Królewska Przystań to ogromne miasto, które wiele razy było rozbudowywane i przebudowywane. W czasie jednej z takich okazji, wyburzono wiele kamiennych budynków, których nigdy nie odbudowano. Obecnie nikt tutaj nie mieszka ani nie chodzi ze względu na niebezpieczeństwo zawalenia się niektórych konstrukcji oraz, jak mówią, obecność duchów zmarłych.



Używał tego miejsca jako kryjówki już wielokrotnie. Bez oporu, przyprowadził tutaj Rhaenę. Bardzo długo kluczyli nocnym labiryntem ruin. Na tyle długo, by Bjorn miał pewność, że kryjówka wciąż pozostanie tajemnicą.
W pewnym momencie, dotarli do stalowych krat, prowadzących pod ziemię. Bjorn przekręcił potężnym kluczem i otworzył przejście. Znaleźli się pod ziemią. Ogrom lochów zadziwiał. Mnogość korytarzy zdawała się nie mieć końca. Bjorn jednak prowadził Rhaenę bez chwili wątpliwości, jakby wiódł go nieznany nikomu zmysł. W ręku trzymał pochodnię.
Inna sprawa, że Rhaena chyba zwariowała, że dała się tutaj przyprowadzić wielkiemu, nieznajomemu najemnikowi. Gdyby Bjorn był w zmowie z zamachowcami... No cóż, nie skończyłoby się to dobrze dla Targaryenów.

W końcu dotarli na miejsce, do sporej celi rozświetlonej kilkoma pochodniami. Zamachowiec siedział przekuty do ściany. Oprócz obitych klejnotów, nie stała mu się krzywda.

Rhaena przeto była znana z braku rozsądku! Jako dziecko szalała i narażała się na wszystkie niebezpieczeństwa jakie mogła fundować Smocza Skała, a potem i okolice. Teraz to się nie zmieniło! Wariatka, najpierw wymknęła się z balu po hołdach z bękarcim bratem u boku i szlajała się po Zapchlonym Tyłku, w którym o mało życia nie postradała, a wieczór później, pozwoliła zabrać się najemnikowi w jeszcze ciemniejsze i być może bardziej niebezpieczne miejsce! Szalona, gorąca krew! Gdy opuszczali pola bitewne puściła ramię najemnika, odprowadził ją, gdzie chciała, koniec tego dobrego. Przez miasto musiał prowadzić ja już jako lider małego orszaku, bowiem dwóch rycerzy towarzyszyło kobiecie nieustannie. Gdy dotarli do uliczek, kazała zatrzymać się im przed jedną z nich i czekać, spodziewała się bowiem, że to już tu są na miejscu. Po dwóch zakrętach się zgubiła i pożałowała, że zostawiła straż. Serce znowu zaczęło podchodzić jej do gardła i o mały włos nie zapytała czy daleko jeszcze. Byłoby bliżej pewnie, gdyby dała po sobie poznać, że od długiego czasu nie ma pojęcia gdzie jest i jak wrócić. Nie znała miasta, to nie Smocza Skała. Kiedy wprowadził ją do budynku zawahała się i zatrzymała na moment. A jeśli to pułapka, w która ona głupia sama wchodzi? Nie znała tego człowieka! Mógł zaiste być w spisku! Mogły go wieść własne pobudki i żądze. Nikt tutaj nie usłyszy jej krzyków. Jeśli chciał zrobić jej krzywdę cel osiągnie bez trudu. Rhaena jednak odgoniła te myśli, zawsze miała więcej szczęścia niż rozumu, liczyła na to i teraz. Odetchnęła i ruszyła za pochodnią pilnując pleców przewodnika. W końcu dotarli na miejsce, dziewczyna myślała już najemnik nigdy się nie zatrzyma i wykończy ją marszem. Dotarli jednak do zamachowca siedzącego pod ścianą w łańcuchach. –Wstań – Poleciła twardym głosem wychodząc zza pleców mężczyzny i spoglądając na jeńca. Poleciła tak jeśli łańcuchy były na tyle długie by mu na to pozwoliły. Nie kryła jej żadna maska, żaden płaszcz, przed zamachowcem stała lady Targaryen w pełnej krasie, nie musiała mówić mu kim jest. Od razu przeszła do rzeczy. –Masz poważne kłopoty. Powiedz mi czemu nastawałeś na me życie. – rozkazała. Żeby rozwiać wątpliwości czego dokładnie chce dodała zaraz. –Od jak dawna śledziłeś me kroki, nikt nie wiedział, że będę w tej przeklętej przez bogów uliczce. Mimo to wraz z kompanami rzuciliście się na nas doskonale wiedząc kim jestem. Dlaczego? Cóż wam uczyniłam, że zapragnęliście krwi? Kto was nasłał? Co wami kierowało? Możesz odpowiedzieć mi po dobroci, jemu po akcie siły, albo królowi po długim przesłuchaniu.

