Trevet Mallister czuł się nieszczególnie radośnie. Trema zżerała go niemiłosiernie i miał potężną ochotę zwymiotować. Powstrzymywało go tylko to, że aketon wyglądał niepięknie nawet bez takich upiększeń. W uszach mu dudniło i miał problemy z przełykaniem śliny, ale twarz miał tak nieruchomą jakby od ostatnich ośmiu lat żył wyłącznie z gier hazardowych na najwyższe stawki, a wolnych chwilach sprzedawał niewolnice do Lys. Tylko po tym, że co jakiś czas oblizywał wargi można było poznać w jakim stanie ducha się znajduje. Ale dla Treveta naturalnym stanem ducha  była ta "niemalże panika" i obawa, że zawiedzie ojca i przodków, żył z nią i kontrolował ją tak długo jak było potrzeba. Snując przed sobą czarne scenariusze upadku i kompromitacji motywował się do działania i odganiał "tak tym razem jestem autentycznym paraliżem ze strachu, uszanowanie dla kompletnego zidiocenia".
- Godry cholero, gdzie cię wywiało? - wrzasnął w stronę wyjścia z namiotu gdzie jak na komendę pojawił się jego giermek. - Czyściłem hełm panie - wymruczał pokornie, co najprawdopodobniej oznaczało, że połamał przynajmniej jedno z orlich piór, które upiększały to średnio gustowne nakrycie głowy. Trevet zwalczył w sobie ochotę, żeby strzelić go w pysk co prawdopodobnie byłoby na miejscu, ale nie miał na to czasu. Poza tym hełm okazał się nietknięty, więc żeby wynagrodzić giermkowi niesłuszne podejrzenie z większością pracy uporał się sam i pomocy wymagał jedynie przy co bardziej niewygodnych zapięciach. W końcu wytoczył się z namiotu brzęcząc przy co drugim kroku i podskakując w nadziei, że niewygodnie ułożony materiał aketonu rozprostuje się i przestanie drażnić. Jego oczom okazał się widok straszny, otóż jego koń był jeszcze nieprzygotowany, stał sobie spokojnie nieopodal namiotu i inteligentnie patrzył na rycerza jakby wiedział co się właśnie dzieje w jego duszy. Zamiast tego wysokiego, ciężkiego wierzchowca wręcz stworzonego do szarży przed kwaterą stała mała delikatna klacz, która przydawała się do przejażdżek i ćwiczenia woltyżerki, ale przyciśnięta ciężkim siodłem wyglądała na nieszczęśliwą. Trevet pobladł ze zgrozy, odszukał wzrokiem koniucha, który za wierzchowca odpowiadał i wydarł się głosem przekupki zniesławiającej towar konkurencji.
- Co to ma do kurwy nędzy oznaczać! Ty parszywy chłopski synu! Ty gęsi ogierze z litości przez lokaja ze starą ciotką zrobiony! Gdybyś kota złapał to też byś na niego siodło pchał! Gdybyś był tak wysoki jak jesteś głupi to mógłbyś klęcząc księżyc w dupę pocałować! Wyjazd mi z widoku zanim łeb ci urwę.
Tej tyrady wystarczyło, żeby wszyscy nie dotknięci nią członkowie jego orszaku rzucili się rozkulbaczyć klacz i przygotować ogiera. Wspólnymi siłami zdołaliby chyba pobić rekord prędkości w przygotowywaniu wierzchowca do jazdy, gdyby nie to że nikt niestety nie mierzył czasu. Wystarczyło to jednak, żeby udobruchać Mallistera, więc prędkość z pewnością była pokaźna. Zresztą Trevet za bardzo koncentrował się na zbliżającej się walce, żeby pamiętać o zamordowaniu koniucha.
Przyjechał pod szranki nieco prędzej niż była potrzeba, więc zabijał czas rozmyślając o swoim przeciwniku. Rycerz Gwardii więc należy się go obawiać, ale skoro to Targaryen to nie wiadomo czy nominacja nie jest skutkiem rodzinnej solidarności. Trevet czuł się pewnie w walce kopią, bo miał powody uważać się za dobrego jeźdźca, a to panowanie nad koniem miało kluczowe znaczenie. Miał na sobie tą cięższą, ale opływową zbroję turniejową pomyślaną tak, żeby kopia się po niej ześlizgiwała, a koń w fioletowym kropierzu prezentował się wybornie. Trevet z kłopotami wdrapał się na ogiera i wyjechał na jasno oświetlone pole turniejowe. Na chwilę zrobiło mu się ciemno przed oczami, ale oślepienie mu przeszło i mógł rozejrzeć się po niemałym tłumie, który zgromadził się, żeby obserwować walkę. Świadomość, że jest ich tylu poprawiła mu humor i zwiększyła poczucie własnej ważności. Widzą, że nie byle kto się bije. Mallister poprowadził konia blisko bariery oddzielającej rycerzy i wysunął w stronę przeciwnika zakutą w pancerną rękawicę dłoń. - Powodzenia - zabuczał z głębi hełmu i zawrócił ponownie na swoją stronę, gdzie czekał jego giermek z chorągwią i pachołek z kilkoma długimi kopiami, z których Mallister wybrał jedną, sprawdził jej wagę i zadowolony zaczekał na sygnał do szarży.
