Ziemie Arrynów są inne od reszty Westeros. Wysokie góry, niełatwy klimat i dzikie Plemiona sprawiają, że niewielu ludzi czuje się tu komfortowo. Jedynie rdzenni mieszkańcy Doliny, znają jej przesmyki, niebezpieczne ścieżki oraz niebezpieczeństwa czyhające na nierozważnych podróżników. A i oni nie wiedzą o wszystkim.
Ścieżka ukryta w liściach była jednym z sekretów Plemion. Ludzi, którzy o niej wiedzieli można było policzyć na palcach. Dowódca Arrynów był jednym z nich.
Cóż, mieszkańcy Doliny mieli dużą przewagę nad gośćmi, z racji znajomości terenu.

Kopyta karego ogiera rwały ziemię. Wierzchowiec, od źrebaka przystosowany do górzystych okolic, z łatwością radził sobie z trudnym terenem. Nawet rozmiary jeźdźca zdawały się nie być problemem dla pięknego zwierzęcia. Cóż, rumak został wybrany specjalnie dla najstarszego z potomstwa lorda Arryna. Nic więc dziwnego, że zwierzę nie było zwykłą pociągową chabetą, a raczej ognistym rumakiem.
Twarz Arryna była ponura. On i dwójka jego ludzi przebyła niebezpieczną podróż, by stawić się na spotkanie. Spotkanie, od którego mógł zależeć przebieg wojny.
Ściągnął wodze, zatrzymując się w umówionym miejscu. Czujnym wzrokiem śledził okolicę, choć na twarzy malował się spokój. Wiedział, że nie może okazać słabości.

Nawet potężny Arryn odczuwał niepokój ściskający mu żołądek, choć świetnie go maskował. Odetchnął z ulgą, widząc swego człowieka. Był doskonałym agentem, a od jego misji poniekąd zależał los Doliny. Pomoc Plemion mogła być nieoceniona. Reinmar nie raz już miał okazję przekonać się na własne oczy, jakimi zawziętymi i potężnymi wojownikami są ludzie z gór. Imponujących rozmiarów topory w mocarnych dłoniach mężów Plemion zamieniały się w furkoczące i rozlewające posokę machiny śmierci. Ci wojownicy bardziej przypominali mityczne stwory, leśne demony niż ludzi. Takiej armii własnie potrzebował. Reinmar, choć był urodzonym wojownikiem, miał też talent do planowania. Pomysł, by wykorzystać Plemiona i uczynić z nich siłę zbrojną wyszedł właśnie od niego. Od dawna wśród dzikich Plemion mieszkali agenci Orlego Gniazda.

- Breon - skinął głową Arryn - Niech bogowie czuwają nad tobą. Dobra robota, przyjacielu - w ochrypłym głosie Reinmara przez chwilę słychać było zatroskanie i ulgę.
Ruszył za swym człowiekiem, wysłuchując jego słów.
- Białowłosa wojowniczka działa po naszej stronie. Rozpowiadaj, że biały wilk jest symbolem zwycięstwa, dobrą wróżbą. Reprezentuje naszą siłę, dzięki której zgnieciemy rybogłowych. Biała wojowniczka została nam zesłana przez leśnych bogów z dalekiej Północy.
Nie był głupi. Dokładnie zaplanował rozmowę oraz to, w jaki sposób przejedna sobie Plemiona.

