Nie zdążył nawet uwiązać klaczy, a brudny stajenny posłany przez ojca znalazł mu dobry powód, aby tysiące skazańców przestały jakoś szczególnie zaprzątać głowę. Od razu na wspomnienie o starym krakenie, Caster skrzywił się w myślach. Nie znosił go, o tak, nienawidził skrycie za manipulowanie, za ignorancje, za odcięcie od świata. Vickon Greyjoy nie należał do ludzi, którzy przywdziewają maski - zawsze był szczery do bólu i bezlitosny. Większość życia spędził zamknięty w swych komnatach, aniżeli na polu bitewnym, czy pośród morskich fal i właśnie stamtąd wydawał rozkazy. Mówiąc wprost, w oczach wielu był nie tyle czułym władcą, co zimnokrwistym zarządcą więzienia, w którym żyli jego poddani. Wizji tej nie poprawiały ani twarde zasady, ani surowy klimat Żelaznych Wysp. Czemu więc jakikolwiek bóg miałby zesłać na starego wygę łaskę potomstwa? Czemu pobłogosławił jego rządom i przedłużył panowanie o kolejne pokolenie? To się w owym czasie nikomu nie mieściło w pojmowaniu, a jednak była to najzupełniejsza prawda. Królowa wydała na świat Hurleya, a potem Erca.
Caster zacisnął gniewnie zęby - teraz żaden z jego starszych braci już nie żył. To co spotkało Hurleya zakrawało o zemstę wysokiej wagi, a wieści o Ercu (bękarcie) zerwały się w podobnym czasie, co nie wątpliwe wygląda podejrzanie. Tymczasem, ojciec nie uczynił z tymi faktami niczego co stosowne. Ani nie próbował się z nimi skontaktować, ani wesprzeć dochodzenia, ani nawet wyjść na spotkanie Hurleyowi, gdy pochód wnosił trumnę na dziedziniec kilka dni wcześniej. Nie zmalała przez to pogarda Castera do ojca i jego skrajnych poglądów, urojonych problemów, ale nie był to też powód do buntu - takie rzeczy należy nosić w sercu, pozwolić im dojrzewać.

Gdy skończyły się rozmyślania najmłodszego z rodu, okazało się, że trafił już przed wrota głównej sali. Oparł łokieć o jedno ze skrzydeł i naparł na nie. Czas najwyższy zmierzyć się z tym, czego do tej pory unikał. Czas na rozmowę z ojcem.

Prudence nie była zdziwiona brakiem ojca w porcie. Nie był tym miłym, kochanym staruszkiem, który wyczekiwał swych dzieci. Nie ten typ człowieka, czasem zastanawiała się, co widziała w nim matka, że za niego wyszła.. pewnie nic, jej rodzice musieli być zadowoleni z profitów. Pru nie pamiętała matki, wychowywał ją ojciec, cóż więc się dziwić, że wyrosła na kogo wyrosła? Dziewczyna była strasznie porywcza, dawała się ponieść emocjom, nie ona jedna w tym rodzie. Wszyscy tacy byli. Przez to straciła sporą część ich floty.. już czuła ten wzrok ojca, no i milczenie, które w tym przypadku było dużo bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa. Rozczarowanie.. nie chciała tego, nie chciała być słaba, cóż jednak ona mogła? Jedna? Teraz będzie, że gdyby była mężczyzną to na pewno jej walka wyglądałaby inaczej - niedoczekanie. Zawsze musiała coś udowadniać, musiała być lepsza od mężczyzn, bo gdyby z którymś przegrała byłoby, że to przez to iż jest kobietą. Ta walka była cholernie męcząca, trwała w końcu praktycznie całe życie Prudence.
Dojechała do zamku na czarnym rumaku, ledwo z niego zeskoczyła doszły jej słuchy, że ojciec chce ją widzieć. Żelaźni mierzyli ją wzrokiem, cóż przywiozła ze sobą klęskę.. Nie chowała głowy w piach, szła dumna, wyprostowana, na jej twarzy widać było obojętność. Nie obchodziło jej, co szeptali za plecami, miała to gdzieś.. gorzej będzie z ojcem. Trafiła pod drzwi głównej sali, pchnęła je i weszła do środka. Nie spodziewała zastać się tu kogoś poza Panem Ojcem, zdziwiła się więc widokiem brata. Przystanęła więc nieco za drzwiami czekając na znak, czy może dołączyć do konwersacji, czy ma poczekać na zewnątrz.

