Prudence spała jak zabita. Turniej nieco ją zmęczył, do tego wino wypite po zawodach.. Wyspała się. Miała chęć pooddychać świeżym powietrzem. Emocje wczorajszego dnia już opadły. Przestała myśleć o tym, że młodszy brat ją pokonał. Czyżby pogodziła się z przegraną? Co to, to nie.. Po prostu liczyła na rewanż, zemstę? Tak, Prue uwielbiała współzawodnictwo, nienawidziła jednak przegrywać. Czasem za bardzo ponosiły ją emocje. Jeszcze kilka dni i wsiądzie na Latającą Cholerę, brakowało jej morza, wiatru we włosach, tego krzyku, zamieszania, załogi. Już niedługo.
Była zadowolona z propozycji królewskiej ciotki, cóż za ironia, była ciotką, co nie do końca wskazywał jej wiek. Wszak Prue cieszyła się z towarzystwa. Nie posiadała ona zbyt wielu znajomych z wyższych sfer, miała wrażenie, że wszyscy ją lekceważą i nie przejmują się Żelaznymi Ludźmi. A tu propozycja od samej siostry króla- niesamowita niespodzianka.
Dziewczyna przyodziała skórzane spodnie, tak, spodnie.. Prue była przecież od Greyjoyów. Do tego jakąś ciemną tunikę i ciemny płaszcz z kapturem. U boku miała swój miecz półtoraręczny. Pod płaszczem schowany srebrny sztylet. Na nogach skórzane buty za kostkę. Włosy wysoko upięła spinką w kształcie krakena, Pru była bardzo dumna ze swojego pochodzenia, także przywiązywała wagę do rodowego herbu.
- Ja jestem ogromnie wdzięczna za towarzystwo - Odrzekła, po czym ruszyła za Rhaeną. Pru jechała pewnie, była dobrym jeźdźcem, chociaż dużo lepiej szło jej sterowanie statkiem. Podczas jazdy konnej przestawała myśleć, była tylko ona i las. Brakowało jej takiej wolności ostatnimi czasy.

Ptaki poleciały, a oni sami mieli zaraz wjeżdżać w las. Rhaena mimo, że urodzona w królewskiej rodzinie, była roztrzepanym zawsze dzieckiem. Lubiła ganiać na boso po ogrodach, wspinać się na drzewa i okładać drewnianym mieczem z bękarcim bratem jak nit nie widać. Część z tamtej dziewczynki została. Wciąż lubiła ganiać po lesie i drzeć suknie na gałęziach drzew. Nie wjechali jednak w las, dostrzegli grupkę ludzi przed nimi, a jej obstawa zaraz zrównała się z kobietami. zalecili objechać zbiorowisko. Rhaenie w jednej chwili stanęli przed oczami wieśniacy z Zapchlonego Tyłka. Koniec końców, gdy poznali ją stanęli w jej obronie, czemu Ci mieliby ja skrzywdzić... jechała w obstawie, nieuzbrojeni chłopi nie mieli szans z pancerzem i stalą. Niemniej jednak Rhaena musiała zdusić strach. Przypomnienie, że panuje susza było wystarczająco wymowne. Dziewczyna tego nie odczuwała, na zamku nic nie brakowało, ale oni... spojrzała na zbiorowisko, a potem na obstawę. -Omińmy ich. - Poleciła i skinęła głową. Obstawa już wiedziała jaki szyk przyjąć, Rhaena się doń dostosowała. -Nie chcę problemów, wyjechałam na polowanie by od nich uciec a nie ich szukać. - westchnęła.

