Logan Lannister

Aparycja

Być może bardziej za  młodu, niż teraz, ale wciąż, Logana nie da się pomylić z nikim innym; postawna sylwetka, ponadprzeciętny wzrost oraz dumna postawa jednoznacznie wskazują na szlachetne pochodzenie. Przystojnie ciosane lico, chmurne szare oczy przyozdobione srogą brwią oraz złote włosy lśniące jak pszeniczne łany w pełnym słońcu muszą należeć do potomka Lannisterów, władców Casterly Rock.
Jego ciało nosi liczne ślady tak po upływie czasu, którego powstrzymać się nie da, jak i po zmartwieniach, które przyniosły ze sobą kryzysy oraz wojny ostatnich kilkudziesięciu lat. Mężczyzna bez blizny jest jeszcze chłopcem, Logan nosi wiele bitewnych znamion. Jest już doświadczonym dowódcą, a swoje wojska prowadził do boju zawsze własnym ostrzem, odważnie jak lew rzucając się w wartką rzekę wojny. Rzadko się uśmiecha. Bije od niego władcza aura chłodu, przy pomocy której Logan tworzy mur, oddzielający jego myśli od świata. Mimo to, jak na dziedzica Lannisterów przystało potrafi olśnić elokwencją, pod płaszczem uprzejmości skryć wężowy jad.
Kroczy i prawi po królewsku, nosi się też często po królewsku; złoto-szkarłatne barwy Lannisterów wszakże są królewskimi. Dba, by nie było po nim widać znacznego zubożenia rodu; korzysta z najlepszych materiałów. Na dłoni zawżdy błyszczy złoto rodowego sygnetu - to dar od ojca, który otrzymał odeń lata temu wraz z pierwszym - zbyt małym dzisiaj, chłopięcym właściwie - mieczem. Nie rozstaje się także ze sztyletem - służba zwykła mawiać, że śpi z nim po poduszką - oraz ostrzem o jelcu inkrustowanym w ryczące lwy. Ten także otrzymał od ojca, zaledwie dziesięć lat temu.  

Biografia

Urodził się jako pierwszy syn Lorda i tak też został wychowany. Od małego kształcił się w szermierce, zarówno ostrzem  jak i słowem, chłonął wiedzę, rozwijając umysł. Wiedział, że są to jego obowiązki i nie rozpatrywał ich w kategoriach przyjemności; Logan od zawsze czynił to, co należało uczynić. Godnie prezentował się przy stole podczas uczt właściwie od zawsze; każdemu, kto miałby wątpliwości, czy kilkulatek potrafiłby się prezentować godnie, należałoby przedstawić paroletniego Logana Lannistera. Prędko urósł, prędko chwycił w dłoń pierwsze ostrze - był to miecz mały, nieduży, dostosowany do chłopięcej dłoni i właśnie tym ostrzem Logan nauczył się walczyć pod okiem najlepszych szermierzy w Siedmiu Królestwach, dzisiaj prawdopodobnie dorównując im  umiejętnościami.

Prócz szermierki i wykształcenia, otrzymał wychowanie; nie byle jakie, bo wychowanie w duchu wartości Lannisterów. Rodzina jest dla niego ważna, najważniejsza, za dzieci mógłby umrzeć, krzywdy płazem nie przepuści, siostry strzec będzie, z bratem pójdzie ramię w ramię. Interesy własne utożsamia z interesami rodu, a te przekłada ponad dobro Siedmiu Królestw. I zawsze, ale to zawsze spłaca swoje długi...

Delia Clegane została mu ofiarowana przez ojca. Lord długo zwlekał z zaręczynami syna, gdyż ten zbyt wiele czasu spędzał w drodze, poza Casterly Rock. Butny, odważny i żądny wrażeń, a także pragnący sprawdzić się w walce, podróżował z oddziałami po ziemiach Lannisterów tłumiąc powstania, które niewątpliwie przyczyniły się do kryzysu, niejednokrotnie też osobiście rozprawiał się z większymi grupami bandyckimi. Był już mężczyzną, nie chłopcem, postawnym, doświadczonym, gdzieniegdzie sławnym, gdzie indziej niesławnym. Delia była od niego dużo młodsza, wystraszona i niewinna, a przynajmniej taką ją zapamiętał - i taką pokochał. Z pewnością nie była pierwszą dziewką w jego życiu, ale niechybnie pozostała pierwszą damą w skutym lodem sercu.