Na dźwięk rogu wbił w boki wierzchowca ostrogi i poderwał go od razu do galopu, miejsca nie było wiele i jak najszybciej musiał nabrać odpowiedniego rozpędu. Sylwetka w białej zbroi i białym płaszczu zaczęła się błyskawicznie zbliżać, w uszach mu świszczało, kiedy ponownie dźgnął konia karząc mu dać teraz z siebie wszystko, jednocześnie przerzucił kopię nad końskim łbem, zablokował ją pod łokciem i wymierzył prosto w pierś białego jeźdźca, tarczą zaś zastawił się od ciosu przeciwnika, który musiał za chwilę nadejść.

Siedział sztywno i nieruchomo, nieodgadniony jak antypatyczna papuga. Jego łokcie wspierały się na stole, a kudłata głowa spoczywała na pięściach, które wbijając się w policzki nadawały wypukłym wargom wyraz wyższości i wzgardy. Spod szerokiego, zmarszczonego czoła fiołkowe i lekko zmrużone oczy spoglądały ze śmiertelnym spokojem na leżący na szorstkim blacie stołu biały płaszcz. Wbrew pozorom pod maską obojętności w machinie umysłu Daerona kipiała krew, a gruba glistowata żyła na prawej skroni pulsowała w tempie przeszło dziewięćdziesięciu podrygów. W ciągu minionych dwóch godzin wypocił z siebie pół kilograma, a obawa przed fałszywym ruchem wciąż jedną ręką ściskała go za gardło. Ale Targaryen dla swego giermka i dwóch koniuszych cierpliwie wyczekujących wokół stołu nadal był Lodowym Smokiem, którego taktykę walki porównywano do człowieka spożywającego rybę. Najpierw ściągał skórę, potem wyjmował ości, na koniec jadł.
Daeron otarł spotniałe czoło po raz trzeci w ciągu kwadransa. Słońce wisiało wysoko na nieboskłonie i choć w Dorzeczu na dobre panowała coraz chłodniejsza jesień, wnętrze namiotu zaczynało wypełniać gorąco… odczuwalne zwłaszcza dla kogoś, kto trwał nieruchomo przy stoliku odziany w pełną zbroję, która nawet podczas nieszczególnie upalnych dni zatrzymywała ciepło ciała… i na domiar złego się nagrzewała. Dość wątpliwie dobry humor Targaryen zawdzięczał nieprzespanej nocy. Leżąc na wygodnym, choć skrzypiącym cicho łóżku, wpatrywał się szeroko otwartymi oczyma w ciemność i mozolnie odganiał myśli związane z pojedynkiem. Sen nadchodził z oporami, jak zwykle gdy Daerona za bardzo pochłonęły obawy; myśli zamieniały się wówczas w roztańczony krąg unoszący skrawki krzykliwych zdań bądź jaskrawych barw, a marzenia senne czekały wówczas gdzieś z dala, nie ryzykując konfrontacji z rozhukanymi przemyśleniami jawy.
Muszę się zdrzemnąć, choć na chwilę, napomniał sam siebie. Nie mogę wyjść tam, wdrapać się na siodło… i zasnąć zakuty od łba do stóp w tą nieszczęsną puszkę.
Fale snu odpływały jednak nadal spłoszone gwałtownymi myślami. Targaryen próbował wsłuchać się w monotonne, pijackie śpiewy za oknem, to znów śledził ćmy smyrgające po ścianach w pogoni za światłem, lecz jego myśli nieodmiennie uciekały ku polu turniejowemu oraz czekającemu w stajni rumakowi, który już jutro może ponieść swego właściciela do porażki… bądź zwycięstwa.
Albo do domu, pomyślał, leniwie poruszając moskitierą. Ku ledwie widocznemu sufitowi pomknęła chmara owadów, co wprawiło chybotliwy płomień świecy w szaleńczy pląs, który Daeron ukrócił ciężkim dmuchnięciem.
Bogowie, po co mi to było…
Gdzieś poza namiotem tłum widzów zawył niczym wataha wygłodniałych wilków – metafora była o tyle trafna, że w pełni oddawała pragnienie krwi zebranych w lożach gości. Ich głód nieczystych, niemal zwierzęcych emocji nasycić mogły wyłącznie brutalne starcia, których podświadomie pragnęli od chwili zjawienia się na trybunach. W tej walce jedyną zwierzyną byli zmagający się na polu wojownicy… i właśnie świadomość owej bezwzględności boleśnie przytłaczała Targaryena, człeka wszak z natury… pokojowego.
