Rheganne jest przykładem kobiety północy o znacznie mocniej zbudowanej sylwetce. Wysoka, mierząca bowiem sto siedemdziesiąt trzy centymetry, zwraca na siebie uwagę już samym tym faktem, wyróżniając spośród reszty, przeciętnie niższych o niespełna dziesięć centymetrów kobiet. Zdarza jej się dorównywać męskim przedstawicielom Umberów, przynajmniej w tym aspekcie jej wyglądu.
Wraz z sylwetką doskonale wpasowuje się w ramy północnych, twardszych rysów. Wyraźnie zaznaczona szczęka, stosunkowo blada twarz i przykuwające nieco więcej uwagi oczy o tęczówkach koloru jasnego brązu są niemal jej elementami charakterystycznymi. Całość okalają średniej długości czarne włosy, które kobieta lubi na tyle, by często nie związywać ich na czas walki mimo odradzania jej takiego postępowania przez niemalże każdego.
Ubiór i sposób, w jaki Rheganne podchodzi do reprezentowania swojego rodu jest zależny od sytuacji. Często można ją spotkać w pancerzu wywijającą mieczem treningowym z dowolnym, chętnym do wspólnego spędzania czasu mężczyzną w Ostatnim Domostwie. Na balach czy przyjęciach nie stroni jednakże od sukni i eleganckich upięć włosów, w które służki niestrudzenie wpinają kolejne akcesoria. Mimo wszystko, w swoim wolnym czasie Umberówna stawia na wygodę, przywdziewając skórzane stoje i preferując spodnie od spódnic, jakkolwiek by jej to pasowało lub też nie.

Niespełna siedemnaście lat temu na świat przyszła pierwsza córka lorda Umbera. Jak w każdym przypadku, przed Rhegenne lub po niej, wywołała uśmiechy i zbiorową radość w Ostatnim Domostwie, zabezpieczonym już w kwestii męskiego potomka lorda, narodzonego przed nią. Już jako niemowlę charakteryzowały ją włoski czarne jak noc i niezdrowa ciekawość świata, w której zaspokajaniu wspomagał ją niesamowity upór. Wszędzie było jej pełno, niestraszne były jej też żadne zakamarki własnego domu.
Wraz z wiekiem niewiele cech jej charakteru uległo zmianie. Pokochała swego brata, dziedzica rodu, tak jak w dniu jego narodzin pokochali go wszyscy mieszkańcy miasta. Z czasem jednakże, w którym to usilnie próbowano zrobić z niej damę, pojawiła się w jej sercu zazdrość - o pierwszy otrzymany przez niego miecz, pancerz. O nauki walki i jazdy konnej. Rhegenne zignorowała fakt wykształcania w swym ciele kobiecych cech, uwydatniania się tego i owego, oraz szafy pełnej szat. Uparła się po raz kolejny, stawiając ultimatum, które pozwalałoby jej na trenowanie sztuki posługiwania się mieczem we własnym zakresie, choćby i ćwiczebnym. W zamian za to zaszczyciłaby resztę ludzi swą obecnością u boku ojca, wystrojona jak na młodą damę przystało.
Niechętnie udzielono jej zgody, z nadzieją na to, że wielkie fiasko będzie dla niej nauczką na przyszłość. Niezdarnie trzymając o wiele za ciężki dla jej drobnych rąk miecz treningowy, narobiła sobie wielu siniaków. Nie było to dla niej przeszkodą - choć z marnym skutkiem, dzień w dzień wstawała rano by założyć na poobcierane ciało chłopięce, skórzane ubrania, które otrzymała w zamian za podarowany chłopcu stajennemu naszyjnik. Oczywiście fakt ten skrzętnie ukrywała przed ojcem i służkami, przez co nie był on prany. Niejednokrotnie wracając ze swoich zmagań wyglądała i pachniała tak, że służące usiłowały przegonić ją z korytarza, zanim wszystko przejdzie tym zapachem.
Widząc jej trud, zbrojmistrz Ostatniego Domostwa zaoferował jej pomoc. Udało jej się również wyłudzić nauki jazdy konnej u własnego brata, choć kosztowało ją to wiele krzyków, buntów i fałszywych łez, o których nieprawdziwości doskonale zdawał on sobie sprawę.
Któregoś dnia wreszcie lord Umber przełamał się i wyprowadził dziewczynę z błędu, opowiadając o tym, jak obserwował i dowiadywał się o jej staraniach niemal każdego dnia, jednocześnie udając, że nie ma o tym pojęcia. Rheganne niemal natychmiast poczuła wstyd za sam fakt, że mogła pomyśleć, iż była tak przebiegła, by nabrać każdego innego. Mimo tego, ku jej zaskoczeniu, nie otrzymała nagany. Zamiast tego - lepiej wyważony miecz treningowy, porządne odzienie i lekcje jazdy konnej, wraz z kontynuacją nauczania u zbrojmistrza.
Umberówna więc kontynuowała swoją naukę, w zamian za to pozostając damą gdy tylko było trzeba. Najlepiej czuła się jednakże na biesiadach,  nie balach, lecz w tych rejonach nie było to dla niej problemem. Po nadejściu jej piętnastego dnia imienia, jako prezent otrzymała swojego pierwszego wierzchowca - karego rumaka, który towarzyszy jej do dziś. Następne jej lata przyniosły kolejne prezenty - pierwszą, płytową zbroję, oraz długi miecz. Nieustannie szukała pretekstu do wykorzystania ich. Wybierała się na polowania, przemierzała okoliczne lasy, często bez wiedzy jej ojca - ona sama, siodło pod nią i łuk w dłoniach. Strzelanie nie wychodziło jej tak dobrze, jak posługiwanie się tarczą i mieczem, lecz nigdy nie widziała się w roli łucznika. Mimo tego, że poziom i tej umiejętności miała dość wysoki.
Wciąż nie poprzestaje na treningach. Wykorzystuje każdą okazję do opuszczenia Ostatniego Domostwa, zna więc niemal doskonale ziemie należące do Umberów oraz po  części okoliczne, dzięki odprowadzaniu podróżnych traktem na pewne odległości. Kilkukrotnie wyruszała również na wycieczki, ze swym rodzeństwem bądź innymi członkami rodziny, lecz ograniczało się to jedynie do terenów północnych. Resztę Westeros zna z ksiąg i opowieści, czego strasznie żałuje i marzy o zmianie tego stanu rzeczy.