Dotarli na miejsce. Arryn z wysokości zmierzył wzrokiem wodzów. Wszyscy zarośnięci, brzydcy, paskudni. Na bogów, takich ludzi potrzebował! Wszyscy wyrośnięci ponad miarę, uzbrojeni w oręż o jakim nie śniło się paniątkom z Dorzecza.
Milczał przez chwilę, pozwalając, by wodzowie mogli mu się przypatrzyć. Wiedział, że zrobi na nich lepsze wrażenie niż wypieszczeni żołnierze z bogatego Dorzecza.
Zeskoczył z wierzchowca. Jego ludzi zrobili do samo, czekając w odpowiedniej odległości.
Arryn zrobił kilka kroków w kierunku wodza Spalonych. Ponurym wzrokiem zmierzył jego maczugę. Podniósł oczy, bez strachu patrząc w straszną twarz wodza Plemienia. Powoli odwrócił się i podszedł do swych ludzi, którzy podali mu wielki wojenny topór. Broń zdawała się być narzędziem samego szatana, potężna, ciężka i złowroga. Mało kto, potrafiłby dzierżyć ją w jednej ręce. Reinmar potrafił. Ujął broń w prawicę i oparł ją sobie o bark.
Wolnym krokiem wrócił przed oblicze kudłatego wojownika.
Wyciągnął prawicę przed siebie, trzymając w niej wyciągnięty topór. Biorąc pod uwagę rozmiary i wagę broni, był to wyczyn godzien prawdziwego siłacza.
- Jak sądzisz, wodzu - głos Reinmara był donośny, twardy, brzydki ile łbów dasz radę ściąć taką bronią?
Czekał aż kudłacz sięgnie po topór, który był powitalnym prezentem.
- Idę o zakład, że nie mniej niż trzy spadną za jednym zamachem, gdy ludzie z gór uderzą na słabych najeźdźców z daleka.
Zrobił pauzę.
Gdy wódz wziął od niego broń, wolnym krokiem ruszył po polanie, wpatrując się w ponure twarze wodzów.
- Kamienne Kruki, na ile waszych osad natknęli się rybogłowi, zmierzając pod Orle Gniazdo? Księżycowi Bracia, ile waszej zwierzyny musiał wytępić zastęp rybogłowych, by wykarmić tak wielką armię? Książycowi Bracia, ilu z was musiało porzucić swe pielesze, by zejść z drogi rybogłowom?!
Specjalnie używał pogardliwego określenia, mówiąc o Tullych. Arryn przybył tu z jasnym celem. Potrzebował Plemion i zamierzał je zdobyć.
Zatrzymał się.
Choć przedstawiciele Plemion byli wysocy i potężni, to Arryn im nie ustępował.
- Dotarła do mych uszu wieść, że dzielni wojownicy spalonych widzieli białego wilka. Wilka rozmiarów konia. Kamienne Kruki zaś wyśledziły białą wojowniczkę, cichego leśnego ducha o włosach niczym śnieg na szczytach naszych górach. Dziwy, nieprawdaż? Posłuchajcie mnie uważnie, wojownicy. Biała zjawa i biały wilk zjawiły się tutaj na [i]mój rozkaz![i]
Pozwolił, by słowa wybrzmiały na polanie, przynosząc odpowiedni efekt.
- To ja je wezwałem ku zgubie rybogłowych!
Kolejna pauza.
- Lecz by wyrżnąć rybogłowych co do jednego, potrzebuję i waszej pomocy, wiedząc, że nie ma wam równych wojowników.
Potoczył ponurym wzrokiem po zebranych, czekając na reakcję.

Przywódca Spalonych wyglądał niezwykle złowrogo z potężnym toporem. Kudłaty wojownik bez najmniejszego trudu posługiwał się potężnym orężem. Ba, zdecydował się nawet, by sprawdzić prawdziwość broni swymi popsutymi zębami.
Przywódcy Plemion pilnie nadstawiali uszu. Słowa Arryna, jego donośny, twardy głos oraz władcza postawa zdawały się przynosić zamierzony rezultat. Wśród obecnych na polanie wojów rozległy się rozgniewane szmery. Słowa Reinmara rozbudziły gniew Plemion i nakierowały go w stronę wrażej armii rybogłowych. Nie musiał nawet bardzo się wysilać. Obecność Tullych w Dolinie nie była nikomu miła.
Gdy Arryn poruszył kwestię białego wilka i leśnej zjawy, wrzawa w dolinie jeszcze się zwiększyła. Zabobonne Plemiona były bardzo przejęte ukazaniem się nieznanych bestii lub duchów. Ci nieustraszeni wojownicy, będący w stanie zgnieść w boju każdego, drżeli na myśl o nieprzyjaznych im demonach. Reinmar wiedział, że wszystko jest na ostrzu noża, a on sam igra z ogniem. Jeśli jednak ktoś był w stanie odpowiednio to rozegrać, to był to właśnie dowódca Orlego Gniazda. Nie zawahał się ani sekundy, mówiąc o tym że to on kontroluje Białą Zjawę i jej wilka. Wiedział, że nie może się wahać. Musiał udowodnić Plemionom, że Dolina należy do niego. To on ma tutaj władzę. To jego należy się bać, jego słuchać i za nim podążać. Choćby w ogień, krew i śmierć.
- Zaufaj – rzucił krótko do swego człowieka, po czym postąpił w kierunku wodza Spalonych. Z jego sylwetki biła pewność siebie.
- A więc szykuj ludzi, przyjacielu - wychrypiał – gdyż wkrótce przed twym obliczem ukażę się w towarzystwie Białej Zjawy i jej bestii.
Na bogów, starych i nowych, na siedem piekieł i czarcie rzycie, oby nie ubili jej cwanego zadka na zwiadzie. Jeśli wróci i się spisze, będzie mogła ode mnie żądać czego zechce!
Choć Reinmar nie przejawiał obawy, to sytuacja faktycznie wisiała na włosku. Postawił wszystko na jedną kartę. Nowego, niespodziewanego sojusznika w postaci białowłosej kobiety o dzikim temperamencie. Choć wiele ryzykował, to ufał, że Vera go nie zawiedzie.
Śmiałym wzrokiem mierzył zdumione twarze obecnych na polanie.
- Szykujcie się do boju - ryknął na koniec, by zostawić odpowiednie wrażenie i wyszarpując potężny miecz, który skierował w górę. - Jeszcze przed nocą ujrzycie mnie i Białą Zjawę, a wtedy wasi wojownicy mają uznać we mnie swego przywódcę!

