Altaris Wylde

Aparycja

Nazbyt wysoki, jeśli wziąć pod uwagę otaczających go ludzi - na pewno wybija się ponad tłum. Nazbyt młody na tak bujny zarost i surowy wyraz twarzy. Chociaż dobrze wyglądający i uznawany za atrakcyjnego, to sam Altaris za takiego się nie uważa i nie rozgląda się za miłością, cały czas spoglądając na otoczenie raczej ze smutkiem, niż z radością i pożądaniem. Jest on więc wysoki, młody, choć poważny. O skórze raczej jaśniejszej i bledszej, niż u przeciętnego mieszkańca Ziem Burzy, świadczącej o przodkach pochodzących raczej z Północy. Na pewno nie od strony południowo-wschodniej, gdzie skóra przybiera barwę miodu lub piasku - kto gdzie żyje, tak przysposabia się do otoczenia. Krótki, lecz bujny, zadbany zarost w ciemnym, brązowym kolorze układa się w brodę, bokobrody i wąsy, stercząc lekko do przodu gęstym włosiem. Altaris uważa, że dodaje to mu jeszcze więcej powagi i dojrzałości do młodego wyglądu. Włosy sięgające normalnie ramion w pofalowanych kaskadach, zaczesuje i spina z tyłu jako nie przeszkadzającego, ale równocześnie dobrze wyglądającego koka. Oczy ma, jak było mówione, niezwykle smutne. Barwą najbliżej błękitne, odczuciem zimne i dojrzałe, niczym u wieloletniego bywalca tego świata. To tak, jakby to nie były oczy jego, a być może jego ojca, do którego podobno jest tak bardzo podobny. Jego szerokie barki świadczą o wyćwiczonej sile długich rąk, podkreślając wytrenowaną wieloma godzinami ćwiczeń sylwetkę. Prawe biodro ozdobione okrągłą, delikatną blizną po bełcie z kuszy, której dorobił się na jednej ze swoich przygód. Plecy poranione są wieloma ciemnymi bliznami, leżącymi na krzyż, czasami jedna blizna na drugiej, układając się w poprzekładaną drabinę po śladach bicza.

Biografia

Urodzony w Końcu Burzy, Altaris był przedstawicielem jednego z pomniejszych, ale nie oznacza to, że mało znaczących rodów na Ziemiach Burzy. Przyszedł na świat jako zdrowe, płaczące niebywale głośno dziecko, jako jedyny dotąd syn Lorda Wylde'a - pana na Deszczowym Domu. Sorin Wylde, jego ojciec, był zaś człowiekiem niezwykle surowym i uważanym za smutnego, co pasowało do jego miana jako pana Deszczowego Domu. W końcu z tym kojarzy nam się deszcz. Sorin tamtego dnia uśmiechał się chyba więcej, niż całe swoje życie, w końcu doczekawszy się syna z prawego łoża, nie licząc poprzedniego bękarta. Wtedy rodzina musiałaby przejść w ręce brata Sorina, a wujka Altarisa. Sorin nie lubił swojego brata, który zawsze mu zazdrościł. Ale, na szczęście, Altaris przywitał swoje życie z płaczem, który zwiastował zmianę czasów dla rodu. Płaczem donośnym jak okrzyki bitewne. Potrzebowali zmian, bo Wylde'owie nie mieli wtedy tak silnej pozycji. Liczono się z nimi, ale nie brano ich pod uwagę podczas rozpraw politycznych o przyszłości Ziem Burzy. Sorinowi się nie udało tego zmienić, może uda się to Altarisowi?