Cóż, jakimś cudem udało jej się wejść. Prue chyba nikogo nie bała się tak jak ojca, zawieść go - bardzo ciężka sprawa. Miała świadomość, że była w bardzo, ale to bardzo nieciekawej sytuacji. Ciekawe jak ukarze ją ojciec.
Kiedy stanęła w drzwiach coś spowodowało, że nie mogła się ruszyć. Chyba widok tatusia, sama świadomość była chyba dużo łatwiejsza od spotkania. Wzięła głęboki oddech i zrobiła krok do przodu, dobrze, że jej braciszek też tu był. Powrót dwójki do domu, niesamowite wydarzenie. Spotkanie po latach? Rodzinny obiad nie był chyba w ich stylu.
Ruszyła się, gdy ojciec się odezwał. Szła powoli, na jej twarzy widać było obojętność, chyba się złamała. Te wszystkie wydarzenia, które spotkały ją od kiedy opuściła dom. Aktualnie chciała tylko tu zostać, mimo gniewu ojca. Może nawet ją zamknąć, nie chciała jednak znowu pakować się w kłopoty, nie chciała by przez nią ginęli ludzie - jej ludzie.
- Ojcze..- Rzekła jeszcze nim usiadła. Cóż, zobaczymy, jak się miewa tatuś, jak bardzo źle jest.

Tak, nie ma to jak rodzinne spotkania. Prue aż dreszcze przeszły po plecach. Nie byli oni typową rodzinką. Teraz był jej moment, musiała wszystko dobrze rozegrać. Zobaczymy, czy się jej uda.
Usiadła przy ojcu. Nakazał milczeć jej bratu. Wzięła więc głęboki oddech i zaczęła mówić.
- Zapewne doskonale wiesz, gdzie się podziewałam- Chciała jak najbardziej ogólnie poruszać temat, nie miała bowiem ochoty przypominać sobie wszystkich ludzi, który straciła.
- Nie wiem ojcze, czy pamiętasz jeszcze mojego brata Hurleya, którego zabiły Lannisterskie kurwy, chyba wypadało im się odwdzięczyć, nie sądzisz?- Prue cały czas patrzyła ojcu w oczy, nie bała się go, nie mogła pokazywać słabości. Musiała brać odpowiedzialność za swoje czyny. Jej największą wadą było to, że cholernie przejmowała się rodziną, także zabicie starszego brata to był dla niej spory cios.
- Nie wiem, czy masz też świadomość, że gdy byłam w Królewskiej przystani zostałam porwana, zapewne Cię to zupełnie nie interesuje..- Prudence i jej szczęście, ona z ciotką króla.. właściwie, czy ciotka króla się odnalazła? Będzie musiała się tym zainteresować. Dolała sobie wina i upiła spory łyk.
- Próbowaliśmy zaatakować Lannisport, niestety zakończyło się to klęską ze względu na dołączenie się do tego starcia Doliny..- Tutaj Prudence nieco się skrzywiła. Rethel Royce - człowiek, który w tym momencie stał się jej priorytetem, zabije go za to wszystko.
- W zasadzie, gdzie do cholery był Caster? Gdy go potrzebowałam..- Prue miała do nich wszystkich żal, że zostawili ją samą z wojną na barkach.

Prue miała świadomość, że nie będzie łatwo. W końcu rozmawiała ze swoim ojcem.. była to chyba jedyna osoba, której się bała. Nigdy nie można było wywnioskować, czego się spodziewać. Można go było rozgniewać byle pierdołą. Cóż, a strata większej części armii, nie była byle pierdołą. Także miała świadomość, że jest w dupie.
- Zbyt wielu, jednak próbowałam, nie jak cała reszta, nie siedziałam na tyłku patrząc jak Ci którzy zabijają mi brata cudownie bawią się na weselu, Hurley też był bliski ożenku, tylko, że go zabili, jego narzeczoną również..- Prudence podniosła głos. Najwyraźniej zaczęła się denerwować. Nie potrafiła akceptować takiej ignorancji ze strony swej rodziny. Nie ona. Chyba za bardzo kierowała się emocjami. Była w gorącej wodzie kąpana, niestety zbyt późno myślała nad konsekwencjami, ba dostrzegała je dopiero po fakcie, jak tym razem.
- Nie mam zamiaru o tym opowiadać, wybacz ojcze, ale nie jesteś osobą z którą chciałabym się tym podzielić, może faktycznie, a najlepiej to by chyba było gdyby matka umarła przed urodzeniem mnie, nie sądzisz?- Prue była bezczelna, dosyć często w końcu była Greyjoyem. Miała wrażenie, że rozgniewa ojca, ale średnio ją to obchodziło. Nikomu nie opowiadała jeszcze o swym porwaniu, nawet dla niej było to dosyć bolesne przeżycie, nie chciała się z nikim dzielić tym, co ją spotkało.
Zignorowała jego prośbę o nalanie wina, nie była jego służką, aż tak nisko nie upadła.

