Veena jest kobietą średniego wzrostu o szerokich biodrach i silnych ramionach. Skórę ma nieco zniszczoną przez słońce, więc wygląda na nieco starszą niż jest w rzeczywistości. Kręcone, brązowe włosy nosi zawsze albo rozpuszczone, albo spięte rzemykiem w kucyk. Sytuacje, w których jest odpowiednio jak na damę uczesaną w miarę możliwości należą do rzadkości, graniczących z cudem. Ciemnobrązowe oczy mają wnikliwe spojrzenie, a jej usta często się uśmiechają. Jeśli nie jest to pełny uśmiech, jeden kącik ust często wędruje w górę. Nosi się na różne sposoby. Na statku adekwatnie do swojej profesji, w spodniach, luźnej koszuli z szerokimi rękawami, jednak gdy znajduje się na lądzie, przywdziewa taki strój, żeby nie przyciągać specjalnie uwagi. Na koszulę ląduje wtedy suknia. Ma duży zasób sukien z różnych obszarów Essos, więc potrafi manipulować swoim wyglądem. Z pomalowanymi oczyma w egzotycznym stroju, za sprawą ciemnych włosów potrafi uchodzić za pochodzącą z odległych stron. Potrafi też wyglądać, jak dama z Królewskiej Przystani, jeśli tego chce.

Na świat przyszła w niewielkiej mieścinie zwanej Longbow Hall jako jedyna córka nosząca nazwisko rodu Hunter. Dorastała w otoczeniu starszych braci, który nie byli łaskawi, jeśli chodzi o głupawe, mało litościwe żarty. Potrafiły one kończyć się tym, że mała Veena spędziła cały wieczór na wysokim drzewie, z którego nie potrafiła zejść. W końcu musiała zeskoczyć, nabawiając się sporej ilości potłuczeń i siniaków. Gdy osiągnęła jedenasty rok życia i pierwsze znaki zaczęły wskazywać na to, że niedługo zacznie przeobrażać się w młodą kobietę, poczynione zostały aranżacje, by wydać Veeną za mąż. Pomimo płaczu i krzyku młodej panny, poszło do krawca zlecenie na nową sukienkę, zebrano załogę na statek, wysłano do rodziny przyszłego małżonka list z wiadomością o rychłym przybyciu panny młodej. Wkrótce potem mała pani została odstawiona własnoręcznie przez ojca na podkład statku. Nadmorski wiatr poruszał falbankami kremowej, koronkowej sukienki, osuszał łzy na zapuchniętych, pyzatych policzkach młodej Veeny. Nie było odwrotu, statek wyruszył w rejs.

Nie była to daleka podróż jednak wyjątkowo niefortunna. Żeglarze nie osiągnęli nawet połowy swojej drogi, gdy praktycznie znikąd wyłonił się piracki okręt. Jego załoga nie miała nawet na celu rabować niezbyt bogatego statku Hunterów, chcieli przybić do niewielkiego portu, by w pokoju kupić nieco zapasów na dalszą podróż. Kapitan dość spontanicznie zakrzyknął "Rabujemy!", a jego kompani ochoczo przystąpili do ataku. Walka, jeśli tak ten indycent można określić, była nierówna. Żeglarze na usługach rodu Hunter niemal od razu się poddali, chcąc wygrać tym samym swoje życie. Mała Veena znalazła się w rękach piratów. Myśleli oni, iż może być ona z któregoś z bogatych rodów, tak więc liczyli, że uda im się wyłudzić za nią okup. Wiadomość o tym zajściu nigdy nie dotarła do ojca Veeny, który i tak nie był tak bogaty, jak liczyli piraci. Dziewczynka w swojej koronkowej eleganckiej sukience mogła sprawiać inne wrażenie. Już niedługo potem sukienka ta poszła na stracenie, kiedy to młoda musiała szorować w niej podkład statku, na którym się znalazła. Została po części wcielona do załogi, jako, że na statku każda para rąk jest cenna. W oczach ojca i całego Longbow Hall uznana została za zmarłą, spekulowano, że statek roztrzaskał się gdzieś o skały przy brzegu. Na włościach domu rodziny Hunter do dziś stoi malutki, symboliczny nagrobek.

Nie osiągnęła jeszcze żadnych cech kobietych, gdy znalazła się na statku, z tego względu w oczach mężczyzn postrzegana była jako dziecko, nie kobieta. To pozwoliło jej na uniknięcie okrutnego losu, jaki spotykał portowe dziewki w takich sytuacjach. Piraci zorientowali się, że nie jest zbyt wiele warta przy najbliższej wizycie na lądzie, co spotkało się z dużym zawodem. Jednak nie pozostawili jej tam, uznając, że lepiej będzie, gdy to ona zajmie się na stałe szorowaniem pokładu, a będąc dzieckiem nie narażała załogi na pech przynoszony przez kobiety na statku. Tak upływały lata, zwłaszcza te najbardziej trudne, gdy zaczęła stawać się kobietą. Została stałym członkiem załogi, nie biorącym udział w napaściach, ale jednak dość cennym. Jeden ze starszych piratów przywiązał się do małej, traktując ją w dość ojcowski sposób, a ona również widziała w nim rodzica, którego jej brakowało. Tylko dzięki temu zdołała dojrzeć na statku unikając agresji ze strony mężczyzn. To on, jej przybrany ojciec, stawał zawsze w jej obronie, a wojakiem był dobrym i szanowanym. To również on podarował Veenie pierwsze ostrze i nauczył ją fechtunku jak tylko sam potrafił najlepiej. Uczył ją również o żeglowaniu, o stawianiu żagli, o węzłach i innych rzeczach przydatnych na pokładzie.

Jako kobieta Veena przesiąknęła do reszty pirackim sposobem życia, zapominając o swojej prawdziwej rodzinie, swoim ojcu, swoim nazwisku, nawet miejscowości, z której pochodziła. Nie miała żadnej pamiątki po swojej przeszłości, nie była już damą z dobrej rodziny. Większość życia spędziła na morzu, dużą jego część z szablą w dłoni. Gdy zaczęła brać udział w napadach, zyskała sobie sympatię o oczach reszty załogi, zwłaszcza, że jak na babę, była dość skuteczna. Ona urosła w siłę, podczas gdy kapitan statku, na którym żyła postarzał się i osłabł. Niedługo potem, w wyniku niezbyt jasnych okoliczności, stary kapitan odszedł w niepamięć wraz ze słonymi falami morza wąskiego, a jego kapelusz i tytuł przejęła Veena. Było to powodem sporu na statku, przez który "Czarna strzała" cumowała w porcie przez parę miesięcy, co nigdy wcześniej się nie zdarzało. Pozycję Veenie pomagał jej utrzymać jej przybrany ojciec.

„Czarna strzała” opłynęła wiele razy zachodnie wybrzeże Essos, głównie trzymając się z dala od Westeros. Ostatnie kilka miesięcy spędziła w porcie w Braavos, gdzie Veena miała okazję pozwiedzać ulice tego miasta, poznać tamtejszych ludzi. W towarzystwie nowo poznanego mężczyzny, kobieta ostatecznie wypływa na wyprawę do Doliny Arrynów, skąd pierwotnie pochodzi.