Carsei to  nad wyraz urocza i  ledwo  odstająca  od  ziemi  młoda dama,  której  zdecydowanie  nie  można  odmówić  północnych  korzeni.    Panna  o  długich  niemal  do  pasa  i kręsonych,  ciemnych  włosach,  które   opadały  pasmami  na jej  smukłe  ramiona i  okalały szczupłą twarz z  wystającymi kośćmi  policzkowymi.  Jak  przystało  na  Starkównę.     Najmłodsza,  a  zarazem  najmniejsza z  rodzeństwa,   posiadająca zaledwie  metr  sześćdziesiąt,  wyjątkowo tym  wyróżniają  się  spośród  swych  rosłych  braci.    Patrząca  na świat  bystrymi,  zawsze  ciekawymi  otaczającego  ją  świata  oczami,  o   niezwykle   ciepłej  barwie,  która w  przypływach  gniewu,  a takie  panienka  Stark miewa niezwykle często,    przypomina  swoim  odcieniem  brunatną  ziemię   i z  iskierkami   wiecznej,  dziecięcej  wręcz  radości.   Okalane  długimi,  ciemnymi  rzęsami  sprawiają,  że  nie  można  oderwać  od nich  spojrzenia.  Wyjątkowo  szczupła  młoda dama,  niepozbawiona  jednak  kobiecych  kształtów,  które  okrywa   eleganckimi,  pełnymi  wdzięku  i kobiecości,   długimi  sukniami.  Ciało  Carsei  jest  niemalże całkowicie  pozbawione  niedoskonałości z  wyjątkiem  podłużnej,   szkarłatnej  szramy,  która  przebiega  wzdłuż jej  kręgosłupa  jako pamiątka  po  upadku z   grzbietu  rumaka.   Posiadaczka krótkich  i   patykowatych  nóg,  które  przy  jej  niezwykłej  wręcz  niezdarności  nieustannie  pokryte są  fioletowymi siniakami  i  zadrapaniami.   Mawiają,  że  uśmiech  jest  jej   największym  atutem.   Carsei jest  albowiem   wiecznie  roześmianą   młodą  damą, która  swoim   optymizmem  zarazi  nawet największego  ponuraka.  

Carsei  Stark,   najmłodsza  córka  Torrhena  Stark  przyszła  na  świat  jako  bratanica  Lorda  Brandona   a  wraz  ze swoimi  narodzinami  przyniosła  do  Winterfell  letni i  niezwykle rzadki  śnieg.    Jej   pojawienie się  na  dworze świętowano  hucznie  i  radośnie,  a  jako  jedyna  córka  Torrhena  od  małego    była  oczkiem  w  głowie   Pana  ojca.
Oczkiem  w  głowie,  a zarazem  największym  zmartwieniem  jakie  mogło  na  niego  spaść.  Carsei  nigdy nie  zachowywała się  jak  na  ułożoną  damę  przystało.   Wychowana  wśród  dwójki  braci  nigdy  nie  chciała  odstawać  od  żadnego  z  nich,  a  ponad  to,  chciała być  dokładnie  taka  jak   oni.   Chodziła  wszędzie  tam,  gdzie  chodzili  jej   bracia,  czym  doprowadzała  dwójkę  Starków do  białej  gorączki.    Ale  nie  tylko  bracia  byli  jej  autorytetem.   Carsei kręciła  się  wszędzie, gdzie  młoda  dama   jej  pokroju  kręcić  się  nie  powinna.     Książki,  a wraz  z  nimi  nauka  pisania  czy  czytania  wydawały  jej   się  wyjątkowo  nużące.  Wolała  przyglądać  się  potyczkom  braci,  czy   wędrować  wraz z nimi   po   pobliskich  lasach,   mimo  że  dla zaledwie  sześcioletniej  damy   to  zajęcie wydawać by się mogło  wyjątkowo nużące.  Nigdy  też nie  wiadomo   co  mogło   czyhać  na  nich w  północnych  lasach,  ale  Carsei   nigdy   zbytnio  się  tym  nie  przejmowała.  Była  wyjątkowo   odważną   młodą  damą,  która  nie  lękała  się  nikogo   ani  niczego.   Wiedziała,  że  bracia  czy   Pan   ojciec  zawsze staną  za  jej  plecami  by walczyć  o  jej  dobro.
Szesnastoletnia już Carsei  mimo    ciągłych   reprymend   Pani  matki  i  kar  Pana  ojca   zaczęła swoje samotne wędrówki  po  puszczach,   odkrywając  coraz to  ciekawsze i   dalsze  zakątki północy.    Torrhen  sprawił  jej  nawet   białego   niczym   północny  śnieg  rumaka,   o  wdzięcznym  imieniu   Snowflake,  by   w  każdej  sytuacji   pomógł  jej  odnaleźć  drogę  do    Winterfell.     Był  jej    kompanem  we  wszystkich  wędrówkach,   których  żaden  ze  Starków  nie  pochwalał,   a zarazem   przyczynił się do  chwilowego  nieszczęścia  i  żałoby,  która  zawisła  nad  dworem  Winterfell.   Kiedy   spadła z  jego  grzbietu   niefortunnie   uderzając  o  kamień,   nie błąkał  się  po  puszczach,   tylko   samotnie  wrócił  na  dwór.   Lord   Brandon  za  namową    Torrhena   poruszył  niebo  i  ziemię  by  sprowadzić   młodą   Carsei  do  Winterfell,  gdzie z   biegiem  czasu  odzyskała  siły i  stanęła wreszcie  na własnych  nogach.
Po  tym  nieszczęściu  zaniechała  jednak  dalszego  włóczenia  się,  by  nie martwić   Pani  matki, ani  żadnego   Starka  na  dworze.   Honor  i  rodzina  zawsze  były   dla  małej  Carsei  rzeczami  najważniejszymi, a  obietnic  nigdy  nie  łamała.   Obietnica,  którą  złożyła  Panu  ojcu  sprawiła,   że  jak  na  młodą  damę  przystało  z  zapałem   uczyła się  czytania,  pisania,   wyszywania  i  zagłuszyła  w   sobie  wszelkie  upodabniające  ją  do   własnych  braci   instynkty.   Mimo  że  z największym  bólem  serca  przyjmowała  politykę  siedmiu  królestw,  wierząc   naiwnie  w  wielką,  najprawdziwszą   miłość,  a nie taką,  której  zechce  Pan  ojciec,  to  doskonale  zdawała  sobie  sprawę  z  tego,  że  jej   przyszłość  niezależnie  od  tego  co  poczyni  jest  w rękach   Torrhena.   Carsei   wbrew   wszystkiemu  cieszy się  ogromnie,  że  na  jej  barkach  spoczywa taka  odpowiedzialność  jaką  jest  rodzenie  dzieci i   przedłużanie   rodu.   Na razie jednak  jest  jeszcze  beztroską   młodą   damą  liczącą  sobie  osiemnaście  dni imienia,  a czas  pokaże  co  przyniesie jej los...

biały niczym  północy  śnieg  rumak  Snowflake,  którego  dostała  w  podarunku  od  Pana ojca,   liczne  suknie,   szaty i  wspaniałe  płaszcze,   sakiewka z  monetami,   naszyjnik z   herbem  rodu  Stark,  który  podarowała  jej   Pani  matka oraz  krótki sztylet,  którego  chowa  pod  poduszką, a który podarował jej brat by zawsze miała się czym obronić.