Eleyna Lannister

Aparycja

Klasyczna piękność? Uroda na tyle olśniewająca, iż onieśmiela rozmówcę? A może…
Eleyna nigdy nie uważała się za ładną - nie, nie, to nie fałszywa skromność, krygowanie się bądź nagłe zaćmienie zmysłów. Eleyna nigdy nie uważała się za ładną… bowiem od dziecka rodzice wpajali jej, by traktowała swą osobę w znacznie wyższych kategoriach. Nie była zatem ładna - była piękna. Piękna tak, jak piękny może być wyłącznie zachód słońca nad brzegiem morza lub wschód ponad górskimi szczytami. Długie, jasne, opadające na plecy lekkimi falami włosy, przywodzące na myśl szczere złoto bądź płynny miód były zaledwie jednym z wielu, licznych wszak powodów do uważania się za lepszą od innych, a także - dlaczego by nie - bardziej urodziwą. Pełna kobiecej gracji Eleyna, z biegiem czasu wzbogacona o zmysłowość dojrzałej oraz świadomej swego ciała damy, stanowi poniekąd perfekcyjny przykład tego, co od wieków reprezentowały sobą kobiety z rodu Lannister. Prosta sylwetka, pewne siebie ruchy oraz dumny krok to cechy, które wyróżniają ją spośród grona innych szlachcianek, pomimo dość nikłego, wynoszącego bowiem pięć stóp i trzy cale wzrostu. Jednak to, co czyni Eleynę na swój sposób niepowtarzalną a także niewątpliwie urodziwą, kryje się w jej oczach. Pozornie spokojny wzrok, okraszony delikatnym uśmiechem błąkającym się po pełnych ustach, zawiera w sobie zaskakujące pokłady energii oraz czegoś, co bez wahania można nazwać inteligencją. Szlachetne rysy, podkreślone przez wysokie kości policzkowe, uwydatnia owo niesamowite, niemal kocie spojrzenie - wszystko to zaś przez jego barwę, zależną od intensywności światła. Jednego dnia bywa zielone niczym porastająca pastwisko trawa, kolejnego zaś głębokie i intensywne, zupełnie jak dwa szmaragdy osadzone w bladej, gładkiej twarzy. Istotną, na swój sposób nadrzędną rolę w prezencji Eleyny odgrywa odzienie - suknie oraz biżuteria Lannisterówny stanowią zaskakujące połączenie dostojności oraz poczucia estetyki. Trudno doszukiwać się u niej jaskrawych barw bądź niedopasowanych gorsetów, wszystko, co przyodziewa musi stanowić pełną, zachwycającą kompozycję - i nie jest istotne, czy Eleyna wybiera się do Królewskiej Przystani, czy na spacer po Lannisporcie - musi być perfekcyjna w każdym calu. Wielu uważa, iż to zwykłe zachcianki oraz próżność wysoko urodzonej kobiety… jednak sama Lannisterówna doskonale wie, że uroda jest jej jedną z najmocniejszych zalet i przykłada olbrzymią uwagę do tego, by odpowiednio ją wykorzystywać.

