W Raventree Hall znajduje się siedziba rodu Blackwoodów. Jest to stary zamek, położony w Dolinie Blackwoodów. Posiada, duże, masywne mury porośnięte mchem. Podobnie też wygląda brama, z dwiema wieżami po bokach. Zamek kształtem przypomina kwadrat, mający po jednej ogromnej, prostokątnej wieży na każdym kącie. Wokoło twierdzy Blackwoodów znajduje się głęboka fosa otoczona sporymi kamieniami, mającymi utrudnić dostęp do niej.
W środku tradycyjnie znajduje się dziedziniec, zaludniony w praktycznie każdy dzień. Samotnia lorda Blackwooda jest spora, lecz nie tak spora jak boży gaj, pośrodku którego rośnie, a raczej już tylko stoi kolosalne, białe czardrzewo, prawdopodobnie największe po tej stronie muru. Blackwoodowie twierdzą, iż drzewo to zostało zatrute przez Brackenów. Każdego zmierzchu, od tysięcy lat zlatują się do niego setki kruków.

Dzień jak co dzień, z tą jednak różnicą, że Edmund wstał o dobre parę godzin wcześniej niż zazwyczaj. Obudziło go pukanie do drzwi. Otworzył oczy, rozejrzał się wokoło, odczekał chwilę, ale stukanie nie ustawało.
-Jeśli zaraz nie przestaniesz napieprzać w te drzwi, to osobiście utnę ci obie ręce! – Zagroził Edmund, wciąż leżąc w swym łożu. Hałas ustał.
-Mój panie, wieści z południa twych ziem, Brackenowie… - Tu zrobił sobie przerwę, nie wiadomo czy chciał to lepiej ubrać w słowa, czy był na tyle zmęczony stukaniem w drzwi, iż musiał zrobić sobie chwilę odpoczynku – Brackenowie, przeszli brodem przez rzekę i postawili własne słupy graniczne zagarniając tym sporą część terenów nadrzecznych. – Dokończył zza drzwi. Wytłumiły one słowa Maestra Meriona, ale nie na tyle, by utrudnić ich zrozumienie.

Edmund wolałby, żeby wieści przyniesione przez tego człowieka były mniejszej wagi, wychłostałby go potem za zabieranie jego cennego czasu poświęconego na sen i miałby spokój. Ubrał się pośpiesznie w to co akurat było pod ręką, w końcu poddani nie powinni oglądać swego lorda w bieliźnie, nawet doradcy. Gdy był już gotów, otworzył drzwi, wpuścił maestra do środka i kazał sobie powtórzyć wszystko jeszcze raz, dokładniej. Maester Merion na pierwszy rzut oka wyglądał na grubego starca o dość sporej brodzie, na drugi i trzeci rzut okiem też. Każdemu wypowiedzianemu przez niego zdaniu towarzyszyło mlaśnięcie, co niezwykle denerwowało. Był jednak posłuszny oraz zawsze dobrze poinformowany, co w zupełności wystarczało Edmundowi. Dodać też można było niebywałą wiedzę, ale to norma u ludzi kształconych w Cytadeli. Wracając jednak do sprawy słupów granicznych, wyszło na to, że Brackenowie nie dość, że po prostu wkroczyli sobie na tereny Blackwoodów, to jeszcze ośmielili się zebrać podatki dla siebie od chłopów. Maester Merion miał już nawet przygotowaną mapę, na której dokładnie pokazał miejsca „ataku” Było ich całkiem sporo. Rozgniewany Edmund kazał zwołać armię i niezwłocznie rozesłać wieści do wszystkich większych osad na jego ziemiach. Jeśli nadchodziła wojna, to ważne było to, żeby była to wojna sprawiedliwa, w obronie swych ziem. Ludzie chętniej wtedy płacili zwiększone, wojenne podatki oraz nie buntowali się zbytnio przeciwko przedłużającym się działaniom wojennym. Choć robił to rzadko, podziękował swemu Maesterowi, ale zaraz potem mniej grzecznie wyprosił go z sypialni. Musiał odespać jeszcze trochę, czekał go ciężki dzień.

