Punkt centralny każdego turnieju - to tutaj mają miejsce najważniejsze rozgrywki, tutaj poleje się krew, pot i łzy! Czasami na raz. Pole turniejowe rządzi się pewnymi, odgórnymi prawami, których nie należy łamać - nade wszystko, zabronione jest wchodzenie na jego teren podczas odbywania się turnieju przez osoby z widowni oraz innych nieupoważnionych uczestników widowiska. Na samym środku pola znajduje się część, na której prowadzona jest walka na kopie - przez środek terenu biegnie drewniana bala, wyznaczająca tory dla jeźdźców. W północnej części pola stoją tarcze, do których mierzyć będą łucznicy, zaś w południowej - znajduje się miejsce do potyczek na miecze.

Sam turniej odbędzie się według wyznaczonej kolejności:
jako pierwsi wystąpią łucznicy, następnie obserwować będziemy walkę na miecze i na sam koniec, najszlachetniejsza konkurencja - walka na kopie.

Ja tu się zabawiam, a w Dorne mogą dziać się ważniejsze rzeczy. Ciekawe co teraz porabia książę? Powinienem służyć w tej chwili Martellom. Westchnął i pokręcił głową z zażenowaniem. Zażenowaniem ze swojego powodu. Ale w końcu trzydzieści tysięcy smoków też piechotą nie chodzi. Książę Edric z pewnością mi wybaczy moje małe wymknięcie ze Słonecznej Włóczni.
Gerold wyszedł na plac turniejowy powolnym krokiem. Trzeba się w końcu pokazać od jak najlepszej strony. Jesteś synem lorda, samym giermkiem księcia Dorne, bądź dostojny, tak jak pozycja ci nakazuje. Dziś założył na siebie bordową, jedwabną koszulę, zdobioną małymi złotymi wężami przy szyi, gdzie widniały również drobne myryjskie koronki. Mało kto założyłoby tak zdobny strój, szczególnie jeśli chodzi o mężczyzn, jednak młody Yronwood nigdy nie krył swego upodobania w odzieniu i biżuterii. Do tego włożył brązowe skórzane spodnie – nie było mu za gorąco, ostatecznie Królewska Przystań to nie ciepłe, dornijskie tereny. Na stopy zaś naciągnął mocne buty, by dobrze i stabilnie trzymać się podłoża w trakcie celowania. Ramiona Gerolda, opatulone złotym płaszczem z herbem rodowym na plecach, silnie zaciskały w swych rękach długi łuk i kołczan ze strzałami. Gdy młodzieniec podszedł do linii, z której miał strzelać, podbiegł do niego jeden z pomocników przy turnieju. Młodszy i znacznie pulchniejszy od Gerolda chłopak, z ostrożnością zdjął złoty płaszcz Yronwooda i szybko podążył w stronę trybun. Dornijczyk zauważył jednak to skrzywienie nosa chłopca, a także nieco onieśmielony, nieco pogardliwy uśmieszek na jego twarzy. Nie raz miał styczność z osobami, które nie potrafiły zaakceptować jego pewności siebie, a w tym wypadku i dość intensywnej otoczki perfum, którymi się spryskał. Głupi chłopak! Może i nie pochodzę z jednego z wielkich rodów, ale przecież Yronwoodwie zawsze byli, zaraz po Martellach, najbogatszym i najznamienitszym domem na ziemiach Dorne. Muszę im pokazać. Pokazać, że mniejsze rody też coś znaczą! Lecz kogo by tam obchodziło jakieś Dorne? Zawsze ważni byli tylko Martellowie.
Gerold zerknął w prawo. Tuż obok niego na polu turniejowym pojawił się ser Arren Vyrwell. Wysoki i barczysty, stał tam tak, jakby już przesądzał o swojej wygranej. Z taką postawą? Wątpię, żeby udało mu się w ogóle puścić strzałę w odpowiednim momencie. Dornijczyk starał się pocieszać w duchu – przecież był doświadczonym łucznikiem, nie miał się czego obawiać – jednakże widząc łuk swego rywala nieco się zaniepokoił. Od razu było widać, że jest dobrze wyważony i wykonany z najlepszego gatunku drewna. Strzały też nie były byle jakie – ze srebrnymi grotami, na pewno rzucały się w oczy widzów na trybunach. Pamiętaj, to nie o sprzęt chodzi, lecz o umiejętności, skupienie i talent. A ty to wszystko masz. Trudno było się pocieszyć w takiej sytuacji. Wydawało się jednakże, że wszyscy patrzą jedynie na ser Arrena. Gerold obruszył się.
- Tobie , szlachetny panie, również życzę pomyślnych wiatrów i celnego oka – młodzieniec ukłonił się głęboko, może z nadmierną teatralnością, aczkolwiek tak właśnie lubił. Gdy ser Arren odszedł, chłopak popatrzył na niego z ukosa. Trudny orzech do zgryzienia.
Rozważania Gerolda zostały przerwane przez głos zapowiadający początek turnieju. Zły to był na nie moment, gdyż młodzieniec zaczął się nieco denerwować. Zdecydowanie nie lubił, gdy patrzono na niego z pogardą i lekceważeniem. Uwielbiał być w centrum uwagi. Aby się uspokoić przypomniał sobie słowa swojego mistrza od sztuki łuczniczej: „Zapomnij o wszystkim. Jesteś sam. Skup się na swojej postawie. Spokój, tylko spokój”. Zamknął oczy, powoli wypuścił powietrze z płuc. Jego mięśnie ramion się napięły, nogi stanęły w rozkroku, sztywne jak dwa pnie. Uniósł łuk, otworzył oczy i nałożył strzałę tak, aby mieć ją na wysokości celu. Nabrał powietrza i wstrzymał oddech. Napiął cięciwę – oprócz tego nie poruszył się nawet na milimetr. Cel, strzała i łuk, liczyło się tylko to. Oddał strzał.