Powietrze przeszył ciężki, niemal drażniący dźwięk rogu, dla uczestników turnieju będący zwiastunem drogi ostatecznej – zaskoczony Daeron zamachnął się lewą ręką, przez co kielich z rżniętego szkła potoczył się po stole, przez moment zawisł na brzegu i… spadł. Sądząc zaś po dźwięku rozbił się w drobny mak.
Ciekawe, pusty czy z zawartością?
Targaryen skierował wzrok na ziemię i po chwili usłyszał wewnętrzny głos: pusty. Prawą ręką obmacał stół przed sobą w poszukiwaniu drugiej szklanicy, lecz dłoń trafiła w pustkę. Nie ma drugiej pod ręką... i wtedy, zapewne w akcie desperacji, przemknęło mu przez myśl: można i z gwinta... ale wtedy skrzywił się z obrzydzeniem: nie taki jest Daeron Targaryen, żeby z gwinta obalać! I w ogóle! Jeszcze zobaczymy! Zobaczymy, kto kogo! Szarpnął cisnący na kołnierzu akneton, palce trafiły na niewielką wszywkę w kształcie trójgłowego smoka. Pogłaskał. Najpierw z lewej, potem z prawej...
- Panie, pora ruszać. – głos pachołka odbił się głuchym echem w pustej łepetynie Gwardzisty, który ruszył do wyjścia z nogami jak galarety – od pójścia w ślady kielicha i runięcia na ziemię powstrzymywała go wyłącznie zbroja, uzupełniana właśnie przez giermka o hełm z uniesioną zasłoną; Daeron skinął spokojnie głową, wypuścił powietrze z płuc i bez cienia wahania opuścił namiot, wpadając w niemal sam środek słonecznego, jesiennego dnia, przesyconego wrzaskami widzów, ostrą wonią potu… i cienkiego ale, będącego nieodłącznym elementem podobnych wydarzeń. Biała zbroja zalśniła w promieniach słońca, gdy Targaryen ruszył ku przygotowanemu do pojedynku rumakowi; Piołun przywdziany w kremowy kropierz wyczekiwał na Gwardzistę spokojnie – jedyną oznaką, iż koń był żyw, okazały się rozwierane niespokojnie chrapy, ani chybi węszące niepokój właściciela. Daeron wspiął się na siodło z pewnymi problemami wywołanymi głównie zbroją, która nie wyrażała zbytniej chęci do współpracy, kiedy jednak zasiadł na grzbiecie rumaka, chwilowo utracona pewność siebie wróciła na miejsce. Targaryen spiął lekko zwierzę i ruszył ku środkowi pola turniejowego w chwili, w której uczynił to nadjeżdżający z naprzeciwka przeciwnik; gdyby nie różnica w przyodziewku i noszonych barwach, mogliby sprawiać wrażenie lustrzanych odbić, które ściskają sobie dłonie i rozchodzą w swoje strony. Daeron skinął głową, słysząc słowa rywala i odparł coś, co brzmiało jak „wzajemnie, ser”, choć z uwagi na wrzawę i akustykę hełmu równie dobrze mogło być odebrane jako „zjadłbym ser”. W momencie, w którym dziedzic Seagardu ruszył w drogę powrotną na skraj pola, Targaryen obrócił konia wokół własnej osi, wzrokiem poszukując…
… wsparcia. Znalazł je kilka jardów dalej, w loży zachodniej – długie włosy barwy żywego srebra wyróżniały Rhaenys spośród tłumu zebranych dam, sprawiając, że zdawała się jeszcze bardziej urodziwa niż zwykle. Daeron podjął wędrówkę w stronę trybun powoli, ostrożnie, zupełnie jakby pragnął odwlec w czasie moment starcia – kiedy jednak udało mu się dotrzeć do loży, bez słowa skłonił głowę przed swą kuzynką, mogąc jedynie żywić nadzieję, iż ta zechce podarować mu swą chustkę… co stało się na tyle prędko, iż Targaryen niemal przegapił moment, w którym czerwono-czarny kawałek jedwabnego materiału został podany przez drobną, bladą dłoń; Gwardzista kurczowo zacisnął chusteczkę w pancernej rękawicy, po czym bez cienia wcześniejszego wahania powrócił na miejsce startowe. Giermek zawiązał delikatny materiał u samej nasady wskazanej przez Daerona kopii, podał białą tarczę i odsunął się dokładnie w chwili, w której Targaryen zwrócił się w stronę przeciwnika. Nie minęło kilka uderzeń serca, gdy powietrze przeszył dźwięk rogu – wtedy też Gwardzista niemal machinalnie ostro spiął rumaka i ruszył wprost na rywala, zaciskając palce na chwycie; sylwetka ser Mallistera niemal rozmazywała się w pędzie, który jedynie przybliżał rycerzy do momentu bezpośredniego starcia. Daeron przełożył kopię nad łbem rumaka, zacisnął kurczowo zęby, ustabilizował chwyt broni pod łokciem, wycelował w napierśnik przeciwnika…
… i mógł wyłącznie czekać, zastawiony własną tarczą.