Była to pora obiadowa, toteż Edmund Blackwood, jak i inni ludzie, którzy mogli sobie pozwolić, by od tak przerwać pracę i zjeść coś, czyli na pewno nie chłopi pracujący w polu czy kupcy pilnujący swych kramów, był w trakcie jedzenia dość sporej, przyprawianej pieczeni, którą popijał dornijskim winem, które ku jego ciągłemu zdziwieniu nie było zbyt lubiane, wielu ludzi uważało, że jest niezbyt słodkie. Nie miał nic do zarzucenia arborskiemu, ale do jedzenia preferował coś mocniejszego, szczególnie, że chciał się dodatkowo rozbudzić, jak zwykle czekał go ciężki dzień. Edmund był raczej typem samotnika, rzadko wyjeżdżał poza mury Raventree Hall, ale dzięki dobrze zorganizowanemu zarządzaniu i sprawnie przekazywanych mu informacji stale wiedział co się dzieje na jego ziemiach. O przestawianiu słupów granicznych, gęsto stojących między Brackenami i Blackwoodami, pokazujących nienawiść dwóch rodów, wiedział prawdopodobnie po paru godzinach od zdarzenia i od razu potem rozpoczął przygotowania do działań wojennych. Prawda czy nie, był to powód do czegoś na co czekał od dawna. W końcu miał okazję raz na zawszę pozbyć się uciążliwych sąsiadów zza rzeki. Ojciec pewnie byłby z niego dumny, gdyby tylko nie został pożarty w okolicznym lesie przez niedźwiedzia. Ostatnimi czasy Edmund postarał też się położyć większy nacisk na wyszkolenie armii, nie chciał u siebie bandy nieudaczników, którzy uciekną z pola bitwy, gdy tylko padnie parę trupów. Zmienił więc paru dowódców, ze staruszków, których jedynym marzeniem było wreszcie wypocząć, na młodszych, bardziej energicznych i równie lojalnych, wykształconych ludzi, którzy tylko czekali na szansę wykazania się przed swym lordem. Miał nadzieję, że to wyjdzie mu na dobre.

Spożywanie obiadu przerwał nie kto inny, jak Maester Merion. Jak zwykle mający jakieś wieści. Nie kłaniając się, ani nie witając, po prostu podszedł trzymając coś wyglądającego na papier w ręku.
-Zrobiłem jak kazałeś, mój panie, armia powołana. Według tego raportu, który trzymam w rękach, armia Raventree Hall zebrała się w liczbie około trzech tysięcy niedaleko zamku. Jest to prawie wszystko co posiadamy, nie licząc obrony zamku oraz patroli. Pozwolę sobie przeczytać co tu jest napisane. -Zrobił przerwę, jak to miał w zwyczaju, unikał ciągłego potoku słów jak ognia, może bał się zbytnio zmęczyć, po chwili jednak kontynuował - Siedmiuset ludzi z ciężkiej piechoty, dziewięćset lekkiej, pięćset ciężkiej kawalerii, trzystu ciężkozbrojnych kuszników oraz czterystu łuczników i dwieście lekkiej kawalerii. To by było wszystko. - Po tym ukłonił się znacznie i odsunął, czekając na odpowiedź Edmunda, który właśnie kończył obiad.
- Cóż, widzę, że jak zwykle mogłem na tobie polegać. A i przestań ciągle powtarzać to: mój panie. Denerwujesz mnie tym od wielu lat. Wiesz przecież, że traktuję cię raczej jak przyjaciela, niż jak pośledniego sługę. - Rzekł Edmund i otarł swoje czerwone od wina usta materiałem, po czym zawołał sługę, by posprzątał, a sam w tym czasie wstał od stołu - Sprawiłeś się naprawdę dobrze, spytam więc otwarcie. Jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić? Może czegoś potrzebujesz? - Zapytał Edmund, postarał się, żeby zabrzmiało to jak najbardziej szczerze.
-Nie, skądże. Mam wszystko czego potrzebuję, ale dziękuję za troskę. - Odpowiedział Maester, mając wyraźną nadzieję przypodobać się tym lordowi.
Edmund nie spodziewał się żadnej innej odpowiedzi. Jego pytanie było jednak wymaganą grzecznością, mógł być dla ludzi okrutny i trochę bardziej szczery, co jednak równało się okrutności, ale wolał być raczej uprzejmy. Nigdy nie lubił zmuszać ludzi do służby tylko i wyłącznie strachem czy samym obowiązkiem. Nawet jeśli było to fałszem, lubił wyobrażać sobie, że ludzie służą mu z własnej woli, co jednak w dzisiejszych realiach było prawie niemożliwe.
-Cóż, jak chcesz. Jeśli jednak pozwolisz, wolałbym zostać przez jakiś czas sam, muszę przemyśleć parę spraw. - Rzekł i zostawiając Meriona samego ze sługą w pomieszczeniu, udał się pod obumarłe czardrzewo, symbol Blackwoodów w dokładnie takim celu jaki podał.

