Smoki są magicznymi stworzeniami, które żyły na ziemiach Westeros i Essos. Od ponad stu lat uznane są jednak za gatunek wymarły. Jedynymi pamiątkami, jakie pozostały po tych potężnych istotach są skamieniałe jaja oraz szkielety latających bestii trzymane między innymi w Czerwonej Twierdzy.
Wygląd
Smoki są pokrytymi łuskami gadami z dwoma nogami oraz parą skrzydeł. Za przednie łapy służą im waśnie skrzydła, choć zdarza się, że niektórzy ludzie przedstawiają je jako czteronogie bestie. Wszyscy zgodnie jednak twierdzą, że posiadają one ostre zęby oraz szpony, twarde, chropowate skrzydła, a także długie skrzydła i ogony z kolczastym grzebieniem ciągnącym się przez całe ich plecy. Zaraz po wykluciu dorównują wielkością kotom. Rosną jednak całe życie i potrafią osiągnąć wystarczająco pokaźne rozmiary, by połknąć mamuta w całości. Wypolerowane czaszki smoków należących niegdyś do Targaryenów wyglądają jak błyszczący onyks, a ich zęby przypominają zakrzywiony sztylet z czarnego diamentu. Ciemna barwa ich kości bierze się z bardzo wysokiej zawartości żelaza w organizmie. Smocza kość jest bardzo pożądanym tworzywem ze względu na swoją wytrzymałość. Często stosowana jest do wzmacniania różnych materiałów.
Charakterystyka
Ciepło wydzielające się z ciał smoków jest na tyle duże, że podczas chłodnych nocy widać, jak parują. Potrafią zionąć ogniem. Umiejętność ta była im przede wszystkim potrzebna do upieczenia mięsa, zanim je zjadły. Same są odporne na żar towarzyszący ich płomieniom. Są zdolne do tworzenia bardzo silnych więzi z ludźmi, którzy ich hodują, a często także dosiadają. Mają bardzo wysoki współczynnik inteligencji i mogą zostać nauczone wykonywania komend głosowych, a także uczestnictwa w bitwach, w których nieraz stanowiły największy atut armii, w której służyły. Co ciekawe są one stworzeniami kapryśnymi z natury.
Smoki rosną całe życie, jednak nie wiadomo ani jak długo mogą żyć, ani jak wielkie potrafią urosnąć. Największy i najstarszy smok Targaryenów, Balerion, żył około dwustu lat i mógł połknąć mamuta na raz. Jednak smoki wychowywane w niewoli były dużo mniejsze niż ich żyjący na wolności, dzicy bracia.
Wśród smoków nie występuje zróżnicowanie płci. Prawdopodobnie potrafią zmieniać się w samców, a kiedy indziej w samice w zależności od potrzeby i powracać do poprzedniej płci.
Niektórzy przedstawiciele tej rasy są mają jednak określoną płeć, na przykład ostatni smok, który umarł za panowania Aegona III. Prawdopodobnie więc niektóre osobniki są w stanie zdefiniować swoją płeć i pozostaje ona dla nich stała. Nie wiadomo czy wśród smoków występuje dymorfizm płciowy.
Smoki składają duże jaja w celu reprodukcji. Podczas eonów te, z których nie wykluje się smok, zamieniają się w kamienie.
Uważane są za nierozerwalnie związane z magią oraz erami świata. Odkąd smoki zniknęły z Westeros siła magii uległa znacznemu zmniejszeniu, a zimy stały się chłodniejsze.
Historia
Smoki pochodzą z kontynentu Essos. Pierwszy smok przybył ponoć z Kontynentu Cieni (Shadow Lands) za Asshai i wysp Nefrytowego Morza.
Smoki zostały odkryte pięć tysięcy lat temu przez Valyrian w Czternastu Ogniach (Fourteen Fires) pierścieniu wulkanów na Półwyspie Valyriańskim. Valyrianie mistrzowsko opanowali szkolenie smoków i używali ich jako broni podczas wojny, by podporządkować sobie wielkie imperia. Po upadku Valyrii jedyne trzy smoki, o których wiadomo, ze przeżyły należały do Targaryenów ze Smoczej Skały.
Targaryenowie użyli ich, by podbić i utrzymać władzę na Siedmioma Królestwami. Przez ponad lat Targaryenowie stworzyli ze swoich smoków symbol potęgi i chwały własnego rodu. Król Jaehaerys I wziął ze sobą sześć smoków na Północ, by odwiedzić Namiestnika Północy. Potomkowie Aegona Zdobywcy zbudowali Dragonpit w Królewskiej Przystani żeby wychowywać i trzymać smoki w jednym miejscu. Wiadomo, że w tamtym czasie posiadali co najmniej dziewiętnaście smoków.
Przez wieki większość smoków wyginęła, spora część została zabita w trakcie trwania wojny domowej Targaryenów zwanej Tańcem Smoków. W późniejszych pokoleniach osobniki były znacznie mniejsi niż ich rodzice. Maestrowie sugerowali, że smoki powinny być chowane pod gołym niebem, zamiast zamykane w klatkach w Dragonpit, nawet jeśli był on olbrzymi. Prawdopodobnie jednak to maestrowie realizując swój tajny plan ograniczenia magii byli odpowiedzialni za wyginięcie smoków.
Ostatni smok był skarłowaciały, chory i zniekształcony. Zmarł młodo podczas panowania króla Aegona III Zabójcy Smoków. Był on małą, zieloną samiczką ze zwiędniętymi skrzydłami. Pozostawiła po sobie pięć jaj, z których nie wykluł się jednak żaden smok.
Po wyginięciu smoków jedynymi pamiątkami, które po nich pozostały są szkielety i skamieniałe jaja. Zwłaszcza te drugie mają na rynku ogromną wartość. Po pierwsze ze względu na niezwykłą, egzotyczną urodę, a po drugie ze względu na możliwość wyklucia się smoka. Podjęto wiele daremnych wysiłków, by wydobyć smoki z jaj. Tragedia w Summerhall była efektem nieudanej próby Aegona V. Aegon III znany jako Zabójca Smoków sprowadził dziewięciu magów w celu wyklucia smoków z jaj. Baleor I Pobożny zaś modlił się nad jajami prosząc bogów, by pomogli ognistym stworzeniom ponownie pojawić się na świecie. Sztuka poskramiania i trenowania smoków została bezpowrotnie utracona. Jedyne zapiski znajdują się w kilku niezwykle trudno dostępnych i nielicznych księgach dotyczących tego tematu.
Legenda głosi, że smoki poskromić może dźwięk Smoczego Rogu.
