- Skróć te włosy - powiedział pan ojciec, targając chłopaka za czuprynę. - Wyglądasz jak wieśniak, a nie mój dziedzic - warknął niezadowolony.
- Tak ojcze - odpowiedział zrezygnowany, lecz równocześnie rad, iż rodziciel oszczędził mu komentarzy przed innymi, tym samym nie ośmieszając go przed starszymi mężczyznami.
I tak pożegnał się z włosami do ramion. Dlaczego zaczynam od tego, a nie od wzrostu, czy twarzy? Odpowiedź pojawia się razem z wizytą u tych, których latami nie widział:
- Na Siedem Piekieł! W życiu bym cię nie poznał, gdyby nie twój sztandar.
Nie tylko fryzura go odmieniła. Niegdyś gładkie lico zdobi kilkudniowy zarost, który jest teraz jego znakiem rozpoznawczym. Atrakcyjność w różnych oczach wygląda inaczej, dlatego jedno jest pewne: niektórym się podoba, a innym nie. Wygląda dojrzalej i poważniej, a może nawet posępniej. Wydaje się być wiecznie ponury, chociaż to nie do końca prawda. Posiada poczucie humoru, jego twarz przybiera łagodny wyraz, a ciemne oczy nie zawsze są zimne. Uśmiech? Tak, ale dla rodziny i przyjaciół, względnie w chwilach, gdy chce sprawić dobre wrażenie i jest nastawiony pokojowo.
Na ciele posiada blizny i znamiona, ale trudno je dostrzec, nie chodzi przecież w samej koszuli (czy nawet bez). Kilka z nich widnieje na kończynach dolnych i górnych. Jedna duża ciągnie się od uda, po samo kolano. Zarobił ją będąc jeszcze młodzikiem i miał szczęście, że rana nie była głęboka, gdyż problem z chodzeniem byłby wtedy pewny.
Ubiera się tak, jak na bratanka lorda ważnego rodu przystało. Bogate szaty, które zakłada, mają najczęściej barwy błękitu, granatu, srebra oraz czerni. Rzadko odziewa się w jasne kolory, uważając, iż nie pasują do jego oblicza. Całości często dopełniają ciemne płaszcze lub futra.
Wzrost Denysa jest przeciętny, zaś jego sylwetka dobrze zbudowana. Chociaż szczupły, ma dobrze umięśnione ciało, co zawdzięcza głównie ćwiczeniom z bronią.

Brat lorda Arryna był dumny, gdy jego małżonka porodziła chłopca. Mężczyzna uważał, że to dobrze wróży jego rodzinie i przyszłości całego klanu. Mina mu zrzedła, gdy okazało się, że Denys to słabe, wątłe i chorowite dziecko. Ojciec odsunął się od niego i tylko matka wierzyła - modląc się przy tym głęboko - że jeszcze nie wszystko jest stracone.
Denys nie poddawał się infekcjom i walczył jak lew z przeciwnościami losu. Okazało się, że wczesne problemy sprawiły, iż w przyszłości jego zdrowie było dużo lepsze i odporność znacznie się zwiększyła, co w trudnym, górskim klimacie było bardzo ważne.
Chłopcy zwykle woleli bawić się w rycerzy, ale on wolał księgi i naukę. Biblioteka stała się miejscem, w którym przebywał najczęściej. Pan ojciec znowu nie był zadowolony. Chciał mieć inteligentne dziecko, ale nie marzył mu się w domu maester! Ku średniemu entuzjazmowi lorda, jego następne dzieci okazały się dziewczynkami. Denys zawsze miał je na oku i był zachwycony swoimi siostrami. Żadna z nich nie mogła potem mówić, że brat je lekceważy i jest wobec nich nieczuły.
Wracając do samego chłopaka, przełomem okazała się decyzja ojca. Jak wiadomo lordowie wysyłali swoje dzieci do innych rodów na wychowanie, nie inaczej bywało u Arrynów. Denys miał trafić na kilka lat pod dach obcej rodziny, by tam nauczyć się życia. Młody sokół był z tego zadowolony i poprosił, żeby nie traktowano go ulgowo. Za porozumieniem lordów, doszło do wyjazdu chłopaka na Północ.