Styl walki, a właściwie przywłaszczony styl walki, którego uczył go jego przybrany, bękarci brat - Tom, różnił się od tradycyjnego stylu, wypracowanego przez większość rycerstwa w taki sam, identyczny układ kroków i rodzajów uderzeń. Musiał być nieprzewidywalny - to dawało mu więcej szans podczas walki. Altaris nie wiedział, skąd ten styl pochodził. Chyba jego brat też tego nie wiedział. Podobno ten styl wywodził się gdzieś zza wody na wschodzie. Skąd dokładnie? Nie wiedział. Podobno gdzieś z miejsca, gdzie roztaczają swoje piaski pustynne wydmy. Wyobrażając je sobie, oczami zawsze próbował pokonać gęstniejącą ciemność nad głębokimi wodami, które oddzielały Deszczowy Dom od Dorne. Miejsca, które budziło w nim niepokój. W takich chwilach często pojawiała się z nim Andia - jego siostra, która również była bękartem, jak Tom. Z nią jednak nie było problemów, tak jak z Tomem - zawsze była miła, pogodna i łagodna. Lubił przyrównywać ją do wiosny. Kochał ją tak, jak brat kocha siostrę. Nigdy nie myślał o tym w inny sposób. Była dla niego zawsze miła, chociaż gdy zostawali sami często go krytykowała. Byli typem rodzeństwa, gdzie Altaris lubił wyzwania - szalone rzeczy, które kończyły się albo stłuczeniem czegoś, albo siniakami i zadrapaniami. Andia zawsze próbowała go powstrzymać, a potem pomagała mu ukrywać dowody na psoty, albo opiekowała się nim, gdy się źle czuł.

Andia była dla niego bardzo ważna. Gdy więc zachorowała i była przykuta do łóżka, Altaris przesiadywał u niej tyle, ile tylko się dało - nie mógł pozwolić, żeby osoba, na której najbardziej mu zależało, była samotna. Opowiadał jej o wszystkim, przynosił jej prezenty. Inna sprawa miała się z Tomem. Bo gdy Andia czuła się gorzej, on wydawał się tym nie przejmować. Może nawet po cichu cieszył się z tego. Pewnej nocy, po wieczorze w sali biesiadnej, gdzie Tom pokłócił się z Sorinem o coś, czego Altaris nie usłyszał, zdarzył się pewien incydent. Obudzony w nocy ujrzał nad swoim łóżkiem sylwetkę ciemną i tajemniczą jak najczarniejsza noc - dopiero potem rozpoznał Toma, który z obnażonym nożem rzucił się na chłopaka. Bez słowa ostrzeżenia, wyjaśnień, przeprosin czy prośby o przebaczenie za tak haniebny czyn. Altaris zsunął się z materiałem po łóżku, upadając głucho na podłogę i chowając się prędko pod łóżko, unikając noża wycelowanego w ciemnościach. Po żadnym słowie padł huk otwieranych drzwi, gdy do pokoju wpadli strażnicy, wraz z wybudzonym, wściekłym Sorinem.

- Zostanę panem na Deszczowym Domu. Usiądę na moim tronie, który jest mój. I tylko mój. Potem usiądę na każdym tronie, krześle czy fotelu, jaki mi się wymarzy. A Ty nic na to nie poradzisz - odpowiedział swojemu bękarciemu bratu, złapanemu i obezwładnionemu przez straż. Altaris był równie wściekły, co Sorin, że ktoś próbował takiej zbrodni. Tak straszliwej zbrodni - jak można pozbawić kogoś życia? Jedynej rzeczy, którą ma każdy człowiek, która stanowi jego ja. Niemniej, Tom nadal pozostawał jego bratem. Zasługiwał na dobrą, szybką śmierć, daną mu dobrotliwie przez ostrze. Jednakże jego ciało zostało wywieszone na widok przez ojca, by wszyscy widzieli, co spotyka tych, którzy chcą zagrozić Rodowi Wylde. To było jak wiadro zimnej wody w chłodny wieczór. Jego własny brat chciał go zabić dla władzy. A skoro mógł to zrobić jego brat, to co powstrzyma innych? Tych, których nie zna, a miał dopiero poznać. Każdy będzie chciał odebrać mu wszystko, co mu drogie. On nie mógł na to pozwolić.