Gerold przeczesał palcami włosy. Cały czas wpatrywał się w tarczę i strzałę wbitą w niebieskie pole. Dopiero po chwili, a dokładnie to po ogłoszeniu wyników przez herolda, zwrócił głowę w kierunku toru swego rywala. Strzała, tak, ta strzała ze srebrnym grotem tkwiła w polu takiej samej barwy, co i jego! Nie do pomyślenia! Jestem z Dorne. Doskonale radzę sobie z łukiem. Powinno pójść mi lepiej! Remis?! Jeszcze zobaczymy! Młodzieniec podciągnął rękawy swej koszuli i prychnął ze zniesmaczeniem. Zawsze trudno było mu pogodzić się z tym, że nie był najlepszy. A tak właściwie to praktycznie zawsze był najlepszy. Najlepszy w Yronwood. Jeden z lepszych w Dorne. Ale Królewska Przystań to już nie południowe, gorące ziemie, które tak dobrze znał. Tu spotykali się najznamienitsi rycerze i wojownicy, to właśnie tu dopiero można było zacząć liczyć się w tej wielkiej krainie, jaką jest Westeros. Z lekkim poirytowaniem ścisnął mocniej łuk. To nic takiego. Uspokój się. To tylko dobry przeciwnik. Jeśli się skupisz nie na nim, a na celu i swym orężu, trafisz tak, jak trafiałeś zawsze. Odetchnął już znacznie spokojniej - choć nie przyszło mu to z łatwością. Skinął głową w stronę ser Arrena, przekazując mu w ten sposób uznanie i próbując ukazać, że wcale go nie ruszyła ta wyrównana walka. Bo tak, młody Yronwood, turniej zaczął traktować już jak walkę.
Dornijczyk wyciągnął z kołczana strzałę, wykonaną przez samego siebie (mistrz zawsze mu powtarzał, że jeśli strzała ma lecieć tam, gdzie łucznik zechce, musi znać go od początku swego istnienia; owszem dziwny z niego był człek). Stał się jednością z łukiem; strzała celowała tam, gdzie kierował się jego wzrok. Zacisnął usta, zapomniał o całym świecie. Gdy usłyszał słowa herolda, strzała przebiła się przez opory powietrza i trafiła w tarczę.

Z napiętymi mięśniami i daleko odsuniętymi myślami o możliwej porażce, o rywalu i o setce oczu wpatrzonych w niego, nie czekał długo, by oddać ostatni, decydujący strzał. Uspokoił oddech, napiął cięciwę i wystrzelił po raz trzeci.

Sam środek tarczy. Tylko tyle chciał. Ciągle wpatrywał się zamglonymi z przejęcia oczyma w złote pole, w którym tkwiła jego strzała. Drewniana, prosta, o stalowym grocie strzała. Nie ta posrebrzana.
Gerold opuścił łuk i z niedowierzaniem przysłuchiwał się ogłaszanemu przez herolda j e g o zwycięstwie. Nie słyszał wiwatujących tłumów, słuch miał przytłumiony. Cały czas miał uczucie pulsującej krwi w głowie. Udało się, cholera. Nie ma co się oszukiwać - po drugim strzale miałem wielkie obawy. Przymknął oczy, a gdy je otworzył, usłyszał szum dobiegający z ludu na trybunach. Wiwaty. Dla niego.
Szybko podbiegł do tarczy i wyrwał z niej strzałę. Moja droga. Zostaniesz ze mną już na zawsze. Podniósł w geście zwycięstwa swoją strzałę, swoją szczęśliwą strzałę i ukłonił się głęboko przed widownią.
Gdy ser Arren podszedł do niego, Yronwood stał wciąż w oszołomieniu, początkowo go nie zauważając. Orientując się, że ktoś obok niego stoi, Gerold odwrócił się i dopiero zauważył swego rywala sprzed chwili. Oddał mu uścisk mówiąc:
- Postaram się nie zawieść ciebie, ser - uśmiechnął się chytrze, po czym dodał - Przyjemnością było z tobą się zetrzeć, mój panie.
Ostatnie zdanie powiedział naprawdę szczerze. Widząc plecy ser Arrena odchodzącego poza pole turniejowe, postanowił, że już nigdy więcej nie da ponieść się emocjom. Nie mogę lekceważyć przeciwników. Trzeba przyznać, że dobry z niego łucznik. Choć nie tak dobry jak ja. Uśmiechnął się pod nosem i po wskazaniu drogi przez herolda udał się w stronę namiotu.