Cóż, nie ma to jak wyprawa dwóch wysoko urodzonych kobiet. Czy samo to, nie wróży kłopotów? Prue miała to do siebie, że kiedy już gdzieś się pojawiała musiało się coś wydarzyć, fakt zawsze udało jej się jakoś wszystko odkręcić, wyjść cało z sytuacji, tyle, że wcześniej musiała mocno się starać. Przynajmniej nie narzekała na nudę. Nie była ona jedną z tych dziewcząt, które szczyciły się swoim pochodzeniem. Traktowała ludzi z niższych warstw społecznych na równi. Nie miała oporów przed brataniem się z chłopami, ba dużo lepiej czuła się w ich towarzystwie niżeli będąc z lordami. Tam mogła być sobą, nie musiała udawać jaka to ona nie jest.
Dziewczę jechało powoli na swej klaczy. Przyglądała się otoczeniu. Wydawało jej się być zaskakująco cicho, jakby świat stanął w miejscu? Było ciepło, Prue nie była do końca przyzwyczajona do takiej temperatury, jednak nie przeszkadzało jej słońce, które muskało jej twarz. Przy biodrze miała bukłak z winem, gdyby przypadkiem była spragniona. No i wtedy dostrzegła to zbiegowisko, ciekawe czego dotyczyło. Obiło jej się o uszy, że jest susza, aczkolwiek sama jej nie odczuła. Była to zaleta pochodzenia z wyższego rodu. Tylko na morzu była traktowana jak jedna z wielu. Gdy brakowało czegokolwiek, wszyscy odczuwali to tak samo. Nie było wyjątków. Dostosowała się do polecenia ciotki króla, nie chciała się wychylać. Była tu tylko gościem.

Rhaena chciała ich wyminąć, przejechać i pojechać, zniknąć w lesie! Zapolować, albo choć pojeździć po chaszczach! Nic z tego. Nawet nie musiała zbytnio się wysilać by usłyszeć podniesione głosy chłopów. -Zatrzymajcie się. - poleciła obstawie chłodnym tonem. Miała nie pakować się w tarapaty, widać nic z jej planów. Mogła pojechać dalej ignorując ich, ale czy to by było lepsze rozwiązanie? Krew jej się zagotowała słysząc słowa chłopków. Zatrzymała pochód przed nimi i zwróciła konia by mogła pojrzeć nań z góry. Miała zimny wyraz twarz, była wściekła, niemal kipiała, ale prezentowała chłód i wyższość. -Pani najdroższa!? - Zawołała pytaniem do ludzi. Głos jej mógł zdradzać, że jest rozeźlona. -Poratujcie? Słyszałam jak złorzeczycie na mą rodzinę, państwo i naszego ukochanego króla. Jak mam wspomóc, gdy sami wzajemnie podburzacie się przeciw koronie? Królik zawszony? Złamano Królewski Pokój, władca robi wszystko byśmy zostali bezpieczni! Byście i wy byli bezpieczni na swoich gospodarstwach, a wy takie rzeczy mówicie. Susza to nie wina króla. To niczyja wina. Rozejdźcie się do domów zanim każę was wtrącić do lochu za podburzanie i spiskowanie przeciw koronie. - Mówiła stanowczo i zimnym tonem. Póki od wieśniaków dzieliła ją straż czuła się pewnie. zawsze starała się trzymać animusz, a teraz było jej nieco łatwiej przez gniew, który rozlał jej się po trzewiach słysząc słowa ludzi. -Biadolenie i bluzgi nie napełnią waszych brzuchów, mogą was jedynie zgubić. Rozejść się pókim dobra. - niech ich Inni porwą! Dlaczego Rhaena ma takiego pecha!?

Widać było, że chłopi są zdenerwowani, a kto by nie był? Król powinien wspierać swoich poddanych podczas klęski. Takie było przynajmniej zdanie panny Greyjoy. Niechaj spróbuje się postawić w ich sytuacji, to też ludzie, także im się coś należy. To oni pracowali na swojego króla, psia mać. Wyglądali okropnie. Zapadnięte twarze, wystające kości. Prue było ich po prostu szkoda. Szczególnie dzieci. Prue była osobą, która nie do końca nadawała się do rządzenia. Chciała bowiem, żeby nikomu niczego nie brakowało. Co niestety nie zawsze było możliwe. Nie potrafiła jednak zrozumieć, że szlachta się bawi, a tutaj ludzie umierają. Nie lepiej zamiast organizować turniej, zająć się biednymi chłopami?
Ona także zatrzymała się tuż przed chłopami. Przystanęła nieco z boku i przyglądała się królewskiej ciotce. Powiedzmy, że rozumiała jej podejście, aczkolwiek była rozdarta. Rhaena nagle zmieniła się we władczą smoczycę. Ona zapewne sama broniła by swojego rodu podczas ataku, jednak nie tak brutalnie.
- Pani, czyż nie moglibyśmy ich trochę wesprzeć, chętnie poświęciłabym tym ludziom część swojego majątku..- Czyli dobroduszna Prue. Ona miała wiele, dlaczego by więc nie podzielić się swym bogactwem ze zwykłymi zjadaczami chleba? Akurat jej to odpowiadało.

