Bracie! Dolina spłynęła krwią, a u stóp gór piętrzą się stosy martwych ciał żołnierzy z Dorzecza. Bitwa dobiegła końca. Wiktoria jest kompletna. Armia Dorzecza została rozbita w puch, nie bez udziału niespodziewanych acz nader wyczekiwanych sojuszników. Zgotowaliśmy Tullym rzeź krwawą i okrutną, na jaką zasługiwali. Choć jednak Bitwa o Dolinę została wygrana, a żołnierze świętują, to trudno mi wypatrzyć koniec wojny.

Głęboko wierzę, że choć los nie był na tyle łaskawy byśmy stanęli ramię w ramię w tym samym szeregu, to nie próżnujesz. Choć nie czas na wzniosłe słowa, to wiesz, że jesteś jednym z nielicznym, którym ufam bardziej niż sobie samemu. Z tego powodu, informacja o wyniku bitwy przeznaczona jest tylko i wyłącznie dla Ciebie! Rozsądek podpowie Ci czy utrzymać ją w tajemnicy czy wyjawić.

Tuszę, iż zarówno Ty jak i siostra nasza, Anna, jesteście w dobrym zdrowiu i nie grozi Wam niebezpieczeństwo w Królewskiej Przystani. Z niecierpliwością oczekuję wszelkich informacji! Bądźcie ostrożni!

High as Honor!

Reinmar Arryn

Do osobistego wglądu, miłościwie nam panującego Króla.


Riverrun, zostało przejęte przez połączone siły Freyów i Lannisterów, Panie. Do czasu, aż postanowisz inaczej, pozostanie w zamku niewielki garnizon, symbolizujący naszą jurysdykcję nad twierdzą. Przybyliśmy pod zamek w celu, aresztowania, przebywających w nim przedstawicieli rodu Tully oraz przywiedzenia ich przed Twoje oblicze. Niestety okazało się to niemożliwe, wszyscy zmarli nim udało nam się przekroczyć mury. Złożę szczegółowy raport, Waszej wysokości, gdy tylko przybędę osobiście do Królewskiej przystani.


Tymczasem, proszę byś Królu nasz, przyśpieszył podjęcie decyzji o wyborze nowego namiestnika Dorzecza. Potrzebujemy kogoś, by zadbał o bezpieczeństwo tej krainy, i miał dobrobyt jej mieszkańców w sercu. Wiozę, ponure wieści, Dorzecze stanie w ogniu, jeżeli pozostawi się sprawę protektora, nierozwiązaną.


Oddany sługa korony, i rodu Frey,

Freyowie, strzegą przeprawy.

