrojony w plecione sito . Około 500 metró rzeki było właśnie dokładnie przeszukiwane. Aart postawił sobie jasny cel, z taką załogą powinien go osiągnąć. Jeśli złoto tutaj było, kopalnia nigdy nie powstała, znaczy to, że Nunn’s Deep skrywa coś wspaniałego, coś totalnie dziewiczego, zapewne w sporych ilościach. Złoto nie wyparuje, to nie woda.
- Jadę na przejażdżkę Argielu. Jeśli możesz, w dzisiejszym dniu to ty zajmiesz się nadzorem naszych pracowników. - powiedział zakładając płaszcz na ramiona.
- Pamiętaj, żeby być miłym dla każdego z osobna. Oni są ochotnikami, a my nie chcemy, aby ktokolwiek się postawił. To zniszczy morale i da nam ostro po tyłkach…- dodał wsiadając na swojego rumaka.
- I ogol się na miłość boską!- krzyknął po czym odjechał.
Nie było tak, że zwalał całą robotę na swojego kuzyna. Po prostu chciał zobaczyć, jak poradzi sobie w dowodzeniu nie tylko wojami, którzy wyszkoleni są do słuchania poleceń.  Dziedzic Skały ciekaw był, czy Dayne był dobry w zjednywaniu sobie ludzi. Jeśli posiadał tę umiejętność, z całą pewnością przyda mu się w przyszłości…

Była to przyjemna podróż. Trochę porozmawiał z Aartem, ich początkowa antypatia względem siebie powoli była zastępowana przez pozytywne emocje. Dayne zaczął dostrzegać urodę ziem Lannistera tym bardziej, im bliżej znajdowali się celu. Widać pożary nie natrafiły na okolice rzeki.
Widział radość, jaką jego kuzyna przepełniało przebywanie w tym miejscu. Zdecydowanie kochał te ziemie tak, jak Argiel kochał Starfall. Podstawowa różnica była taka, że nie wiadomo, czy on będzie mógł do swojego domu jeszcze wrócić. Było to przykre, jeśli się nad tym zastanowić.
Wysoki blondyn nie traktował swojej brody jako przejawu mądrości, nie zapuścił jej też po to, żeby nie musieć się golić. Była to dla niego po części maska, zasłaniając twarz zasłaniała część emocji. Ale uwydatniała zmęczenie, bo złe sny nie opuszczały młodego szlachcica, wyglądał więc gorzej niż zwykle.
Dzień po rozstawieniu obozu, Argiel wyszedł do Aarta w lekkiej koszuli z podwiniętymi do łokci rękawami. Długo ze swoim kuzynem nie przebywał, bo ten ponownie go opuścił i zostawił z robotą.
Dayne zastanawiał sie dobre kilka minut jak powinien się zabrać za dzisiejszy dzień. Rozejrzał się po ludziach - wszyscy byli tu z własnej woli i wszyscy chcieli pomóc Lannisterom, którzy zapewniali im bezpieczeństwo. Było w tym coś pięknego - lojalność, której jego ojciec chyba nie pojmował, zdradzając Martellów w tej głupiej pogoni za mocą. Na moc powinien zapracować. W końcu Argiel stanął na jakimś podwyższeniu.
- Posłuchajcie mnie wszyscy! - zawołał, zwracając na siebie uwagę ludzi. - Nazywam się ser Argiel Dayne! Niekoniecznie nie znacie, ale jestem kuzynek Aarta Lannistera, który poprosił mnie, żebym z wami tu przyjechał i dzisiaj, pod jego nieobecność, dowodził. Nie musicie mnie polubić, ale skoro on mi zaufał, to proszę was, żebyście też to zrobili.
Chwycił jedno z sitek, które zostały z boku - na wypadek, gdyby jakieś pękło, i uniósł je w ręce do góry.
- Nie mam zamiaru migać się od pracy, będę szukał tak samo jak każdy z was. Jeśli ktoś coś znajdzie - od razu do mnie przybiegnijcie. A teraz do pracy, znajdźmy to cholerne złoto!
Zszedł z pagórka i skierował się do rzeki. Ściągnął buty, po czym stanął na równi z ochotnikami i zaczął szukać, wymieniając czasem kilka słów ze swoimi sąsiadami.