Biografia

Historia Eleyny zaczęła się dwadzieścia pięć dni imienia temu, gdy Siedem Królestw żegnało krótką, acz nader intensywną zimę - wtedy to spokój Casterly Rock zakłóciło przyjście na świat drugiego dziecka oraz pierwszej córki Lorda Lorcána Lannistera oraz jego małżonki Aileen z rodu Dayne. W samych narodzinach nie byłoby nic zaskakującego… gdyby nie fakt, iż dziewczynka była o blisko dwadzieścia lat młodsza od swego brata i stała się owocem miłości lordowskiej pary, która liczyła sobie ponad czterdzieści dni imienia. Maestrzy nie dawali Lady Aileen zbyt wielu szans na powicie kolejnego dziecka - po urodzeniu syna kolejne lata mijały na licznych poronieniach oraz problemach z zajęciem w ciążę i nic nie wskazywało na to, by bogowie mieli zmienić okrutny los - aż do chwili, gdy na świat nie przyszła zdrowa, silna i nader głośna dziewczynka. Eleyna, bo tak dano jej na imię, już od narodzin przysparzała swej rodzinie wiele rozrywki - jakby na złość spała za dnia, w nocy zaś swym krzykiem stawiała na nogi cały zamek. Jej starszy… cóż, znacznie starszy brat miał już dwójkę synów, gdy narodziła się jego siostra - i to właśnie z Willemem oraz Aartem wychowywała się mała Eleyna, traktując ich w kategoriach rodzeństwa, nie zaś bratanków, którymi wszak byli. Męskie towarzystwo w pierwszych latach życia pozwalało podejrzewać, iż będąca oczkiem w głowie rodziców Lannisterówna wyrośnie na dziewuszkę lubującą się w strzelaniu z łuku oraz okładaniu drewnianym mieczem bratanków, bezbronnych wobec lwiej zaciekłości Eleyny… na szczęście tak się nie stało. Młoda Lwica od wczesnego dzieciństwa znacznie wyżej od męskich zabaw ceniła sobie misternie wyszywane lalki, miękkie suknie swej matki w które z uporem próbowała się odziewać oraz delikatne koronki, za którymi skrywała delikatną twarz. Lubiła wyobrażać sobie, iż walczący na dziedzińcu rycerze rywalizują o jej rękę, zaś za każdym zamkowym zakrętem czeka niespodziewana przygoda - była po prostu żądną uwagi, pewną siebie i zaskakująco rozgadaną panienką, która z biegiem czasu z niewinnego podlotka zaczęła wyrastać na dumną, piękną… oraz niezwykle sprytną kobietę. Odkąd tylko skończyła trzynasty dzień imienia, wzrok przebywających w Casterly Rock mężczyzn coraz częściej zwracał się ku młodej Eleynie, z niekrytą fascynacją obserwujących, jak niegdyś wszechobecna, rozchichotana dziewczynka dumnie kroczy przez zamkowe korytarze, szeleszcząc cicho zdobioną suknią i uśmiechając się delikatnie pod zgrabnym nosem. Z biegiem lat coraz częściej śmiałkowie zwracali się do Lorda z zaręczynowymi prośbami, jednak Lorcán Lannister wciąż traktował swą jedyną córkę w kategoriach niewinnej, malutkiej dziewczynki, którą miała pozostać w jego oczach zapewne do końca dni. Pogląd Eleyny na tą sprawę był nieco inny i nic nie wskazywało na to, iż miała coś przeciwko uwadze, jaką poświęcają jej mężczyźni - im więcej zalotników pojawiało się w pobliżu, tym pewniejsza swej urody stawała się Lannisterówna. Bezkarnie odprawiała kolejnych fircyków, doskonale wiedząc, iż jej status urodzenia nie pozwala na głupie, młodzieńcze romanse - a przynajmniej taką wersję utrzymywała, póki w Casterly Rock nie pojawił się nowy giermek ojca. To, co połączyło Eleynę z synem jednego z lordów Dorzecza na pewno nie można określić mianem miłości - raczej potrzebą… rozrywki? Rozrywki właściwej dla szlachetnie urodzonych, pięknych dam, które nie mogą wydostać się spod nadopiekuńczych skrzydeł rodziców. W dość nietypowej relacji z lordowskim giermkiem żyła dwa lata - właściwie półtora roku, bo ostatnie miesiące były wyłącznie szamotaniną i odganianiem. Kiedy Kevan się zorientował, że Eleyna chce go zostawić bez skonsumowania związku - dostał szału. Po dwa listy dziennie, naręcza róż i oczywiście oświadczyny. Permanentne oświadczyny. Przez ponad rok ani słowa na ten temat, a potem nagle co pół godziny - małżeństwo, co godzinę - dziecko. Ich dziecko. Eleyna śmiertelnie poważnie zastanawiała się, czy nie zwariował… chyba nawet się bała. Była z nim blisko dwa lata, czyli jak na osiemnastoletnią dziewczynę całą wieczność, ale nawet jej do głowy nie przyszło, żeby naprawdę być z nim całą wieczność. W ogóle nie myślała o żadnym małżeństwie, o wspólnym życiu ani nawet o tym, żeby bywać z nim dłużej, niż bywała. Lubiła wspólne spacery i konne przejażdżki, ale jak po dwóch godzinach powracał do swych obowiązków - nie miała nic przeciwko temu, nie tęskniła za nim, wracała do własnych spraw. Kevan nie traktował Eleyny instrumentalnie - a jeśli nawet była to relacja instrumentalna, jej to pasowało. Co tu zresztą gadać: relacja instrumentalna - Lannisterówna go po prostu kochała. To znaczy: wtedy uważała, że go kocha. Jej ówczesny sąd o sytuacji był miłosny. Tyle że mu tego nigdy nie powiedziała… widocznie już wtedy miała mocno rozwinięty imperatyw dokładnego nazywania sytuacji i coś ją przestrzegało. On oczywiście chciał tego, chciał to usłyszeć, miał Eleynę, miał tysiąc potwierdzeń jej oddania, ale potrzebował jeszcze ustnej deklaracji. Jak typowy mężczyzna, musiał mieć wszystko czarno na białym, bo inaczej czuł się niepewnie. Taka - uważała Lannisterówna - może być miłość, i to miłość bardzo udana, zwłaszcza w sytuacji, gdy wielu odwiedzających jej ojca zalotników miało chudsze nogi od nóg Eleyny. W sumie kilkunastu za małych, za chudych, z pustymi - na dodatek - łbami mężczyzn ubiegało się o rękę lordowskiej córki… ci zaś, co mieli coś do powiedzenia, byli już tak mali i tak chudzi, że w grę niechybnie musiała wchodzić karłowatość. Lannisterówna przez lata odpierała kolejne propozycje zamążpójścia, kilka ostatnich dni imienia spędzając na podróżach po Siedmiu Królestwach, zwłaszcza po śmierci Willema, najstarszego syna jej brata. W sercu Eleyny wciąż tliło się przeświadczenie, pozwalające podejrzewać, iż w końcu napotka na swej drodze mężczyznę, którego pokocha. I pomimo ponad dwudziestu pięciu dni imienia wciąż naiwnie wierzy, że ktoś zdoła przebić się przez twardą skorupę, za którą skryła się przez lata - jedynym warunkiem było zniesienie jej ciężkiego, niemal wymagającego charakteru oraz sposobu bycia, którego nie powstydziłaby się smocza księżniczka.

Ekwipunek

~ medalion ze szlifowanego onyksu, na którym widnieje złoty lew,
~ rodowy, zaskakująco skromny pierścień, pozwalający pieczętować listy herbem rodu Lannister,
~ liczne szaty, pantofle, futra oraz wszystko, czego nie mogło zabraknąć w kobiecej garderobie,
~ mizerykordia ze zdobioną rękojeścią,
~ kałamarz, łabędzie pióro oraz zwoje niezapisanego pergaminu,
~ podróżny kufer, zdolny pomieścić najistotniejsze podczas wędrówki przybory,
~ sakwa z kilkoma złotymi smokami oraz srebrnymi jeleniami; jest w niej również garść miedziaków, przeznaczonych na drobniejsze wydatki,
~ olejki zapachowe oraz ciemnoróżowy barwnik używany do podkreślania koloru ust,
~ kary rumak o wdzięcznym imieniu Nightfall.

acidbrain