Clegane nie należał do rodów wpływowych, Lannisterowie jednak w tamtych czasach nie chcieli nawiązywać sojuszów z żadnym spośród bardziej znaczących. Obowiązek sojuszu mógł nieść za sobą obowiązek konfliktu... a z takimi zobowiązaniami lepiej jest odczekać, aż któreś z figur na szachownicy zdobędą większą przewagę.
Logan sam zasugerował ojcu przypieczętowanie przymierza z domem Clegan; ujrzał młodziutką Delię po raz pierwszy, gdy wraz ze zbrojnymi podróżował po okolicznych ziemiach - zgodnie z tradycją tak ona, jak i pozostałe dzieci nestora wyszły powitać jego orszak, gdy zatrzymali się we włościach Psów.  Nie rozmawiał z nią - lecz pozostał pod wrażeniem urody, wdzięku oraz dziewczęcej gracji. Ogarnął go zawód, gdy dowiedział się, że jest już zaręczona - w tamtych czasach, jednakże, Lannisterskie kaskady złota potrafiły otworzyć każdą bramę. Przekupił jej ojca, by zerwał zaręczyny Delii, a tym samym ośmieszył i obraził niedoszłego pana młodego; samą Delię ofiarował zaś staremu Lannisterowi, który za namową syna dał mu ją na żonę.

Delia zaś dała mu pięcioro dzieci. Chłopców osobiście doszkalał w szermierce, pragnąc nabrać pewności, że w fechtunku będą niezrównani. Nie zajmował się wychowaniem dziewcząt, choć strzegł ich niby oka w głowie. Ojcem był chłodnym, rządził władczo, wymagał dyscypliny i stawiał wysokie wymagania, zabierał chłopców na polowania jeszcze nim dobrze nauczyli się chodzić, a dziewczęta wysyłał na nauki jeszcze nim wypowiedziały pierwsze słowa.

Pierwszy syn Willem miał być jego dziedzicem, niegdyś władcą Casterly Rock. Zmarł jednak, wywołując w sercu ojca pustkę, jakiej się opisać nie da. Nigdy, ale to nigdy nie wspominaj imienia Willema w obecności Logana Lannistera...
Miejsce Willema zająć musiał Aart, przez śmierć brata ojciec stawiał mu niezwykle wygórowane wymagania i oczekiwał godnego reprezentowania rodu. Był zdolnym, pojętnym chłopcem, a takze wyśmienitym wojownikiem. Logan wiedział, że godnie zastąpi Willema, ale jednocześnie ciągle porównywał go do wyidealizowanego obrazu zmarłego, nie potrafiąc sprawiedliwie ocenić. Całe szczęście, Aart  zdołał już udowodnić, iż umiejętności przywódcze odziedziczył po ojcu.
Lamir wydawał się od nich inny. Logan doceniał jego mądrość, dumny był z łatwości, z jaką przyswajał nauki maestra, a jednocześnie nie do końca rozumiał naiwność bratania się z pospólstwem. Niemniej, doceniając finezję, z jaką odnajdywał się wśród dworskich intryg, to on najczęściej towarzyszył mu podczas podróży dyplomatycznych - prezentując się niczym książę godny tego tytułu. Po śmierci starszych braci troska o najstarszego syna przybrała o wiele potężniejszy wymiar, podobnie jak wymagania stawiane dziedzicowi.
Maureen, druga córka, przyszła na świat nieco później; Logan upatrywał się w niej damy, damy z krwi Lannisterów i godną tegoż nazwiska. Zmusił ją, by odbyła nauki - miała być wszak lwicą, nie durną trzpiotką. Najmłodszą córkę otaczał zawsze szczególnym protektoratem, jej śmierć uderzyła go więc najmocniej.
Nad Selynem załamuje ręce. Nie podoba mu się sposób, w jaki najmłodszy z jego synów się prowadzi, ani jaką reputację sprowadza na ród - baczy na jego poczynania i zapewne pragnie uczynić z niego mężczyznę.


