Andrina Lannister

Aparycja

Na wstępie warto dodać, że Andrina jest niemal lustrzanym odbiciem swojej zmarłej matki. Podobieństwo to jest tak uderzające, że nie raz osoby, znające jej zmarłą rodzicielkę, potrzebowały chwili by zrozumieć, że nie mają zwidów i stoi przed nimi całkowicie żywa kobieta. Blondynka wzrostem przekracza tylko trochę średnią wysokość, jaką osiągają kobiety w Westeros. Choć ostatnio Andrina, ze względu na brak czasu, zaniedbuje nieco aktywność fizyczną, to jej ciało wciąż pozostaje dość wygimnastykowane. W niektórych miejscach mięśnie są dobrze wyczuwalne, a skórę wciąż jeszcze zdobią niewielkie blizny. Na szczęście ślady te znajdują się w miejscach, które łatwo zakryć ubraniami i nie obniżają jej wartości jako potencjalnej żony. A tą z pewnością będzie dobrą, biorąc pod uwagę jej dość kobiecą sylwetkę. Szerokie biodra nie pozwalają wątpić, iż dziewczyna będzie wspaniałym materiałem na matkę. I choć z pewnością nie posiada największego biustu w Westeros, to fakt ten nie przeszkadza niektórym mężczyzną dokładnie analizować jej klatkę piersiową.
Jej twarz zdaje się wyrażać tylko trzy emocje. Pierwszą z nich i najczęściej występującą, jest zupełna neutralność. Błękitne oczy skierowane gdzieś w przestrzeń, ewentualnie zwrócone ku rozmówcy, ale nie zatrzymujące się na jego postaci. Blade usta rozluźnione, ich kąciki nawet nie drgną. Każdy mięsień twarzy zdaje się przyjąć pozycję, jak gdyby Andrina miała za chwilę zamknąć powieki i zasnąć. Kolejny wyraz twarzy, pokazywany nielicznym przyjaciołom i członkom rodziny – radość. Iskierki tańczące w oczach, usta rozciągnięte w delikatnym uśmiechu i niewielkie dołki tworzące się w bladych policzkach. W końcu ostatnia z emocji – gniew. Brwi ściągnięte, szczęki zaciśnięte i oczy ciskające gromy. Jakakolwiek niewinność znika wówczas z twarzy blondynki, upewniając nieszczęsnego rozmówcę, iż ma do czynienia z lwicą. Ta najrzadziej pokazywana twarz ma w sobie coś ponętnego, ale zwiastuje nieuchronne kłopoty.
Jej strój, tak jak całe jej życie, jest idealnie zaplanowany i dopasowany. Rodzina nigdy nie oszczędzała przy organizowaniu jej odpowiedniego odzienia, sprowadzając zarówno materiały, jak i biżuterię z najdalszych zakątków świata. Choć Andrina o wiele swobodniej czuła się od zawsze w skórzanych spodniach i lnianej koszuli, to nigdy nie wypowiedziała swych uwag na głos, potulnie realizując polecenia najbliższych. Ubierali ją w ciężkie satyny, opinając gorsetami i ozdabiając złotem, a ona posłusznie prezentowała się w tym jak najlepiej, przyciągając pożądliwe spojrzenia mężczyzn i zazdrosny wzrok kobiet. Jej jedyną inicjatywą w kwestii ubioru było jak najczęstsze wkomponowywanie w strój wisiorka, który dawniej nosiła matka – najważniejszej pamiątki po zmarłej.