Brynden Rivers

Aerys z domu Targaryenów
Drugi tego imienia

Król Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi
Protektor Królestwa

Mój Panie,
właśnie pochwyciliśmy czarne skrzydła niosące tragiczną wieść o śmierci Jej Wysokości i prawdziwie jednoczę się z Tobą w bólu, chociażby ze względu na własną stratę, bom wdowcem został rychło po królewskim hołdzie. Bodaj każdy głód można stłumić w sobie poza ludzką tęsknotą do bliskości; ona tkwi w kolorze naszych oczu, w każdej namiętności, we wszystkim, co do głębi nas burzy, wyzwala i co łudzi do szczętu.
Ze względu na zaplanowane wprzódy wesele, a w szczególności, for certes, problem ogromnego dystansu dzielącego stolicę Północy od Królewskiej Przystani, niemożliwym będzie mi stawić się w stolicy na czas, aby oddać cześć umiłowanej przez poddanych Ravath Targaryen. Serdecznie ubolewam więc nad nieobecnością Starków z Winterfell w kondukcie żałobników, rozumiejąc jednocześnie naturę pogrzebu, którego termin nie może być odkładany w nieskończoność. Nie słyszałem wcześniej o uroczystościach pogrzebowych trwających aż przez trzy doby dodatkowej boleści, lecz dowodzi to tylko temu, jak wiele muszę się jeszcze nauczyć o zwyczajach panujących na Południu. Do śmierci człowiek rozumu się uczy, a na starość i tak głupim umiera, jak głosi słynne porzekadło, któremu przyklaskuję z nieukrywanym zawodem. Zresztą, w ostatnich miesiącach wszelkie nieszczęścia upodobały sobie wyraźnie mój ród. Kilka tragedii spadło na nas niespodziewanie, lecz nigdy nie byliśmy zanadto rozpieszczani przez los. Wciąż odnajdujemy pociechę w nielicznych radościach – w cieniu wojen w Królestwie oraz śmierci wielu bliskich nam osób, takową miał być dzień przysięgi mojego pierworodnego syna, Aidana. Nie cierpię się do tego przyznawać, jednak z każdymi godami dorosłych już dzieci uświadamiam sobie, że najlepsze dni młodości mam daleko za sobą.
Wierzę, że moja ukochana córa, a świeżo upieczona małżonka Reinmara Arryna, Nihil, będzie godnym reprezentantem całej familii. Poślę również emisariuszy jutro o brzasku, na wypadek, gdyby kruki jakimś zrządzeniem losu nie zdołały dotrzeć do Czerwonej Twierdzy. Nie jestem w stanie zapewnić Cię, Panie, czy zdążą oni na samą ceremonię, ponieważ podróżując zwartą kolumną wraz z przybocznymi, odległość ponad pięciuset lig pokonujemy zazwyczaj do dwóch i pół tygodnia. Przy wsparciu najszybszych koni, niestrudzonym posłańcom ta sztuka powinna zająć nie więcej niż dziesięć dni.
Niewątpliwą była Twoja miłość do Małżonki, co komplementuje tylko staranność ceremoniału ostatniego pożegnania. Ufam, iż doczesne szczątki tej pięknej istoty przetrzymają próbę czasu bez pochówku, a Bogowie Starzy i Nowi niech otoczą opieką Jej udręczoną duszę.

Przyjmij zatem wyrazy współczucia od członków rodziny Stark,
a także przedstawicieli rodów Cassel, Hullen, Poole, Mollen i pozostałych –
Winter is coming

Brandon Stark

Lord Winterfell
Lord Zwierzchni Północy
Królewski Namiestnik Północy

Reinmar Arryn
Pierwszy syn Doliny

Starszy Nad Prawami

Panie,
wiem, że na Twej głowie spoczywa teraz ogrom obowiązków związanych z godną reprezentacją rodu Arrynów na pogrzebie Królowej, a także ku chwale Królestwa wspomaganie swymi mądrymi radami panującego nam mości Aerysa II Targaryena, lecz sprawa, co pokazały dobitnie ostatnie godziny, nie może dłużej czekać – Lord mój, a Twój ojciec, zasłabł już trzy doby temu i odtąd leży w łożu bez ruchu, zmożony potami.
Nie mam wciąż całkowitej pewności, co też stoi za przyczyną tak nagłego oraz głębokiego pogorszenia się Jego stanu zdrowia. Nie martw się na zapas, Paniczu, bowiem robię, co w mojej mocy oraz z dostępem do wszelkich możliwych mi środków, aby choroba Namiestnika nie postępowała na przód. Wysoka gorączka jednak wciąż nie ustępuje i trawi bezlitośnie jego zmęczone, starcze ciało. Najprawdopodobniej winną wszystkiemu jest atakująca słabsze organizmy portowa zaraza, którą przywieźli ze sobą goście z Gulltown, albowiem kilka osób z ich świty, w tym młody giermek ser Graftona, również narzeka ostatnimi czasy na gorsze samopoczucie oraz nieustające zawroty głowy.  
Proś Bogów w Wielkim Sepcie o zdrowie ojca, niech Wojownik nadal Ci sprzyja.