Powiedziała co chciała, ale chłopków niewiele to obeszło i ruszyło tylko przez chwilę. Byli w grupie, silnymi się czuli. Pokręciła głową krzywiąc usta w rezygnacji i niezadowoleniu. Miała już machnąć nań ręka i ruszać dalej, niech wieśniacy biadolą skoro chcą, ale wtem wysunął się przed szereg jeden z nich. Rhaena ściągnęła wodze by uspokoić konia, który parsknął nerwowo czując chłopa. Jego słowa zaniepokoiły ją bardziej niż całej reszty. Pomsta bogów za występki rodziny królewskiej?! Targaryenowie władają od pokoleń i dopiero teraz bogowie by się zainteresowali tym, że ród ten żeni się między sobą?! Niedorzeczne, ale takie głowy tego nie zrozumieją! -doskonale słyszę wasze wołania. - Odpowiedziała patrząc z góry na człeka z kosturem. Potem przeniosła wzrok na Lady Greyjoy. -Jedźmy już. Biedota stolicy, ma do siebie to, że choćbyś dała im wszystko co masz, im wciąż będzie mało i będą narzekać jacy to są pokrzywdzeni. Ta rozmowa mija się z celem. - szepnęła do kobiety obok. Nie było sensu... -Rozejdźcie się, na drodze nie znajdziecie nic poza kłopotami. - Dodała do starca już znużonym tonem. Pokręciła głową i nakręciła konia by dać znać obstawie, że chce ruszyć....

Wieśniacy zaczęli swoją litanię. Prudence słuchała tego, co mięli do powiedzenia. Kiedy odezwał się jeden z nich. Na jej twarzy na której przez cały czas widać było obojętność zaczął malować się uśmiech. Parsknęła nawet cicho śmiechem. Bądź co bądź jego oskarżenia były prawdziwe, chociaż ta średnio wierzyła w to by to była zemsta bogów. Smoczy ród na swój sposób sprawował władze, ona nie miała zamiaru tego komentować. Nie była tu od tego, grunt, że jak do tej pory udawało im się utrzymywać wszystko w ryzach. To było najistotniejsze, a nie to kto z kim płodził dzieci, chociaż ona nie potrafiła zrozumieć jak można sypiać ze swym bratem. Na jej twarzy pojawił się grymas na samą myśl.
- Mego żelaznego serca nie da się wysuszyć, ono zawsze pozostanie z kamienia..- Uśmiechnęła się dumnie. Była z Żelaznych Wysp, co było gorsze dla wieśniaków, serce z kamienia, czy wysuszone? Można by się nad tym zastanawiać.
- Powinniście zważać na słowa.. mamy świadomość, że zostaliście pokrzywdzeni przez suszę, nie oznacza to jednak, ze macie prawo obrażać naszego króla..- Cóż, chłopi zaczęli przeginać. Prue skinęła głową na słowa siostry królowej.