Reinmar prowadził wierzchowca za wodze. Kary ogień posłusznie stąpał za swym ponurym panem. Zwierzę zdawało się przypominać swego właściciela. Było potężne i silne, większe od większości rumaków Doliny. Ba, większe od większości rumaków Westeros. Przy tym, poruszało się z nadzwyczajną lekkością. Nie wydawało też żadnego dźwięku. Nie rżało, nie prychało.
Reinmar również milczał, kątem oka obserwując okolicę. Znał ją jak własną kieszeń. Dolina zdawała się nie mieć przed nim tajemnic. Znał każdy kamień i każde drzewo. Mimo swej postury, poruszał się lekko i zwinnie.
Nic nie mówił.
Dzika przed wyruszeniem do Plemion, dała mu do zrozumienia, że nic nie wie. Na bogów, groteska tego stwierdzenia sprawiała, że Arryn miał ochotę wybuchnąć ponurym śmiechem. Tak się składało, że on - otoczony sławą bezlitosnego wojownika i barbarzyńcy - był w tej historii obrońcą. Obrońcą Doliny. Dobre sobie. Ciekawe czy tak nazwą go potomni. A może prędzej Reinmar Ponury. A niech to czort. Odkąd na jego drodze stanęła Wilcza Skóra, Arrynowi zdawało się przybywać trosk, mimo iż póki co szczęście mu sprzyjało. Dzięki bogom, że napotkał dziką. Jeśli zdobędzie Plemiona, będzie miał odpowiednią siłę, by wyrżnąć pozbawioną dowództwa armię rybogłowych.
- Gdzie Twój wilk, Biała Zjawo? - zapytał Very, wyrywając się z zamyślenia.

