Aida nic nie powiedziała jednak w jej oczach pojawił się niebezpieczny błysk mówiący „jeszcze się przekonamy”. Liczne przeczytane książki, wysłuchane opowieści i obejrzane wydarzenia sprawiły, że w głowie zakorzeniło się stwierdzenie iż będzie panią swojego życia. Sama twierdziła, że jest silna i nie podda się bez walki. Miała tysiące sposobów jak wcielić swój plan w życie ale na razie trzymała je dla siebie. Lubiła łudzić się marzeniami, że kiedyś świat będzie zupełnie innym miejscem.
-Może na samą Północ nie.- Gdy była mniejsza najłatwiej było ją przestraszyć opowiadając o wielkich włochatych ludziach mieszkających w zimowej krainie. Opowiadano jej o tym, że śpi się tam z niedźwiedziami, lordowie zabijają się nawzajem a mieszkające tam czarownice oddają sieroty w ofierze Starym Bogom. W momencie w którym opiekunki znalazły na nią haczyk podkolorowywały swoje historię wprowadzając dziewczynkę w lekką traumę.- Ale nikt by się nie spodziewał, że zostanę w Westeros. Za może Pani Matka ma swoje oczy i uszy. Poza tym wszyscy od raz by się zorientowali skąd jestem. – Aida nie grzeszyła skromnością. Uwielbiała się popisywać nikłą bo nikłą ale jednak wiedzą na niektóre tematy. Na propozycje ciotki przystała ochoczo. Gdy tamta odeszła sama poszła w stronę ogrodów ustawiając swoich strażników w pełnym słońcu. Pół godziny to mało ale i tak miała nadzieję, że mózg im się choć trochę przegrzeją. Stali niewzruszeni przyglądając się niemal każdemu ruchowi dziewczynki. Powoli zaczęła się zastanawiać jak brzmiał dany im rozkaz i co by się stało gdyby go nie dotrzymali. Gdy zaczęła powoli rozważań wspięcie się na pobliski dach zakomunikowano jej, że już czas na kolacje. Nie mając zamiaru się przebierać spokojnie ruszyła w stronę jadalni zajmując swoje stałe miejsce. Wpatrywała się w stół nie zważając na to kto wchodzi do głównej sali. Bardziej zastanawiała się czy gdy będzie chciała uciec przez porcją warzyw zostanie szybko pochwycona. Przebierała nogami pod stołem mając starając się nie słuchać plotkującej służby. Z jeszcze większą intensywnością zaczęła wpatrywać się w stół w końcu odłączając się zupełnie od świata

Jak tylko weszła do swojej własnej komnaty od razu otoczyły ją służące, które zajmowały się nią od czasu kiedy dojrzała do bycia kobietą, a nie dziewczynką. Od tamtego czasu wszystkie cztery dziewczyny były sobie nawzajem przyjaciółkami i powierniczkami. Jednak na co dzień wyglądało to tak, że trzy służki gadały jedna przez drugą, a Lynette jedynie słuchała ich. Teraz jednak sytuacja odwróciła się i Aisha, Maisie oraz Edna zasypywały ją coraz to bardziej szczegółowymi pytaniami na temat jej wizyty w Królewskiej Przystani. Nawet kiedy czesały ją, kąpały i ubierały w nową liliową suknię obszytą myrnijską koronką. Księżniczka starała się jak mogła, żeby dziewczęta także opowiedziały jej o wydarzeniach, które miały miejsce w Słonecznej Włóczni, ale jej próby spełzły na niczym dlatego Lyn postanowiła, że spyta o to Aidę, która może będzie bardziej rozmowna.
Kiedy w końcu była gotowa wyszła z komnaty i ruszyła z powrotem na korytarze twierdzy, a następnie do wielkiej zamkowej jadalni. Podczas całego tego czasu, który spędziła w komnacie, a następnie kiedy podróżowała w kierunku sali jadalnej, towarzyszyło jej tych kilku żołnierzy, którzy przyłączyli się do niej wcześniej.
Gdy już znalazła się przy stole usiadła obok młodej bratanicy, która musiała trochę wcześniej udać się na posiłek.
- Witaj z powrotem, księżniczko. – powiedziała biorąc do ręki pierwsze danie jakie nawinęło się jej pod rękę. Była tak głodna, że to co będzie w tej chwili jadła nie miało dla niej większego znaczenia. – Pytałaś mnie wcześniej co do mojej podróży do stolicy Westeros, to może teraz ty mi powiesz co robiłaś podczas mojej nieobecności. – dodała. Chciała się tego dowiedzieć nawet jeśli nie miało miejsca nic ciekawego.

