Jenna to niewysoka, drobnej budowy dziewczyna, a stroje, które nosi, dodatkowo to wszystko podkreślają. Można śmiało powiedzieć, że to chłopczyca, która trzyma się raczej z daleka od sukien i ozdób. Na co dzień nosi się jak chłopak. Ubiera koszule i spodnie. Zamiast pantofli, nosi oficerki. Przynajmniej zawsze jest gotowa do jazdy konnej. Specjalnie dla niej uszyto kilka tunik, albo pół-sukienek (jak to nazywa), które zakłada na koszule. Są długie, najczęściej lekko za kolana i są namiastką typowych damskich ubiorów. Odpowiednio wycięte po bokach nie krępują jej ruchów, a przy tym eksponują jej męską część ubrania. Chociaż nie nosi pasa z mieczem, to zawsze na udzie montuje opaskę, z zatkniętym weń sztyletem. Czasem nosi drugi w bucie.
Cudem jest zobaczyć ją w sukniach, ale nie jest to niemożliwe. Dotyczy to wszelakich spotkań rodzinnych, uroczystości czy podjęcia gości. Wtedy nie ma jak się wykręcić od delikatnych tkanin i dziewczęcych błyskotek. To samo tyczy się jej fryzury. Najbardziej lubi proste uczesania typu warkoczyki, albo po prostu puścić włosy luzem, podtrzymując je jedynie opaskami. Warto zaznaczyć, że jej ciemnobrązowe pukle są lekko falowane i dosyć krótkie, patrząc po innych dziewczętach. Nie lubi takich długich, bo są niepraktyczne, dlatego sięgają niewiele za ramiona, ot żeby można było z nich coś ciekawego uczesać w miarę potrzeby.
Jej twarz jest - według niej - zwyczajna. Duże brązowe oczy, małe znamię nad wargą oraz ciepły uśmiech. To ostatnie jest jej znakiem rozpoznawczym. Jen uwielbia się śmiać i zawsze jest to oznaka szczerości i pogody ducha. Wygląda sympatycznie i taka właśnie jest.

Jak samo nazwisko wskazuje, Jenna nie jest dzieckiem z prawego łoża. Nic nadzwyczajnego, aż chce się powiedzieć, a ja się z tym po prostu zgodzę. Matki nigdy nie poznała, ponieważ ta oddała ją na wychowanie ojcu. Wygodnie. Jenna nigdy jej nie osądzała, bo nie znała powodów jej postępowania. Ojciec powiedział jej zdawkowo, że musiała, ale dlaczego? To pozostało nierozwiązaną zagadką po dziś dzień. Co za tym idzie, Jen nie wie niczego o rodzicielce. Wie tylko, że była 'piękna, mądra i łaskawa dla innych'. Nic więcej. Nie dziwi zatem, że panna Flowers wymyśliła sobie w głowie własną wersję tej kobiety. W jej obrazie była to silna osobowość, może nie z tych stron, bo i sama Jen ma w sobie coś egzotycznego, gdy to odpowiednio podkreśli. Jako, że ciągnie ją do wojaczki, wyobraża sobie, że jej matka była (a może jest? nikt nie powiedział, że umarła) wojowniczką, która przemierza krainy w poszukiwaniu przygód.
Wróćmy jednak do początków. Jak już wiemy, Jen została oddana ojcu kilka dni po swoim urodzeniu. Wraz z dzieckiem, do mężczyzny dotarł list, którego treść poznał tylko on. Nie wiadomo czy to przez wiadomość, czy ze zwykłej potrzeby, ale dziecko zostało przyjęte pod jego dach i uznał je za swoje własne. Mógł ją utopić, podrzucić komuś, ale wziął na wychowanie. Miał rodzinę: żonę i dzieci; nie potrzebował nikogo więcej. Mimo wszystko została.