Szła pewnym, energicznym krokiem w stronę pola turniejowego. Pogoda była idealna – słońce świeciło, jednak nie tak mocno, by oślepić, natomiast wiatru nie wiał wcale. Czuła na sobie tysiące spojrzeń, nie przejmowała się nimi jednak. Zdążyła przyzwyczaić się do gwaru w Królewskiej Przystani, chaosu na ulicach, nieporównywalnego jednak do tego, jaki panował teraz na trybunach. Czyżby poprzednia walka była tak emocjonująca? A może to dlatego, że jest jedyną kobietą, biorącą udział w tej konkurencji? Z niezdradzającym emocji wzrokiem i półuśmiechem przyglądała się pozostałym zawodnikom. Tak jak myślała, wszyscy pozostali byli postawnymi i nieco mniej postawnymi mężczyznami. Ubrani w wytworne szaty, których mogłaby im zazdrościć, gdyby była facetem i przejmowała się odpowiednim odzieniem. Jeszcze raz omiotła miejsce spojrzeniem, tym razem wypatrując swojego przeciwnika, sir Lohna. Dostrzegła, że zwycięzca poprzedniego spotkania kierował się właśnie w stronę namiotów. Niewątpliwie pochodził z południa Westeros. Ciekawe, czy trafił na słabego przeciwnika, czy naprawdę jest dobry. Wolałaby, żeby druga wersja okazała się prawdziwa. Wtedy z chęcią spotkałaby się z nim na osobności.. oczywiście tylko po to, by się z nim zmierzyć.
W końcu natknęła się na swojego przeciwnika. Tak jak pozostali, był barczysty i sporo od niej wyższy. Przypominał jej rycerzy z legend, o których opowiadał jej ojczym, którzy olśniewali nie tylko prezencją, ale i niezwykłą zdolnością wygrywania turniejowych konkurencji. W tym starciu był pewnie faworytem większości. A czy jej ktokolwiek – poza członkami grupy – kibicował? Nie prezentowała się nawet w połowie tak wspaniale jak ser Lohn. Ubrana była w starą, beżową tunikę ściągniętą w talii skórzanym pasem, ciemnobrązowe połatane spodnie i solidne buty. Na plac weszła z założonym ciemnofioletowym płaszczem, który przed chwilą został zdjęty przez niepozornego chłopaczka, pomocnika przy turnieju. Przez ramię miała przewieszony łuk i kołczan pełen strzał. Jej broń była naprawdę piękna i pewnie wielu ze zgromadzonych zastanawiało się, jak udało się ją zdobyć nisko urodzonej dziewczynie. A może wcale ich to nie obchodziło.
Odwróciła się nagle do sir Lohna i zagadnęła wesoło:
- Wydaję mi się, że trafiłam na zacnego i prawego męża. Tym bardziej smutno mi będzie widzieć twoją minę, sir, gdy już z tobą wygram. – Uśmiechnęła się szeroko i zaśmiała. Prawdę mówiąc nie była pewna wygranej, wszak nie wykluczała, że ktoś może być w tej dziedzinie lepszy od niej. Nie miała pojęcia, jak on strzela, trudno więc było oszacować, jakie ma z nim szanse. Mógł się wprawdzie uczyć u znakomitych łuczników, ale ona była zdania, że wyuczona zdolność nie przebije wrodzonego talentu i prawdziwej pasji. Nadszedł czas skonfrontowania się z tymi przekonaniami.
Życząc jeszcze powodzenia przeciwnikowi, ustawiła się odpowiednio, a cięciwę napięła chwilę przed okrzykiem „teraz!”. Pamiętaj, że nie robisz tego dla chwały. Obiecałaś coś sobie i swoim towarzyszom. Zmrużyła oczy i wycelowała w sam środek tarczy. Nie zawiodę ich.
Strzeliła.

Patrząc na strzał Lohna, upewniła się w przekonaniu, że oceniła go prawidłowo. Z łatwością dostrzegła, że bardzo się starał – jakby nie było, w jego przypadku porażka oznaczała wielki wstyd i hańbę. Strzelił w złote pole tarczy, ale nie w sam środek. Natomiast jej strzała utkwiła w czerwonym polu. Cóż, rozgrzewka się skończyła. Teraz wszystko zależało od pozostałych dwóch strzałów. Przez chwilę zastanawiała się, co zrobi, gdy przegra – strata trzydziestu tysięcy złotych smoków, które były niemal na wyciągnięcie ręki, byłaby bardzo przygnębiająca. W takiej sytuacji musiałaby znaleźć inny środek zarobienia pieniędzy. Popatrzyła na tłumy zgromadzone na trybunach. Byli tam ludzie z różnych stanów – bardzo zamożni i ci biedniejsi, lordowie oraz prostaczkowie. Pojawili się nawet członkowie najznamienitszych Westerowskich rodów. Trudno jej było zachować powagę, jaką powinna się wykazywać po przegranym strzale, ale wizja przegrania turnieju nie była już tak straszna. W końcu mogła po prostu zrobić to, co zawsze, tym bardziej że rzadko bywała w towarzystwie tak majętnych osobników. To jednak nie znaczyło, że teraz się podda i z opuszczoną głową poczłapie w stronę wyjścia. Nie zamierzała przegrywać z kimkolwiek, a na pewno nie z tym mężczyzną.
Odwracając się w jego stronę, musiała powstrzymać się od wywrócenia oczami. Lohn szczerzył się do publiczności i widocznie był z siebie bardzo dumny. Ma z czego, pokonał kobietę. I to tylko dzięki szczęściu. Chciała rzucić jakąś kąśliwą uwagę, ale usłyszała nawoływanie do przygotowania się do kolejnego strzału. Herold co prawda próbował być życzliwy, ale słabo mu to wychodziło. Tak jak większość mężczyzn, najprawdopodobniej uważał, że miejsce kobiety jest w domu, przy dzieciach. Irytowała ją taka postawa i przez myśl jej przeszło, żeby skierować łuk w stronę mężczyzny.. oczywiście, żeby go tylko nastraszyć. Wiedziała jednak, że nie może strzelać do każdego, kto ją zdenerwuje. Być może Herold miał nieciekawą przeszłość – myślenie życzeniowe, ale bez namacalnych dowodów był dla niej nietykalny. Nie zamierzała stać się jedną z osób, których z taką zajadłością zwalczała. Krzycząc w duchu na swoją bezsilność, uśmiechnęła się tylko miło do mężczyzny, chcąc dowieść, że kupiła jego kłamstewka. Potem poprawiła jeszcze niesforny kosmyk, wysunięty z ciasno uplecionego warkocza i wreszcie skupiła się na dalszej części zadania.
Z niezwykłą uwagą wpatrzyła się w sam środek tarczy, a wszystko dookoła jakby ucichło i się rozmazało. Jakby istniała tylko ona, tarcza i strzała. Zawsze trafiała tam, gdzie chciała, czemu teraz miało być inaczej?

