Lionel Tyrell jest mężczyzną średniego wzrostu, bardzo podobnym do swojego ojca. Dzięki regularnym treningom, które są z pewnością jego ulubionym zajęciem, wyrobił średnio imponujące, ale dość sprawne mięśnie. Jego sylwetka świadczy o zręczności i szybkości. Ma jasną skórę, która trudno się opala. Nie posiada piegów ani innych znamion, choć ma nadzieję, że kiedyś po jego obliczu będzie można poznać, że ma się do czynienia z wojownikiem. Młodo wyglądającą twarz okalają ciemne brązowe włosy, zupełnie w kolorze typowym dla Tyrellów. Ma miękkie, przyjazne rysy twarzy. Jego oczy mają kolor wzburzonego morza i wyglądają identycznie jak oczy jego matki. Jego spojrzenie bywa myląco znudzone, właściwie mimo częstych u niego napadów zdrowego śmiechu można go wziąć za typowego młodzieńca ze szlachenego rodu, któremu w głowie tylko pojedynki i mocne trunki. Nie jest to prawda, ponieważ Lionel stosuje się do etosu rycerskiego i unika podejrzanych karczm. Wśród wielu podobnych odróżnić go można dzięki szerokim bliznom na grzbiecie lewej ręki, których nabawił się w wyniku ataku dzikiego zwierzęcia, nikt nie wie dokładnie, jakiego. Można powiedzieć, że wygląda jak każde dziecię Tyrellów: jak rozkwitający kwiat, mimo delikatnych pąków "rosnący w siłę".

Ojciec Lionela jest najmłodszym bratem lorda Randylla. Chłopak jest jego jedynym męskim potomkiem. Urodził się w Wysogrodzie przy wtórze wiosennego śpiewu ptaków w drugim roku od ślubu rodziców. Będąc siódmym w kolejności dziedziczenia, nigdy nie śnił o tytule Namiestnika Południa. Od najmłodszych lat widział w spojrzeniu ojca tęsknotę za dalekimi krajami, podróżami, niebezpieczeństwami. Gdy osiągnął wiek trzynastu lat, jego ojciec zabrał syna z Reach i udał się z nim w długą wyprawę po świecie.
Od tego czasu wraz z ojcem podróżował po Essos. Gdy ojciec zatęsknił za jego matką i wrócił do domu, Lionel postanowił pozostać daleko od domu. Widział wiele z cudów Wolnych Miast, potykał się z tamtejszymi wojownikami, widział nawet wielki khalasar słynnego khala. To wtedy właśnie rozpoczął intensywne treningi fizyczne mające na celu zrobić z niego najlepszego rycerza, jakiego widziało Westeros. Biorąc przykład z wodnych tancerzy i innych wspaniałych wojowników, w tym Dothraków, ulepszył swój styl walki o wschodnie sztuki, dzięki czemu wypracował własny, charakterystyczny styl walki, który cechowały nieprzewidywalność i egzotyczność ruchów. Raz nawet ojciec wynajął pewnego Dothraka, by nauczył go posługiwać się arakhiem. Oprócz sztuki walki nauczył się również języka starovalyriańskiego, dothrackim włada zaś bardzo skromnie dzięki dawnemu romansowi z niewolnicą pochodzącą z ludu Dothraków. Spotkał też kilka razy swego kuzyna Elstana, ale nigdy nie poznał do na tyle dobrze, by zawrzeć głębszą znajomość.
Po dziesięciu latach podróży oczy Lionela skierowały się w stronę Westeros. Od dziecka marzył o wstąpieniu do Gwardii Królewskiej i przywdzianiu białego płaszcza. Posiadł ostrogi, ale co z tego, skoro nie słyszał o nim jego własny kraj?
Tak oto z marzeniami w kieszeni płaszcza wrócił do Westeros, mając nadzieję zyskać wielką sławę i zapisać się w historii.