- Cóż, na wasze nieszczęścia tylko ja się jej podjęłam, gdy wy tutaj siedzieliście na tyłkach i nic nie robiliście.- Prue była zła. Miała tego wszystkiego dość. Nikt inny nie podjął się zemsty, wszystko było na jej głowie. Czy ojciec myślał, że nie wiedziała ilu ludzi straciła? JEJ ludzi, przezywała to zapewne dużo bardziej niż ten piernik dobry w gadaniu.
- Szacunek jest obustronny..- rzekła tuż po tym jak dostała po twarzy. Nie ruszyła się, nie pisknęła, była niczym posąg. Nie był to pierwszy policzek, który został jej wymierzony. Mimo, że twarz ją piekła, nie dawała po sobie poznać, by ją to chociaż trochę ruszyło. Była silna, nie tak łatwo było jej sprawić ból.
- Chyba utopiony Bóg Cię opuścił..- Rzekła, gdy ojciec nakazał jej się obsłużyć. Nie będzie nikomu usługiwała, nie ona. Nie zniży się aż tak. Nie miała w sobie za grosz pokory. Wstała, spojrzała na ojca.
- Wydaje mi się, że nie mam Ci już nic do powiedzenia ojcze, lepiej pogawędź sobie ze swoim synem, o tym jak miło można spędzić czas na wyspach..

Prue naprawdę nie miała ochoty ciągnąć tej konwersacji. Nie i już. Najwidoczniej do ojca nic nie mogło dojść. Tylko on miał rację, zawsze. Prudence była tym zmęczona.
- Nie, Ty wolałeś siedzieć na wyspach popijając wino.- Nie potrafiła zrozumieć tej ignorancji. Jej dwóch braci.. cóż, dla tatusia rodzina była niczym, ciekawe, czy jakby ją zabili, to coś by zrobił, tak, dał temu kto, to zrobił tyle złota, że nie mógłby unieść. Grunt to myśleć pozytywnie.
- Nie wiem, czy zauważyłeś, ale się liczę.. bardzo liczę- Odparła zrezygnowana. Nie miała już siły z nim dyskutować.
- Niedoczekanie ojcze, żegnaj..- Odparła kiedy padło na nią spojrzenie ojczulka. W jej żyłach płynęła krew Greyjoyów, ona nigdy nikomu nie posłuży, nawet ojcu. Ruszyła pewnym krokiem w stronę drzwi.

Ezekiel zajmował miejsce w pobliżu swojego brata, ale jakby na uboczu. Stał zaciskając prawą dłoń wokół skórzanego pasa, z którego zwisały dwa miecze. Greyjoy wyraźnie się niecierpliwił. Miał na sobie ubranie podróżne, jakby liczył że w najbliższym czasie będzie mógł wyruszyć w drogę. W istocie miał wielkie plany i interesy na północy, a sprawa wydawała się być nagląca. Zdenerwowany zaczął chodzić od lewej strony sali do prawej.
W końcu drzwi sali się otworzyły. Przybyłych nie zapowiedział herold lecz przywitała ich zwykła cisza. Przykuli uwagę obecnych, w tym i samego Ezekiela, który zatrzymał się i splótł ręce za plecami. Od razu poznał przybyłych bratanków i dziedzica Harlawów. Zbytnio nie przepadał za swoimi bratankami. Lionel i Michael sprawiali dla niego wrażenie młodych i nieopierzonych. Przypominali mu paniczy z kontynentu, ludzi nie wiedzących co to najazd, nie realizujących dewizy rodu. Mówiąc o tym, relacje między wyspami a Żelaznym Tronem nie zdawały się dla niego być poddaństwem lecz zwyczajną niewolą. Żelaźni ludzie nie mogli już najeżdżać zachodu ani dorzecza co skazywało ich na utrzymywanie się z tak skromnych darów Żelaznych Wysp. Ród mógł stawać się tylko biedniejszy w czasie pokoju.
Ezekiel w przeciwieństwie do swojego brata zwykł sprawiać chociaż pozory chłodnej uprzejmości wobec rodziny, więc niemal niezauważalnie skinął głową w kierunku mężczyzn. Delikatnie prześlizgnął się między dwoma szlachcicami i usiadł na przedzie.