Vera też się nie odzywała co było nadzwyczaj dziwne. Milczała, ale oczami czujnie strzelała w koło. Robiła to z nawyku, ale uważała takie nawyki za dobre. Trudno było ich zaskoczyć. Ryby nie wzięła od Reinmara, a i dopiero teraz postanowiła to skomentować. –Mój wielki nie są tresowane, jak Twój koń. Jak mam mu zabronić pożarcia ryby, którą wsadzę mu w pysk? – Zapytała, wiedząc, że Reinmar i tak nie będzie potrafił jej sensownie odpowiedzieć. Nic nie wiedział. –Nadchodzi. – Powiedziała jakiś czas wcześniej nim Arryn mógł usłyszeć pierwsze szelesty w zaroślach. Kobieta położyła dłoń na szyi jego rumaka i zaczekała aż basior wyjdzie. Gdy znalazł się blisko, szedł niespiesznie. Był ogromny! W kłębie tak wysoki jak rumak Arryna, a jeszcze potężniej zbudowany. Jego białe futro jeszcze potęgowało jego rozmiary i budowę. Vera klepnęła konia uspokajająco po czym wyszła naprzeciw basiora. Bestia warczała cicho i węszyła oglądając wszystko jasnymi jak letnie niebo ślepiami. Gdy kobieta się zbliżyła kłapną zębami, nie wiadomo czy na powitanie czy ze złości, ale Vera się nie wystraszyła, ale nie robiła gwałtownych ruchów. Rozluźniła się dopiero kiedy wplotła palce w jego futro i sięgnęła na powitanie swoim umysłem do umysłu bestii. –Podasz mu rybę przed samym spotkaniem Wielkoludzie. Będę musiała wdziać jego skórę by jej nie zeżarł. Mam nadzieję, że to tylko prezentacja i gdy nas zobaczą będzie mógł ją pochłonąć. – Powiedziała nie patrząc na lorda. Po tych słowach podeszła z boku bestii, złapała za futro i z zadziwiającą zwinnością wskoczyła na grzbiet wilka, który znajdował się ponad jej głową. –Przedstawiam Ci Białą Zjawę. – Powiedziała siedząc dumnie i pewnie, odziana w białe skóry, na grzbiecie białego, monstrualnego wilka. Gdy zwierzę nawróciło by ruszyć dalej wedle ruchów jej dłoni w jego sierści, ona poruszała się na jego grzbiecie jakby była jego częścią a nie jeźdźcem. Z siodła pewnie spadłaby po kilku krokach.

- Niech ją pożre, ale przy Plemionach - powiedział Arryn, przyglądając się Verze. Wilcza Skóra zdawała się złościć na Reinmra. Na paskudnym licu wojownika zawitała imitacja uśmiechu. Dzika mogła być dziką, ale wciąż pozostawała kobietą, przypominając mieszkanki południa bardziej niż myślała i chciała się do tego przyznać.
Zaszeleściły zarośla. Wprawne oko Reinmara już z daleka zauważyło ruch. Rzeczywistość jednak znacznie przewyższyła jego oczekiwania. Jego oczom pojawił się basior tak potężny, że jednym kłapnięciem szczęk mógł wyrwać rosłemu mężowi ramię lub nogę. Arryn nie odczuwał strachu, lecz oczy wyobraźni pozwoliły mu ujrzeć do czego zdolna jest ta bestia. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Ekscytacji. Vera zaprawdę wielką miała moc, mogąc kontrolować basiora.
Bogowie, gdybym sam mógł mieć takiego wierzchowca!
- Jak sobie życzysz - rzucił do Very, wciąż urzeczony widokiem zwierzęcia, od którego biła moc i pierwotne piękno. Miał ochotę dotknąć wilka, lecz obawiał się, że próba tego mogłaby kosztować go cenną kończynę.
Spojrzał na Verę i uśmiechnął się kątem ust. Nie tak drapieżnie i paskudnie jak zwykle. W jego oczach błyszczał zapał.
- A więc zróbmy to, Biała Zjawo! - powiedział, a jego głos choć jak zwykle zachrypnięty i ponury zdawał się zawierać nutę wesołości. Zwinnie dosiadł swego olbrzymiego wierzchowca, który po spotkaniu z Verą stał nader spokojnie. Trzeba było przyznać, że Reinmar dosiadając karego rumaka wyglądał imponująco. Tors mężczyzny przykrywała lekka, czarna zbroja, uwypuklająca jego posturę. Dłonie i przedramiona skryte były w długich, również czarnych rękawicach, a znad ramienia wystawała rękojeść potężnego miecza. By efekt był bardziej dobitny, Reinmar przywdział także czarny hełm z rogami.
Byli gotowi.
Biała Zjawa i Czarny Jeździec.