W czasie, gdy Argiel wraz z resztą wieśniaków i zbrojnych przeszukiwali dno rzeki, Aart wybrał się w kurs po okolicznych miejscowościach. Wraz z kilkoma gwardzistami przemierzali tereny w pobliżu Nunn's Deep, aby znaleźć kilku ochotników także wśród miejscowych. Czemu mieliby nie pomóc, gdy prosi ich o to sam przyszły namiestnik Zachodu. W sumie to, nigdy nic nie wiadomo do końca. Nawet ta wyprawa złotowłosego zdawać się mogła dla wielu po prostu wycieczką, on tak na prawdę miał inne zamiary.
Słoneczna pogoda i idealna temperatura spowodowały, że poszukiwanie to było jedynie przyjemnością. Nie znał okolicznych mieszkańców, nie mógł ocenić czy będą wrodzy, czy nie, jedno było pewne... Pracowitość wpojona jest w każdego mieszkańca krainy Lwów, co za tym idzie także i rygor przy wykonywaniu tych prac.
Miał cichą nadzieję, że nie zastanie tu żadnych buntowników, którzy ponownie mogą przyczynić się do zmiany koloru rzeki na krwisto czerwony. W prawdzie Aart przybywając tutaj, nie ma takich zamiarów, jednak członkowie armii nie sa tu tylko do poszukiwania zarodków złota, ale także do ochrony, tych którzy pracują w pocie czoła.

Pierwszy dzień poszukiwań nie przyniósł sukcesu. Sporo starej biżuterii nie było tym, czego Argiel wraz z pozostawionymi mu ludźmi szukał. Po pierwszych tego typu znaleziskach Dayne ogłosił, że jeżeli ktoś chce zachować znaleziony pierścionek, to może to bez problemu zrobić. Mężczyznom, którzy pocieli sobie ręce, dał wolne do końca dnia, a następnego postanowił, że też mogą odpocząć. Lepiej nie ryzykować poważniejszym krawieniem w takich polowych warunkach, straty zachować przy dolnej granicy. Liczył też po troszę na to, ze Aart przyprowadzi ze sobą nowych ludzi.
Po kolejnej niespokojnej nocy spojrzał na swoje odbicie w błyszczącej głowicy siekiery - wyglądał okropnie, a broda wymknęła się spod kontroli i zmiast powagi, naprawdę wyglądał już jak bezdomny. Do tego włosy były dość długie. Związał je w kitkę kawałkiem rzemienia i po szybkim, aczkolwiek pożywnym śniadaniu wrócił wraz z ludźmi do pracy. Poszło szybko - znaleźli kawałek złota. Małą grudkę. Ale mała grudka to było dużo nadziei.
- Dobra, ludzie! - zawołał, stając na tym pagórku, z którego rozkazy wydawał wczoraj. - Mamy pierwszy kawałek złota! Wszyscy przesuwamy się teraz kilkanaście metrów w lewo i w stronę podnóża góry!
Przesunięcie się w stronę góry wydawało mu się najrozsądniejszą rzeczą do zrobienia, biorąc pod uwagę to, że całą swoją wiedzę brał z książki, którą czytał jednego wieczoru. Ale przesunięcie się bardziej w stronę, na której znaleziono pierwszą grudkę było już ślepym strzałem. Miał nadzieję, że trafionym tak, jakby to jego siostra strzelała. Chwycił swoje sitko i zabrał się do pracy. Nic nie zaskarbia sympatii ludzi tak jak pokazanie, że nie zrzuca się na nich całej roboty, tylko staje się u ich boku.

