Osobnik ten mógłby się w ogóle nie wyróżniać wśród ludzi z Północy. Mierzy co prawda około 180 cm, więc wystawałby nieco ponad przeciętnych południowców, jednakże nadal wypada blado w porównaniu do przeciętnego Umbera. Co jest natomiast dla niego szczególne to blond włosy - proste i długie tak, że niejeden Lannister by mu pozazdrościł, a do tego niemalże równie długa, lecz nieco ciemniejsza, broda posplatana w warkoczyki. Jego twarz nie spotkała się z brzytwą od kiedy wszedł w wiek męski. Tors również pokrywa gęste włosie, ale nie na tyle, żeby można było go pomylić z niedźwiedziem.

Jeśliby przebić się przez te całe owłosienie, ukaże się sylwetka może niezbyt barczysta, ale sprawiająca wrażenie zbudowanej wyłącznie z twardych jak skała mięśni. Pod brodą natomiast znajdzie się kwadratowa szczęka, a spomiędzy włosów spoglądać będą matowe, niebieskie oczy, nieco podkrążone, jakby nocami nie sypiał. Ciężko uznać jego twarz za przystojną, chyba że lubi się aż tak owłosionych mężczyzn. W oczach natomiast brak jest błysku, który nadawałby „tego czegoś”. Zdaje się przez to wszystko być sporo starszy niż jest w rzeczywistości.

Ubiorem Harald również się nie wyróżnia. Nosi się wyjątkowo skromnie – biała koszula, sukienny, brązowy kaftan sięgający do kolan, która może poniekąd służyć równie dobrze jako przeszywanica pod zbroję. Do tego szerokie w udach bryczesy i jeździeckie buty. Na to lub na zbroję, jeśli ją ma, zakłada często długi płaszcz bez rękawów. Nieodłącznym elementem ubioru jest ponadto wielkie wilcze futro – ponoć zdjęte z własnoręcznie ubitego wilkora – zarzucane na ramiona i spinane pod szyją niewielką broszą, a także broń, z którą praktycznie nigdy się nie rozstaje. Najczęściej jest to miecz, ale może być równie dobrze topór albo nóż. Z tych też powodów czasem ciężko odróżnić go w tłumie innych wojowników.

Mruk i gbur – tak mogą mówić osoby, które nie miały z nim dłuższego kontaktu. Rzeczywiście, Harald nie zabiera głosu zbyt często, nigdy też go nie podnosi. Kiedy jednak już się odzywa, mówi spokojnie ale stanowczo i rzeczowo. Niski ton głosu do tego wywołuje niepokojące odczucia – zaraz przychodzi myśl, że równie beznamiętnym głosem mógłby skazać kogoś na tortury. Natomiast wśród żołnierzy dzięki temu sprawia wrażenie człowieka, który doskonale wie co robi, co dodatkowo zwiększa jego posłuch.

   Dzień narodzin pierwszego syna wodza Flintów był niezwykłym dniem dla całego klanu. Były zabawy, śpiewy, hulanki i swawola zakrapiana dużą ilością alkoholu, bo oto narodził się kolejny wojownik w rodzinie, a krzyk malca rozbrzmiewał wesoło w całym domostwie. Harald od początku był dzieckiem niesfornym, które zawsze musiało postawić na swoim, dając tym samym w kość zarówno rodzicom jak i innym opiekunom. Wygłupiał się, psocił i wymykał się z domu, i uchodziło mu to na sucho. Do nauki podchodził niezbyt poważnie, woląc pojedynkować się z rówieśnikami i naśmiewając się nich, kiedy nie byli w stanie go pokonać. Pech chciał, że nie spodobało się to kilku przegranym i pewnego dnia, pod pozorem wspólnych zabaw, wyprowadzili młodego Flinta do lasu i tam dotkliwie pobili.