Bjorn osadził pochodnię w uchwycie na kamiennej ścianie. Jej blask rozświetlał ponure wnętrze podziemi. Musieli być dość głęboko pod powierzchnią, gdyż powietrze tu było zimne i duszne. Bogowie jedni raczą wiedzieć jak długo musiał przemierzać je najemnik zanim wyrył sobie w głowie ich dokładną mapę, poznając każdy z zakamarków. Nawet jeśli ktoś próbowałby stąd uciec, nie miałby szans znaleźć wyjścia bez przewodnika w postaci Bjorna, który... dośc beztrosko przyglądał się jeńcowi i poruszonej lady Targaryen, która przemawiała władczym tonem. Jej obecność zdawała się być nie na miejscu w ponurych podziemiach.
Ludzie mówią, że Targaryanowie to smoki. Uważaj bo zbudzisz smoka, ostrzegają. Powiedzenie to zawsze śmieszyło Bjorna. Jeśli o niego chodziło, to w Rhaenie widział zwykłą kobietę. Urodziwą i z wysokiego rodu, lecz nie różniącą się wiele od tych, które posiadł w ciągu swego żywota. Gdy była głodna, musiała żreć. Gdy zeżarła za dużo, bolał ją brzuch, pierdziała lub miała sraczkę. Gdy kogoś sobie upodobała, robiła się mokra. Tak czy inaczej, jej smoczystość Rhaena dziwnie przyciągała Bjorna.
- Wybacz, mości zamachowcu, następnym razem postaram się być delikatniejszym - rzekł do jeńca, opierając się barkiem o ścianę.
- Urocza opowiastka - skwitował na koniec odrobinę znudzonym tonem.

Rhaena zaś stała jak wmurowana w tą zimną i mokrą posadzkę lochu. Była tak wstrząśnięta,że nawet o zimnie i wilgoci zapomniała. Wierciła wzrokiem zamachowca milcząc przez całą jego opowieść, a potem przez kąśliwe uwagi najemnika. Starała się szybko analizować to co usłyszała, ale warunki jej nie sprzyjały, wciąż coś brzęczało jej w głowie... jakiś natrętny robaczek... nie wyjdziesz stąd Rhaena, jesteś zdana na łaskę najemnika... zrobi z Tobą co będzie chciał i nikt mu nie przeszkodzi... głupia, nawet sztyletu brata nie zabrałaś... nie uciekniesz...
Wciągnęła w końcu powietrze przez nos jakby sobie przypomniała, że jest jej niezbędne do życia. -Mam wystarczająco czasu by zadać wszystkie pytania, które mnie interesują. - warknęła ledwo panując nad tonem głosu. -Gryf... zbir zza Wąskiego Morza... najemnik szukający najemników? Najemnicy szukają sposobów na zarobek, nie wydawanie złota opłacając pracę innych. Coś tu nie trzyma się kupy. Jaki powód miałby ów Gryf, by wlec się do Królewskiej przystani przez niebezpieczne morze, szukać tutejszych zbirów i opłacić szpiegów i w efekcie końcowym uzyskać śmierć członkini Rodziny Królewskiej? Ja nie widzę żadnego poza chorą żądzą siania zła i chaosu. - Powiedziała na głos swoje przemyślenia, podejrzewała, ze zbir łgał jak najęty, albo w jego opowieści czegoś brakowało... z drugiej strony jednak, najemni bandyci rzadko znali motywację zleceniodawców, oni mieli wykonać swoje i zgarnąć złoto. -A ty? Dla kilku złotych smoków byłeś gotów ryzykować własne życie? Za kilka smoków odważyłeś się nastać na moje życie wiedząc kim jestem? Rozum ci odebrało? - wydusiła już niemal przez zaciśnięte zęby. -Nie. Nie satysfakcjonuje mnie ta odpowiedź. Króla usatysfakcjonuje jeszcze mniej. Nie da ci za nią łaski szybkiej i czystej śmierci... - Zakończyła zawieszając głos i dając tym samym zamachowcowi szansę na udzielenie bardziej kompletnej i sensownej odpowiedzi... albo na zmarnowanie tego czasu na pieprzenie o głupotach.