Bjorn Haakon mógł być opisany wieloma epitetami. Krwiożerczy, bezlitosny, szalony. Żaden jednak z nich nie pasował do tego, w jaki sposób prezentował się ów dzielny najemnik. Na jego smagłej, opalonej twarzy widać było stoicki spokój, gdy obserwował zmagania łuczników. Kruczoczarne włosy związane były barwionym kawałkiem materiału, nadając olbrzymowi ogłady. Nawet zarost na twarzy był przycięty.
Odziany zaś Bjorn był w biel i czerwień. Wszystko to sprawiało, że prezentował się niczym najzacniejszy z rycerzy, nie zaś okrutny najemnik, który w przypływie gniewu miażdżył przyrodzenie przeciwników.
Choć dobrzy łucznicy byli w cenie, to zawody strzeleckie nie należały do specjalnie efektownych. Ot, wychodziła dwójka zawodników i na przemian strzelała w tarczę. Wszyscy trafiali. Jedni lepiej inni gorzej. Cóż ciekawego może być w takim widowisku. I choć pojawienie się na arenie łuczniczki dodało zawodom odrobiny pikanterii, a widzowie zaczęli obserwować uważniej, to i tak nadal było raczej średnio ekscytująco.
Widowisko jednak zaczęło się, gdy łuczniczka wygrała konkurencję, urażając tym samym męską dumę, która zmusiła ser Jakmutambyło to głośnych krzyków.
Jakżeby mógł przepuścić okazję, by stanąć w obronie damy. Po raz kolejny w przeciągu ostatnich godzin.
Wyrósł niczym spod ziemi, stając przed ser Wellsem. Był wyższy od niego o jakąś głowę.
- Racz waść klęknąć przed ową piękną panią i ucałować jej stopy w geście pokory - powiedział. Jego głos był niski i melodyjny, a zarazem donośny. Sprawiał przyjemność. - Nie godzi się bowiem ubliżać damom, zwłaszcza tak zacnej urody i tak sprawnie bronią władającym.
Postąpił krok do przodu, kładąc dłoń na rękojeści miecza.
- Jeśli zaś waść nie widzisz swej winy, przyjemnością będzie dla mnie ją waści przybliżyć.

Drugi strzał nie był dla sir Lohna zapewne satysfakcjonujący. Gdy strzała wbiła się w sam skrawek tarczy, Lyesse starała się nie wybuchnąć śmiechem. Nigdy nie lekceważyła przeciwników i nie śmiała się z czyjegoś niepowodzenia, ale w tej sytuacji trzeba było przyznać, że sobie na to zasłużył. Kim trzeba być, by po pierwszym strzale poddać się euforii zwycięstwa i zupełnie zapomnieć o następnym? Cóż – sir Lohnem. Był wściekły, czego nawet nie próbował ukryć. Jednak do ostatniego, decydującego strzału przyłożył się bardziej. Lyesse, kręcąc z rozbawieniem głową, także całą swoją uwagę skupiła na odpowiednim strzale.
Gdy jej strzała wbiła się w złote pole, a przeciwnika – w czerwone, wiedziała, że wygrała. Powinna skakać z radości? Płakać ze wzruszenia? Czy może zemdleć z wrażenia? Czuła się lekko i radośnie, prawie tak, jakby zaraz miała odlecieć. Ścisnęła mocniej łuk i przez chwilę chciała go unieść w górę, ale szybko się rozmyśliła i po prostu uśmiechnęła się szeroko do widowni. Dobry nastrój trwał jednak tylko chwilę, bo został brutalnie przerwany przez krzyki wściekłego Lohna. Poniekąd go rozumiała – sama też nie byłaby zadowolona, gdyby była mężczyzną i przegrała z kobietą. Może nawet, przez jedną krótką chwilę poczuła w stosunku do niego żal, ale po tym, jak zaczął ją obrażać, to uczucie znikło. Oczywiście, mógł być wściekły z przegranej, ale czy to daje mu prawo do obrażania jej? Jej oraz wszystkich kobiet? Nie zamierzała tak tego zostawić. Zmarszczyła brwi i powiedziała:
- Powściągnij pan język, bo zrobi się naprawdę nieprzyjemnie. – Poruszyła lekko łukiem, dając mu do zrozumienia, że nie zawaha się go użyć. I, co sam mógł zobaczyć, nie popełni jego błędu. – I radzę zacząć inaczej radzić sobie z przegraną, bo to jest po prostu smutne. Jeśli według pana miejsce kobiety jest w kuchni, to gdzie powinien znajdować się mężczyzna pokonany przez kobietę? – Dodała pogardliwie, starając się co prawda rozwiązać to w miarę pokojowo, ale trudno jej było zapanować nad gniewem. Naprawdę wiele razy miała do czynienia z takimi konserwatywnymi poglądami, głoszonymi przez mężczyzn. I nigdy specjalnie jej to nie obeszło, ale może inne kobiety tu zgromadzone poczuły się obrażone.
Nagle obok Lohna pojawił się jakiś wysoki mężczyzna. Chciał wymusić na nim przeprosiny. Był to gest niewątpliwie miły, ale Lyesse doskonale poradziłaby sobie i bez tego. Mimo wszystko poczuła się skłonna głośno wyrazić swoją wdzięczność.
- Dziękuję za bronienie mojej czci, miły panie. Myślę, że sir Lohn zrozumiał już, że zachował się prostacko i teraz odejdzie, nie kompromitując się bardziej. – Pod koniec zdania spojrzała ostro na swojego byłego przeciwnika, mając nadzieje, że skończył już z tym cyrkiem i nie da się sprowokować do bójki. Inaczej sytuacja stałaby się jeszcze bardziej nieciekawa.