Michael czuł na sobie paręnaście par oczu, które wydawało by się, że mogły go przejrzeć na wylot. Jakby każdy wiedział co w życiu zrobił, jak się zachowywał każdego dnia, jak bardzo miał dość rutyny. A tu nagle wszystko się zmienia. Cały jego świat został przechylony i nuda nie raczy go już swoją obecnością. Co prawda sam do końca nie wiedział coś się właśnie dzieje i dlaczego właściwie tutaj jest. Ale skoro taka była wola Lorda, nie mógł inaczej postąpić jak zgodzić się i spotkać się z nim. Michael widział już w swoim życiu wiele dziwnych rzeczy. Na morzu nabierał takiego doświadczenia o jakim mało kto mógł pomarzyć. Ale do tej pory Lord nigdy go nie wzywał do siebie, tym bardziej ze swym młodszym bratem. Widział po nim, że jest równie zaskoczony co on.

Prudence co ty żeś narobiła, że wiec musiał się zebrać na wieść o twoim zaginięciu. Musiała minąć chwila by doszło do Michaela, że kapłan się nie mylił. Tutaj nie chodziło o bratanków Lorda. Tylko o ich kuzynkę, która narobiła takiego zamieszania, że sam Lord stał się podejrzanie miły dla ich dwójki. Zapewne wyślę ich na niebezpieczną misję, w której będą musieli ją odnaleźć lub... jej trupa. Jednak nie bierzmy pod uwagę od razu złej myśli. No bo przecież kuzynka, była silną kobietą... Michael nie był już pewny niczego.

- Lordzie... - ukłonił się delikatnie by zachować pozory co do tego, że darzy go jeszcze jakimkolwiek szacunkiem - Rozumiem, że to całe zgromadzenie jest związane nie tyle co z naszym przybyciem, a co jak najbardziej z naszą żelazną kuzynką? - zapytał pewny odpowiedzi jakiej udzieli Lord. Jednak nie chciał by Lord uznał go za pewnego rodzaju cwaniaczka, więc pytanie było zadane w ten sposób, by nie zabrzmiało jak retoryczne.

Wiec. Savaric nie sądził, że będzie w nim w jakiś sposób uczestniczył ale jego ciekawość wzięła górę nad pospolitym lenistwem i strachem. Tak, bał się swego dziadka i wolał nie podpadać by ten nie wydał na niego jakiejś kary. W ten oto sposób wylądował tutaj i początkowo nie rozumiejąc o co tutaj tak naprawdę chodzi, spoglądał na osoby, które weszły do sali.

Zobaczył wtedy wkraczających Michael'a i Lionel'a. Wtedy to zrozumiał, że może się tutaj dziać coś ciekawego. Dawno już nie widział krewnych z tej części rodziny, a zazwyczaj lubił słuchać ich opowieści. Niemniej jednak tym razem wiedział, że trzeba zachować powagę i nie cieszyć się na ich widok jak małe dziecko. Savaric wiedział, że to oni właśnie odpowiedzą na pytanie po co w ogóle odbywa się wiec.

I po tym co powiedział starszy z dwójki braci wszystko okazało się jasne. Chodziło tutaj o ciotkę Savaric'a - Prudence. Nigdy nie rozumiał co się wtedy stało ale słyszał opowieści o tym, że dowodziła kiedyś na wojnie, a później zaginęła. Nie był pewien czy tak wyglądała ta wersja wydarzeń ale jedno było jasne, od dawna jej nie było na Żelaznych Wyspach. Chłopak był ciekawy dalszego biegu wydarzeń więc skupił się na swojej rodzinie, a nie pomniejszych rodach które również tutaj przybyły.

