Niewielki, ufortyfikowany port zwany Wyndhall, należący do rodu Estrenów. Chorążych rodu Lannisterów, panów zachodu.

Rickard Harlaw wpłynął o poranku Wisielcem do portu w Wyndhall. Wisielec wyglądał jak normalny statek handlowy, nie przypominał nawet statków z Żelaznych Wysp. Tak został w drodze przerobiony, żeby nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Wpłynął pod cywilną banderą handlową rodu Chesterów z Zielonej Tarczy. Była to jedyna flaga na Harlaw, która nie mówiła od razu: Ty jesteś Żelazny ! Rickard dobrze znał procedury. Gdy przycumuje podejdą do niego pracownicy portu, chcąc dowiedzieć się skąd przypływają i co wiozą. Oczywiście odpowiedź była gotowa - Wyspy Tarczowe, Arborskie i narzędzia. Bo oczywiście tych rzeczy na statku nie brakowało. Tak samo jak 40 "marynarzy" ubranych w codzienne stroje ze sztyletami poukrywanymi po całym ciele. Nic co wzbudzało by podejrzenia. Każdy z ludzi Harlawa miał także inną broń, dobrze schowaną. To w beczce po rumie, to w sejfie w kajucie kapitana czy też przywiązaną do wioseł. Tak samo było ze skórzanymi kurtami. Sam lord wyglądał na zwykłego kupca. Ot lniana koszula i podziurawione spodnie, z jakimś krótkim mieczem u pasa. Kosa czekała na niego w kajucie kapitana, przypięta do ściany jak jakiś łup do podziwiania. Zacumowali i wysunęli trap. Młody lord spojrzał przed siebie. Miał przed oczami "starzejący" się zamek z dwoma niewielkimi wieżami, na których dostrzegł może po trzech ludzi. Nie spodziewali się tutaj niczego dziwnego. co było korzystne dla Harlawa. Tak samo jak to, że zamek był prawie, że bezbronny od strony portu. Stąd do komnaty lorda, dzieliła go krótka ścieżka, przy której zostały wybudowane chaty mieszkańców.

Rickard uśmiechnął się. Miał nadzieję, że Chudy Logan, jego zaufany przyjaciel z młodzieńczych lat, wykona swoje zadanie jak najlepiej będzie umiał. Wraz z 30 statkami po 30 ludzi na każdym, wylądował kilka mil stąd na wschód, w niewielkiej zatoczce. Mieli oni już wkrótce, o wyznaczonej godzinie przez wszystkich Żelaznych pomóc Rickardowi. A wtedy miała się zacząć Szybka Inwazja, o której lord dowiedział się jeszcze tak niedawno z bardzo prywatnego listu. Reszta informacji przyda się już niedługo.

W jednej chwili na statku nie było ludzi, oprócz kilku krzątających się chłopaków, moich najlepszych kompanów z Wisielca. Jeden z nich jak gdyby nigdy nic czyścił sporych rozmiarów róg wojenny. Mogło to być dość podejrzane, ale przecież statek był tylko zwykłym handlowcem.
- To o mnie chodzi ? Tak ? - zdumiał się Rickard, widząc małego chłopca krzyczącego na niego niemiłościwie - Nie wiem o co chodzi młodzieniaszkowi... ekhem... przepraszam was, kiedy możemy rozładować towar? Może teraz ? - powiedziałem i zwróciłem się do przyjaciela czyszczącego róg. Według planu miał on zadąć w niego, wydając znak zbliżającym się już do Wyndhall oddziałom Chudego. Spod pokładu zaczęli wychodzić uzbrojeni w łuki i miecze kompani, ubrani w skórzane kurty. Nie pozostało teraz nic innego jak walka. My mieliśmy odciągnąć na chwilę uwagę ludzi, aby Chudy mógł dotrzeć i zaatakować nic nie spodziewające się mury zamku.
Ja natychmiast odbiegłem do tyłu. Wpadłem do swojej kapitańskiej kajuty i założyłem przygotowaną zbroję, przypiąłem do pasa Kosę i złapałem w ręce łuk.