Podróż młodego na plac była równie pośpieszna, co chaotyczna. Ot prosta sprawa - przybył na audiencję do króla i dowiedział się, że musi brać udział w turnieju jeśli pragnie ziścić swoje życzenie. Ba! Pokomplikowało się, gdy wyszło na jaw, że nie wystarczy przybyć, Caster musiał jeszcze przynieść swoim ludziom zasłużone zwycięstwo, a fakt faktem niczego tak nienawidził jak robić pod czyjeś dyktando. Decyzja była prosta: wziąć byka za rogi albo rzucić wszystko w cholerę i tak oto stał sobie teraz ledwie kilka kroków od herolda, głowę miał zadartą, a wzrok wpatrzony w niebo. Tym samym bardziej umyślnie zaczął ignorować swojego przeciwnika - nie drżał, nie dyskutował, nie patrzył w jego stronę, ale z pewnością również nie czuł się szczególnie komfortowo. W końcu nadeszła pora aby i on pokazał co potrafi. Nie widział w tym ani pewnego zwycięstwa, ani chwały - robił co musiał, taki był - zimny i rzeczowy. Ludzie widzieli w nim kata, mordercę bez serca wykonującego rozkazy. Nie mylili się, a przynajmniej akurat nie w tej kwestii.
Po par minutach cichego wpatrywania, opuścił głowę, a wzrok jego pobiegł w kierunku tarczy. Przyszła pora aby przekonać się ile dają korepetycje na wyspach i siła determinacji. Miał dobrą pozycję, zrzucił z ramienia łuk i chwycił pewnie. Zacisnął pięść na drewnianym majdanie po czym energicznym ruchem wbił trzy strzały w ziemie, tuż przy nodze, wziął jedną. Wyprostował się, nałożył strzałę i naciągnął łuk cierpliwie mierząc najbliżej środka tarczy. Musiał być pewien, że wiatr nie zniesie strzału, odczekał, naciągnął jeszcze trochę cięciwę i delikatnym ruchem dłoni wypuścił strzałę aby pomknęła do celu. Zaraz potem jednym tchem wypuścił powietrze z płuc. Nie było po nim widać zadowolenia, czy zdenerwowania po pierwszym wyniku i chociaż w jego głowie kłębiło się wiele myśli tłumił je jak mógł. Zdawał sobie sprawę, że brak skupienia staje się pierwszym powodem zaniedbania, a to prowadzi do porażki. Nie miał talentu, ani doświadczenia, ale był cierpliwy, zdyscyplinowany i brał co należało do niego. Tym razem posiadał dwie strzały, własność, którą chciał... nie... którą wykorzysta najlepiej jak umie.
Znowu stał w tej samej pozycji co poprzednio. Z opuszczonymi dłońmi przyglądał się na ponów tarczy, stąd było widać gdzie trafił pierwszy strzał. Caster nie przejmował się wynikiem, ważniejsza była jego kolejna szansa na poprawienie not. Pomimo, że niektórzy zakuci w zbroje jegomoście niecierpliwie łypali na niego spod przyłbic, a tłum wołał z lekka zniecierpliwiony, Greyjoy wyciszał się jak przed każdą egzekucją. Nie wystarczyło wykonać zadanie - musiał być najlepszy. Podniósł łuk na wysokość podbródka, nałożył strzałę i powtórzył cały poprzedni proces przy tym nie zapominając o tym aby dać sobie czas na oddanie czystego strzału. Ktoś mógłby powiedzieć, że błazenadą jest tak długo oddawać jeden strzał, ale Caster nie przyszedł się popisywać umiejętnościami bojowymi (które należały raczej do przeciętnych), ani bawić, ani tym bardziej nie interesował go kufer zwycięzcy. Przybył by zdobyć rękę Rhaeny Tergeryen.
W ciągu kolejnych minut niebo przecięła najpierw druga, a jakiś czas potem trzecia strzała. Wypuszczając dech z piersi po ostatnim strzale młody nie poczuł większej ulgi niźli zazwyczaj, wciąż miał przeciwników do pokonania, a nie zamierzał się poddawać po pierwszej konkurencji gdyby okazało się jego wynik jest niewystarczający. Odwrócił się, bez słowa odłożył łuk i oczekiwał werdyktu herolda. Ręce miał złożone za plecami, twarz bez wyrazu, a oczy twardo wbite przed siebie. Czy nadszedł już ten czas?