Przed wyjściem na spotkanie z Plemionami Vera skinęła głową i wślizgnęła się w skórę basiora, by móc utrzymać w zębach tą cholerną rybę. Siedziała prosto z białymi jak śnieg oczami wpatrzonymi w przestrzeń. Była wilkiem, czuła na sobie ciężar kobiety, który nie zdawał się robić żadnego wrażenia na potężnych mięśniach. Zacisnęła kły na wielkiej rybie i ruszyła dalej u boku bojowego rumaka, którego intensywny zapach uderzał w jej nos. Gdy wyszli zobaczyli namioty, rosłych wojowników, broń i skóry. Zatrzymali się, a gdy wreszcie wszyscy ich widzieli Vera pochłonęła swoją wilczą paszczą rybę zaledwie dwoma miażdżącymi kłapnięciami. Co prawda nie spodziewała się spotkania chyba ze wszystkimi wojownikami plemiona na raz, ale w zasadzie było jej to wszystko jedno. Miała się pokazać, miała zeżreć rybę więc oto i jest! Na młodzika, rzuconego pchnięciem nie zareagował agresją, spojrzał na niego przenikliwie wilczymi ślepiami czując jego paraliżujący strach. wtem jednak odezwał się jakiś dureń. Vera wróciła do siebie. Jej oczy stały się na powrót czarne. Dzika ścisnęła kolanami boki wilka który ryknął potężnie i stanął na tylnych łapach zasłaniając na chwilę Verę przez wzrokiem wojowników plemion. Gdy padł na przednie łapy Vera trzymała w swoich dłoniach napięty, ogromny łuk z czardrzewa. Pół uderzenia serca później wypuściła strzałę prosto w zbyt gadatliwą krtań tego durnia. Chciała go zabić? TAK! Chciał demona, to niech zobaczą demona! Nikt nie będzie obrażał dzikiej dziewczyny, tropicielki i łupieżcy, potężnego warga i zwiadowcy Doliny! -Jestem tu po to by rybogłowi nie odebrali wam waszych chałup! Jestem Białą Zjawą, przybyłam by chronić Dolinę i zwyciężyć, niszcząc zagrożenia. Jesteście jednym z nich!? - Wrzasnęła by każdy ją słyszał, a po jej słowach basior zawtórował jej kolejnym potężnym ryknięciem.

Każda sekunda zdawała się być wiecznością, gdy powoli przemierzali zbocze góry, usiane skórzanymi namiotami Plemion. Wprawnym okiem dowódcy, Arryn oceniał zebranych tutaj wojowników. Widział brodatych i kudłatych mężczyzn, którzy zebrali się tutaj na wezwanie swych wodzów w imponująco krótkim czasie. Przemierzali Góry Księżycowe szybciej i sprawniej niż ktokolwiek inny. Imponujący wzrost oraz umięśnienie większości Plemion, a także ich dzikie i nieokiełznane twarzy mogły sprawić, że niejeden żołnierz wolałby odrzucić miecz niż szukać z nimi starcia. Reinmar wierzył, że przesłana im broń oraz wrodzona dzikość uczyni z nich siłę zdolną zmiażdżyć ludzi z urodzajnych ziem Dorzecza.
Czuł na sobie wzrok dziesiątek par oczu. Jechali w milczeniu utworzonym szpalerem.
Reinmar nie bał się. O nie, on nie odczuwał strachu. Czuł za to na swych barkach ciężar odpowiedzialności za mieszkańców Doliny. Nie tylko za żołnierzy, którzy wiedzieli na co się piszą, ale także wielu spokojnych mieszkańców, dla których musiał stać się obrońcą. Na bogów, gotów był wyrżnąć każdego z Tullych, jednego po drugim, byle obronić swą rodzimą ziemię.
Rozmiary wilka kroczącego u jego boku musiały robić wrażenie. Do nozdrzy Arryna dolatywał silny, ostry zapach zwierzęcia. Do jego zaś uszu docierały szepty. Widział, że Vera kontroluje bestię. Jej mlecznobiałe oczy wyglądały przerażająco. Miał nadzieję, że Plemiona to dostrzegą.
W końcu dotarli przed oblicze wodzów Plemion. Reinmar rozpoznawał ich paskudne twarze. Widział jak wpatrują się w białą bestię, która rozmiarami przewyższała wierzchowce Plemion. Wydawało się, że zyskał ich dla siebie. Już miał ich w ręku, gdy... Na siedem piekieł, zawsze znajdzie się jakiś prowokator. Karzeł zaskrzeczał paskudnie, przyglądając się Verze. Źle! Nim jednak ktokolwiek zdążył zareagować, po zboczu góry przetoczył się potężny ryk białego wilka. Świsnęła strzała, a karzeł padł na ziemię, brocząc juchą.
Ryk zwierzęcia był jeszcze potężniejszy. Zdawał się dochodzić z samych czeluści piekieł.
Nim ktokolwiek zdążył zareagować, Reinmar uniósł się w strzemionach, wołając głośno:
- Karzeł Kenneth musiał postradać rozum, znieważając Białą Zjawę! - jego głos był paskudny. Brzmiała w nim władczość, siła i brutalność wojownika. - Wodzowie! - zwrócił się do stojących przed nim wojowników. - Nadszedł czas decyzji. Obiecałem wam przyprowadzić bestię, jakiej nikt nie widział. Oto stoi przed wami Biały Wilk, wysłannik Starych Bogów Lasu. Pożeracz Dusz przysłany, by wspomóc nas w zmiażdżeniu rybogłowych!
Potoczył wzrokiem po zebranych.
- Nadszedł czas decyzji! - powtórzył. - Czas stali, którą w podarunku przesłano wam z Orlego Gniazda. O potężni wodzowie, po której stronie staniecie, gdy wzywa was wasza matka, Dolina? Czy staniecie w jej obronie u boku mego i Białej Zjawy, pokazując światu że nie ma równych mężom z Doliny? Czy pokażecie rybogłowom jak wielki błąd popełnili wstępując na nasze wspólne ziemie?
Rumak Reinmara przestąpił niecierpliwie z nogi na nogę.
- Czy razem ze mną staniecie do walki, by poczuć słodki smak zemsty, niszcząc rybogłowych? Nadszedł czas decyzji!

