Brimstone, rzeka o rwącym nurcie, ciągnie się skalistym korytem aż do granicy Morza Letniego. Swój początek bierze niedaleko zamku, przepływa przez sam środek, wąską nitką dzieląc zamkowe mury.

Ponad korytem rzecznym zbudowano pomosty, łączące wieże prawo i lewobrzeża. Łatwo tu o wypadek, a tym, którym lęk wysokości jest nieobcy, lepiej pozostać na dole. Część z kładek nadaje się do gruntownego remontu. Przepływający w dole nurt stanowi nie tylko nawodnienie i źródło pokarmu, w postaci ryb, ale też ułatwia transport, dzięki możliwości spławiania części towarów tą drogą.

Mimo niesprzyjających warunków podróży i ponurych historii krążących na temat zamczyska Ullerów, można tu spotkać nie tylko ciemnookich tubylców o spalonych słońcem twarzach. Mało żyzne ziemie nie są dobrą podstawą do uprawy roślin i drzewek owocowych, ale za to kwitnie przemysł przetwórczy. Drogie materiały, najlepszą stal i doskonałe wino wywożą z Hellholt dornijscy kupcy, pozostawiając złoto i towary na wymianę. Oprócz nich w osadzie można spotkać przybyszów z odleglejszych krain. Ciekawi obyczajów i kultury trafiają do zamku, czasem wybierając pozostanie w jego murach na dłużej.

Plotki głoszą, że część z nich kończy głęboko pod ziemią, gdzie żar pustynnego słońca nie dociera. Faktem jest, że wykute w skałach, wielopoziomowe korytarze, ciągną się pod zamczyskiem na mile. Po pustej przestrzeni echo niesie szmer płynącej za grubą, skalistą ścianą wody. Wątpliwa atrakcja, choć robi wrażenie.

Jeźdźcy pustyni to świetnie wyszkolona, dowodzona przez Khaida, armia lekkiej jazdy. Są doskonale przystosowani do walki w trudnych warunkach klimatycznych Dorne. Na ich skuteczność składają się trzy elementy:
Konie. Dornijskie wierzchowce są szybsze i wytrzymalsze niż zwierzęta jakiejkolwiek innej krwi. Potrafią kilka dni przeżyć na skromnych zapasach wody i przemierzać galopem nieprzyjazne piaski przez wiele godzin, nie zdradzając żadnych oznak zmęczenia.
Broń. W przeciwieństwie do wojowników z północnych rejonów kontynentu tutejsi noszą lekkie zbroje o miedzianej, bądź srebrzonej emalii. Aby nie przeciążać wierzchowca i zapewnić sobie swobodę ruchów w nieznośnym upale. Sztandarowym znakiem rozpoznawczym są lekkie i ostre jak brzytwa szable, gwarantujące szybki atak. Oprócz tego podstawę ich uzbrojenia stanowią łuki, okrągłe tarcze i oszczepy. Twarz i głowę starannie chronią przed słońcem.
Znajomość klimatu i terenu. W żyłach dornijskich wojowników wciąż burzy się krew Rhoynar. Pustynia od zawsze była ich domem, znają ją na wskroś i wykorzystują na własną korzyść to, co dla nieobeznanych byłoby wadą nie do przejścia. Spalonym słońcem wojownikom nie straszne są skwar, ani pustynna susza. Nie sprawdzają się w defensywie. Ich metodą walki jest wojna podjazdowa.