Sorin, który jak na wieloletnie życie, zachowywał nadal bystrość umysłu i siłę w ciele. Dlatego też postanowił wysłać Altarisa do Końca Burzy, wraz z Andią, by uczyli się dworskiego życia, oraz znaleźli sobie jakąś dobrą partię na małżonków. Sorin próbował przypodobać się Baratheonom, więc robił wszystko, by zdobyć ich aprobatę. Wraz z dwójką dzieci wysłał też zbrojny oddział oraz Dowódcę Straży na Deszczowym Domu, Logbotta Storma. Miał się uczyć bycia rycerzem. Finalnie niedługo później cała trójka wróciła do rodowej siedziby. Nadciągnęły niepokojące wiadomości o toczących się wojnach, w których Sorin nie chciał brać udziału. Cóż za tchórzostwo. Cóż za marnotrawstwo potencjału na zdobycie władzy, jakikolwiek by miała smak.

Zostało mu tylko dbać o to, by włości pozostawały bezpieczne na czas, gdy żołnierze opuszczają Ziemię Burz, a na drogi wychodzą bandyci. To była dla Altarisa szansa na zdobycie doświadczenia, oraz wyzbycie się emocji z powodu nie brania udziału w wojnie. Każdego ranka, gdy wstawało słońce, zastanawiał się, czy byłby martwy, czy może pił teraz piwo z Lordami rodów, które nie boją się walki. Jakby to było, gdyby uciekł z domu i rzucił się w wir wojenny? Nie mógłby jednak zostawić Andii samej. Zarówno samej pod jego nieobecność, jak i samej, gdyby nigdy miał nie wrócić. Więc gdy tylko do Deszczowego Domu nadszedł posłaniec, informujący o grasujących bandytach, palących gospodarstwa nieopodal ich granicy, nieubłaganie zbliżających się do majątku, wyjął swój miecz, by dzierżyć go z dumą. Wtedy pierwszy raz miałby się napić krwi. Był już wysokim, pełnym energii młodzieńcem. Wesołe, pełne zawadiackiego wyzwania oczy błądziły po tym, co nowe, czerpiąc z tego jak najwięcej. Konny oddział wyjechał przez bramę w dużej liczbie. W poszukiwaniu przygód, bądź sprawiedliwości. Mało istotne. Jechali, by zabijać.

Miecz śmignął w powietrzu, gdy Altaris, odziany w czerń i zamalowaną ciemną tonacją zbroję uciął głowę grubemu padalcowi, którego dłonie wciąż spoczywały na penisie. Z istną euforią przyglądał się mężczyźnie z nazbyt długą chwilą, co nie przystoi mężczyźnie kochającemu kobiety. Krew kaskadą trysnęła na jego twarz i napierśnik. Dysząc ciężko zaczął odróżniać odrywające się od otoczenia kilka ciemnych sylwetek. Jego towarzysze, biorąc tą kradzież czyjegoś życia za znak, ruszyli gromkim biegiem na skupisko wokół ogniska, prawie całkowicie zmożone albo snem, albo mocnym trunkiem. Deszcz mieczy i toporów spadł na bandytów niczym sprawiedliwe krople bożego rozkazu. Ostrza rozczepiały twarze, topory trzaskały czaszki. Altaris z okrzykiem na ustach rozcinał torsy. Ktoś tak mocno uderzył bandycie w szyszak, że ten wbił mu się w głowę. A on wtedy zaczął rozumieć, czemu ludzie tak bardzo się zabijali. Czemu Tom był gotów odebrać mu życie. To uczucie było piękne. Wracał do domu niczym bohater. Spełniony. Pewny siebie.