Okoliczne zabudowania obfitowały w interesujące zjawisko- ciekawość. Mówią, że to pierwszy stopień do piekła, nie dla młodego Lwa. To uczucie u wieśniaków było zbawieniem. Chęć pomocy, bo Lannister prosi połechtała nieco jego ego, jednak jego nazwisko robi trochę popłochu i zmusza do wysiłku, jeśli trzeba.
Przemierzając uliczki wiosek, spoglądając na chętne dziewczęta, nie omieszkał skosztować owocu jednej, albo dwóch. Nie byłby sobą, gdyby nie skorzystał z zaproszenia. Kiedy piękna kobieta o coś prosi, nie należy jej odmawiać. Poza tym, raczej zaszczytem i honorem oddać się jest osobie, która osobiście zna króla, osobie trzymającej w ryzach armię tejże krainy.
Nie czuł sie źle z tym co zrobił, Argiel nie miałby mu tego za złe, chyba... Aż tak dobrze nie znał swojego kuzyna, ale raczej on też lubił pomoczyć tu czy tam. Bez żadnych przyrzeczeń, bez obowiązku, bez zbędnego płaczu.
Po nocy wrócił do obozu, gdzie trwał już drugi dzień poszukiwań. Za nim i jego małą kampanią zmierzały rzesze wieśniaków. Wszyscy z widocznymi uśmiechami na twarzy i ochotą na pracę w pocie czoła, dla dobra Zachodu.
Po znalezieniu się na miejscu, wysłuchał raportu o bezsensownym pierwszym dniu poszukiwań, rannych, a także o obiecującym znalezisku. Spojrzał na Argiela, który pracował równo z poddanymi swojego kuzyna, a także jego samozaparcie i chęć wykazania się. Dayne, mimo iż nie wiedział do końca czym się kierować, obrał dobry kierunek ku podnóżom Nunn's Deep. Jeśli góra skrywała pokłady złota, poszukiwacze wkrótce znajdą przełomowe dowody. Jeśli tak sie stanie, jeśli będą niezbite dowody, że Głębia Nunna jest złotodajnym miejscem, wkrótce powstanie tu kopalnia. Będzie to miejsce pracy dla okolicznych mieszkańców, źródło dochodu dla całej krainy. Zwiększy to znaczenie Zachodu na arenie międzynarodowej, wzmocni gospodarkę i odrodzi potęgę Lwiego rodu. Miejmy nadzieję, że to pierwsze takie miejsce na mapie Westeros i nie ostatnie...

Miło było patrzeć na ludzi, którzy mimo gorąca i warunków, których nie można raczej uznać za komfortowe, poszukiwali nie tylko złota. Poszukiwali zaginionego ducha krainy, który zaginął już dawno. Młody Lew starał się jedynie znaleźć brakujący element układanki. Nikt nie zaprzeczy, że Zachód to kraj bogactw, gorących dni i równie upalnych nocy, mekka pięknych kobiet i silnych mężów. Do tego wszystkiego tzreba dołożyć nutę wyrafinowania i jasnego myślenia, a wychodzi obraz zupełnie opisujący esencję tego miejsca- rodu Lannisterów, który od wielu już lat sprawuje władzę i nie ma zamiaru jej oddawać. O nie! Nie teraz, nie w tych czasach, gdy słaby król stara się grać protektora, a tak na prawdę boi się wyściubić nosa zza murów Czerwonej Twierdzy. Gdyby wyszedł na ulicę, lada moment zostałby rozerwany na strzępy. Nikt nie zwracałby uwagi na jego pozycję i smoczą krew. Zarżnęliby go jak burą sukę w jakimś zaułku, pozwalając zwłokom sczeznąć bez pochowania.
Lannister co chwilę spoglądając na mapę starał się zaznaczać miejsca, gdzie złoto mogłoby się znajdować. Nie było tego wiele, ale bez pośpiechu, dopiero zaczęli poszukiwania, a już znaleźli malutki kawałeczek, który przy dobrym rozegraniu mógłby zostać kluczem do znalezienia skarbca Nunn's Deep. Oby tak było, lepiej, żeby ludzie nie zniechęcili się do takiej roboty. Kiedy widzi się, że są efekty w pracy, nawet tej ciężkiej, nie rezygnuje się, a prze dalej.
Kobiety gotowały posiłki, robiły nowe sita, urozmaicały czas sfrustrowanym mężczyznom. Wolni od pracy w rzece mężowie polowali w okolicznych lasach, dla zabicia czasu, albo spali w cieniu drzew. Atmosfera w obozie stworzonym przez Aarta była, jak na razie, wyśmienita. Ludzie wyglądali, jakby na prawdę się lubili i mimo kilku bójek, nic większego nie miało miejsca.
Blada skóra Lwa zaczynała nabierać rumieńców. Matka natura obdarowała ich iście dobrymi warunkami, słońce przez większość czasu królowało na niebie, nurt rzeki nie był za silny. Lepiej nie myśleć, co działoby się, gdyby burze nawiedziły ten teren. Miejsce obozu byłoby zapewne wielkim rozlewiskiem.
Siedząc teraz już pod osłoną daszku namiotu  usłyszał nawoływanie. Spojrzał na jednego z trzech mężczyzn, którzy na prawdę znali się na rzeczy. Może miał mu coś ciekawego do powiedzenia. Lepiej żeby nie były to złe wieści. Oby nie oznajmiał mu, ze poszukiwanie w tym miejscu nie ma sensu. czemu? Uparty loczek dalej będzie okupował to miejsce, póki nie znajdzie tego, czego szuka. Choćby w niewielkich ilościach. Jego ambicja nie pozwala na odwrót. Nie mógłby spojrzeć w oczy ludziom, których wlókł setki staj od domu. To nie on.
Podszedł żwawym krokiem w miejsce, gdzie oczekiwał go Malvery. Spojrzał starcowi w prosto w oczy, nie mógł odczytać jego intencji, ni uczuć. Jeśli pomoże mu znaleźć bogactwo, na pewno zapewni mu dostatnie życie do końca dni.
- W czym mogę pomóc?- zapytał uśmiechając się miło. Mimo wszystko miał dobry humor.