Haralda znaleziono niestety dopiero nad ranem. Zmarznięty, zakrwawiony i kompletnie przerażony siedział schowany pod drzewem. Ojciec wziął syna na ręce i zaniósł do jego sypialni. Choć maester zapewniał, że malec fizycznie nie ucierpiał za bardzo, to jednak zdarzenie to w znacznym stopniu odbiło się na jego psychice. Kiedy doszedł do siebie już nie rozrabiał, nie sprawiał problemów, stał się dość zamknięty w sobie. Nigdy nie wyjawił, kto mu to zrobił, ale postanowił jednak głęboko w sercu, że nie da się już nigdy pokonać w walce i kiedyś się zrewanżuje niegdysiejszym kolegom. Tak więc wręcz fanatycznie przykładał się do ćwiczeń fizycznych i walki wręcz, zaniedbując przy tym w pewnym stopniu inne elementy edukacji. Niezadowolony z tego faktu ojciec postanowił wysłać swojego pierworodnego, po osiągnięciu przez niego wieku męskiego, na dwór lorda Winterfell, aby nabrał trochę dworskiego obycia. Harald nie potrafił wtedy zrozumieć, dlaczego ojciec wysyła go tam, zamiast uczyć brutalnej, klanowej rzeczywistości pełnej wewnętrznych konfliktów i krwawych wendet. Nie był jednak w stanie zmienić decyzji ojca. W Winterfell uczył się walki, a także dworskich obyczajów. Ze świtą lorda Starka miał też okazję zwiedzić niemały kawałek Północy i poznać trochę jej historii. Do domu powrócił nieco utemperowany, lecz nadal będąc góralem z krwi i kości. Zorganizował niedługo grupę, początkowo kilkunastu, wojowników, z którymi urządzał polowania, między innymi na zwierzynę, ale także na bandytów, dzikich pustoszących ziemie klanu, albo dezerterów z Muru. Dzięki kontaktom nawiązanym na służbie w Winterfell zawiązał współpracę w tym temacie również współpracę z Umberami i Nocną Strażą, z którymi nierzadko organizowali wspólne patrole.

Tak mijały kolejne lata, w których Harald Flint dał się poznać jako dobry i pragmatyczny przywódca, ale także jako świetny wojownik, za każdym razem idący do boju w pierwszym szeregu ze swoimi żołnierzami, dając im przykład swoją postawą. Tak jak pewnego pamiętnego dnia, kiedy zaatakowali większą grupę dzikich, pustoszącą ziemie graniczące z Darem. Harald jako pierwszy ruszył do szarży, zabijając kilku dzikich włócznią, a po obaleniu jego konia, stanął do pojedynku z ich hersztem, którego wyróżniało wielkie wilcze futro noszone na ramionach. Po krótkim starciu młody Flint obalił na kolana dzikiego watażkę ciosem pod udo, a następnie w milczeniu zabrał jego futro i wbił klęczącemu miecz w gardło. Ostatniego przy życiu dzikiego, jak miał w zwyczaju, puścił wolno, aby poniósł wieści swoim pobratymcom. Od tego czasu sam nosi owe futro na ramionach, a jego towarzysze lubią żartować, że zdjął je z wilkora, którego zabił gołymi rękami.

Harald rzadko również odwiedzał rodzinną twierdzę, większość czasu spędzając albo w siodle, albo obozując gdzieś w towarzystwie podległych mu wojowników. Czasem zdarzało mu się również odwiedzać miasta należące do lordów Północy, jednak na dworach najczęściej jest odbierany jako typowy góral - niekrzesany ignorant o podłym urodzeniu. Choć wśród górskich klanów nie istnieje feudalizm taki, jak w innych rejonach Siedmiu Królestw, był w końcu synem wodza. Dworskie życie i obyczaje, nieudolnie wpajane mu za młodu, w końcu poznał w Winterfell. Z biegiem lat zaczął jednak rozumieć, że bycie słynnym wojownikiem nie pozwoli mu utrzymać jego domeny, jeśli nie będzie potrafił nią zarządzać. Zwłaszcza, że miał konkurencję w postaci kilku braci, którzy mogliby spróbować przeciągnąć stronników ojca na swoją stronę, gdyż sukcesja w górach nie była tak oczywista, jak na Południu. Stąd też, będąc w miastach, często odwiedzał biblioteki, starając się czegoś nauczyć ze zgromadzonych w nich książkach. Nie zaniedbywał mimo wszystko sfery fizycznej i często ćwiczył ze swoimi wiernymi towarzyszami, aby zachować jak najlepszą formę. Nie ożenił się również do tej pory, gdyż jak twierdzi "nic jeszcze nie osiągnął". W głębi duszy wciąż pożądał chwały i pragnął wyruszyć gdzieś na jej poszukiwania, może na Południe, i przywieźć stamtąd bogactwa, oraz piękną kobietę, która urodziłaby mu wielu synów. Czas jednak działał na niekorzyść Haralda i zaczynał powoli uciekać.