Niedługo potem zaczął się przechwalać, spędzając długi czas na podróżach po Ziemiach Burzy. Był w końcu synem lorda, z kilkuosobową drużyną. Lubił więc odjeżdżać z dala od swojego rodowego domu, często zabierając ze sobą Andię. Jeśli podróżowała wraz z nim, wtedy wybierał mniej emocjonalne rozrywki. Podróżowali po sąsiadach, jeździli po lesie i nawet okazjonalnie Altaris uczył ją fechtunku, jako, że na tym znał się chyba najlepiej. Jeśli jednak nie zabierał jej, bo to też nie raz się zdawało, gościńce zazwyczaj witały go dużą ilością trunku, potem zatrzymywały go na dłużej pięknymi, młodymi kobietami, a na sam koniec żegnały sympatycznymi bójkami. Czuł się jak król świata. Jak król bardzo małego świata. Poczuł się tak pewnie, że nic nie może mu się stać, że postanowił podróżować. Jako, że Deszczowy Dom leżał koło wybrzeża, to mieli nie jeden statek. Postanowił wykorzystać załogę jednego ze statków, by wraz z nim popłynęli na wschodnie wody. Dla samego faktu przygody i nieznanego. Wtedy był jeszcze bardziej lekkomyślny. Może głupi. Szalony nie było odpowiednim słowem.

Gdyby ktoś powiedział mu wtedy, że jest głupi, z pewnością by go to zabolało. Słowa bolą, ale nie tak, jak bicz. Bicz bowiem boli bardziej, bo uderza wstydem, nie jak miecz, z honorem. Egzotyczny statek porwał go niedawno z potrzaskanych pozostałości po statku, którym wpłynął nieopodal klifów na wschodnich wybrzeżach Ziemi Burz. Kapitan odradzał mu podróż tamtym szlakiem, ale on chciał odwiedzić po raz pierwszy wody nieopodal Dorne, by zobaczyć je na własne oczy. Statek wpadł na jakąś podziemną skałę, która roztrzaskała kadłub, a on sam stracił przytomność, uczepiając się beczki, którą wyłowili ów mężczyźni, których Altaris nazwał piratami. Nie znał języka, nie znał krainy, z której pochodzili. Wiedział tylko, że wszyscy, którzy jak on siedzieli przy wiosłach, byli do tego zmuszeni tak samo, jak on. Mało jedli, a dużo robili. Niektórzy podczas jego niedługiego pobytu zdążyli już umrzeć, bądź zostali sprzedani w nadbrzeżnych targach. Czuł się tak, jakby ktoś zabrał mu wszystko. To było jakby ktoś skradł mu jego życie. Bo co mógł robić, skoro był niewolnikiem? Nie wyobrażał sobie czegoś gorszego. A owszem, było dużo gorszych rzeczy. Znał wtedy bat tak dobrze, jak znał Andię. Nie bał się już na jego widok tak, jak wcześniej, a pozdrawiał go jak starego przyjaciela. Musiał wiosłować i ani na chwilę nie przestawać.. Musiał wiosłować, by odzyskać wolność. Wieczorami, gdy rozdawano jedzenie, zmuszano ich do walk pomiędzy sobą - Ci, którzy przegrywali, nie jedli. Ci, którzy długo nie jedli, umierali, albo usługiwali innym niewolnikom za odrobinę jedzenia. Niektórzy sprzedawali innym nawet swoje ciało. Altaris z początku przegrywał prawie każdą walkę. Nic nie jadł i nic nie pił. Nie miał jednak zamiaru usługiwać komukolwiek. Wtedy podzielił się z nim niewolnik, który znał język, którym posługiwano się w Westeross. Przedstawił się jako Habud. Nie był jednak w stanie wyjaśnić, skąd dokładnie pochodził. Podzielił się swoim posiłkiem i robił tak zawsze, gdy Altaris przegrywał z innym niewolnikiem. Kiedy zaczęli obaj wygrywać częściej, czasami oddawali swoje jedzenie innym - sami musieli pozostać silni, by przetrwać. Pomimo tego, że on i Habud wygrywali i byli najedzeni, to daleko temu było od wolności, bezpieczeństwa i wygody. Piraci prawie każdego dnia biczowali ich, szydzili z nich i wymyślali wszystkim niewolnikom bezsensowne kary. Trzymanie kosza z kamieniami na głowie, skakanie po pokładzie, udając żabę, czy chociażby tarzanie się w mokrych ubraniach po piasku, co skutkowało obtarciami i krwawymi śladami. Gdy tego nie robili - bito ich. Raz Altaris postanowił oddać po ciosie bata, wybijając czarnoskóremu oprawcy zęby. Inni piraci wyśmiewali się z niego, że dał się podejść chudemu, blademu marynarzowi z "osranych przez ptaki klifów". Karą były baty, które spadały na jego skórę nawet, gdy stracił przytomność i przestał odczuwać ból. Habud próbował powstrzymać pirata przed niechybnym zabiciem dziedzica rodu Wylde. Więc i on dostał karę biczowania. Gniew jednak został rozładowany i obaj mogli niespokojnie próbować zasnąć przed kolejnym dniem wiosłowania. Nie miał prawie niczego, poza rozpaczliwego pragnienia wolności i ucieczki.  