- Dobrze - usłyszał Mallister i mógłby przysiąc, że powiedział to ser Percy Darling. I dałby słowo honoru, że to właśnie usłyszał mimo iż dookoła panował taki rejwach, że nawet przylot smoka zostałby zauważony najwcześniej po spaleniu kolejnej części zamku, zjedzeniu księżniczki i porwaniu najsmakowiciej wyglądającego rumaka. Kolejną sprawą było to, że jego pierwszy nauczyciel rycerskiego rzemiosła nie żył od przynajmniej ośmiu lat kiedy po pijanemu wpadł do fosy. Jednak widać uczył lepiej niż pływał, bo Trevet spisał się dobrze, pewnie trafiając swojego oponenta i chociaż nie zdołał wywalić go z siodła to była to dobra wróżba na następne starcie. Problem w walce kopią polegał na tym, że miało się tylko jedno podejście, które chociaż było straszliwym połączeniem siły jeźdźca z pędem wierzchowca polegało raczej na celowaniu odpowiednim prowadzeniem konia niż ruchem ręki. Niektórzy, żeby stabilizować ciężką kopię opierali ją na załomie tarczy lub specjalnym haku z boku zbroi. Oznaczało to też, że wbrew najczarniejszym stawianym sobie scenariuszem nie zbłaźni się dokumentnie co też poprawiło mu nastrój. W uszach mu jeszcze huczało, ale mózg dalej zapewniał mu odpowiednią dawkę adrenaliny, więc Trevetowi nadal wydawało się wszystko nienaturalnie wyostrzone i powolne. W tym nierzeczywistym spowolnieniu zbliżył się do sługi trzymającego kopię, wybrał jedną tym razem nieco cięższą i ruszył na swój koniec szranków.
Z kopiami jest taki problem, że są kosztowne i kruche. Wystarczy gdzieś trafić, żeby wydrążone dla mniejszej wagi drzewce pękło w diabły i trzeba szykować następne. Trevet spotykał się z sytuacjami, kiedy ubożsi rycerze woleli używać stępionych kopii bojowych, które jako dużo krótsze zmniejszały ich szanse na sukces. Mallister miał tyle szczęścia, że mógł sobie pozwolić na to, żeby łamać je w ilościach przemysłowych, chociaż nie należał do tych potentatów, którzy palili nimi w piecu.
Kolejny sygnał i kolejna szarża! Nim dźwięk rogu przebrzmiał, Trevet po raz kolejny spiął konia ostrogami i ruszył naprzód. Koń wydawałoby się, że rozpędził się prędzej i płynniej niż poprzednim razem, a ruchy rycerza były precyzyjniejsze i szybsze. Ale tym razem zmienił taktykę, jechał bliżej bariery, kopię przerzucił nad głową wierzchowca praktycznie od razu i koncentrował się na tym, żeby ten cios był jak najprecyzyjniejszy. Ryzykował sporo, bo jadąc zaraz przy barierze mocno ograniczył sobie możność manewru i uniku, ale z drugiej strony sam mógł teraz pewniej uderzyć. Równo trzymał kopię, celując prosto w tarczę białego rycerza, lekko skręcił konia i uniósł kopię tak żeby uderzyła w pierś przeciwnika, wstrzymał oddech, zasłonił się tarczą i czekał.

Strach jak zwykle zacisnął swe szpony w najmniej oczekiwanym momencie. Zupełnie, jakby czekał na odpowiednią chwilę, aby uderzyć z pełną siłą i wgryźć się w odsłonięte, miękkie ciało ze wściekłością polującego drapieżnika.
Jaehaerys Drugi nie poświęcał swemu najmłodszemu synowi szczególnej uwagi – na dobrą sprawę swą relację ograniczał do niezbędnego minimum, zbyt pochłonięty sprawowaną władzą. Zdołał jednak przekazać Daeronowi prawdę, z którą Targaryen po dziś dzień rozlicza się z właściwą sobie skrupulatnością.
Nie tchórz. Tchórze są skazani na porażkę.
Nie można odwrócić twarzy, gdy zaciśnięte na broni palce przeszywa paraliżujący skurcz, zamieniający dłoń w karykaturalnie zdrętwiały szpon. Ból narasta powoli, osiągając punkt krytyczny, po którym nie można powstrzymać już krzyku.
Ale on, Daeron Targaryen, nie chce krzyczeć. Tak postanowił: żadnych krzyków.
Celny cios przeciwnika na krótką, zatrważającą chwilę odebrał Gwardziście czucie, zaś dotychczasowe męki wywołane temperaturą odpłynęły w niepamięć. Nowy ból wsącza się powoli w jego ciało, by raptem wedrzeć się straszliwie, nie pozostawiając miejsca na żadne inne doznania. Umysł sygnalizuje jedną, przejrzystą, jasną jak promienie słońca myśl: b-o-l-i.