Pozostaję Waszym wiernym i oddanym sługą,
ja, niżej podpisany –
Oswell

Maester Orlego Gniazda

Umiłowany bracie,

Orysie Baratheon, dziedzicu Końca Burzy, dowódco stosu desek, które zwiesz flotą oraz najbardziej nikczemny człeku stapający pod słońcem Westeros!
O ile krucha pamięć mnie nie myli, minął ponad księżyc od mego wyruszenia z domu - przyznam, że to nieszczególnie długi okres czasu, szczególnie dla mężczyzny, który przeżył dwadzieścia osiem dni imienia. Jednak wszelkie zasady kurtuazji nakazują, by po pewnym czasie napisać do swego rodzeństwa. Zwłaszcza, gdy to znajduje się obecnie w samym sercu Północy. Moja cierpliwość, co należy do przywileju kobiety, dobiegła końca po czterdziestu siedmiu dniach ciszy na morzu - ujmując to Twym jakże profesjonalnym. językiem. Sam musisz przyznać, ukochany bracie, że czterdzieści siedem dni to także czterdzieści siedem długich nocy. Nocy, które Twa młodsza siostra spędzała na ciągłym rozmyślaniu, czy zdołałeś dopłynąć do Końca Burzy. Nie wątpię, że brak rozsądku znacznie odciążył Twą uroczą głowę, przez co utonięcie byłoby nader kłopotliwe (pusty łeb zachowuje się jak pusta beczka, co pewnikiem wiesz z autopsji), jednak choćby ze względu na moje samopoczucie a zdrowie Twojego brata (który, o ile pragniesz wiedzieć, ma się coraz lepiej, zwłaszcza w obecności kobiet) należałoby przysłać kruka, choćby najbardziej wyleniałego i niedołężnego.

Nim ma furia rozgorzeje na dobre a kolejne słowa miast w serce, trafią w dumę - posłużę się kilkoma nader wyświechtanymi określeniami, rozpływając nad urodą Północy. Obawiam się, że żadne słowa nie są w stanie oddać uroku przestrzeni, jaka towarzyszyła nam odkąd tylko minęliśmy wschodnie brzegi Doliny Arrynów, wszak nie mniej zachwycającej. Stąpając jednak po ziemi Starków odnosi się wrażenie, jakoby świat zakończył się na Bliźniakach - a tutaj, pośród lasów, jezior i mroźnego wiatru - żyli jedynie Starzy Bogowie i ludzie, których nie skaziła choroba trawiąca dusze większości mieszkańców Południa. Nawet moje serce, które wbrew wszelkim pogłoskom nadal znajduje się na swym miejscu, przepełnia irracjonalna radość. Nie popadajmy jednak w zbyt wielki zachwyt, wszak chodzi wyłącznie o szczęście wywołane powracającym do zdrowia Aylwardem. Gdybyś tylko mógł go teraz ujrzeć, zarumienionego od porannego chłodu i oddalonego myślami od tego, co zaszło w Wąwozie… na dobrą sprawę brakuje nam jednie Twej obecności.

To, co obecnie robię, to nie historia naszej podróży - chociaż sama już nie wiem; nie wiem, co myśleć, co robić. Pisać, szepcze mi głos w głowie, pisać. Zatem piszę. Jest późny ranek, nasze komnaty są wygodne i przytulne, za to łóżko rozkosznie skrzypi, kiedy na nim siadam. Wszędzie wala się pełno kartek, notatek ze wspomnień, z wykonanych rozmów, jakieś świstki z wyrwanymi z kontekstu zdaniami, listy. Staram się zapisywać wszystko, co mówi Aylward, choć on sam niechętnie wraca myślami do samego przebiegu bitwy. Gdy zbyt mocno nalegam, zirytowany po prostu macha ręką i wbija wzrok w stojący na oknie wazon z kwiatami, które zerwała dla niego młodziutka dziewczyna sprzątająca komnaty. Obserwuję go spod przymrużonych powiek, jak przeciera czoło, odganiając ból głowy. Rana podobno nie boli, nawet goi się tak jak powinna. Nie wiem, czy mam być wdzięczna, że ostrze minęło aorty, czy przeklinać fakt, że raniono go pośród najbardziej zasłużonych rycerzy Burzy.
Na zewnątrz jest przejmująco zimno, nie zdziwiłabym się, gdyby zaraz miał spaść śnieg. Nic mnie już nie zdziwi. Podobno mówią, że każda rewolucja zaczyna się od przypadkowego kamienia, który wybije niewłaściwą szybę – ale to nieprawda. Rewolucja zakwita w ludziach, czasem latami, czasem pokoleniami, zakwita powoli i niepewnie, ale niechybnie, przychodzi z wiosną serca. To, oczywiście, kolejny truizm, tyle że głębszy.