Wieczorem, gdy podczas jednej z walk Habud odmówił dobicia swojego pokonanego przeciwnika, piraci postanowili go zabić, bo sprawiał za dużo kłopotów. Altaris, pracujący przy statku, nie widział tego, jak ciało mężczyzny pada pod ciosami drewnianych pałek, by potem powiesić je dla oczu wszystkich jako przestrogę. Wszystko przestało się liczyć. Albo śmierć w śmierdzących klatkach od głodu, albo biczowanie na pokładzie statku tak długo, aż padnie z wycieńczenia. Ryzyko było wielkie, ale wolał zginąć, niż dalej żyć we wstydzie i upokorzeniu. Udało mu się zaskoczyć pierwszego wartownika, który odszedł od ogniska. Swoim łańcuchem udusił mężczyznę, który zaczął bić jako jeden z pierwszych, gdy Habud odmówił zabicia innego niewolnika. Po otworzeniu kajdan i dobyciu pirackiego miecza zabił następnego, uwalniając część niewolników. Nie wszyscy piraci byli tam wtedy - większość udała się do pobliskiego domu gdzie serwowano trunki i dziwki. Niesamowite z jaką furią potrafią zabijać ludzie, którzy przez większość czasu ten gniew przyjmowali od innych. Kamienie, łańcuchy i pięści głucho spadały, łamiąc kości, rozbijając nosy i otwierając łuki brwiowe. Długie, czarne palce wyłupywały oczy, dusiły szyje i przytrzymywały ciała, by wbijać w nie zęby i ostrza. Bose stopy uderzały o piasek, gdy gromada wskoczyła do statku, które wcześniej było więzieniem. Teraz miało być wolnością. Altaris skierował swój statek na zachód, w kierunku domu. Nie wszyscy chcieli popłynąć - niektórzy woleli uciekać pieszo. Niemniej, Westeross wydawało się bezpieczniejsze, gdzie handlarze niewolników nie dotrą.

Z dniem jego przybycia, gdy do portu rodowego zawinął statek z brudnym, wychudzonym, bladym dziedzicem na pokładzie, na powitanie wyszło mu kilku strażników z Logbottem na czele, by sprawdzić, kto zawinął do ich skromnego portu w Deszczowym Domu. Radościom nie było końca. No cóż, było. Co prawda nawet jego ojciec, surowy i poważny Sorin cieszył się tak, jak podczas narodzin Altarisa. Andia płakała ze szczęścia, tym samym wymuszając na nim samym płacz, którego z początku się wstydził. Czuł jednak, że to go oczyszcza. Sprawia, że cały ten ból i bród, którego nie mógł z siebie zmyć faktycznie staje się mniej widoczny. Płakał długo. Pomimo tego, że był to niezwykle szczęśliwy moment, to nie potrafił już tak często się uśmiechać. Cały czas czuł strach, gdy tylko wypływał statkiem w morze, albo podróżował po Ziemiach Burz. Wszędzie byli źli ludzie, którzy krzywdzili innych - zabijali dla zysku i czystej przyjemności. Rabowali, gwałcili, porywali i poniżali niewinnych. Pomimo lęku przed ponowną niewolą, musiał zdobyć się na odwagę, by obronić wszystkich tych, którzy nie obroniliby się sami.