Boli.
Przez spazmatycznie otwarte usta Daeron nie może zaczerpnąć tchu. Jak przez mgłę pamięta moment ciosu i fakt, iż kopia dziedzica Seagardu huknęła w białą tarczę; później nadszedł wyłącznie jednostajny, pulsujący, huczący w krwi oraz lewej ręce ból. Droga powrotna do pobladłych z zaskoczenia giermków spowita była czerwoną mgłą i ciemnymi plamami, które zatańczyły przed oczami Targaryena – Biały Płaszcz nie myślał już, by poruszyć zdrętwiałą ręką. Chciał wyłącznie powietrza. Zaczerpnąć powietrza! I prawie się udało. Usta wypełnia zbawienny tlen, ale nie dochodzi do płuc, bowiem dotychczasowe przerażenie pulsujące w krwi… jęło ustępować innemu, nielubionemu przez Daerona uczuciu.
Nie, jeszcze nie wściekłości. Raczej pierwotnej, niepohamowanej złości – na siebie i na rywala.
Targaryen zrozumiał to dopiero po chwili; jego myśli płynęły wolno, jedna za drugą, niczym karawana wielbłądów na pustyni bądź jasne obłoki na błękitnym niebie.
Ciekawe, jak smakuje zwycięstwo?
Nieoczekiwanie zapach kurzu, żelaza i potu zaczął grać mu na nerwach; kipiąca złość zacisnęła gardło, wyrywając się ledwie słyszalnym warknięciem. Daeron wściekle uderzył opancerzoną dłonią w napierśnik i cisnął poharataną tarczę na ziemię, wzniecając tym samym w powietrze grudki ziemi.
- Druga!
Fiołkowe spojrzenie przemknęło po sylwetkach giermków, którzy jęli uwijać się jak w ukropie – jeden z nich pomknął po kolejną tarczę, drugi zaś próbował podać Targaryenowi inną kopię, lecz Daeron pokręcił gwałtownie głową, potrząsając gniewnie nieuszkodzoną bronią. – Przewiąż chustkę! Na grot!
Gdyby teraz kto ujrzał twarz Gwardzisty, doznałby szoku. Zobaczyłby, jak ze zwykle spokojnego, niemal niepokojąco nieporuszonego rycerza w jednej chwili opadła cała naleciałość valyriańskiej cywilizacji i pozostała wyłącznie dzika żądza odniesienia zwycięstwa.
Zupełnie, jakby Mallister przypadkowo obudził Smoka.
Z pomrukiem tryumfu, rozprostowując się niczym sprężyna, Targaryen chwycił za nową tarczę i w chwili, gdy rozbrzmiał dźwięk rogu, spiął gwałtownie konia, ruszając wprost na przeciwnika. Rzucił się jak wąż-dusiciel na trzymetrową kobrę królewską, przerzucił kopię nad potężnym karkiem konia… i zaatakował z chrapliwym rykiem smoka, który zdobył pierwsze w życiu cielę.
Ani chwili na wahanie, nawet krótkiego momentu niepewności. Nie tchórz. Tchórze są skazani na porażkę.
Rumak zachrapał wściekle, pędząc przed siebie szaleńczo, Daeron zacisnął opancerzoną dłoń na broni, celując w napierśnik przeciwnika… i tym razem nie ograniczał go irracjonalny strach. Cel był jasny, klarowny i bliski, bliższy niż wcześniej – precyzja ciosu miała zostać połączona z druzgoczącą siłą, która w razie niepowodzenia mogła zaprzepaścić jedyną szansę na pokonanie przeciwnika… lecz dla Targaryena obawy przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Tym razem drogę do sukcesu wskazywała czerwono-czarna chusteczka, szaleńczo łopocząca na pędzie, owijająca się wokół czubka kopii, niemal podpowiadająca, gdzie uderzyć, by ominąć tarczę rywala i zrzucić go z siodła.
Wystarczyło wykorzystać minimalne szanse oferowane przez los… i poczekać.

Piekielny Umber, niech go Inni na kuśkach wyniosą.
Powtórzone po raz setny przekleństwo okazało się równie skuteczne, co setkę razy wcześniej – o ile do Harrenhal nie zawitała horda lodowookich demonów, dziedzic Ostatniego Domostwa wciąż bezkarnie obłapiał dorzeczańskie dziewki. Wendel – nawet jeśli by chciał (a nie chciał) – nie mógł dołączyć do niecnego procederu przyjaciela… choćby dlatego, iż jak całe królestwo jak długie i szerokie wiedziano, że Manderly jest żonaty. Szczęśliwie żonaty, warto podkreślić.