Wielkie, stalowe drzwi uchyliły się przed twarzą Lionela. No w końcu! Droga była długa, to ile jeszcze będzie czekał?! Stanął więc dumnie. Coś jednak chyba nie wyszło, nie usłyszał żadnych trąbek, ani Herolda, który wywoływał, by jego i jego brata imię. Cóż za żenada! Nie traktuje się tak synów brata króla, no ale w sumie jak na tamte czasy i sytuacje gospodarcze. Młodszy strasznie się podirytował, choć do pionu postawiła go niezbyt wesoła twarz Lorda. Dopiero później jego wzrok dosięgnął facjatę Ezekiela. To dopiero wywołało u niego paniczne mdłości! Niczego już chyba do szczęścia mu nie brakowało, no może tylko karawany... Pan tupecik... - Pomyślał, słysząc słowa króla. No cóż, Lionel nigdy nie zachowywał się normalnie, nawet w tych najbardziej poważnych rozmowach. Kiedyś na pewno się na tym przejedzie.

Gdy jego brat, Michael, zaczął mówić w stronę Lorda, Lionel zerknął na jeszcze jedną osobę - Savarica. Chociaż jego widok przyprawił go o lekko weselszy nastrój. Nie zważając na to co dzieje się dookoła, młodszy podniósł swoją dłoń i machnął w stronę kuzyna. Może go zganią, może nie, w sumie nie robiło to na nim różnicy. Po tym wszystkim, swój wzrok znowu skierował na przebrzydłą twarz Ezekiela i patrzył na niego z pod oczu. Chciał wystawić język, ale chyba by już za bardzo przesadził.

Niemniej jednak jego zachowanie wystarczająco tutaj namieszało. Zaczął dłubać w nosie.

Siedział sztywno na krześle, uważnie obserwując swoich młodszych krewnych. Może i sprawiali wrażenie kompletnych kretynów, ale może przynajmniej młody Harlaw uświadomił młodzieńców czego się od nich oczekuje. Tak, można było odnieść wrażenie że dzięki Harlawowi, Michael miał jako tako pozytywny wpływ na Lionela. Niestety wrażenie to rozwiały okropne maniery chłopaka.
Żyłka na potylicy Ezekiela zaczęła pulsować groźnie, kiedy ten wstał z zamiarem skarcenia chłopaka. Pokój i poddaństwo Żelaznemu Tronowi najwyraźniej już zdążyło zmienić dumnych grabieżców z wysp w wieśniaków. Na szczęście nie zdążył zaatakować słownie swojego bratanka, gdyż Urrigon przemówił. Dzięki utopionemu Ezekiel nie zdążył zwrócić swoich krewnych jeszcze bardziej przeciwko sobie. Greyjoy przyjął słowa swojego brata ze spokojem, a nawet lekkim grymasem uśmiechu na twarzy. Był zadowolony że to nie jemu przypadły długie i bezowocne poszukiwania lordowskiej córki. Zresztą, trzeba przyznać że jej nieobecność w Pyke była mu jak najbardziej na rękę. Gorzej przyjął swoje własne zadanie. Nie widziało mu się niańczenie swojego pra-bratanka, ale dobrze przy tym rozumiał że Savaric jeszcze miał czas nabrać doświadczenia, poza tym z pewnością potrzebny mu był ktoś kto by pilnował od zbytniego udowadniania swojego męstwa. W bordelach, na turniejach pewnie gotów był oświadczyć się pierwszej lepszej dornijskiej dziewce o wystarczająco krótkiej spódnicy. Jeśli temperament miał taki sam jak jego dziad to z pewnością potrzebował takiej pomocy.
-Osobiście jestem gotowy do drogi.- powiedział, gdyż istotnie planował podróż, niestety w zupełnie przeciwnym kierunku. Od dawna planował wyjazd na Północ, i po raz kolejny okoliczności mu przeszkodziły.
-Pozostaje nam kwestia daru dla Targaryenów- mruknął chłodno. Nie przepadał za rozdawaniem niezasłużonych prezentów, także ciężko mu było zaproponować cokolwiek -uważam że powinniśmy im podarować naszą chorągiew w dowód lojalności. Zawsze lepiej jest uprzejmie pocałować króla w dupę niż zbytnio obnosić się z zawartością swojego skarbu.
Uśmiechnął się niezauważalnie. Był człowiekiem dla którego zasobny skarbiec oznaczał ogromny fundusz na potrzeby wojska i floty, nie zaś okazje do popisania się przed odległym i do tego niezbyt przyjaznym dworem -poza tym, prezent weselny nie jest zbyt dobrą inwestycją, zważając na inne potrzeby jakimi obciążony jest nasz skarb.
Przeszedł kilka kroków w stronę Savarica, tak że stał teraz w połowie drogi między nim a Urrigonem, jednak nie stanął dokładnie pomiędzy nimi, a nieco na uboczu, by oboje wciąż doskonale się widzieli.