Gdy wyruszył ścigać bandytów, nie sądził, że sprawy przyjmą taki obrót. Jego wierzchowiec był szybszy od innych i gdy ścigał jeźdźców, zgubił za sobą własnych wojowników. Gdzieś po leśnych drogach błądzili za nim, próbując odnaleźć dowódcę, który poganiając konia wjechał z leśnego traktu wprost do płonącej wioski, doganiając pierwszego z nich i otwierając mu plecy mieczem. Nerwowe zawołania zwołały za nim grupę rozwścieczonych grubian, których powinien był nauczyć większej moralności. Unikając wystrzelonej strzały staranował unoszącego topór mężczyznę, którym to chciał pozbawić leżącego na ziemi starca życia. Koń rzucił się z parsknięciem do przodu, przeskakując przez drewniane ogrodzenie, by uciec w kierunku lasu. Strącony staranowaniem bandyty Altaris spadł ciężko, z trudem stając na nogach. Miecz zaśpiewał, odpijając wrogą klingę raz i drugi. Wycofując się do tyłu znów poczuł znajomy strach - przed śmiercią i cierpieniem. Jednakże chęć przeżycia i pomocy w przeżyciu wszystkim tym, którzy wśród tych palących budynków walczyli o życie, motywowała go do stawieniu strachowi czoła. Kosookie, patrzące złowróżbnie twarze wykrzywiały się w paskudnych grymasach. Nie było wątpliwości, że zabiliby go bez chwili zastanowienia. Jedną ręką odparł kilka ciosów, przyjmując je na miecz, a drugą pociągnął za sobą starca, który wstał i uciekł gdzieś za plecy młodego Wylde'a.

Z przodu zapanowało poruszenie, gdy rycerz w barwach Baratheonów skoczył na koniu, rozganiając bandycki tumult niczym bydło. Jeźdźcy wpadli między nich, tnąc i rąbiąc w imieniu wyższej idei. Altaris sparował kolejny cios, ledwo co odrzucając grot włóczni skierowany w jego tors - okręcił się na własnej pięcie, ucinając odziane w grube warstwy śmierdzącego materiału ramię. Następnie odskoczył do tyłu, by bez ryzyka zostania dźgniętym rozejrzeć się po zebranym tutaj oddziale. Skoczył na spotkanie pierwszym dwóm, zbijając włócznię w dół, parując klingę zakrzywionej szabli i pozbawiając kolejnych dwóch przeciwników głów. Szczęśliwymi seriami ciosów i dzięki wyuczonym przez lata treningom walki i fechtunku wywalczył sobie życie. Bełty śmignęły niby znikąd trafiając go w nogę i plecy, gdzie druga rana była lżejsza z powodu zmniejszenia prędkości bełtu - może trafił w coś po drodze. Większość jednak minęła go i trafiła właściwego celu. Bandyckie nasienie niczym od podmuchu nagłego wiatru zostało mocno osadzone na ziemi, strącone przez kuszników - Jak Cię zwą? - zapytał młody, brodaty mężczyzna. Być może Baratheon. Wtedy Altaris uśmiechnął się szeroko - Altaris. Szalony. Dziedzic Rodu Wylde.

