Carine Vaith

Aparycja

Po córce piękności z Vaith spodziewano się naprawdę wiele już od momentu gdy, w najgłębszym szoku zgromadzonych, krzyknęła po raz pierwszy od wyjścia z matczynego łona, które nigdy wcześniej nie wydało z siebie żywego stworzenia. Na tyle silna by przeżyć, przełamała ciążącą nad jej rodzicielką klątwę, zdejmując z niej wszystkie stygmaty.  Już od najwcześniejszego okresu w jej życiu, nieprzeciętna, charakterystyczna uroda była zauważana wśród zamkowych służek. Powiadano, że to piaski pustyni wygładziły jej rysy, na zawsze nadając niewinny, dziewczęcy wygląd. Porównywano ją do posągu, którego twórca spędził lata dbając o to, by każda krawędź została wyszlifowana. Ten brak drapieżności sprawia, iż brana jest za niewinną i ciężko jest jej wywołać strach w jakimkolwiek mężczyźnie.
Jej oczy, czarne kamienie na piaskowozłotym licu, są ni to małe, ni to duże. Spoglądają za to z dumą i wyniosłością zza gęstych rzęs, co wydaje się nie pasować do oblicza stworzonego do uśmiechu. Nie posiada wydatnych kości policzkowych, a jej usta nie należą do przesadnie pełnych, nie są też jednak zbyt małe bądź wąskie. Prosty nos, nie zgarbiony ani nie zadarty, jest na swoim miejscu poniżej brwi średniej grubości, zakrzywionych w delikatnym łuku.  Mając taki obraz, trudno znaleźć choćby jedną, uwydatnioną cechę, która rzuca się w oczy przy pierwszym spojrzeniu. Twarz Carine zdaje się istotnie być wygładzona, idealna pod względem anatomicznym, co nie zawsze świadczy o jej pięknie. Jest ono bowiem kwestią sporną, nawet pomimo jej szlachetności - jej uroda jest specyficzna  i, choć zauważalna, nie posiada daru kradzieży każdego serca.
Sylwetka panny Vaith jest zgrabna i szczupła, lecz nie brak jej odpowiednich krągłości. Nieco wystaje ponad tłum kobiet, mierząc prawie sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, co z pewnością zawdzięcza swojemu ojcu.  Całość obrazu dopełniają długie, ciemniejsze od najmroczniejszej, północnej nocy włosy, o które nauczona została dbać już od najmłodszych lat. Na ogół przynajmniej część z nich znajduje się upięta ponad zasłaniającą czoło grzywką. W podróży Carine lubi wiązać je w gruby warkocz, wplatając do środka złote i pomarańczowe wstążki, w barwach rodu Vaith. Ta paleta kolorów towarzyszy jej również w ubiorze - na dornijską modłę, jej suknie utrzymane są w kolorach piasku, z czarnymi i złotymi akcentami. Zwiewne i lekkie sprawdzają się w zamku, lecz poza nim dziewczyna uważa je za mało wygodne. Często spotkać ją można w spodniach i odkrywającej nieco więcej niż ramiona, luźnej, jedwabnej koszuli, a w podróży niemal za każdym razem pod ozdobionym głową czarnego lamparta płaszczem kryje się lekka, skórzana zbroja. Tej, w przejawie swej butności, Carine nie pozwala z siebie zdejmować służkom bez względu na liczbę towarzyszących jej strażników.