Spoglądajac na starca , zanurzając się w głębi jego mądrych oczu i wypowiedziach przemawiających do rozsądku, młody Lew skupił się na rozmyślaniu. Czy to możliwe, że już zaczęła kształtować się opozycja, czekająca tylko na jego potknięcie? Jeśli to już się dzieje, trzeba znaleźć podżegaczy i przekorów. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Niemal 1000 osobowa stajnia dusz niekoniecznie będzie łatwym miejscem, w którym wyłapie się nieprawidłowości w trymiga. Cóż pozostaje tylko oprzeć się na intuicji, która bardzo rzadko zawodziła dziedzica Skały. On miał zaufanych ludzi, Agriel pracował już trochę czasu z resztą, także ma swoich faworytów, których zabrałby ze sobą. Po takim zabiegu byłoby mniej osób do przerzedzenia, selekcja byłaby z góry łatwiejsza.
Marvery natchnął Aarta swoimi słowami. Starzec bardzo dobrze wiedział co mówił, lata doświadczenia i wiedza, jaką posiadał przemawiały tylko na jego korzyść. Do tego wszystkiego skupił uwagę dziedzica Zachodu na ważnych problemach, które niedługo mogą podciąć skrzydła dobrze zorganizowanej kampanii, jaką prowadził.
- Czego chcę? Chcę ciebie u swojego boku przez resztę poszukiwań. Nie tylko tutaj, ale także w innych lokacjach...- powiedział pewnie do starca, jakby nie oczekujac na słowa sprzeciwu. Skłamałby, gdyby stwierdził, że Marvery nie stał się teraz jednym z najważniejszych ekspertów w obozie. Taka prawa ręka to zbawienie. To starzec pomoże ozłocić krainę.
- Jeśli masz jakieś pomysły, mów śmiało. Ja tym czasem zajmę się organizowaniem łodzi do przeszukiwania dolnych odcinków rzeki.- klepnął dziadka po ramieniu i ruszył w stronę namiotu dowodzącego. Zaraz zaczęli z niego wybiegać posłańcy w różnych kierunkach. Okoliczne wioski to skarbnica przedmiotów. Potrzeba mu było kilka łodzi do przeszukiwania dna. Kobiety dostały wiadomość o potrzebie stworzenia kilku większych sieci. Mężowie, którzy odpoczywali dostali za zadanie stworzenie kilku przedmiotów, które wyglądem miały przypominać grabie, olbrzymie grabie.
Lew obmyślił plan, aby grabie te mąciły w mule i podnosiły do góry lżejsze kawałki skał, a także zbierały te cięższe, za nimi ciągnęłyby się sieci, które wyłapywałby te lżejsze odłamki, a na koniec zostałby przeszukane na brzegu.
Jeden z legatów dotarł też do Argiela. "Wiadomość była krótka. Zbierz 50 osób, którym chociaż trochę ufasz i każ im się zebrać na odpoczynek. Pojutrze powinni być wypoczęci i rześcy, bo ruszacie w dół rzeki. Po więcej informacji, zapraszam do mnie."
W okolicznych wioskach powinny znajdować się odpowiednie łodzie. Sam fakt, ze znajdują się w pobliżu rzeki znaczy, że wielu jest tu rybaków i podróżników, którzy poruszają się drogą wodną, a nie lądową.