- Witaj Altarisie, jestem Aylward Baratheon - Pan na Deszczowym Domu zgiął się w ukłonie. Wiele ryzykował poprzednią bitwą, jaką tutaj stoczył. Tak rodziły się legendy - z ryzyka, odwagi i wielkiej dozy szczęścia. Oraz dobrych znajomości, naturalnie. U niego jednak więcej polegało na odwadze - bo musiał być odważny, by przełamać swój strach. Wojna z Dorne miała dać mu okazję, by ten strach okiełznać, ale jego ojciec, Sorin, nie zgodził się na udział rodu w tej wojnie, jako, że miało to być zbyt ryzykowne. Altaris zastanawiał się, czy po prostu znowu nie uciec, byle by dostać to, czego chciał - szansy na sławę.

Wojna nie trwała długo, co trochę zasmuciło już dorosłego Altarisa. Chciałby walczyć w imieniu swojej krainy przeciwko Dorne. Po to przygotowywał się większość swojego życia. A teraz, kiedy wojna dobiegła końca, wcale nie podbito Słonecznej Włóczni. Musiał wziąć sprawy w swoje ręce, by zauważono Deszczowy Dom na tle innych siedzib rodowych. Nie mógł pozwolić, by pozostawali byle kim. Jako, że wtedy dużo czasu spędzał w domu, głównie na treningach z Logbottem oraz spędzając miło czas z Andią, postanowił porozglądać się po własnych, przyszłych włościach. Postanowił wykorzystać wartką rzekę nieopodal zamku i przekonał ojca, by zbudować tam młyn, jakich wiele było w okolicach bogatszych niż ta, w której oni mieszkali. Dużo wtedy też polował - rekreacyjnie, bo nie miał wielkich umiejętności do polowań. W końcu Deszczowy Dom leżał tuż koło Deszczowego Lasu.

Na naciski i wielkie prośby, ojciec zgodził się, by Altaris jako zachciankę powołał swój specjalny oddział gwardzistów, którzy mieliby strzec jego oraz Andii - takie było główne założenie. Altaris chciał jednak mieć grupę zaufanych i wytrenowanych osób, z którymi mógłby ruszyć do boju i zadbać zarówno o bezpieczeństwo Deszczowego Domu, jak i o jego wpływy w sąsiedztwie. Zwykli strażnicy spełniali swoją rolę, ale nie będą z nim żeglować, bądź ruszać do boju. Potrzebował kogoś zaufanego. Wraz z Logbottem wybrał spośród najlepszych wojowników, żołnierzy, strażników, marynarzy i wszystkich mieszkańców Deszczowego Domu i okolic małą grupę. Może było to nie więcej niż przysłowiowe dwadzieścia osób, które zostały wybrane nie tylko ze względu na umiejętności, ale również na patriotyzm wobec Ziem Burzy i samego rodu Wylde. Jako, że armie rodowe zazwyczaj liczone są w tysiącach, to kwestia dwudziestu osób dla Lorda Sorina nie powinna wydawać się zbytnią inwestycją czy zagrożeniem dla skarbca. Deszczowy Las wzbogacił się o skromną, kamienną strażnicę na południowy-wschód, w kierunku wybrzeża. Altaris wraz z Logbottem wyszkolili owe dwie dziesiątki żołnierzy, co trwało do chwili obecnej, czyli może jakiś rok od chwili ich powołania. Szkoleni oni byli we współpracy podczas walki, by działać jako oddział, a nie pojedyncze jednostki. Doskonalili swoje umiejętności, oraz, co równie ważne, uczyli się zbierania informacji oraz walki niekonwencjonalnej - na przykład za pomocą otoczenia, albo bez broni, jeśli przyjdzie potrzeba walczyć, będąc nieuzbrojonym. Przykładem takich nauk były informacje, że lepiej spalić spichlerz i wciągnąć wroga w zasadzkę, niż stanąć do otwartej bitwy. Oddział miał być mały. Miał być mały, szybki i łatwy w kontrolowaniu. Dodatkowo, dobrze opłacany ze skarbca rodowego. Na jego czele stanął sam Altaris.