Przez krótki okres podróży do Wyndhall trenowali całą akcję. Mieli przede wszystkim bronić statku. Każdy z kompanów miał swoje miejsce gdzie ulokował się i ostrzeliwał zaskoczonych ludzi strzałami. Wychodząc ze swojej kajuty młody Harlaw mógł, więc ujrzeć trwającą już walkę. Nie czekając założył strzałę na swój łuk i zza drzew starał się wycelować. Rozkazy były jasne, strzelać do wojowników. Cywile powinni już dawno uciec, widząc trwającą walkę. I na nich był sposób. Strzelcy po drugiej stronie pokładu mogli ciskać ognistymi pociskami, które powinny dostarczyć dodatkowego popłochu wśród obrońców i cywili. Rickard Wiedział, że nie obejdzie się bez strat.

Z naciągniętą cięciwą obserwował port. . Była to pierwsza prawdziwa walka młodego lorda. To do niej przygotowywał się całe życie. Sam zaplanował cały fortel, którego wynik właśnie się ważył.

Puścił... strzała pomknęła. Rickard miał nadzieję, nie tyle co trafi, co Chudy zaraz zajdzie obrońców "od tyłu", a cała akcja się powiedzie i wkrótce będzie mógł ruszać w dalszą drogę.

Po dłuższej chwili było po wszystkim. Wszystkie wojska zebrały się na dziedzińcu miasteczka portowego Wyndhall. Rickard przywitał się z Chudym Loganem, gratulując mu punktualnego ataku. Wszystko mogło się przecież zdarzyć. Chwila zawahania, spowodowana przez grupę zbójców, szalejące gdzieś tam pożary czy jeszcze coś innego i Harlaw musiałby sam zmierzyć się z wieloma przeciwnikami. Na szczęście wszystko wypadło jak najlepiej i Żelaźni z Harlaw mogli już pić, bawić się i gwałcić dziewki. Sam Rickard nie należał do normalnych typów z wysp. Był bardziej subtelny i delikatny. Wiadomo - wysoko urodzony. Nie przeszkadzał kompanom się bawić. Nakazał im tylko nie przesadzać z alkoholem, wkrótce będą musieli ruszyć na dalszy trakt. Okręty szykowały się już z jeńcami i łupami do wywozu na wyspy. Chudy Logan złapał właśnie jakąś nastoletnią dziewczynkę chowającą się za oknem i rozpoczynał rubaszną zabawę na drzwiach domu. Dziewczyna darła się wniebogłosy. Rickard spojrzał na całą sytuację i uśmiechnął się. Wojna.

Odszedł trochę dalej, przyglądając się trupom rozrzuconym gdzieniegdzie. Jego wzrok przykuła maleńka zakrwawiona postać. Blondyn. Młody lord złapał truchło i oddał je Utopionemu. Tak samo już od kilku minut robiło kilku żelaznych. Nagle do Harlawa podszedł zarządca z Wisielca. Ten sam, który dął w róg. Opiekował się on krukami, nie zdziwiło więc Harlawa to, że trzymał on pergamin.
- Dzięki - rzucił mu i rozwinął papier.

Jego oczom ukazało się nierówne i bardzo charakterystyczne pismo Wallena Myckena. Lord Dziesięciu Wież tylko pod warunkiem, że Brudas nauczy się czytać i pisać był zdolny nadać mu tytuł rycerski. Pismo było jednak czytelne, jednak wyraźnie pisane pod chwilą emocji. Harlaw zabrał się do czytania.


Rickard zmiął kartkę w ręce. Jedno zwycięstwo i jedna porażka. Jak mógł być tak głupi. Wiadomo, że te kontynentalne zamki nie poddadzą się tak łatwo widząc na horyzoncie statki nieprzyjaciela. Błąd, błąd za który przyjdzie mu zapłacić. Albo błąd, który naprawi. Nie ma co mówić o dalszych szturmach i dalszej podróży. Tak jak w liście, potrzebne jest najkorzystniejsze rozwiązanie.