Sytuacja wymykała się spod kontroli. Normalnie Rhaena zapewne inaczej by podeszła do wieśniaków, gdyby kilka dni wcześniej inni nie próbowali zabić jej widłami z polecenia jakiś zbirów, którzy potem sami chcieli dokończyć co zaczęli. Wszystko potoczyło się dramatycznie źle... koszmarnie źle! z obu stron poszły złe słowa i lawina została wywołana. Poleciał pierwszy kamień, nim Rhaena zdążyła odpowiedzieć kobiecie. Brzdęk tarczy. -NIE! - a potem już rozpętała się jatka. -Nie! Nie róbcie im krzywdy! - Krzyknęła kobieta starając się zapanować nad spłoszonym koniem. Niestety, krew się polała, potoczyły się głowy, jednego z ich obstawy ściągnięto z konia. -Nie! - Nikt jej jednak nie słuchał, pojawiło się więcej kamieni. Jeden z nich trafił dziewczynę w ramię. Krzyknęła o mały włos nie zwalając się z niespokojnej klaczy na ziemię. Rhaena poczuła w gardle żółć strachu. Jeśli ściągną ja z konia... jeśli spadnie... rozbili już głowę jej rycerza, na myśl co mogą zrobić jej i Lady Greyjoy serce jej się ścisnęło. O ile Pru mogła jakoś się bronić, miała broń i zapewne potrafiła nią władać, ona miała tylko swoją klacz. Dziewczyna pochyliła się, stęknęła z bólu w zbitym ramieniu, objęła szyje wierzchowca trzymając swoją głowę nisko by nie zarobić kolejnym kamieniem, chciała wycofać biedne zwierzę z rozwścieczonego motłochu. -Tędy! - Krzyknie do Pru jeśli znajdzie miejsce by popędzić konia i zepnie zwierzę by ruszyło...

No i została przelana czara goryczy. Zrobiło się zamieszanie. Kolejni wieśniacy dołączali się do tej wymiany zdań. Było ich sporo, najwyraźniej każdy miał coś istotnego do powiedzenia. Prue nie mogła się im nadziwić. Pomoc im chyba była złym pomysłem, daj palec, a wezmą całą rękę. Wyglądali bardziej jak zwierzęta, niż ludzie. 
Rozpętało się piekło, zaraz po tym, gdy w ich stronę poleciał kamień. Były tu tylko one dwie i trzech rycerzy. Prue nie wzięła ze sobą nikogo ze swojej załogi, błąd. Może wreszcie się nauczy, że panna z szlachetnego rodu nie powinna wychodzić sama, że to naprawdę może być niebezpieczne. Ta wyprawa nie była dobrym pomysłem. Może się wyliżą, oby. Już widziała całe zamieszanie. Znowu będzie musiała się tłumaczyć.
Luna się spłoszyła. Nie była przygotowana na taki obrót sytuacji. Prue starała utrzymać się w siodle. W końcu już co nieco przeszły z Luną. Była ona towarzyszką niejednej walki panny Greyjoy. Wyciągnęła miecz, żeby pomóc rycerzom. Posłuchała słów Rhae i ruszyła za nią. Tych, którzy jej się nawinęli traktowała swoim mieczem, żeby móc przejechać. Kiedy ktoś ją atakuje, nie ma litości. Kamień który tylko otarł się o jej szyję ją rozzłościł. I, że też ona chciała być miłosierna, nigdy więcej nie pokaże łaski.

NIE!! Jak to mogło się stać!? tyle krwi, tyle ofiar i nie zanosiło się na koniec. Jej koń oberwał kolejnym kamieniem, szarpnął, ale dziewczynie udało się ściągnąć jego wodze i nawrócić. Trakt był odcięty, mogła wjechać tylko w las... co prawdę mówiąc też nie było szczęśliwym pomysłem... jej strażnicy zostali, prawdopodobnie zaraz zginą, za nimi ruszyli wieśniacy, którzy posiadali jakieś chabety, a ani Rhaena ani Pru nie znały tych lasów... to, że uciekając zgubią się było bardziej niż pewne. Jeśli jednak nie chciały zostać zgwałcone i zginąć bardzo niemiłą śmiercią... musiały zaryzykować. -Dalej dalej. - Zawołała jakiś czas popędzając jeszcze biedne zwierzę... przynajmniej dopóki drzewa nie zaczęły gęstnieć. -Na bogów... oni wciąż nas ścigają... - Jęknęła bardziej do siebie niż do towarzyszki niedoli. Zwolnił konia. Nie jeździła tak dobrze by galopować po korzeniach między gęsto rosnącymi drzewami. Jak oberwie jakąś gałęzią i wyrypie o ziemie, to dorwą ją nim zdąży się pozbierać. Gdzie jechać? Nie miała pojęcie... jechała przed siebie byle dalej od odgłosów pogoni. Nie jechała już jednak tak szybko jak na początku, nie miała odwagi... w zasadzie to nie miała takich umiejętności. Uwielbiała szaleć po lasach pieszo i konno, ale jej wybryki pozostawały w kategoriach jazdy rekreacyjnej, gnanie konno na złamanie karku nie było jej mocną stroną. wolała jechać wolniej i zmniejszyć ryzyko, że jej klacz złamie nogę na korzeniach, albo że ona sama nadzieje się na jakiegoś badyle i zleci z konia...