Lannisterowie stracili to, z czego słynęli; fortuna obsypująca ich złotem i bogactwem odwróciła wzrok ku innym rodom. Kopalnie opustoszały, niektóre z kruszców się wyczerpały. Trzeba im rychło zażegnać kryzys, najlepiej rychlej, nim ową słabość dostrzegą - i zapragną wykorzystać - inne domy.
Winą za tę sytuację Logan od zawsze obarczał ojca; uważał go za zbyt ustępliwego, zbyt łagodnego i zbyt lekkomyślnego. Czuł się przy nim nie jak lew, a pies - trzymany na łańcuchu. W jego zachowaniu oraz niefrasobliwości Logan widział przyczyny upadku rodu. Miał do niego olbrzymi żal chowany jednak skrycie w głębi duszy; nie był wszak idiotą, by mówić o tym głośno. Gardził ojcem, gardził nim za wszystko to, co spotkało Lannisterów. To on, nie Logan, wysłał najstarszego wnuka na ożenek do Starków - to on wysłał go na śmierć. Logan podszeptywał mu, jak dowodzić. Lann podpowiadał, jak zarządzać. Ale ojciec żadnego z nich nigdy nie chciał słuchać.
Logan wypracował sobie opinię zdolnego wojownika, dobrego stratega i urodzonego przywódcy. Żołnierze szli za nim, rycerze Lannisterów składali przed nim przysięgi, ufając, że prowadzi ich ku zwycięstwu, co dotychczas w istocie czynił.
Jego ojciec wraz z Aartem podczas minionej wojny ruszyli na front; on pozostał chronić ich ziemie. Dowodził obroną Lannisportu osobiście, własnym mieczem i własną krwią prowadząc żołnierzy do walki, a następnie - u boku sił Doliny - dopadł uciekających, przynosząc ze sobą zemstę i śmierć.
Zdarzenie to wspomina po dziś i ilekroć tylko ma taką okazje, przypomina o krwi, jaką wciąż są im winni Greyjoyowie. Bardzo się stara mówić o tym przy wróblach, o których wie, że ćwierkają w dalekich stronach. Ani trochę nie zależy mu na załagodzeniu konfliktu, pała żądzą zemsty- twierdzi, że w ich twierdzy niebawem płakał będzie tylko deszcz... deszcz, którego już nikt nie będzie chciał słuchać. Mówią pokątnie, że obiecał niebanalnie wielką nagrodę za głowę każdego Greyjoya - starego, młodego, dziecko, starca...

Logan Lannister, dziedzic Casterly Rock, jest lwem, który ma bardzo długie pazury.

Ekwipunek

Z rzeczy najważniejszych zawsze nosi przy sobie trzy:

Długi miecz 'Lwie Ostrze' - o jelcu inkrustowanym w ryczące lwy, dar od ojca po jednej z bitew, w dowód uznania dla jego umiejętności. To lekkie, doskonale wyważone ostrze, wykute specjalnie dla Logana w stali najlepszej jakości. Jest szybkie, silne i diabelnie niebezpieczne w jego rękach. Pochwa wraz z rycerskim pasem są kute w roślinne wzory.

Sztylet - z gwiaździstym rubinem w rękojeści, przedmiot z rodowego skarbca. Logan nigdy się z nim nie rozstaje - nocą trzyma pod poduszką, za dnia w wewnętrznej sakwie płaszcza lub szarfy, w podróży w wysokiej cholewie buta. Jest poręczniejszy od miecza, mniej zauważalny, ale - przy odrobinie finezji - nie mniej niebezpieczny.

Sygnet rodowy - złoty pierścień z rodowym mottem oraz paszczą lwa, którego Logan nie ściąga nawet do snu.

Prócz tego zwykle nosi przy sobie skórzana sakwę z paroma monetami, bukłak na wodę i kilka drobiazgów codziennego użytku.


Posiada dwa zwierzęcia, pierwszym jest smukła biała suka charta o klapniętych uszach i długim, zmierzwionym włosiu, Verna. Niebanalnych gabarytów stworzenie szlachetnego urodzenia to najwierniejszy towarzysz polowań Logana, na krok nie odstępuje jego nogi. Jest mądra, oddana i wierna.

Drugi to wierzchowiec rodowy imieniem Eadwien; porywisty ogier palomino złoty jak lew w chorągwi Lannisterów. Jego konopiasta grzywa lśni jak jedwab, chód ma lekki, szybki. Nie lęka się hałasu i nie rozprasza się w walce.

acidbrain