Biografia

Niczyje życie nie składa się wyłącznie z chwil smutki czy chwil z radości. Przeplatają się one w ludzkiej egzystencji tworząc mozaikę, z której kształtuje się charakter człowieka. Przykładem takiego wydarzenia, które połączyło rozpacz i szczęście, były narodziny Andriny. Tej nocy bowiem jej ojciec stracił jedną miłość życia, a zyskał w zamian inną. Oto bowiem jego żona, sprowadzając na świat wyczekiwane dziecko, sama straciła życie. Był to cios szczególnie duży, biorąc pod uwagę fakt, iż było to jedno z nielicznych małżeństw w Westeros, które niemal od razu połączyło uczucie. Choć ich związek został zaaranżowany jeszcze w dzieciństwie, to szybko zapałali do siebie sympatią. Utraciwszy swą lepszą połowę ojciec Andriny zapewne załamał się, gdyby nie nowa osoba, na którą mógłby przelać swą miłość. Brat aktualnego lorda szybko stał się znany ze swej obsesji na punkcie nowo narodzonej córki. Spędzał przy dziecięcym łóżeczku większość swego wolnego czasu, zaniedbując nieraz własne obowiązki. Zamiast uczestniczyć w polowaniach czy ucztach wolał głaskać jej jasne loki, tak podobne w kolorze do włosów jej matki. Gdy śmiała się miał wrażenie, że znów patrzy w błyszczące oczy swej żony.
Kolejne małżeństwo zawarł głównie ze względu na dobro swej latorośli - w końcu dziecko potrzebuje matki, a dziewczę wzoru do naśladowania. Wciąż jednak poświęcał jej więcej czasu niż większość ojców i nie zaprzestał dawać ludziom powodu do gadania. Miał mnóstwo swych dziwactw i zwyczajów, które u innych wywoływały co najmniej pobłażliwy uśmiech. Oto bowiem młode ramiona Andriny szybko poznały odrzut kuszy, delikatne ciało odczuło uderzenia drewnianym mieczem, a nogi zmuszone były przyzwyczaić się do końskich boków. Choć nauki te były dość nietypowe jak na ten rejon Westeros i oczywiście ich intensywność nie dorównywała lekcjom, jakie otrzymywali męscy potomkowie, to pozwoliły na wyjątkowy rozwój jej ciała. Nieraz wyglądała niczym chłopak - z włosami posklejanymi od brudu i potu, stłuczonymi kolanami pokrytymi fioletowymi plamami. Z czasem jednak coraz rzadziej miała czas na te nietypowe zajęcia, zamiast tego przyczynowo ją do bycia odpowiedzialną młodą damą. Miała ładnie szyć, tańczyć, śpiewać i ładnie wyglądać. Choć początkowo wywoływało to jej opór, to taka była wola ojca. Dostosowała się więc do tego, spełniając jak zawsze wymagania rodziny.
Z wiekiem coraz rzadziej pozwalano jej na swobodne przejażdżki czy sparingi, zamiast tego czytała więc dziesiątki ksiąg, aż rozstawione wokół niej świece gasły zostawiając ją samą wśród ciemności. Wtedy też przymykała powieki, wsłuchując się w nocne odgłosy zamku. Wiedziała bowiem, że budynek nigdy nie spał - pełno w nim było szmerów, jak gdyby jego ściany przemawiały w tylko sobie znanym języku. Czasem miała wrażenie, że już prawie go rozumie i wyłapuje całe zdania. Innym razem był to tylko szum podobny do deszczu. Im była starsza tym uważniej dostrzegała jak wiele jej dom ma tajemnicy, ile par oczu obserwuje każdy jej krok i ile uszu próbuje wyłapać jedno niewłaściwe słowo przez nią wypowiedziane. Ciemne zakamarki, które w dzieciństwie stanowiły dla niej schronienie, stały się kolejnym miejscem skąd mogło nadejść zagrożenie.
Olbrzymia miłość, którą była otaczana od maleńkości była dla niej zupełnie naturalna. Nauczyła się ją odwzajemniać, postrzegając rodzinę jako największą wartość w swoim życiu. W momencie gdy wkroczyła na salony dostrzegła jednak, iż nie każdy okazywał Lannisterom należyty szacunek. Jej nietypowe umiejętności bojowe wywoływały poruszenie w towarzystwie, a przywiązanie ojca do swej córki komentowane było w niewybredny sposób. Świadomość tej sytuacji doprowadzała ja dawniej do płaczu. Łzy spływały godzinami po jej drobnej twarzy, a wypchane pierzem poduszki stały się niemymi świadkami jej rozpaczy. Z czasem jednak wiele się zmieniło, nie była dłużej bezsilnym dzieckiem i mogła o wiele aktywniej stawała naprzeciw negatywnym opiniom na temat tych, których kochała. Zwykle wystarczyły odpowiednie znajomości i słowa, czasem trzeba było użyć drastyczniejszych środków.
Fakt, iż dziewczyna tak długo pozostała panną na wydaniu wynikał bezpośrednio ze stosunku jej ojca. Ten bowiem w każdym kandydacie dostrzegał wady, które wykluczały go jako potencjalnego męża. Zapewne nawet gdyby sam Wojownik zszedł i ubiegał się o jej rękę to zostałby oskarżony o zbytnie tchórzostwo. A co sama Andrina myślała na temat swego ewentualnego zamążpójścia? Cieszyła się niezmiernie, iż tak długo się ono odwleka. Oczywiście żyła w złotej klatce, ale dla ojca wystarczyło jej słowo by poruszyć góry. Zresztą całe swoje życie poświęciła dla rodziny i myśl, że miałaby oddalić się od tej najważniejszej wartości napawała ją trwogą.

Ekwipunek

- Odpowiedni dla młodej damy komplet strojów na różne okazje, a także dobrana do nich biżuteria
- Sztylet do otwierania listów
- Pióro, kałamarz i zdobiony pergamin
- Sakiewka z monetami
- Srebrny medalion z topazem, pamiątka po matce
- Zdobna puderniczka z herbem rodu, flakonik perfum
- Chustka z wyhaftowanym lwem oraz inicjałami właścicielki
- Gniada klacz imieniem Tielle
- Kilkanaście grubych tomiszczy na temat historii Westeros i innych krain, a także wiary w Siedmiu
- Rapier, który otrzymała od ojca z okazji dnia imienia wiele lat temu. Choć od dawna nie miała okazji go używać, to dba by jego ostrze zawsze pozostawało w dobrym stanie.

acidbrain