Zajęty pracą szlachcic nie zauważył powrotu swojego kuzyna dopóki nie dostał wiadomości. Nie był zdziwiony - Aart nie wyglądał na gościa, który zniża się do poziomu fizycznej pracy, ale Argielowi sprawiała ona przyjemność. Systematyczna rutyna ruchów sprawiała, że nie musiał o niczym myśleć. A nie chciał o niczym myśleć. Wiadomośc wyrwała go jednak z rytmu i musiał wyjść z rzeki. Rozejrzał się po ludziach. Przywołał mężczyzn, którzy znaleźli pierwszą grudkę, jak i osoby, które pracowały najbliżej niego. Byli to głównie faceci po czterdziestce, którzy chcieli pomóc swoim rodzinom i Dayne cenił sobie ich wiernoś, bo sam przez bycie wiernym rodzinie znalazł się w tej sytuacji, w której obecnie jest. Widział, że darzyli go taką samą sympatią jak on ich, więc mógł im zaufać. Przynajmniej tak uważał.
Wytarł mokre nogi, założył buty i udał się do namiotu Aarta, przemywając najpierw twarz z potu.
- Jak się udała przejażdżka, kuzynie? - spytał, podając rękę młodemu lwowi. - Mogłeś dać sygnał, że wróciłeś, ludzie na pewno by się ucieszyli, a przemknąłeś tak, że ci wierni Lannisterom pracownicy nawet nie spostrzegli, tak samo zresztą jak ja. Dlaczego w dół rzeki?
Śmiał się i nie był to śmiech udawany. Praca była dla niego w pewien sposób oczyszczeniem umysłu, którego nie zaznał od chwili wyjazdu z Winterfell. Zimny dotyk medalionu na klatce piersiowej nie przynosił już bólu, a stał się czymś naturalnym, niczym zimne wody rzeki. Miał przeczucie, że tym razem będzie dobrze spał.

Wierność. To słowo, które przetacza się w kronikach każdego rodu, czy to suzerena, czy chorążego. Każdy zapisał się na kartach historii i ma swoje honorowe chwile zapisane gdzieś w woluminach. Każdy podobno zasłużył sobie na nadanie tytułu. Nawet Dayne'owie byli takim przykładem. Mimo, że Argiel pochodził z rodziny, która zdradziła swojego suzerena, to w dalszym ciągu pokazywał swoją lojalność wobec Lannisterów, co było dobrym znakiem i przesłanką, że może być przydatny w wielu kolejnych misjach. Wie jak nawiązywać kontakt z ludźmi, mimo, iż wychowywany był inaczej niż zwykłe pospólstwo. Co najważniejsze nie brzydzi się ich.
- Nie ma czasu na kurtuazję, kuzynie. Ciągłe witanie się z każdym napotkanym człowiekiem zajmuje tylko niepotrzebnie moją uwagę...- usiadł nalewając sobie wina. Znalazł także drugi, czysty kielich i napełniwszy go uprzednio, podał zarośniętemu wyżłowi.
- Mądrość pewnego starca, skupiła moją uwagę na kilku podstawowych aspektach. Najważniejszy to fakt, że złoto może znajdować się tam, gdzie silny nurt je poniesie. Nie dziwię się, że znaleźliśmy tylko mały zarodek. Wszystko zapewne zostało przeniesione w muł w dole rzeki... - upił duży łyk.
- Dlatego właśnie to ciebie wysyłam w tamto miejsce. Jutro powinny przybyć do nas łodzie z okolicznych wiosek. Ludzie szykują sprzęt do przeszukiwania dna. Twoim zadaniem na dzisiaj jest odpoczynek. Jutro będziesz miał wiele rzeczy na głowie...- zakończył zdanie dopijając wino. Ruszył w stronę wyjścia.
- Do zobaczenia jutro- rzucił, po czym kurtyna namiotu opadła z powrotem. Argiel został sam.
Jak to na przywódcę wojska przystało, Aart przemierzał obóz, aby kontrolować przygotowania do kolejnego etapu wyprawy. Może los się w końcu do nich uśmiechnie. Jeśli znajdą złoto w mule na spokojnym odcinku rzeki, to znaczy, że okolice Nunn's Deep będą miały nowe miejsca do pracy. Góra zamieni się w kopalnię, wszystko pójdzie w dobrym kierunku.