Prudence siedziała w namiocie czekając na swoją kolej. Nie obserwowała. Czekała. Była naprawdę wyciszona, nie czuła żadnego zmęczenia tym, że wczoraj wróciła nieco późno, co ponoć nie przystoi młodym damom. Tak samo jak nie przystoi im branie udziału w turnieju. Nie miała zielonego pojęcia z kim się zmierzy. Bowiem, co to była za różnica.
Kamuflaż wyszedł jej całkiem nieźle. Włosy miała upięte pod niewielkim hełmem. Poza tym odziana była w spodnie, luźną koszulę, która chowała jej piersi. Na to narzucony ciemnozielony płaszcz. Nie była szczególnie wysoka. Wyglądała jak zwinny chłopiec. Na plecach miała kołczan ze sporą ilością strzał. W dłoni łuk.
Usłyszała całą awanturę, o to, że kobieta bierze udział w turnieju. Usta drgnęły jej w uśmiechu, dlatego właśnie wolała się przebrać, aby nie zwracać na swoją płeć szczególnej uwagi. Wyszła z namiotu, aby oczekiwać swego czasu. Wtedy usłyszała imię swojego brata, czyli ten jednak bierze udział w turnieju! No to się zdziwiła, gdy z nim rozmawiała nie był nawet pewny, czy zostaje w mieście.. Potrafi ją zaskoczyć. No i wtedy nieco się zdziwiła, ser William Murry... czyli ona. Nadszedł czas. Zupełnie nie spodziewała się takiego obrotu sytuacji.. Walka Greyjoyów.. organizatorzy mięli niezłe poczucie humoru. Tyle, że braciszek nie wie, kto jest jego przeciwnikiem, może to i lepiej..
Ruszyła więc na pole, coby tego nie przedłużać. Stanęła pięćdziesiąt stóp przed tarczą. Wyciągnęła jedną ze strzał. Łuk trzymała w lewej ręce.. tak, była prawooczna. Napięła cięciwę, wcześniej się wyprostowawszy. Prudence, wdech i wydech.. Spoglądała dłuższą chwilę w stronę tarczy, skoncentrowana na jej środku. No i pierwsza ze strzał przeszyła powietrze. Dziewczyna zachowywała się jakby była tam tylko ona i tarcza. Zupełnie nie zwracała uwagi na otoczenie. Była skupiona. Chciała wygrać. Po chwili powtórzyła tą czynność z tą samą determinacją, no i po raz trzeci.
Kiedy trzecia strzała przeszyła powietrze, po raz pierwszy przemierzyła wzrokiem publiczność. Turniej cieszył się całkiem dobrą frekwencją. Najróżniejsi lordowie zasiadali w lożach, całkiem sporo było też przypadkowych widzów. Na jej twarzy malował się uśmiech. Czekała na wynik. Zobaczymy, kto okazał się lepszy.

Prue czekała na wynik. Nie była zdenerwowana, Na jej twarzy widać było spokój. Oczy lodowate jak zawsze, tak naprawdę ten, kto ją znał mógł rozpoznać ją po spojrzeniu. Jednak kto tam, by się przyglądał jakiemuś tam ser Williamowi Murry? No właśnie, chyba nikt. Także najlepiej było przejść to wszystko bez rzucania się w oczy. Później będzie chwała. No, o ile będzie. Tak to przynajmniej się nie skompromituje, bo nikt nie będzie wiedział, że to ona! Chytry lisek z tej naszej Prue. Fakt, nikt nie wiedział kim jest, nie miała żadnych fanów, ale czy to było istotne? Nie miała zamiaru mówić komukolwiek, że brała udział w turnieju, nawet po nim. Robiła to dla swojej własnej satysfakcji, to było najważniejsze, nie chodziło o udowadnianie czegokolwiek komuś, chodziło o to, by pokazać sobie, że jest doskonałą wojowniczką. To było całkiem przyjemne doświadczenie, zabawa. Ciekawiło ją jak większość z tych mężów zachowywałaby się podczas prawdziwej wojny. Jak zareagowaliby na trupy, krew, odór? Ona już to przeżyła, także ten turniej nie umywał się nawet do tego, co czeka ich w prawdziwym życiu..
Po chwili usłyszała wyniki. 10.. tak, to nie było dziwne.. 9.. no, nie jest źle.. ta 7 nieco ją zirytowała. Jak mogła aż tak nie trafić? Ona.. Na jej twarzy pojawił się grymas. Musi się wyciszyć i trafić w sam środek tą ostatnią strzałą.
- Pieprzony Cas..- Rzuciła do siebie słysząc wynik brata. To dopiero żarty. Rodzeństwo Greyjoy idzie łeb w łeb. Nie mogła pozwolić mu wygrać. Uwielbiała rywalizację. Będzie mogła mu to później wypominać, że była lepsza. Nikt nie będzie mówił, że miała fory, bo kobieta.. Nie, nie. Podeszła do tego jako mężczyzna..
Uspokoiła się. Zignorowała całe otoczenie. W dłoni trzymała ostatnią strzałę. Grunt to opanowanie. Pasmo włosów wypadło jej spod hełmu na twarz, schowała je za ucho. Była gotowa. Stała 50 stóp od celu. Tylko ona i tarcza. Widać było, że zależy jej na tym by trafić w sam środek. Wzięła głęboki oddech. Napięła łuk.. ona.. tarcza.. Nikogo poza nimi. Żadnych ludzi.. Ona, cel.. Przytrzymała cięciwę.. a po chwili wystrzeliła.. Strzała pomknęła do celu. Prudence spoglądała, czekając aż doleci.. Ciekawe, czy jej się udało.
No i spojrzała na Castara. Ciekawe jak temu pójdzie. Da się ponieść emocjom? czy nie.. Liczyła na to, że mu się nie uda. To dopiero wredna siostra..