Wijący się w agonii Kenneth i bryzgająca krew, która zbrukała czarną zbroję Reinmara zdawała się przynosić odpowiedni efekt. Z każdym słowem Arryna, zbocze góry robiło się coraz głośniejsze. Wojownicy z Plemion pomrukiwali i pokrzykiwali, by w końcu dać się pochłonąć zbiorowej euforii. Krzyk, który przetoczył się po zboczu góry podobny był do złowieszczego gromu.
Wierzchowiec Reinmara rżał niespokojnie, tupiąc i ryjąc kopytami ziemię, gdy Reinmar przejeżdżał przed dzikimi wojownikami. W ich oczach widział nieokiełznany zapał do walki. Ci ludzie rodzili się po to, by walczyć. Wystarczyło dać im dobry powód, by rzucili się na wroga niczym wściekłe psy spuszczone z łańcuchów. Arryn ten powód im dał.
Zapał udzielił się również wodzom, którzy zdzierali gardła w bojowych okrzykach, wymachując swoimi potężnymi maczugami i toporami. Choć uwadze Reinmara nie uszedł fakt, że nie wszyscy jeszcze byli przekonani, to należeli do mniejszości. Znaczna większość Plemion gotowa była pójść na wojnę pod dowództwem Reinmara i Białej Zjawy. Mimo to, Arryn nie miał zamiaru zignorować niechętnych. Spiął konia, który stanął dęba przed niechętnymi wodzami. Arryn potoczył po nich wzrokiem spod swego strasznego hełmu.
- Nie próbujcie rozgniewać Orła i Wilczycy oraz leśnych bogów - powiedział, a jego głos przypominał smagnięcie biczem.
W tym momencie, wodzowie zaczęli przed nim klękać. As high as honor! Dewiza Arrynów. Negocjacje zakończyły się sukcesem, choć nie wszyscy z przywódców Plemion byli przekonani. Nic to! Arryn mia wśród Plemion wystarczająco wielu agentów, by urobili niechętnych.
- Bracia - zawołał jeszcze raz Arryn. Ktoś kiedyś mówił, że dowódca powinien dysponować gromkim głosem. Głos Reinmara był bardziej niż gromki. - Już niedługo razem upuścimy krwi parszywym najeźdźcom naszych ziem! Śmierć rybogłowom!
Zbliżył się do dowódców.
- Oczekujcie mej wiadomości. Zjawi się wkrótce.
Stanął w strzemionach i dał znak Wilczej Skórze. Opuścili zbocze góry.

Droga powrotna zdawała się być krótsza. Nie zdarzyło się nic nadzwyczajnego, poza tym, że Reinmara dogonił jego agent na niewielkim koniku. Arryn wymienił z nim kilka uwag, wydając rozkazy. Zdawało się, że poczynili ogromny krok ku zwycięstwu. Mimo to nie można było zapomnieć o ostrożności. Agenci wśród Plemion nie mogli próżnować.

[Vera i Reinmar zt do Krwawej Bramy]