Dochodziło południe, a słońce ogrzewało wszystkich i wszystko z góry. Był to dobry dzień dla przeciętnego chłopa, który pracował w polu, a jedyne czego chciał, to żeby cały czas prażyło słońce, a od czasu do czasu popadał deszcz, coby rośliny lepiej rosły. Nie było to jednak dobry dzień dla kogokolwiek, kto w tym dzień miał ruszyć w pełnej zbroi na wojnę, a do takich ludzi należał Edmund. Szczęściem nie założył hełmu, to by było jak samobójstwo. Mijał właśnie słup, informujący o kierunku w jakim znajduje się Raventree Hall oraz inne ważne osady w okolicy. Nie zmierzał on jednak do zamku. Zmierzał w całkiem przeciwnym kierunku. Słysząc, że wojsko znajduje się niedaleko Raventree Hall, Edmund spodziewał się raczej, że będzie widział obozowisko z murów. Pomylił się, wraz ze swym orszakiem jechał już pół godziny. Na szczęście miejsce pobytu jego armii wydawało się być dość niedaleko, już było słychać hałas, jaki towarzyszył takiej kupie ludzi zebranych w jednym miejscu. Młody lord Blackwood był ubrany w swą zbroję płytową, na której widać było grawerowane insygnia Blackwoodów, a na plecach nosił przypięty płaszcz z piór kruka. Miało to dodać mu powagi i wzbudzać szacunek, w końcu czekała go przemowa. Nie oczekiwał, że ludzie rzucą się na śmierć od tak sobie, wiedział, że chcą mieć ważny powód, za który mogliby walczyć. Wokoło niego jechało dziesięciu przybocznych oraz służący. Gdy wjeżdżali do obozu powitało ich paru gwardzistów z halabardami, którzy widząc sztandar swego pana nie śmieli nawet zadawać pytań i usunęli się na bok. Obozowisko składało się z niezliczonej ilości namiotów, było otoczone tylko prowizorycznym płotem, wysokości około dwóch metrów, tam gdzie nie starczyło płotu, były wozy służące do przewożenia zaopatrzenia, było ono w końcu tylko na krótki okres czasu, potrzebny na przygotowanie się do wojny. Edmund zdołał dostrzec plac ćwiczebny, na którym trenowali rekruci, a przy każdym większym zbiorowisku namiotów było ognisko, przy którym wygrzewali się weterani. Wszyscy oni pozdrawiali Edmunda, kto normalny nie starałby się przypodobać swojemu panu przy pierwszej lepszej okazji? Na środku było zostawione trochę wolnego placu, akurat nadającego się do celów Blackwooda. Na początek zdecydował się udać do namiotu, który prawdopodobnie był przeznaczony dla niego, był w końcu największy i wydawał się trochę pustawy, przed wejściem stało dwóch halabardników. Zsiadł ze swojego konia, pozdrowił strażników, którzy byli wyraźnie znudzeni staniem tutaj i pilnowaniem pustego namiotu i rzekł do najbardziej zaufanego przybocznego, którego miał potem zamiar mianować na jakiś stopień, niejakiego Lancela, by zapowiedział w obozie zebranie na środku placu za godzinę. Sam po chwili wszedł do namiotu, gdzie miał zamiar spędzić następną godzinę przygotowując to co miał powiedzieć. Nie wyobrażał sobie szczerze mówiąc, by wszyscy mogli go usłyszeć, miał jednak nadzieję, że wieść się rozniesie jak najdalej wśród żołnierzy. Trzy tysiące to jednak spora liczba, prawie że małe miasteczko.

Godzinę później:

Edmund siedział już na koniu, na środku placu. Chcieli ustawić mu coś na styl schodów, by był wyżej. Stwierdził jednak, że koń w zupełności mu wystarczy, szczególnie, że nie należał do najmniejszych. Toteż Edmund czekał, będąc o całego konia wyższy niż zbierający się żołnierze. Naprzód, jak się spodziewał, wychodzili wszelcy oficerzy.  Widząc, że pora jest odpowiednia, a dłużej czekać mu się nie chciało, postanowił zacząć:
-Długo zastanawiałem się jak zacząć to co pragnę wam powiedzieć. Sądzę jednak, że nie potrzebujemy tutaj pięknych i wykwintnych słów, bardziej przydadzą się tu proste, które doskonale opiszą wam sytuację. Jestem Edmund, ostatni żyjący przedstawiciel rodu Blackwood, od wieków władającego tą ziemią. Zebrałem was tutaj, ponieważ musimy wyruszyć na wojnę, wojnę, która mam nadzieję w końcu zapewni nam bezpieczeństwo i spokój. Spytacie pewnie: Przecież jesteśmy bezpieczni, mamy pokój, o co tobie więc chodzi? Odpowiem na to tak: Kilka dni temu, Brackenowie wkroczyli na znajdujące się pod moim władaniem ziemie i spalili wszystko to co mogli, czyli to co znajdowało się w bezpośrednim sąsiedztwie Czerwonych Wideł. Wiem też, że nie zamierzają na tym poprzestać i wejdą jeszcze dalej, gdybyśmy dali im kolejny tydzień, byliby pewnie pod waszymi domami, trzymając w rękach pochodnie i zakrwawione miecze, chętni mordu, gwałtu i grabieży! Musimy ich powstrzymać wszelkim kosztem, choćby i nawet kosztem naszego życia... na pohybel skurwysynom!
Ludzi zebranych w obozie wyraźnie przekonała przemowa Edmunda, wielu z nich odkrzyknęło na końcowe hasło, kończąc ciszę, która trwała prawie cały ten czas. Ach, jak to niewiele trzeba, by zadowolić taką bandę prostaczków, którzy niedługo mieli iść na śmierć...