Lannister mówił mądre rzeczy, widać było, że to informacje zyskane od kogoś innego. Dayne słuchał go z uwagą. Dolna część rzeki, mały oddział - odpowiadało mu to, chociaż mniejsza ilość ludzi zwiększała możliwość, że ktoś ich zaatakuje podczas wydobycia. Chciał to powiedzieć, ale nie zdążył - Aart wyszedł tak szybko, jak się pojawił.

Sam Argiel dopiero kiedy zobaczył płynące wino poczuł w ustach wielką dornijską pustynię, która musiała się tam pojawić przez te godziny, w których pracował razem z ludźmi. Wychylił czerwony trunek duszkiem i udał się do swojego namiotu. Tam przyjrzał się swojemu odbiciu i skrzywił twarz w niesmaku. Wyglądasz jak bezdomny, Dayne. Może nie mijało się to tak bardzo z prawdą? Nie miał pojęcia, co się dzieje w Starfall, ale jakie były szanse, że ród Martell nie zburzy jego ukochanego zamku? Stosunkowo niewielkie. Pieprzony ojciec. Pieprzeni, głupi bracia, którym brakło jaj, żeby mu się postawić. To wszystko wina tego, że Baratheonowie musieli coś ojcu obiecać. Tak, wina Baratheona, tego był pewien.

Chwycił więc swój toporek i, mocząc w miesce wody zarówno broń, jak i swoją brodę, począł się golić. Nie całkiem - pozostawił na twarzy dobrze ścięty zarost, który nie ujmował mu prezencji. Włosy postanowił pozostawić. Niech rosną, pomyśli o nich, kiedy wrócą do Casterly Rock.

Poranek nastał szybko, po kolejnej pełnej koszmarów nocy. Śniło mu się, że oprócz swojej ukochanej, traci swoją siostrę. Ale wstał, ubrał się szybko, związał włosy i dołączył do wszystkich przy wspólnym śniadaniu. Jedli pośpiechu, chcąc jak najszybciej wyruszyć w dalszą podróż. Zaraz po posiłku Argiel pożegnał się jeszcze z Aartem, ustalając, że powrócą za trzy dni z całym złotem, jakie uda im się znaleźć. Podczas podróży w dół rzeki blondyna zaczęło zachwycać piękno okolicy - bo rzeczywiście przy rzece było wspaniale. No i było gdzie pływać.

Ciekawe, czy dałoby się tutaj postawić jakąś twierdzę... - pomyślał, po czym uniósł brwi, zdumiony własnym pomysłem. Ród Dayne z Nunn's Deep, chorąży Lannisterów? Pytanie zadane samemu sobie brzmiało... obiecująco. Bo skoro stracił dom, który kochał, czemuu miał nie stworzyć sobie nowego domu, w miejscu, które daje mu radość i coś do roboty? Ostatecznie to zawsze dom, do którego mogłaby przyjechać Jane Arryn...

Dotarli w południe. Rozstawili namioty, po czym weszli do rzeki i wrócili do pracy, takim samym systemem jak w głównym obozie. Pięćdziesięciu mężczyzn, ramię w ramię, weszło do rzeki, szukając złota, które miało pomóc odtworzyć świetność i potęgę Zachodu.