Odpisz czym prędzej, bym nie musiała przez kolejny miesiąc wyobrażać sobie, jak służysz za pokarm krabom w Zatoce Rozbitków. Wielce prawdopodobne, że drogę powrotną z Winterfell odbędziemy lądem - choć żegluga na Północ przebiegła bez przeszkód, kapitan obawiał się sztormów, które mogą czekać nas w wyprawie na Południe. Czas nie nagli, zaś pokój pozwala choć na odrobinę lenistwa. Pragnę przy tej okazji poprosić Cię tylko o jedno, Orysie. Gdy wrócę do Końca Burzy, chcę spojrzeć prosto w oczy temu wypranemu z honoru, obślizgłemu płazowi, który zaprzepaścił dobre imię swej rodziny i otruł naszego brata. Nie daj mu umrzeć. A przynajmniej dopóki nie powrócę.

Uściskaj rodziców, Sybille oraz Dereka, który ostatnio nawiedził mnie we śnie (a to nigdy nie wróży nic dobrego),

Allya

Ylvisie Florent, dziedzicu Jasnej Wody, pierworodny synu mego szlachetnego chorążego. List Twój, nader niespodziewany, lecz jak najbardziej mile odebrany w pełni cieszy moje serce, wciąż kołatające się w starczej piersi. Dzisiejsze czasy, tak okrutne i nieprzewidywalne ubogie są w ludzi, którzy - zupełnie jak Ty - byliby w stanie poświęcić czas oraz zasoby pieniężne, by zapewnić zupełnie obcym, pozbawionym dachu nad głową oraz skrzywdzonym przez wojnę bliźnim godziwe traktowanie. Nie znam zbyt wielu szlachetnie urodzonych mężów, zdolnych do podobnego czynu, tym większa zatem ogarnia mnie radość na wieść, iż jeden spośród nielicznych sprawiedliwych będzie w przyszłości władcą Jasnej Wody.

Twoja propozycja, choć na swój sposób innowacyjna, nie może spotkać się z mojej strony z odmową - odmawiając znękanym duszom schronienia wykazałbym się olbrzymim nietaktem oraz brakiem jakiegokolwiek miłosierdzia. Choć podobna inwestycja wiązać się będzie z niezbędnym do osiedlenia zbiegów nakładem pieniężnym, ród Tyrell jest gotów okazać Jasnej Wodzie wsparcie w tworzeniu podwalin osady. Wszelkie sprawy finansowe leżą w kompetencji mego bratanka pełniącego funkcję skarbnika Wysogrodu - jestem skory w pełni zaufać jego ekonomicznemu zmysłowi oraz pozwolić, by sam zabrał głos w tej sprawie, przeprowadzając zarówno wycenę, jak i niezbędne symulacje pozwalające ocenić ewentualne przychody.

Z tej też okazji pragnę Cię zaprosić do Wysogrodu, gdzie omówisz ze wspomnianym Elstanem Tyrellem wszelkie kwestie finansowe; nie wątpię, iż mój bratanek zechce towarzyszyć Ci w drodze na wyznaczone pod osadę miejsce, by osobiście ocenić intratność przedsięwzięcia. Tuszę, iż droga z Dorzecza minie bez jakichkolwiek przeszkód, zarówno dla Ciebie, jak i zmierzających ku Mander nowym poddanym Reach.