Harlaw zawołał zarządcę. Gdy młody się pojawił, lord wydał rozkaz:
- Napisz list do Devana. Niech przybędzie tu z całą resztą floty - mówiąc to spojrzał na morze. Widząc statki, pomyślał zaraz, że może to już Devan zmierza ku Wyndhall. Nie, to okręty z zatoczki przybyły zgodnie z planem. Świetnie.

- Logan - rzekł Harlaw, patrząc jak jego "rycerz" sznuruje spodnie. Gdzieś za nim chowała się naga dziewczyna. Nie. Nie mogę. Jestem lordem. - Atak na Banefort nie wypalił. Zbierz swoich ludzi i obsadź wedle woli, masz swoje lenno. - kapitan uśmiechnął się do niego, ale zaraz zmienił wyraz twarzy widząc niewzruszone spojrzenie Harlawa. Dotarło do niego znaczenie pierwszych słów. Odszedł, słysząc za sobą nakaz swojego lorda, aby zjawił się na naradzie, gdy przybędzie Wallen i Devan.
Młody lord już teraz myślał co dalej.

Gdy po kilku godzinach wszyscy jego kapitanowie zjawili się w lordowskiej kajucie Wisielca, Rickard rozmyślał nad dalszym planem działania.
- Moi drodzy, jesteśmy w cholernie trudnym położeniu - wskazał od niechcenia sztychem Kosy Wyndhall na rozłożonej na drewnianym stole mapie, która przedstawiała Żelazne Wyspy i Lannisterski Zachód - My wykonaliśmy część naszego planu, ale musimy wykonać resztę założeń - wszyscy potaknęli lordowi. Wallen Mycken miał bandaż na głowie, ponoć jedna ze strzał z Banefortu musnęła go. Jakież szczęście, nieprawdaż ?
- Jakie, więc plany ? - zapytał kapitan.
- Ty, wraz ze swoją flotą i flotą Logana - tu skinął na drugiego z kapitanów - Popłyniesz tutaj, i zdobędziesz jeszcze jedno miasto, z którym nie powinno być większego problemu. Nie zapomnij wcześniej ostrzelać go płonącymi strzałami. Masz zrobić tam jak najwięcej zniszczenia, nie obchodzi mnie jak, ale masz zrobić wszystko co w twojej mocy, aby miasto to wyglądało zupełnie inaczej niż przed twoim przybyciem - wszyscy kapitanowie zdumieli się na te słowa. - Ja tymczasem ruszę drogą lądową na jeszcze inne miejsce wraz ze wszystkimi jeźdźcami. W Wyndhall zostawimy niewielki garnizon, którym będziesz dowodził ty młody Devanie, zaraz po twoim powrocie z Harlaw gdzie przewieziesz wszystkich jeńców i wszystkie zdobycze. - młody Harlaw spojrzał na swojego lorda zatrwożonym wzrokiem - Jeszcze jedno, gdybym nie wrócił, z racji iż nie spłodziłem dziedzica ty zostaniesz lordem Dziesięciu Wież. Maester Turgrum ma już odpowiedni dokument. Ale nie martw się zrobię wszystko co w mojej mocy, aby powrócić w glorii i chwale. - Rickard usiadł.
- Panowie, nie pozwolimy, aby Żelaźni wrócili do domu bez honoru, nie pozwolimy, aby bez walki zostało nam odebrane to co kochamy, nie damy zginąć na marne ludziom w tej wojnie. To od nas może zależeć przyszły los całych wysp. - młody Harlaw nigdy nie miał w sobie jakiejś charyzmy, ale gdy zaczął nie mógł skończyć - Dzisiaj Żelaźni decydują o swoim losie, w tej chwili toczą się walki na wszystkich frontach. Wszystko po to, aby bohatersko zginąć, tak bohatersko jak się żyło. Nie jesteśmy świetnie zorganizowaną armią, szkoloną i hodowaną, po to, aby wiedzieć jak zachować się w bitwie. Nie... my mamy jeden cel dochować wierności przysiędze swoim rodzinom, swoim panom i swojej ziemi. Będziemy ginąć, ale będziemy też zwyciężać. Nie dziś, nie jutro, nie pojutrze... ale w przyszłości. W przyszłości, którą sami będziemy pisać. W przyszłości, o którą zginie wielu. Niech pieśni sławią bohaterskie czyny wielu z nas. Z imienia, z zadania, z przywileju czy ze śmierci. Tak śmierć, panowie, słowo to na moich ustach nie jest i nie będzie nam obce. Idźmy, więc z tym słowem na ustach i przekażmy je naszym wrogom. Koniec odprawy. - Harlaw czekał, aż kapitanowie zaczną wychodzić.
- Logan ty zostań, ty jedziesz ze mną