Szlag by to.. Panienki chyba nieco namieszały, Prue użyła miecza.. Okropne zamieszanie, ciekawe co teraz poczną? Jechały w las, Prudence nie odwracała się, miała wrażenie, że rycerze, którzy im towarzyszyli będą już gryźli ziemię. Jakież one miały szczęście, że udało im się uciec. Tyle, że niestety nie jechały w stronę twierdzy, a w las.. Tam też może pojawić się niebezpieczeństwo, co by nie było zapewne będzie tam bezpieczniej, niż w towarzystwie stada głodnych wieśniaków, którzy chyba mięli ochotę je zjeść.
Luna spisywała się całkiem nieźle. Był to chyba jedyny koń, któremu Pru tak ufała. Wiedziała, że jest to po prostu jej zwierzę, najlepszy koń jakiego do tej pory miała. Galopowała całkiem szybka, taka sytuacja, że wolała się nie zatrzymywać. Podążała tuż za panną Targaryen. Liczyła na to, że ona być może nieco zna te lasy. Ciekawe jak wrócą do twierdzy? Jak na razie musiały chyba trochę przeczekać, kto wie, czy wieśniacy nie wysłali kogoś za nimi w pościg. Prue nie poradzi sobie ze sporą ilości wrogów, sama. Nie dostrzegła bowiem, by Rhaena używała miecza. Obserwując ją stwierdziła, że pewnie nigdy nie miała żadnego w ręku.

Odgłosy pościgu chyba ucichły, Rhaena zwolniła jeszcze bardziej, jej biedna klacz zaczynała się pienić, a i dziewczynie brakowało tchu. Gdy krzaki w pobliżu zaszeleściły, ściągnęła wodze i zatrzymała konia. Nie dochodziły zza ich pleców, czyli to nie pogoń, mimo to zachowała ostrożność. Gdy zobaczyła niewysokiego mężczyznę w czerni, szybko zmierzyła go fioletowymi oczami. Nie wyglądały dobrze, szaleńcza jazda na koniach, ślady, obie zdyszane, do tego Pru w zakrwawionym bastardem w ręku. -Nie zbliżaj się. Ani kroku dalej. - Zawołała do obcego łapiąc szybkie oddechy i pozostawiając wierzchowca spiętego i gotowego do skoku naprzód, do dalszej ucieczki jeśli zajdzie konieczność. Jeśli obcy zechce się zbliżyć, dziewczyna cofnie konia. Co raz też nerwowo spoglądała w stronę z której nadjechały, czy pogoń nie zaczyna się zbliżać. Modliła się w duchu by wieśniacy jednak odpuścili. Mieli słabsze chabety, ale to oni znali ten las, nie dziewczęta, a to dawało im tutaj nieocenianą przewagę, bała się, że mogli chcieć je otoczyć, albo odciąć drogę. -Kim jesteś nieznajomy? - Zapytała siląc się na spokój, który nijak pasował do sytuacji, zdyszanej Targaryenki, spienionego konia i wyrazu strachu na bladej twarzy dziewczyny.