Nie drgnął, Caster czekał na wyniki cierpliwie i nawet gdy padły liczby nie dawał po sobie poznać radości. Nie osądzał siebie za lepsze, czy gorsze rezultaty - liczyło się to co zrobi teraz, a nie czego dokonał. Podobnie mówiła jego religia. W oczach Utopionego Boga, każdy błogosławiony morza umierał i rodził się na nowo. Chrzest morza to nie tylko symbol to także proces przemiany życia, kiedy zdajesz sobie sprawę, że od teraz służysz wyspom. Po każdym upadku masz obowiązek wstać silniejszy, nawet jeśli nie dla siebie to dla swojego ludu i swojego boga. Tą ideą kierował się młody. Nikt nie znał wyniku strzału, który miał dopiero za chwilę ujść z łuku Grejyjoya, nawet on. Tłum oceniał go za poprzednie strzały, świeże plotki, gwar nakręconych, buczenie oraz wygwizdywanie, skandujące dzieci i kobiety, szlachta i hołota. Był poza nimi, poza tą szopką, którą sobie robili z turnieju. Gdy Caster prosił o rękę Rheny, był poważny i nieistotne, czy ta decyzja pochodziła od niego, lorda Vickona, czy ludzi morza - po danym słowie zamierzał ponieść każde konsekwencje jakie nie miałyby nadejść, ale wcześniej zwycięży. Pokona sir Williama, czy jak mu tam było, a po nim każdego kto stanie na drodze do zwycięstwa.
Gdy zmierzał bez słowa po jeszcze jedną strzałę każdy krok zdawał się być cięższy od poprzedniego. Pamiętał to uczucie z przeszłości. Jego pierwsza egzekucja - dobra dekada temu. Ojciec wszedł do komnaty o brzasku, nie dbał o uprzejmości, wyrwał młodego ze snu i przyciągnął do piwnic zamkowych. Krzyki w podziemiach Pyke nigdy nie milkły. Śpieszyli się czego nie dało się ukryć, lecz po tym jak przekroczyli próg odpowiedniej celi, młodego wręcz zamurowało, zobaczył scenę egzekucji - dzieciak mniej więcej w jego wieku, nad nim żołnierz wyspiarzy, a na środku sali drewniana beczka. Na chwilę kolana się pod nim ugięły, zbladł na twarzy, ale robił co mógł aby dotrzymać tempa panu wysp. Ojciec nie mógł zobaczyć, że się waha. Panicz nie pamiętał imienia nieszczęśnika, ale chyba oskarżali go o kradzież. Problem polegał na tym, że nie było żadnych dowodów, Lord Vickon podszedł do beczki pełnej słonej, morskiej wody, spojrzał na syna i zamilkł. To była próba - dopiero w tamtym momencie to dostrzegł.
A teraz? To on stał żywy.
Wrócił myślami do teraźniejszości. Stając przed namiotem, wyciągnął z zawieszonego nań kołczanu pojedynczą strzałę i nie śpiesznie zajął należną pozycję. Podniósł łuk tak jak poprzednio, a im mocniej napinał cięciwę tym wyraźniej przypomniał sobie jaką lekcję otrzymał tamtego dnia. Jeśli jesteś Greyjoyem nie masz prawa do rozpaczy, twardo decydujesz o życiu i śmierci, a gdy raz upadniesz musisz powstać na nowo. Po tym jego myśli ucichły, zaczekał chwilę na odpowiedni moment, wypatrzył tarczy, a gdy poczuł, że jest gotowy delikatnym gestem uwolnił strzałę. Na moment miał wrażenie, że czuje jak wystrzelony grot z imponującą prędkością przecina powietrze, chwilę jeszcze patrzył dokąd pomknie.
Tak, czy owak to był koniec. Ręka lekko mu zadrżała, właśnie miał poznać rezultat zmagań łuczniczych z tym drugim mężczyzną. Nieważne - w aurze chwały, czy jako przegrany... odejdzie bez słowa, bez wielkich zachwytów, gestów, wygrażania. Nie jest jak ten poprzedni pan, któremu ujmę przynosi walka z kobietą, bo prawdziwą hańbę czynią ci, którzy nie znają swojej wartości - unoszą, składają przysięgi, a ich słowa są faktycznie puste. Z tego samego powodu nie leżało w naturze młodego Castera świętować po pierwszym starciu, ni unosić gniewem.