Chociaż Tyrellowie ją zaakceptowali, ona sama starała się trzymać z boku i osobiście karała się za to, że jest kimś innym. Nie musiała, nikt nie winił jej za grzech ojca, bo przecież ona nie miała z tym nic wspólnego. Ojciec także ją kochał i wcale nie żałował, że ma dziecko z inną kobietą. Dorastała z przyrodnim rodzeństwem oraz kuzynostwem - dziećmi lorda. Nigdy nie nauczyła się niczego z prawdziwie kobiecych sztuk: wyszywania, śpiewu czy poezji. Za to doskonale zapamiętywała daty i wydarzenia historyczne. Lubi czytać i słuchać opowieści o dawnych czasach. A im więcej w nich wojen i bohaterów, tym lepiej. Podziwia rycerzy, ale nie jako obiekt westchnień, jak większość panien. Dla niej to wzory odwagi, umiejętności i sprytu. Kiedy tylko może, wymyka się z domu, by obserwować mężczyzn z rodziny podczas treningów walki. Jej brat - Theodore - zauważył to już dawno i osobiście zaczął uczyć ją podstaw walki, by potrafiła się obronić. Jego nigdy nie śmieszyło to, że wyróżnia się od innych dziewczyn. Może dlatego potrafią się świetnie dogadywać, pomimo widocznej różnicy wieku oraz charakteru. Poza tym doskonale wychodzi jej rzeźbienie w drewnie. Struga małe figurki zwierząt, które najczęściej rozdaje dzieciom w Wysogrodzie.
Lubiła słuchać o polowaniach, ale jako że była dziewczyną, do tego bardzo młodą, nie mogła brać w nich udziału. Ojciec wskazał jej wtedy na coś innego - sokolnictwo. Te piękne i niebezpieczne ptaki zrobiły na niej ogromne wrażenie, ale fakt był taki, że nie potrafiła z nimi obcować i wiele o nich powiedzieć nie mogła. Sokolnik Tyrellów zgodził się udzielić jej odpowiednich lekcji, ale chyba nie wierzył w to, że Jenna osiągnie jakiś sukces. A jednak szatynka była pilna w nauce i zawsze stawiała się na miejsce, by patrzeć na tresurę tych ptaków. Stopniowo oswajała się z nimi, krok po kroku zbliżając się do celu, jakim było czynne uczestnictwo w szkoleniu. Oczywiście wymagało to czasu i cierpliwości, ale w końcu się udało. Gdy tylko opiekun przekonał się, że nie ma niebezpieczeństwa i jego uczennica wie, jak ma postępować, pozwolił jej pracować ze sobą. To było bardzo pomocne w nauce samokontroli i brania odpowiedzialności za innych. W dniu szesnastego dnia imienia za zgodą ojca, sokolnik podarował jej jednego z ptaków. Jej miłość i podziw do tych cudownych stworzeń, tylko wzrósł.
Chociaż dziewczyna ma typowo chłopięce zainteresowania, nie znaczy to, że gdy trzeba nie zachowuje się jak dama. Jest bardzo dobrze wychowana, a chociaż suknia ją uwiera, a ozdoby praktycznie palą jej skórę, to nie daje po sobie poznać, że źle się w tym czuje. Potrafi dopasować się do wymagań. Nie narzuca nikomu swojego towarzystwa, lubi samotność, czy wędrówki po ogrodach i lasach. Dużo czasu spędza w stajniach, doglądając swojego ukochanego konia. Ojciec twierdzi, że sama skazuje się na odtrącenie. Nikt nie uważa jej za gorszą z racji tego, że jest bękartem. Ale ona sama uważa, że tak może pewne sprawy naprostować. Jest niespokojnym duchem, który nie znalazł jeszcze swojego miejsca. Uwielbia towarzystwo i bardzo kocha swoją rodzinę, mimo wad i zalet - jak to u każdego. To odważna dziewczyna o czystym sercu i pięknej duszy.