Dwudziestu żołnierzy, którzy byli lepiej wyszkoleni od innych wojowników z armii rodu Wylde, których uczono podstaw taktyki i współpracy. Nie było to zbyt wiele, ale w porównaniu z ogólnym poziomem powołanego do wojska chłopa było już czymś. Deszczowa Gwardia. Chwytliwa? Prostolinijna? Altarisowi się podobała taka nazwa. Mała grupa wiernych mu żołnierzy, gdzie zawsze towarzyszyło mu ich co najmniej kilku w porządnych, jednolitych pancerzach. Ciężkie i skórzane, obite miejscami płytą i kolczugą. Mieli na sobie tabardy z herbem rodu, ale nie nosili ich cały czas, jeśli nie wymagała tego sytuacja - czyli nie nosili ich podczas wykonywania misji. Ale, gdy gdzieś podróżowali, to już tak. Byli jego przybocznymi - ochroniarzami i ludźmi, którym ufał. To z nimi Altaris wypływał statkiem do Końca Burzy - na uczty, libacje alkoholowe, pojedynki i rozmowy z tymi, którym przysięgał wierność - z Baratheonami. Podziwiał ich. Było w nich coś iście królewskiego - ich twarze, spojrzenia, sposób mówienia. Jeśli chciał być wielki, musiał przesiadać z wielkimi. Teraz więc zostawało, by znaleźć miejsce i czas, by stać się wielkim. Nie mógł pozostać dziedzicem na zamku, którego położenia nikt na mapie by nie wskazał.

Ekwipunek

- Długi, jednoręczny miecz obosieczny z wydrążonymi wzdłuż klingi kanalikami by pokrywać go równomiernie trucizną. Rękojeść z jelcami przypomina złożone do lotu skrzydła pierzastego ptaka z metalu. Na końcu głowni wymalowano na stali zawijas herbu Wylde.
- Kopia bojowa, solidna, zakończona ostrym szpicem. Wymalowana na czarno z kilkoma kruczymi piórami przy szpicu.
- Zakrzywiony nóż schowany w opasce koło łydki.
- Dwie tarcze heraldyczne - jedna całkowicie czarna - druga w herbie Wylde
- Pełna zbroja, w której walczył kiedyś jego ojciec - stalowa i płytowa, nabijana złotymi guzami i ozdobiona kilkoma surowymi dodatkami i miedzianymi pasami. Wykuta została na zamówienie przez nieznanego Altarisowi przyjaciela jego ojca, jako prezent, w samej Królewskiej Przystani. Jako hełm nosi wzorowany na tych Królewskiej Gwardii. Tyle, że zamiast trzech zębów na czubku ma jeden, z którego dodatkowo wychodzi czarny pióropusz.
- Czarna, gruba koszula podszywana nićmi w złotym kolorze. Wysoki kołnierz. To jego wyjściowy ubiór. Czarne spodnie również złoto podszywane.
- Szary, długi do kolan, gruby płaszcz z szerokimi rękawami, w którym zazwyczaj pływa - woda z solą morską niszczy materiał.
- Czarny, jak większość jego własności rumak o imieniu Egon
- Ulubiony, zbudowany z ciemnych desek z Deszczowego Lasu, o czarnym żaglu (w razie misji oficjalnych i dyplomatycznych jest w porcie żagiel z herbem rodu Wylde) raczej średniej wielkości statek. Nie jest to statek wojenny, bo ma być od nich mniejszy, szybszy i zwrotniejszy. Pomieści jednak sporą załogę - ma też dwa rzędy wioseł. Altaris nazwał go Deszczowcem.
- Prosty, srebrny łańcuszek z szafirową łzą na samym końcu, mającą symbolizować kroplę deszczu. Taką samą ma Andia, jego siostra.

acidbrain