Biografia

Aianna Jordayne już w wieku szesnastu lat podbiła serca dwójki minstreli, którzy, onieśmieleni jej urodą, w swych utworach wysławiali nadmorską piękność. Nic więc dziwnego, że gdy przyszły lord Darren wyruszył do Tor na zaaranżowane spotkanie ze swą potencjonalną małżonką, jego serce przepełniała radość. Lady Jordayne, dziewczę o łagodnym, szlachetnym licu, błyszczała inteligencją i humorem. Jej spojrzenie sprawiało, iż każdy, wielki mężczyzna czuł się w jej towarzystwie karłem. Rozkochany w niej lord Vaith oczekiwanie na zaślubiny porównywał do pozostawienia go pośród głębokich piasków Dorne, bez jedzenia, wody i nakrycia głowy.
Entuzjazm lorda Vaith trwał i trwał, tak jak radość ze spełnionego małżeństwa. Wkrótce po przybyciu Aianny do Vaith, zdarzył się jednak niefortunny wypadek. Kobieta, chcąc zapoznać się nie tylko z mieszkającymi w zamku pannami, co dwa dni urządzała spacery do miasteczka położonego pod zamkowymi murami. Przydzielono jej najznamienitszych gwardzistów, jakich lord Darren znalazł pośród swych rycerzy. Ci gwardziści, uczulani wielokrotnie na wartościowość życia chronionej przez nich lady Vaith, zainterweniowali natychmiast widząc młodego podróżnika z Essoss, który, nieświadom pozycji Aianny, czynił ku niej niestosowne gesty. Wśród pijanych kupców, zatrzymujących się w Vaith przed wybyciem ku głębokim piaskom, wywiązała się przepychanka, a z niej - głównie w skutek męskiej dumy i braku porozumienia, walka. Raniony w niej podróżnik, młody chłopak, wyciągnięty został spod ostrza gwardzisty przez zapuszczoną, brudną kobietę. Nikt nie wie, jakie słowa wypowiedziała w złości ku stojącej obok, przerażonej Aianny, lecz w chwili, w której z łona brzemiennej po raz pierwszy lady Vaith wypłynęła krew gdy Księżyc odbywał swą trzecią wędrówkę po nieboskłonie w tym roku, brudna kobieta nazwana została wiedźmą, a Aianna - kobietą przeklętą.
Wiele dni lord Dorran poszukiwał nieznanej handlarki, chcąc dowiedzieć się, czy przeklęła jego żonę. Lady Aianna po stracie swego dziecka pogrążyła się w żałobie, wspominając przerażający incydent i utwierdzając swego małżonka w przekonaniu, iż istotnie ciążyła na niej klątwa. Nadmorska piękność o martwym łonie - takie określenia dało się słyszeć w zamku i pod nim. Oszczerstwa te sprawiały, iż serce Dorrana krwawiło, a duma cierpiała. Posiadł swą żonę w złości, gdy kolejnej nocy łkała w ich małżeńskim łożu.
Historia zatoczyła jednak koła. Ponownie maester uroczyście zapowiedział lady Aiennie dziecko, śmiało przewidując, iż będzie to chłopiec o sile trzech, gdy dożyje dorosłości. Przerażona o swe dziecko lady nie opuszczała zamku, nie zbliżała się do jego bram. W paranoi wręcz odmawiała spotykania się z mieszkańcami spod murów, chcących pogratulować jej dziedzica. Na powrót nadzieja zagościła w sercach rodziców, by później zostać zdeptaną i zniszczoną przez brutalny los.
Maester Vaith, pod groźbą egzekucji, został wydalony z zamku przez ogarniętego furią lorda Darrena. Wierząc już w klątwę swej małżonki, zwracał się o pomoc do Siedmiu, a, gdy jej nie otrzymał, przyjął postawę człowieka skruszonego. Pysznił się przez piękno Aianny, porównując ją do żon swych przyjaciół i wrogów. Okrzyknął ją swym najcenniejszym klejnotem, dla którego zmiótłby z powierzchni ziemi całe rody. Te śmiałe przechwałki i wygrażania przyniosły na niego tak okrutną karę.
W zamku nie było już maestra, który dostrzegłby szybko kolejną ciążę lady Vaith. Dopiero gdy jej brzuch wyraźnie się uwypuklił, ta przestała mylić powikłania po poprzednich poronieniach za objaw kolejnej ciąży. Obojętna na stan swojego ciała, nie widziała, jak znów się zmienia i przystosowuje. Na próżno można było szukać nadziei na twarzach przyszłych rodziców. Wezwano z powrotem innego maestra, lecz nowiny nie ogłaszano publicznie. Lady Vaith z całego zamku wybrała tylko kilka pięter, do których miała wstęp ona, rodzina oraz kilka wybranych służek. Czując, że kolejna śmierć przyniesie na nią hańbę, z którą nie będzie mogła żyć, nie dopuszczała do siebie śmiałych spostrzeżeń maestra. Dziecko rozwijało się prawidłowo, nic nie zwiastowało tragedii. Aianna nosiła w sobie życie dłużej niż przy dwóch wcześniejszych przypadkach. Nie wierzono w szczęśliwe zakończenie tej historii aż do czasu, gdy w najwyższej wieży jasnego zamku Vaith rozległ się niemowlęcy płacz.

Ekwipunek

TUTAJ ZAMIEŚĆ OPIS (NAJLEPIEJ WYPUNKTOWANY) PRZEDMIOTÓW, W KTÓRE BĘDZIE WYPOSAŻONA TWOJA POSTAĆ NA SAMYM POCZĄTKU FABULARNEJ ROZGRYWKI. PAMIĘTAJ, IŻ STAN POSIADANIA POWINIEN BYĆ ADEKWATNY DO STANOWISKA ORAZ POZYCJI ZAJMOWANEJ PRZEZ KREOWANĄ POSTAĆ. PRZYPOMINAMY JEDNOCZEŚNIE, ŻE BROŃ Z VALYRIAŃSKIEJ STALI NIE JEST PRZYZNAWANA W KARCIE.

acidbrain