Prue powoli zaczynała się męczyć. Z Luną było podobnie, to wszystko przez to zamieszanie. Jechały coraz głębiej w las. Ciekawe co je tutaj spotka. Dzień pełen przygód, czyli panienki na wycieczce. Kompani niestety gdzieś im przepadli.. Naprawdę, nie mogła się doczekać tego całego zamieszania, które będzie w twierdzy. Już się nasłuchają, nie będzie to pierwszy raz, gdy będą jej mówić jaka to jest nieodpowiedzialna, ciekawe jak to jest z Rhaeną, nie wyglądała ona Prue na kogoś, kto ryzykuje. Zobaczymy po wszystkim.
Prue nie słyszała kopyt.. najwyraźniej pościg przepadł. Tyle dobrego! Udało im się, miały dzisiaj szczęście. Ciekawe kiedy wyczerpią swój limit na dzień dzisiejszy. No i oczywiście, nagle jej towarzyszka zatrzymała rumaka, Prue zrobiła to samo. W ten z krzaków wyszedł człowiek! człowiek lasu, może on im pomoże znaleźć wyjście?
Nie odzywała się ani słowem, czekała.

Myśliwy!? Mieszka w lesie!? Na bogów, lepszego ratunku nie mogły wyglądać! Miały szczęścia więcej niż rozumów! dobrze, że choć to. Rhaena nie odezwała się chwilę, usiłując uspokoić oddech i skołatane serce. Jej klacz parskała nerwowo wciąż przerażona. -Tak. - Odpowiedziała krótko. Nie było czasu na pokrętne odpowiedzi, czy zbywanie chłopaka. Młody wyglądał niemal na tak samo przerażonego jak i one. Lepiej pozyskać go na sprzymierzeńca niż pozwolić mu czmychnąć w las. -Odprowadź nas do Królewskiej Przystani, a spotka Cię nagroda. - Powiedziała zaraz, tonem tak pewnym na ile było ją stać w tej parszywej sytuacji. Zaryzykowała, ale zsiadła z konia. Młodzik był pieszo. Jeśli jej poprowadzi do pieszo, kobiety mogą poprowadzić swoje klacze. -Znasz drogę prawda. Odprowadź nas do miasta proszę. - Dodała ściskając wodze konia stojąc już obok niego na roztrzęsionych nogach. Spojrzała też błagalnie na Żelazną Damę, ten chłopiec mógł być ich nadzieją, a jeśli nie... w gorsze gówno nie mógł ich chyba wprowadzić. Nawet jeśli był banitą i zaprowadzi je nieświadome do reszty... nie zrobią im nic gorszego od bady wkurwionych wieśniaków... podsumowując... wolała dać się poprowadzić chłopcu, niż dalej błądzić po lesie, brnąć coraz głębiej w całkowitej nieświadomości gdzie jest i w jakim kierunku zmierza, bez jedzenia, wody i broni...

Te panienki miały cholerne szczęście. Mimo swej głupoty karma była po ich stronie. Myśliwy.. Czyż jednak na pewno? Młody chłopiec.. ale mógł je oszukiwać. Czy powinny mu zaufać? Prue miała wątpliwości, całkiem spore. Po takim obrocie zdarzeń jednak nie miały chyba innego wyjścia. Dziewczyna schowała swój miecz do pochwy, liczyła na to, ze wystarczy przelanej krwi na dzisiaj. Miała nadzieję, że to będzie koniec niespodzianek. Co, jak co, na nudę nie mogła narzekać. 
Dziewczyna również zeskoczyła ze swej klaczy. Pogłaskała zwierzę, Miała do niego ogromny sentyment, plus świadomość, że gdyby nie ona.. Pewnie nie tak by się to skończyło. Widać było, że jest nieco zmęczona. Przeżyła w swym życiu już sporo bitew, to jednak było cholernie niespodziewane. Przecież pojechały tylko na polowanie.. Upiła łyk wina. Była okropnie spragniona. Wyciągnęła bukłak w stronę Rhaeny, pewnie też była spragniona. Nadal milczała. Miała nadzieję, że chłopiec im pomoże. Cóż jednak się wydarzy? Wiedziała niestety, że jakby źle nie było zawsze może być gorzej.