Dzień zapowiadał się wspaniale, w sam raz na drobne przekręty i udawanie kogoś, kim się nie jest. Gdy tylko na daleką Północ przybyło wezwanie ze stolicy oraz informacja o turnieju, w głowie Aryany zakorzeniła się myśl, o którą nikt nie podejrzewałby damy. Myśl przerodziła się w starannie dopracowany plan, a ten, o dziwo, znalazł kolejnych zapaleńców. I tak oto panna Stark pojawiła się na polu turniejowym, przebrana za mężczyznę i podająca się za jednego z członków rodu Cray.
Nie była to dla niej pierwszyzna, podróżowała już pod zmienioną tożsamością, niekiedy dla bezpieczeństwa udając mężczyznę. Tym razem jednak robiła to na widoku, przed głowami możnych rodów i osobami, których zdanie liczyło się bardziej, od jej własnego. Nie pragnęła zwycięstwa i wygranej, chciała po prostu wziąć udział w turnieju i być traktowana na równi z innymi. Gdyby stanęła na polu jako Aryana Stark, córka Lorda Północy, kobieta, niewielu potraktowałoby ją poważnie. Nie miała ochoty słuchać docinek, niewybrednych komentarzy od mężów, którzy zeszłej nocy przesadzili z winem. Dla świętego spokoju ukryła swoją tożsamość i to samo poradziła zrobić osobom, które dołączyły do jej planu.
Ród Crayów z Przesmyku był niewielki, ale dobrze znany Starkom, w końcu byli to ich chorąży. Aryana kilka razy miała okazję spotkać prawdziwego Kevana Craya, za którego dziś się podawała, wiedziała więc jak ma się zachowywać, by nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Poza Starkami ,Crayowie nie utrzymywali kontaktów z większymi rodami, żyli w spokoju, można by nawet stwierdzić, że na uboczu. Nie było więc nic dziwnego w tym, że jego przedstawiciele pojawili się nagle na turnieju, ani że nie kwapili się zbytnio do zawierania przyjaźni.
Na polu turniejowym Aryana pojawiła się już jakiś czas temu. Obserwowała zmagania swoich poprzedników i czekała aż herold ogłosi jej kolej. Na trybunach zebrał się już niewielki tłumek, w tym kilka znajomych twarzy oraz dwie osoby, które jako jedyne znały prawdziwą tożsamość ser Kevana. Nikt nie był w stanie odgadnąć, że pod luźnym ubraniem kryje się jeszcze jedna warstwa szat, doskonały kamuflaż dla damskich krągłości Aryany. Wystarczyło umieścić pas trochę niżej, niż zwykle, założyć zwiewną tunikę, męskie, wysokie buty oraz naciągnąć kaptur na tyle, że zasłaniał twarz. Panna Stark zadbała, by żaden zabłąkany kosmyk jej włosów nie opuścił misternej konstrukcji warkocza zwiniętego w kok. O dziwo, strój pozostawał wygodny, dlatego dziewczyna nie obawiała się o żadne niedogodności podczas strzelania.
Herold nareszcie oznajmił kolej ser Kevana Craya, a na polu turniejowym pojawił się także jego przeciwnik – ser Vane Veneur. Nastąpiło krótkie przywitanie, jednak Aryana wolała nie ryzykować i nie wypowiadać większej ilości słów, niż była konieczna, w obawie o zdemaskowanie jej jako kobiety. Umiała zniżyć odpowiednio głos, jednak przezorny zawsze ubezpieczony, prawda?
Spojrzała na łuk, znajdujący się w jej dłoniach, prezent od ojca, przemycony w kufrze do Królewskiej Przystani. Nadeszła wreszcie jej kolej, więc wciągnęła powietrze, a przez myśl przeskoczyły jej wspomnienia wszystkich polowań, w jakich brała udział. Uśmiechnęła się sama do siebie i szybko sprawdziła strzały. Ustawiła się lewym bokiem do tarczy, upewniając się, że kaptur ma naciągnięty dobrze na głowę. Prawą ręką nałożyła strzałę i naciągnęła cięciwę aż do policzka, powoli podnosząc łuk. Robiła to już tyle razy, co mogło pójść nie tak? Jeszcze raz spojrzała na tarczę, wycelowała i wypuściła strzałę, która pomknęła płynnie do celu.

Przez ten ułamek chwili, gdy strzała Aryany mknęła przed siebie, dziewczyna nie była pewna, czy dobrze wycelowała. Miała wrażenie, że wiatr pojawił się jak na złość i aż mocno zacisnęła wargi. Jakieś było jej zdziwienie, gdy okazało się, że trafiła w złote pole. Wyszczerzyła oczy ze zdumienia i w duchu była z siebie naprawdę zadowolona. Uśmiechnęła się pod nosem, ale spod kaptura uśmiech ten był niewidoczny dla postronnych, mogło się więc wydawać, ze ser Cray nie jest do końca zadowolony ze strzału.
Z utęsknieniem spojrzała na puchar herolda. Sama bardzo chętnie by się czegoś napiła, tak długo już stała w tym słońcu. No, ale mus to mus, po coś tu w końcu przyszła.
Ustawiła się ponownie na swoim stanowisku i zaczęła przygotowywać do kolejnego strzału. Jej przeciwnik wydawał się być poirytowany wynikiem, jaki uzyskała. Ciekawe jakby zareagował, gdyby dowiedział się, że tak naprawdę walczy z dziewczyną.
Aryana zachichotała cicho, po czym ponownie uniosła łuk i wycelowała. Wypuściła strzałę w momencie, w którym wiatr ucichł totalnie, liczyła więc na kolejny dobry strzał. Jednak już teraz stres zaczynał ją zjadać, postanowiła więc nie patrzeć na wynik, tylko od razu wykonać także trzeci strzał. Ponownie napięła cięciwę, a po chwili ostatnia strzała mknęła już w kierunku tarczy. No, już po wszystkim. W najgorszym razie odpadnie z turnieju i usiądzie na trybunach z kuzynką. A w najlepszym...
Wciąż z uśmiechem na ustach, ale i naciągniętym kapturem, panna Stark zerknęła na swą tarczę, a potem spojrzała z wyczekiwaniem na herolda.