Stan równowagi małżeńskiej utrzymywany był między innymi (czy też raczej - głównie) przez wstrzemięźliwość dziedzica Białego Portu, który nie chadzał do przybytków rozpusty publicznej ani nie płacił złotego smoka więcej za dodatkowe usługi karczmarki – przez własną prawość nie pozostawało mu zatem nic innego, jak jedynie biernie przyglądać się wyczynom swego przyjaciela oraz towarzyszących im mężczyzn (oczywiście do pewnego momentu tychże wyczynów, niechże płodzą bękarty, byle nie na oczach Manderly’ego). Wendel miał jednak inny powód, dla którego od dobrych dwóch dni przeklinał dziedzica Ostatniego Domostwa, z całego serca życząc mu bliższych kontaktów z Innymi – to właśnie Beren ściągnął przyjaciela do Harrenhal i to Beren zgłosił jego udział w walce na kopie. Nie pomogły błagania, groźby i jawna próba rozbicia na łbie Umbera dzbana z ale (naczynie poległo w słusznej sprawie) – oto przyszły Lord Białego Portu w przyciasnej zbroi i z pożyczoną od dziedzica rodu Whent kopią musiał lada moment stanąć w szranki z rycerzem, o którego istnieniu dowiedział się przed trzema kwadransami nad talerzem ze smażoną kaszanką. Wieść o nadchodzącym pojedynku przemieniła radość w gorycz, spokój w popiół, a pyszne danie w… cóż, na całe szczęście pysznego dania nie zdołała przemienić w nic, bowiem Wendel dzielnie spożył je do końca.
A potem nie mógł wcisnąć się w zbroję.
Chwile grozy rozpoczęły się od momentu, w którym giermek próbował dopiąć rzemienie napierśnika – czerwony z wyczerpania Manderly raz za razem wciągał brzuch, wypinał pierś i rozważał nawet ograniczenie się do aknetonu kosztem kolczugi, lecz wtedy – nie mniej wyczerpany chłopak z niemałą pomocą zapożyczonego od ser Wymana Fossowaya giermka – zdołał dopiąć rzemienie, nabijając Wendela w płyty niczym marynowanego w słoju śledzia. Choć zbroja sama w sobie ograniczała swobodę ruchów, dziedzic Białego Portu czuł się jak napęczniałe na słońcu truchło dzika – nawet najmniejsze uderzenie mogło rozsadzić i jego, i żelastwo w którym paradował. Jakby tego było mało, prawdziwe wyzwanie czekało na Manderly’ego w momencie wspinania się na siodło… przy czym wspinanie okazało się niezwykle adekwatnym określeniem. Wytaszczona z namiotu ława znacznie ułatwiła Wendelowi skomplikowany proces lokowania się na końskim grzbiecie, którego sukces wywołał radość zarówno u dziedzica, jak i jego towarzyszy niemal pokładających się ze śmiechu po trawie; jedynym stworzeniem nie podzielającym entuzjazmu ludzi… był nieszczęsny rumak Manderly’ego – zwierzę początkowo sprawiało wrażenie gotowego na rychłą ucieczkę ku nieznanemu, jednak z Wendelem na grzbiecie ciężko było mu nawet ustać, co dopiero o szaleńczym galopie ku lepszej przyszłości mówiąc.
Dziedzic Białego Portu widział nadchodzący pojedynek w ponurych barwach; uczucie to nasiliło się, gdy wjechał na pole turniejowe i dostrzegł swego przeciwnika… oraz jego herb - sądząc po nim, członkowie rodu Trant słynąć musieli ze specyficznego, rzecz można - wisielczego humoru. Manderly podał rywalowi odzianą w pancerną rękawicę dłoń, po czym zawrócił konia, ospałym truchtem powracając na swą część pola, gdzie wyczekiwał nań giermek dzierżący zapożyczoną od gospodarza kopię turniejową. Na jej krańcu widniał stępiony szpic, który połyskiwał ponuro przy każdym ruchu jeźdźca – Wendel musiał użyć resztek silnej woli, by nie owinąć końca kopii własną chustą (albo pantalonami Umbera, niech go Inni…!). Na całe szczęście nie miał ku temu nawet okazji – ledwo poprawił hełm na głowie i odebrał oręż od giermka, gdy wtem powietrze przeszył donośny dźwięk rogu zwiastujący początek pojedynku. Manderly sapnął donośnie, spinając konia ostro i wyrywając się ku czekającemu go starciu – początkowo nierówny rytm rumaka już po kilku jardach przerodził się w galop, przez który powietrze świszczało w załomach zbroi, a sama kopia – przerzucona przez siodło, ustabilizowana na zgięciu łokcia i wycelowana w (jak wydawało się dziedzicowi Białego Portu) napierśnik przeciwnika – podskakiwała nieznacznie na każdym wyboju. Wendel zacisnął mocno dłoń na rączce tarczy z wymalowanym nań trytonem dzierżącym trójząb, wciągnął kurczowo powietrze do płuc… i mógł jedynie czekać na efekt swej szarży – o ile ser Vaalo Trant stanowił cel niewielki i ciężki do skutecznego zaatakowania, o tyle sam Manderly… cóż, ciężko byłoby w niego nie trafić.