Arryn spędził tam wiele czasu, z cherlawego dzieciaka, przeistaczając się w dumnego i mężnego młodzieńca. Surowy klimat i twarde reguły przyniosły efekt. Ze słabeusza wyrósł odważny wojak. W Wilczym Lesie poznał tajniki tropienia zwierzyny i pokochał polowania. Na Murze, który oczywiście odwiedził kilka razy, poznał dyscyplinę i zobaczył w jakich warunkach żyje Nocna Straż. Sami Starkowie pokazali mu co to znaczy: Nadchodzi zima, a honor, pojawiający się w dewizie rodu Arrynów, nabrał znaczenia, kiedy zobaczył na własne oczy, jak postępuje się w ten sposób.
Denys od zawsze wierzył i wierzy nadal w religię ojców, ale zafascynowany obyczajami Północy chętnie słuchał i czytał o tradycjach Pierwszych Ludzi, ich relacjach z Dziećmi Lasu i czczeniu ich bezimiennych bogów. Kraina, która stała się jego przejściowym domem, okazała się bardziej tajemnicza, niż wcześniej sądził.
Gdyby zapytać go o wspomnienia z tamtego okresu, nie mógłby pominąć fascynacji charakterem kobiet. Dlatego łatwiej było mu przełknąć wojowniczość i zaradność młodszej siostry. Wielu mieszkańców wspomina dobrze, innych oczywiście źle. Bez złośliwości się nie obyło, jak to bywa w życiu młodziaków. Nigdy nie zapomni potu, który wylał podczas ćwiczeń i ma osobisty dług wdzięczności wobec pewnych osób. Sojusz z Namiestnikiem Północy jest dla niego bardzo ważny i cieszy się, że w czasie teraźniejszym [dla fabuły] doszło do jego umocnienia.
Ojciec był dumny w zmianach, jakie zaszły w synu. Częściej widywano go z mieczem w dłoni, kiedy pojedynkował się z kuzynami i innymi mężczyznami, nie stronił też od wędrówek po Dolinie, gdy polował, odwiedzał innych lordów i interesował się ich życiem i problemami. Podpatrywał i uczył się tego, co ważne - przetrwania. Nie uważa prostaczków za gorszych. Kiedy groza dopadła wioski, osobiście doglądał napraw i pomagał na ile mógł. Pokazywał, że stać go na gest i ma szlachetne serce. Zapracował sobie na uznanie w ich oczach i do dzisiaj ma kilkoro zaufanych przyjaciół, którzy są jego oczami i uszami tam, gdzie sam nie może dotrzeć.
Zmiana wizerunku Arryna, opisana w poprzednim punkcie, okazała się pomocna podczas opuszczenia zamku. Przebrany w liche ubranie zwykłych wieśniaków, w podartym płaszczu i z zarostem, nie przypominał pana, którego widywano wcześniej. Pił w karczmie, flirtował z dziewczętami i słuchał wieści przynoszonych przez podróżnych. Te zabiegi były celowe, by poznać to, co czasem trudno było usłyszeć siedząc na stołku w zamku. Wyjścia nie były częste, gdyż ostrożność była najważniejsza. Denys zaprzestał tego, gdy pokazywał się publicznie na tyle często, by jego twarz została dobrze zapamiętana.
Rzadko opuszczał Dolinę. Bardzo cenił sobie spokój i odludzie, jakim była siedziba rodowa, dlatego nie czuł potrzeby poznawania innych krain. Jego wyprawy zawsze były podyktowane celom politycznym, gdy towarzyszył gdzieś ojcu bądź kuzynom. Nie szczędził jednakże swojego towarzystwa innym, bo chociaż zamek nie gościł wielu możnych, tacy jednak się zdarzali.
Ostatnie miesiące były intensywne. Konflikty, wydarzenia rodzinne. Jednego dnia wznosił do góry miecz, by następnego wypić za zdrowie krewniaka. Koło losu nadal się toczy. Raz, dwa, trzy - dzisiaj z gniazda wylecisz ty!