Z każdym słowem zamachowca czoło Rhaeny było coraz bardziej zmarszczone. Czuła ciarki na całym ciele i to bynajmniej nie z zimna. Nie przerwała mężczyźnie, nie odezwała się, ale jej oddechy stawały się coraz szybsze i krótsze. Nie odpowiedziała też na żadne pytanie... nie interesowała się polityką, grą o tron, chciał żyć, bawić się i mieć resztę w poważaniu. Nie obchodziły jej gierki szlachty, nie przychodziła nawet na spotkania Rady! Nawet nie wiedziała, gdzie Smoki mają armie... nie była dowódcą, spiskowcem, politykiem. Dla graczy nie stanowiła żadnego zagrożenia, a jej śmierć nie przyniosłaby nikomu zysku, chyba, że biedna Rhaena naprawdę czegoś nie wiedziała.
Przez uderzenie serca wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, wydać jakis rozkaz, zbluzgać więźnia, cokolwiek, moze nawet go uderzyć za bezczelność, ale jedyne co zrobił, to zakryła usta dlonią, by nie rozpłakać się na samo wyjście, po czym odwróciła się zamaszyście i zniknęła w mroku za progiem, mając nadzieję, że Bjorn pójdzie za nią, bo sama pobłądzi nim zdąży minąć pierwszy zakręt. Nie chciała widzieć już na oczy tego człowieka. nie chciała już znajdować się w tych wilgotnych lochach! Nie chciała przebywać w Królewskiej Przystani! Chciała się spakować i wyjechać! Wrócić na Dragon Stone, albo ruszyć z bratem na Mur, o którego ujrzeniu tak marzyła! byle dalej stąd, byle dalej od polityki, spisków, zamachów i oczu, które mogą ją obserwować i knuć...

Bjorn słuchał wszystkiego uważnie, ze stoickim spokojem opierając się o ścianę. Jakby niedoszły zabójca prawił o wyprawie na grzyby, nie zaś zamachu na Rhaenę z rodu Targaryen, ciotkę jaśnie pana króla. Najemnik zerknął na damę. Jej oddech był przyspieszony, a na licu pojawił się rumieniec.
- Wystarczy na dziś - rzucił w pewnym momencie, podchodząc do swego więźnia. Sprawdził łańcuchy, upewniając się, że ręce więźnia będą w górze, z daleka od podłoża i własnego ciała. Z kąta celi wyjął kubek wody. Napoił mężczyznę. Dużo większy użytek będzie, jeśli zachowa życie. Nic mu po trupie.
- Pani - zwrócił się do Rhaeny, gdy skończył. - Myślę, że czas udać się na spoczynek.
Z tymi słowy, poprowadził damę do wyjścia. Droga nie była krótka ani łatwa. Poruszali się w ciemności rozświetlanej jedynie jedną pochodnią. Nic też dziwnego, że gdy wyszli na powierzchnię, blask księżyca zdał się błogosławieństwem. Czekała ich jeszcze przeprawa przez ruiny. Mimo iż ta też nie nalezała do najprzyjemniejszych, to była niczym w porównaniu z lochami. Całe szczęście, Bjorn zdawał się znać te tereny jak własną kieszeń.
- Wybacz Pani, iż naraziłem Cię dzisiaj na tak mocne przeżycia - powiedział, gdy opuszczali już ruiny. W jego głosie brzmiał nieukrywany smutek. - Tuszę, że nie nadszarpnęło to zbyt Twojego zdrowia.

Ta wizyta nadszarpnęła jej zdrowie i to bardzo. Nie odpowiedziała jednak najemnikowi. Dziękowała w duchu, że droga powrotna przez ciemność była równie długa co ta w tę stronę. Kobieta dała radę otrzeć w tajemnicy łzy i doprowadzić się do porządku, by gdy wyszła na powietrzę wyglądać, jakby właśnie nie stawiła czoła osobie, która o mały włos nie pozbawiłaby jej życia. –Masz zamiar dokładniej go przesłuchać? – Zapytała po drodze do swoich straży. Była zmęczona, bardzo zmęczona, ale jedyne na co miała ochotę, to spakować wszystkie walizki, wsiąść na statek i odpłynąć na Smoczą Skałę. Tam przynajmniej byłaby bezpieczna… w domu, wśród domowych rycerzy, znajomych ludzi. Tu czuła się obca mimo, że witała już w tym mieście i to częściej niż chciała. –Powodzenia w turniejowych zmaganiach. Wypatruj mnie na widowni. – Pożegnała się, gdy doszli już do jej obstawy, która odetchnęła z ulgą na jej widok. –Języki każe wam powycinać jak piśniecie o tym gdzie dzisiaj byliśmy. – Powiedziała do ludzi, rzuciła ostatnie chłodne spojrzenie na najemnika i odeszła w stronę zamku.

//zt//