Aleyn stał wyprostowany niczym struna, gdy Lord przemawiał. Jedynie jego twarz zdradzała rozdrażnienie. Bo rzeczywiście był zdenerwowany, bardzo zdenerwowany. Liczył na wyprawy grabieżcze, nie zaś poszukiwanie zabójców, czy jakiejś nieudolnej przywódczyni. Jego towarzysze też nie przypadli mu do gustu, chociaż chodziło raczej o jednego z nich. Lionel wyglądał, jak jeden z paniczów ze stałego lądu. W dodatku to lekceważenie obecnych osób, w tym Lorda Harlaw! Gdyby nie jego nazwisko, Aleyn spuściłby mu tęgie lanie. Obiecał sobie, że dołoży wszelkich starań by Greyjoy dobrze zapamiętał wyprawę. W związku z tym w jego głowie zakiełkował pewien pomysł.
Kolejnym powodem do gniewu, była obecność ojca Aleyna na wiecu. To on miał spotkać się z Greyjoy'em, podczas gdy ojciec miał mnóstwo pracy w związku z rodem. Skoro wiedział, że odbędzie się jakieś zebranie mógł wspomnieć o tym choć słowem swojemu pierworodnemu. Mógł mu chociaż powiedzieć, że będzie miał miejsce jakiś wiec. W tym momencie Aleyn został uznany za spóźnionego, mimo że nie był na żadne spotkanie umówiony. Nieszczególnie mu przeszkadzała taka łatka, ale nie zmieniało to faktu, że nie chciał niczym uchybić Lordowi.
W efekcie Aleyn skłonił się Greyjowi i nie podnosząc wzroku oraz nie ukrywając rozdrażnienia pobrzmiewającego w jego głosie, przemówił.
-Mój Panie, skoro twoje dzieci były nieudacznikami, to mam wątpliwości co do tego jak poradzą sobie moi towarzysze. Upraszam więc o nadanie mi zaszczytu pokierowania wyprawą - gdy skończył, podniósł głowę i spojrzał hardo na Lorda. Do jasnej cholery! Był Żelaznym Człowiekiem, a pochodzenie do czegoś obligowało. Jeśli przyjdzie mu za to zapłacić, zniesie to.
-Dodam, że brałem udział w wielu bitwach i mam na rękach ludzką krew, podczas gdy ci tutaj - ruchem ręki wskazał na braci - wyglądają jak gdyby na widok odrobiny krwi mieliby się zeszczać ze strachu, niczym - ponownie przerwał, tym razem by splunąć - szczury lądowe. Jestem wyspiarzem z krwi i kości, a nie strojącą się panienką jak jeden z nich i to mi należy się dowództwo. Bo jeśli mamy odnieść sukces, ktoś będzie musiał je objąć.
Na ojca nawet nie spojrzał, chociaż domyślał się, że ten właśnie próbuje zamordować go wzrokiem, może nawet ruszył by uciszyć syna? W tym momencie niewiele go to interesowało, najważniejsza była odpowiedź Greyjoy'a.

[center]MG

Do sali wpadł jakiś chłopak, omijając w biegu Harlawa i Greyjoyów. Szybko znalazł się przy głównym organizatorze spotkania i jął mu coś prędko referować na ucho. Tamten w zdumieniu pokiwał głową, odsyłając chłopaka (pewnie w innych okolicznościach dałby mu cukierka, ale na żelaznym chłopak jedynie popsułby sobie zęby).
- Moja córka się znalazła, zawitała do portu. Przywitaj ją, Ezekielu, ja nie będę tego robił - zwrócił się do swojego brata, mając nadzieję, że ten ruszy jak najprędzej.
- To nie znaczy, że nie mam dla ciebie zadania, Harlaw. Może nie musisz szukać mojej córki, ale musisz ruszyć z nią na poszukiwanie zabójców jej braci. Nie zdziwiłbym się, gdyby mimo swego zniknięcia ich nie odnalazła. Powierzam ci kierownictwo wyprawy - rzekł do kapitana Srebrnej Łani. - Pilnuj jej, żeby nie zrobiła głupstwa. Jeszcze mi się na coś przyda.

Ezekiel z/t, Aleyn, jeśli chcesz coś napisać, to napisz, a jeśli nie, to od razu w porcie (;