// Casterly Rock, jak mniemam.

W powietrzu unosił się zapach soli, stali i śmierci.
Zgodniez przewidywaniami, statki wojenne Lannisterów cicho dobiły do opuszczonego portu u schyłku wieczora, kiedy dzień zaczął przekształcać się w noc i okrył znękane Wyndhall ciemną peleryną złodzieja. Mimo panujących ciemności, większość rycerzy już ze statków była w stanie dostrzec wyrządzone straty. Niegdyś spokojne wybrzeże, gęsto zapełnione chylącymi się do ziemi chatkami rybaków, teraz zamieniło się w dogorywające zgliszcza.
-Siedem piekieł.- Zaklął ser Acklyn Hills, którego złote włosy i jasny meszek porastający młodą twarz wybitnie wskazywały na to, że został on spłodzony przez jednego z Lannisterów. Przynajmniej nie jest mój, ocenił z ulgą Bleddyn, przechodząc do prowadzącej na ląd drabinki. Nigdy zresztą nie interesował się poczynaniami dziewek, które odwiedzał i zostawiał równie obojętnie. Kimkolwiek był i skądkolwiek zjawił się ser Acklyn, miał szczęście, że jego ojciec postanowił sprowadzić go na dwór.
Szybkim, pewnym krokiem Bleddyn zszedł po drabince i zeskoczył na ziemię. Jego zbroja szczęknęła cicho kilka razy, kiedy mocno uderzył piętami w miękką glebę, która z cichym syknięciem zassała jego stopy. Szybko otaksował ją wzrokiem, ale w otaczającej go ciemności ciężko było dostrzec, czy ziemia była mokra od wody, czy też od krwi. Szlachetny lord zapewne oburzyłby się na ten widok i zapłonął chęcią walki o sponiewieranych poddanych, ale Lannisterowie rzadko kiedy bywali szlachetni. Nie jestem cholernym Baelorem Błogosławionym i nie zamierzam modlić się o łaskę dla tych ludzi. Jedyna modlitwa, jaką znam, to modlitwa śmierci i stali. Z powoli ogarniającą go irytacją obserwował, jak rycerze i najemnicy wytaczają się ze statków i gromadzą na ziemi wokół niego. Poważne, blade ze strachu twarze, lub te czerwone, spocone, z wysiłku lub od wina, które miało dodać im odwagi. Zastanawiał się chłodno, jak wielu z nich już nie wsiądzie na ten statek, żeby udać się w drogę powrotną. Doświadczeni żołnierze i gołowąsy, które nie miały najmniejszego pojęcia o zimie, oni wszyscy byli równi wobec tego sukinsyna z kosą, chociaż może nawet nie zdawali sobie z tego sprawy.
On też był, w istocie. Jednak jedyne, czego mógł od niego oczekiwać Nieznajomy, były słowa: Nie dzisiaj.
Kiedy wszyscy jego ludzie znaleźli się już na lądzie, zebrał kilku swoich dowódców bliżej siebie i błyskawicznie wyjawił im dojrzewający w jego głowie plan.
-Zbierzcie swoich ludzi i pogrupujcie ich w grupach po dwie setki w każdej. Kiedy już to zrobicie, zacznijcie maszerować na północ, zatrzymajcie się na obrzeżach miasteczka i rozbijcie tam obóz, ale nie rozpalajcie ognia. Wybierzcie też czterech najsprytniejszych i najszybszych ludzi, upewnijcie się, że są dobrze uzbrojeni, i wyślijcie ich na zwiady. Niech każdy z nich spróbuje zbliżyć się do zamku z innej strony. Mają szukać tajnych wejść albo słabych punktów, ewentualnie wyłomów, przez które moglibyśmy łatwiej dostać się do zamku. Z upływem godziny wszyscy mają wrócić do obozu i zdać mi raport, a potem... potem ruszymy do ataku. Wszystko jasne?
-Tak, mój lordzie- odparli jednym głosem, a potem natychmiast zagłębili się w tłum. Bleddyn odetchnął głęboko, wdychając powietrze ciężkie od nadchodzącej burzy. Oparł dłoń na rękojeści miecza. W jego głowie cicho pobrzmiewała słodka melodia stali, wzywająca go do walki. Nie teraz. Jescze nie teraz. Wkrótce czarny korowód zaczął powoli posuwać się ku zaplanowanemu miejscu, Bleddyn zaś był na jego przodzie i jako pierwszy zajął wyznaczone miejsce. Żołnierze podzielili się na grupy i szemrali cicho między sobą, w dłoniach jednego albo dwóch zobaczył też bukłaki wina. Na samą myśl jego wnętrzności skręciły się z tęsknoty, ale nie ośmielił się pić w takim momencie, obiecując sobie, że na to przyjdzie czas po bitwie. Musiał zachować absolutną trzeźwość umysłu, jeśli odbicie zamku miało zakończyć się powodzeniem... w co osobiście nie wątpił, ale wolał nie prowokować Losu, z którym i tak miał na pieńku. Otoczony swoimi dowódcami, w milczeniu oczekiwał na powrót zwiadowców, wcześniej wyznaczając wartowników, którzy mieli pilnować bezpieczeństwa obozu.