Spokojnej podróży,

Lord Randyll Tyrell

Miłościwie panujący Król Andalów,
Rhoynarów i Pierwszych Ludzi

Aerys II Targaryen

Wasza Miłość,
w tych radosnych dla rodu Targaryen dniach, gdy to zaślubiny trwałą i nierozerwalną więzią złączyły królewską oraz książęcą rodzinę, nad Doliną Arrynów zawisł cień śmierci, przemieniając naszą radość w gorycz, zaś szczęście spowodowane ceremonią ślubną Namiestnika Królestwa - w olbrzymią rozpacz, której nie sposób opisać słowami. Z wielkim trudem przychodzi mi kreślenie kolejnych słów, nieuchronnie zbliżających wzrok czytelnika ku smutnym wieściom, jakich jednak nie można przemilczeć...
Ostatnie dni dla Orlego Gniazda oraz dla całej Doliny Arrynów były najsmutniejszym okresem od dziesięcioleci - długo wyczekiwany potomek Reinmara Arryna oraz jego szlachetnej małżonki Nihil, pomimo wytrwałych działań maestra, przyszedł na świat martwy. Przedwcześnie urodzona dziewczynka nie zdołała zaczerpnąć pierwszego oddechu, nie ujrzała swych rodziców, nigdy nie zaznała ich dotyku - Siedmiu zabrało ją z tego świata, nim ród Arrynów zdołał wznieść pierwszy toast za nowego członka rodziny... tragedia ta, choć olbrzymia, okazała się niczym wobec kolejnych wydarzeń, które wstrząsnęły Orlim Gniazdem w posadach - za utraconym dzieckiem podążyła matka, odchodząc z tego świata pośród ludzkiej bezradności i bólu, wciąż narastającego w sercach bliskich. Nihil Arryn, córa rodu Stark, zmarła na wskutek powikłań, które osłabiły jej ciało po porodzie i doprowadziły do śmierci. Żałoba spowiła Dolinę Arrynów, smutek wypełnił nasze myśli oraz odebrał chęć do działania - nasze cierpienia były jednak niczym wobec bólu odczuwanego przez Twego wiernego sługę, Reinmara Arryna. Dziedzic rodu, pragnąc wyzbyć się okrutnych myśli, wyruszył ze swymi ludźmi w góry, gdzie też odnalazł choć cząstkę pocieszenia w kuflu ale... nie wiedział jednak, iż zaledwie w trzy tygodnie po odejściu małżonki i on pożegna ten świat. Pośród wietrznej, choć bezchmurnej nocy, tak typowej dla Doliny, poddał się żywiołowi - chwila nieuwagi sprawiła, iż znalazł się na krawędzi stromego urwiska i nim zdołał zawezwać kompanów na pomoc, pognał na spotkanie skał, kilkadziesiąt jardów niżej... śmierć wybitnego wojownika, dziedzica rodu, Starszego Nad Prawem, Namiestnika Doliny - wszystko to sprawiło, iż dotychczas spokojnymi ziemiami podległymi rodowi Arryn jęły targać niepokoje. Górskie klany ponownie zbuntowały się przeciw Lordom Doliny, uśmiercając dziedzica Runestone, zaś podlegli nam ludzie ponownie jęli żyć w strachu przed nadchodzącym jutrem...  
Wiem, iż natłok informacji zawartych w liście mógł okazać się dla rodziny królewskiej druzgoczący - ród Arryn znalazłby jednak ukojenie w obecności jednego z członków rodu Targaryen na obrzędach pogrzebowych, które odbędą się w Orlim Gnieździe dwudziestego dnia, dwunastego księżyca 262 roku po lądowaniu Aegona Zdobywcy. Liczymy jednocześnie, iż nasza nieobecność na ślubie oraz uczcie weselnej nie poczytana została jako nietakt, jednakże w obecnych okolicznościach zdawała się być wręcz nieodpowiednia. Niechaj bogowie mają w opiece Miłościwie Panującego Króla, który wszak nie tak dawno temu doznał podobnie olbrzymiej straty...

Jasper Arryn

Drugi syn Lorda Doliny, dziedzic rodu

Drogi Namiestniku

C hciałbym powiadomić Cię o moich zamiarach odwiedzenia Królewskiej Przystani w najbliższych dniach. Wraz ze mną przybędzie moja żona oraz siostra Arabelle Baratheon. Będzie nam towarzyszyć niewielka eskorta, która nie powinna sprawić problemu w związku z ulokowaniem ich w zamku.

Powodem naszego przybycia jest pragnienie zobaczenia stolicy i osobistej chęci poznania Rodziny Królewskiej, z którą nie miałem jeszcze okazji się spotkać. Chcielibyśmy także wręczyć Ci oraz Księżniczce Ivory Targaryen podarki z okazji spodziewanego się dziecka. Mamy nadzieję jeszcze bardziej zacisnąć w ten sposób pozytywne stosunki pomiędzy naszymi rodami.

Najmłodszy bratanek lorda Końca Burzy,

Otton Baratheon