Vaalo Trant zgolił ostatnie jasne włoski ze szczęki i opłukał w misce brzytwę. Potem wysuszył ją szmatką, złożył i umieścił na stole, podziwiając blask słońca na rączce z macicy perłowej.
Otarł twarz, a potem - najprzyjemniejsza chwila dnia - spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Doskonałe zwierciadło, pożyczone z zamku Harrena Czarnego, najpewniej sprowadzane z Essos: owal gładkiego szkła w bogato rzeźbionej ramie z drewna. Odpowiedni rekwizyt dla tak przystojnego mężczyzny jak ten, który spoglądał zadowolony z lustra. Szczerze mówiąc, określenie „przystojny” nie do końca oddawało doskonałość jego rysów.
- Jesteś piękny, prawda? - powiedział do siebie, przesuwając z uśmiechem palcami po gładkiej skórze brody. Cóż za wspaniały zarys szczęki. Często mu mówiono, że to najlepsza cecha jego wyglądu, co nie znaczy, by z resztą było coś nie tak. Obrócił się w prawo, potem w lewo, by tym dokładniej podziwiać wspaniałą brodę. Nie za ciężka ani za wyrazista, ale też nie za delikatna, kobieca czy miękka. Męska bez wątpienia, z nieznacznym wgłębieniem pośrodku, świadcząca o sile i autorytecie, ale jednocześnie wrażliwości i zdolności do refleksji. Czy ktoś kiedykolwiek odznaczał się taką szczęką? Może jakiś król albo bohater z legend miał niemal równie doskonałą. Była to arystokratyczna szczęka, bez wątpienia. Żaden człowiek z gminu nie mógłby się taką pochwalić.
Vaalo przypuszczał, że odziedziczył ją po kimś ze strony matki. Jego ojciec miał dość słabo zaznaczoną brodę. Podobnie jak bracia, jeśli się głębiej zastanowić. Siłą rzeczy zrobiło mu się ich żal - zgarnął wszystko, co najlepsze.
- I talent - mruknął do siebie zadowolony.
Odwrócił się od lustra z pewną niechęcią, by włożyć koszulę i zapiąć ją pod szyją. Musiał tego dnia wyglądać jak najlepiej. Ta myśl przyprawiła go o nieznaczny dreszcz niepokoju, który zrodził się w żołądku, a potem powędrował aż do gardła.
Tam, na polu turniejowym, czekały setki osób. Każdy, kto był kimś, i inni, znacznie liczniejsi, którzy byli nikim. Zbierali się już: wołali, przepychali się, ekscytowali i czekali... na niego. Vaalo zakaszlał, starając się uciec od tej myśli. Już i tak nie zmrużył z tego powodu oka przez pół nocy.
Podszedł do stołu, gdzie stała taca ze śniadaniem. Wziął odruchowo w palce kiełbasę i odgryzł jej koniec, po czym zaczął przeżuwać bez satysfakcji. Zmarszczył nos i rzucił kiełbasę z powrotem na półmisek.
Czas ruszać.


Pole turniejowe było tego dnia olśniewające. Z wszystkich stron wznosiły się rzędy ławek, w głąb i w górę, wypełnione do ostatniego miejsca ruchliwym mrowiem ludzi. Na dolnych miejscach Vaalo Trant dostrzegał oblicza bogatych i szlachetnie urodzonych. Ubrani w swe najlepsze stroje, osłaniający oczy przed jasnym słońcem, w większości odpowiednio obojętni wobec spektaklu, który się przed nimi rozgrywał. Nieco dalej i wyżej postaci nie były już tak zróżnicowane i wyraźne, odzienia już nie tak wspaniałe. Tłum w znacznej części jawił się jako barwne plamy i cętki, stłoczone na przyprawiającej o zawrót głowy wysokości, ale gmin rekompensował sobie odległe miejsca nieskrywanym podnieceniem: ludzie wiwatowali, krzyczeli, stawali na palcach i machali w górze rękami.
Vaalo popatrzył zdumiony na ten wielki spektakl ludzki. Uświadamiał sobie mgliście, że ma otwarte usta, ale był zbyt oszołomiony, by je zamknąć. Do diabła, czuł mdłości. Wiedział, że powinien wcześniej coś zjeść, ale teraz było za późno. A gdyby zwymiotował, tutaj, na oczach połowy Siedmiu Królestw? Znów poczuł, jak zalewa go fala ślepej paniki. Gdzie zostawił swą kopię? Gdzie była?