Tak bardzo przepraszam. ;___;

Każda sekunda wydawała mu się wiecznością.
Obozowisko emanowało wonią taniego, kwaśnego wina, zapewne najbardziej dostępnych szczyn z Meeren albo Pentos. Któryś z jego giermków, zapewne młody Berrick Marbrand podsunął mu nieśmiało skórzany bukłak, ale Bleddyn oddalił go niecierpliwym ruchem dłoni jak irytującą muchę i chłopak umknął w stronę obozowiska, szybko znikając wśród pospiesznie rozstawianych namiotów. Był spragniony, oczywiście, że tak, ale musiał zachować dotychczasową jasność głowy. Zamierzał wygrać tą bitwę z jak najmniejszymi stratami i wreszcie pokazać Panu Ojcu i bratu, na co stać rozjuszonego lwa. Forma dziękczynnej zapłaty mogła być natomiast różna.
Więc czekał, choć Siedmiu wiedziało, jak piekielnie tego nienawidził.
Kiedy na horyzoncie pojawiła się pierwsza sylwetka kulejącego z lekka człowieka, Lannister płynnym ruchem poderwał się z miejsca i skinął na jednego ze stacjonujących obok żołnierzy.
-Przyprowadź zwiadowcę do mnie, natychmiast.- Rzucił krótko, tonem człowieka, który nie przywykł do jawnych okazów niesubordynacji. Wskazany mężczyzna oddalił się truchtem, nie starając się o zachowanie godności w obliczu nadciągającej furii Lannistera, aby w krótkim czasie powrócić ze wskazanym mężczyzną. Zwiadowcą okazał się być ciemnowłosy obdartus o nierówno przyciętej brodzie, ale jasnym spojrzeniu świadczącym o skrywanej gdzieś głęboko pod łachmanami inteligencji.
-Mój lordzie- rzucił krótko mężczyzna, a potem zdał raport ze swoich poczynaniań, wywołując na twarzy Bleddyna powolny, kpiący uśmieszek samozadowolenia. Głupcy, pomyślał pogardliwie, wsłuchując się w słowa zwiadowcy. Głupcy, którzy na dodatek jeszcze dziś wypłyną z tego zamku na fali własnej krwi, zamiast na drakkarach. Wraz z ostatnim słowem mężczyzny Bleddyn skinął dłonią na dwójkę dowódców: wysokiego Hillsa i jednego z rezydentów Casterly Rock. W tych czasach nie ufał już nikomu, więc wyznaczył dwójkę najlepiej władającą mieczami.
-Harlaw jest głupcem, albo jest szalony, chociaż jedno może nie wyklucza drugiego. Ta brama może okazać się kluczem... jeśli tylko zdołamy trafić do zamka. Hills, wyznacz trzystu ludzi, którzy najlepiej radzą sobie z bronią. Ty, ser, weź ze sobą resztę. Zbudujcie taran, a kiedy będzie gotowy, wymaszerujemy pod główną bramę zamku. Ty zaś, Hills, będziesz czekał na znak. Kiedy któryś z naszych wystrzeli pierwszą płonącą strzałę, razem z trzema