Ivory szybko przemierzała kręte, pełne światła korytarze Słonecznej Włóczni, aby bez zwłoki zjawić się na dziedzińcu siedziby ich rodu. Ubrana w olśniewającą suknię, z uśmiechem na ustach, pełnym otuchy. Atmosfera była melancholijna. Ivory była promienna, jakby chciała samym uśmiechem wlać nadzieję w serca ludu, który na nią czekał.
Swą drobną dłonią gestem pozdrawiała starców i głaskała smagłe, czarnowłose dzieci po głowach. Nie trzymała się blisko swego pochodu, nie czekała na strażników, przerażona najmniejszym kontaktem z osobami niższego urodzenia. Pragnęła, aby czuli jej wsparcie. W szczególności, kiedy widmo wojny, którą rozpętali Martellowie, zawisło nad nimi. Jednako czuła się winna i dumna. Spojrzenie jej mówiło jednak: Będzie dobrze. Musi tak być.
Poruszała się powoli w stronę centralnego placu, gdzie miała wygłosić mowę. Jej służące, zgodnie z zaleceniami, rozdawały pomarańcze i figi najbiedniejszym, a księżniczka Ivory zamieniała słowo z jak największą ilością ludzi.

Szedł w pewnym oddaleniu od księżniczki. Raz, że mimo odświętnego stroju nie wyglądał najpiękniej jak to możliwe, a dwa wolał nie rzucać się w oczy. Poza tym chciał nie tylko dokładnie obserwować lecz również nie przeszkadzać jej w pokrzepianiu serc. Kilka długich kroków, na tyle daleko aby nie drażnić księżniczki i na tyle blisko, aby pełnić swoją funkcję.
Rozglądał się po placu, patrząc na starców, dzieci, dziewki, młodzieńców, dachy i mając w duchu nadzieję, że wszystko skończy się w miarę szybko i spokojnie. Darzył Ivory uczuciem podobnym do tego, jakim darzy się siostrę albo córkę. Gestem kazał jednemu z strażników bardziej uważać na wszystkich, a nie jedynie na panny.

Zewsząd słyszała tamburyny i krzyki. Miasto cieni ją kochało. Miasto z drewna kochało swoją księżniczkę. Rzucano jej kwiaty pod nogi i krzyczano jej imię. A Ivory była tym zachwycona. Pozdrawiała nawet kurwy ubrane jedynie w klejnoty, niebędące godne nawet jej spojrzenia. Jednakże w Dorne panowały inne obyczaje. Dorne było rozwiązłe, rządziło się swymi prawami. Dornijczycy byli tak płomienni jak ich potrawy, które paliły język i gardło.
Jednakże słowa dornijskiej księżniczki były łagodne. Łagodne, pełne smutku i nadziei, którymi chciała pocieszyć swój lud, choć oni nie potrzebowali pocieszenia. Ten lud był głodny zemsty. Ten lud był mściwy i zapalczywy. Nie bez powodu insi mieszkańcy Westeros nie ufali Dornijczykom. Oni niemal cieszyli się z tej wojny, choć mogła skończyć się dla nich tragicznie. Musieli pomścić swego księcia. Dornijczycy nigdy nie zapominali o niesprawiedliwości.
Gdy Ivory zeszła z podwyższenia, zbliżyła się do swego strażnika, Byrena.
-Robią się coraz bardziej niespokojni... - westchnęła ciężko, choć nie była dziedziczką Słonecznej Włóczni, czuła się za to miasto odpowiedzialna. W końcu była ostatnim dzieckiem księcia, które pozostało w mieście.

Spojrzał na tłum, który zarazem kochał księżniczkę, jak i z drugiej strony składał się z Dorniczyków, nieprzewidywalnych, niemal szalonych, oddających się swoim pasjom i namiętnościom.
- Nie dziwie się im, pani. Życie nie ostatnimi czasy łatwe, zaś wydarzenia nie napawają ludu optymizmem. Z drugiej strony, krew się burzy na taką niesprawiedliwość. Chciałbym przedyskutować pewne sprawy na osobności po tej paradzie. Teraz możemy się cieszyć pięknem dnia i spokojem. Lud ciebie kocha, pani, tak jak tylko Dorne potrafi kochać.
Wrócił do uważnej obserwacji otoczenia. Miał nadzieję, że jego ludzie będą pamiętali o tym, aby patrzeć na potencjalne zagrożenia a nie na kurewskie cycki. W końcu czasy były parszywe, a zabójstwo było w polityce uważane jedynie za nieco ostrzejszy, nomen omen, argument.

Miłość Dornijczyków była płomienna i nieprzywidywalna, księżniczka była tego świadoma. Wystarczyła maleńka iskra, aby wzniecić wśród nich prawdziwy pożar. Ivory miała nadzieję, że swymi słowami ugasiła ich temperamenty, ukoiła nerwy. Obiecała Byrenowi, iż poświęci mu chwilę rozmowy, jednakże najpierw musiała wypełnić swoje obowiązki.
Przystanęła i wyprostowała się dumnie, czekając aż urodziwe dziewczęta podejdą do niej z darami, które wzbudziły w niej zdziwienie. Widziała w tym rękę jednego z chorążych jej rodu. Tłuszcza wszak borykała się z problemem wyżywienia i ubrania swojej rodziny, nawet w najśmielszych marzeniach nie wyobrażała sobie darowania tak drogocennych sztyletów księżniczce, która miała wszystko, czego jeno zapragnęła. Wygłosiła wiele słów podziękowania, rozkazała służkom rozdać resztę pomarańczy dzieciom i starcom, po czym powróciła do książęcego pałacu.

[zt]