Tłum grzmiał, wzdychał, zawodził nieprzeliczonymi głosami. Trant skierował się ku zadaszeniu, gdzie miał przygotować się do walki – giermek już nań wyczekiwał, trzymając za uzdę konia i uśmiechając się blado do rycerza; Vaalo osunął się ciężko na ławkę, zamknął oczy i otarł spocone czoło, podczas gdy tłum nie przestawał szaleć. Wszystko było zbyt jaskrawe, zbyt głośne, zbyt przygniatające. Nawet lśniąca zbroja, którą przywdział – przygniatała go, dusiła, uniemożliwiała jakikolwiek swobodny ruch. Jak nigdy. Jak nigdy…
- Już czas, ser. – wykrzyczał giermek, z trudem przebijając się przez wiwatujący tłum; Trant skinął lekko głową, nasadził na nią hełm i z pomocą pachołka wspiął się na siodło, donośnie przy tym zgrzytając, niczym nienaoliwiona brama. Trant spiął lekko rumaka, jak w amoku wędrując ku swemu przeciwnikowi – Wendel Manderly w oczach widzów mógł nie prezentować się szczególnie dostojnie, lecz dla rycerza z Południa w obecnej chwili stanowił rywala, o którym Vaalo nie wiedział… zupełnie nic. Nie dostrzegł nawet jego twarzy spod osuniętej zasłony hełmu, kiedy więc ściskał mu dłoń, robił to mechanicznie, nie zastanawiając się nawet nad tym, z kim przyjdzie mu walczyć.
Po powitaniu Trant powrócił na swą część pola turniejowego, zajmując dogodną pozycję do ruszenia ku atakowi. Obrócił konia wokół własnej osi, pewnie uchwycił kopię, której nasadę ustabilizował łokciem, wymamrotał coś uspokajająco do zwierzęcia… i nim zdołał poprosić Wojownika o wsparcie, dźwięk rogu już nakazywał podrywać mu się do jazdy. Vaalo spiął mocno zwierzę ostrogami, opuszczając kopię poziomo do kierunku jazdy… po czym pomknął na spotkanie swego przeznaczenia.
Zwycięstwo, to stanowiło jego cel od momentu, w którym przybył do Harrenhal. Stawić czoła rywalom i odnieść sukces – czyż mógłby wyobrazić sobie prostszy… i bardziej naiwny plan? Świat drgał wokół, gdy Trant coraz szybciej, szybciej i szybciej gnał na swego przeciwnika, zasłaniając pierś tarczą oraz celując w dziedzica Białego Portu kopią. Starcie było kwestią czterech, trzech, dwóch uderzeń serca i wtedy, nagle, przy akompaniamencie huku, głośnego trzasku oraz jednej, bladej myśli…
… wszystko dobiegło końca.
Kopia Vaalo Tranta skruszyła się na tarczy Wendela Manderly’ego… jednakże to nie ona była źródłem hałasu, który wdarł się w uszy zebranych widzów. Nie ona.
Na wesołych, rozkrzyczanych twarzach zebranych uśmiechy zamarły niczym zmrożone powiewem z Północy. Krzyki, dotychczas wzbijające się w powietrze, zamilkły gwałtownie jakby je nożem uciąć… zaś ciszę przerywał wyłącznie jeden dźwięk.
Cichy, głuchy, dobiegający z głębi hełmu.
Dźwięk wydawany przez człowieka, który dławił się własną krwią.
Nierówny, rzężący charkot wzbijał się ponad martwą ciszą, jaka zapadła nad polem turniejowym, i zagłuszany był wyłącznie poprzez nerwowe pochrapywanie koni oraz ciężki stukot jednego z rumaków, który po chwili się zatrzymał.
Vaalo Trant leżał na środku pola turniejowego – błyszcząca, odziana w zbroję kukła z bezradnie rozrzuconymi rękoma, porzucona w rosnącej na ziemi kałuży krwi. Spod hełmu wystawał jedynie pokaźny kawałek ukruszonego drzewca, u nasady splamiony ciemną juchą – olbrzymia drzazga starczała z gardła rycerza niczym ponure, wyłysiałe, okaleczone drzewko. Bulgoczący dźwięk dobywający się z wnętrza hełmu ustał gwałtownie, gdy tylko stygnące ciało przeszedł ostatni, kurczliwy dreszcz.
Wendel Mandely jeszcze nie wiedział, co zaszło.
Jeszcze nie.
W dłoni dzierżył resztki skruszonej kopii, którą odrzucił prędko, gotów w każdej chwili sięgnąć po kolejną sztukę oręża… lecz jego giermek, pobladły niczym śnieg, nie reagował na bliskość swego pana. Przerażone oczy utkwione miał w jednym, jedynym punkcie, oddalonym o kilkanaście jardów – to właśnie na widok wyrazu jego twarzy do Wendela dotarła martwa cisza panująca na polu turniejowym…
… i choć wszystkie zmysły krzyczały, by się nie obracał – zawrócił konia, niemal natychmiast zauważając leżącą pośrodku połaci ziemi, nieruchomą sylwetkę.
Martwą niczym jesienne liście ścielące Królewski Trakt.
Zupełnie... jakby Harren Czarny i jego synowie po raz kolejny upomnieli się o krew. O śmierć. I o ofiarę.