setkiami swoich ludzi masz być gotowy do wymarszu. Kiedy rozpoczniemy szturm, masz w granicach możliwości niepostrzeżenie dostać się do zamku boczną bramą. Mordujcie po drodze strażników, palcie, strzelajcie, ucinajcie tylko pieprzonych łbów, ile sobie wymarzycie, a potem przedrzycie się do głównej bramy. Jeśli do tego czasu nie zdołamy jej sforsować, otwórzcie ją nam, a jeśli nam się powiedzie- dołączcie się do wojsk. Przed świtem zamek ma być nasz. Wszystko jasne?
Dwójka mężczyzn wymieniła spojrzenia; jeśli nawet się bali, nie znalazło to odzwierciedlenia na zastygłych w wyrazie dumy twarzach.
-Tak jest, mój lordzie- rzucili zgodnie, aby następnie oddalić się w stronę obozowiska. Lannister przemierzył kilka kroków. Wsparł rękę o rękojeść miecza, a twarz rozjaśnił mu niejasny, krzywy uśmiech, który w poświacie pochodni nabrał drapieżnego wyrazu.
-Wina, Marbrand- rzucił po chwili dziwnie głębokim głosem, a kiedy tylko poczuł pod palcami kształt bukłaka, odkorkował go i wlał sobie do spieczonego gardła kilka długich łyków złotego arborskiego. Wino przyjemnie rozgrzało mu wnętrzności, napędzając już wyostrzone zmysły do jeszcze tęższej pracy. W takiej chwili złożone śluby trzeźwości obchodziły go jeszcze mniej, niż wcześniej.
Powietrze było ciężkie od soli i wilgoci. Czekał.
-Jesteśmy gotowi, panie.- Odezwał się wreszcie jeden z rycerzy o pociągłej, poznaczonej bliznami twarzy. W jego oczach Lannister odnalazł dziką chęć mordu, możliwie przewyższającą jego własne pragnienie. Szybkim ruchem wskoczył na grzbiet Brzaska i spiął jego boki ostrogami, popędzając rumaka do lekkiego truchtu na środek ciemnej kolumny zmierzającej w stronę głównej bramy zamkowej.
Nawet, jeśli dzisiaj przyjdzie mi zginąć, utnę kilka skurwysyńskich łbów, pomyślał, a to zdanie zabrzmiało w jego głowie bardziej słodko od najpiękniejszej z minstrelskich pieśni, i to właśnie ta myśl towarzyszyła mu, kiedy znalazł się wreszcie pod zamkową bramą.
-Czyń swoją powinność- rzucił krótko do stojącego obok łucznika, który napiął cięciwę i wypuścił strzałę. Ciemność nocy przeszył jasny blask powiewającego jak proporzec płomienia, a potem grot wbił się prosto w pierś jednego z obrońców zamku i strącił go wprost do piekła przy akompaniamencie rozpaczliwych wrzasków. Bleddyn wyszarpnął z pochwy miecz; ostrze zalśniło lekko, wyrywając się do walki, a wtedy wojska lannisterów z wyciem godnym sfory lwów uderzyło w zamkową bramę.