Potrawy które przednią stawiono  pachniały znakomicie jak zwykle zresztą  jednak dziewczynka nie była zbytnio głodna. Gdy zdała sobie sprawę, że ktoś się do nie zwraca uśmiechnęła się przelotnie jak miała w zwyczaju gdy nie słuchała co się dzieje wokół niej.  Jej małą dziecięcą główkę zaprzątało tysiące myśli które nie potrafiły zgrać się ze sobą i stworzyć logiczną całość. Dopiero gdy jedna z posługaczek szturchnęła jej krzesło dziewczynka podskoczyła jak oparzona wyrywając się jednocześnie z zamyślenia.  W tym samym momencie zdała sobie sprawę, że jej droga ciotka również pojawiła się w jadalni. To pytanie było stosunkowo niebezpieczne ale nie wierzyła by ciotka naskarżyła na nią komukolwiek. Wyjawiła co prawda już wcześniej kilka swoich przewinień ale były i takie za które najbardziej miłujący ją ludzie ukaraliby ją nie zastanawiając się ani chwili.
-Obiecaj, że nie powiesz rodzicom. Pilnowano by mnie wtedy nawet przez sen- Aida nie czekała na odpowiedź bezgranicznie ufając Lynette.- Na plaży niedaleko portu znalazłam łódkę  wyrzuconą przez morze a kilka metrów dalej wiosła. Znasz mnie ciociu jak nikt inny wiesz, że musiałam do niej wsiąść. Odpłynęłam kawałek z zamiarem rychłego powrotu tyle, że wzmógł się wiatr a mój transport zaczął nabierać wody. Dryfowałam kilka ładnych minut nie dając sobie rady a serce waliło mi w piersi. Na szczęście przepływał tamtędy statek który wciągnął mnie na brzeg. O dziwo nikt z nich się nie zdziwił gdy się im przestawiłam. Czułam się nawet urażona gdy kilku z nich zaczęło się  śmiać. Kapitan był bardzo miły i dał mi coś ciepłego do picia. Nie smakowało to najlepiej ale przynajmniej uspokoiło moje skołatane nerwy. Gdy dopłynęliśmy do portu mogłam ich jedynie uratować od opłat co z chęcią zrobiła. Zanim jednak  wypatrzyły mnie oczy ukochanych strażników wręczyli mi prezent.- Tu dziewczynka odsłoniła nadgarstek na którym znajdowała się trochę za duża bransoleta z mozolnie wykonanymi różami.- To pewnie miała być jakaś forma łapówki ale i tak jest śliczna. -Aida opowiadała to przedziwną historię mocno ściszonym głosem ale bardzo przejętym. Rzadko miała sposobność opowiadania o swoich wyczynach przez co niemal cała się rozpromieniła.- Teraz twoja kolej ciociu- dodała prosząc by nalano jej wody którą niemal natychmiast wypiła.- Ja opowiedziałam ci jedną swoją historię więc odwdzięcz się tym samym. Tylko proszę nie mów mi, że oczarował cię jakiś lord- dziewczynka była wyraźnie zniesmaczona  własnymi słowami.- Dorne popadło by w ruinę jeśli miałabyś nas opuścić.- Sama nie bardzo wiedziała co to właściwie znaczy ale słyszała parę razy podobne stwierdzenia  które spotykały się z aprobatą. Uznała więc, że mu to być coś miłego.

- Oczywiście, że im nie powiem. Zresztą czy kiedykolwiek dałam ci powód, abyś w to wątpiła? – było to raczej pytanie retoryczne, ponieważ Lynette wiedziała, że Aida nie ma podstaw aby w nią wątpić. Od lat dziewczynka zwierzała się jej w tajemnicy z przewinień kiedy potrzebowała pomocy, a nie chciała kłopotać tym swoich rodziców. Tak samo Lyn nigdy nie odmówiła jej pomocy ani nie zdradziła niczym młodej księżniczki.
- Mogę zobaczyć tę bransoletę? – poprosiła bratanicę wyciągając w jej kierunku rękę. Chciała się upewnić czy róże w tym miejscu były jedynie zbiegiem okoliczności czy zaplanowanym krokiem. Zresztą nie zdziwiłaby się raczej gdyby okazało się, że róże z bransolety Aidy są identyczne z tymi znajdującymi się na herbie Tyrellów.
- Skoro nie chcesz to nie będę ci o tym mówiła. O czym by ci tu opowiedzieć? Wiem! – uśmiechnęła się szeroko kiedy do głowy wpadł jej wspaniały pomysł. – Najpewniej słyszałaś o tym, że po oddaniu pokłonów nowemu królowi odbył się wielki bal. Sala została wspaniale przystrojona, a wszyscy lordowie i damy ubrali się w najznakomitsze stroje. Z początku wszystko wyglądało jak w bajce, które opowiadają ci służące. Ale potem, nagle nie wiadomo skąd pojawił się zamachowiec i zaatakował króla. Na szczęście nie trafił i skończyło się jedynie na ranie królewskiego brata oraz kilku siniakach jakiejś  dziewczyny, która została przewrócona przez uciekającego zamachowca. Ale kiedy tylko oby zbój opuścił salę wybuchło wielkie poruszenie i ludzie zaczęli uciekać jak zwierzyna prowadzona na rzeź. Wszyscy biegali w kierunku drzwi, ale tak naprawdę tylko kręcili się w kółko. Krzyczeli z przerażenia albo nawoływali swoich bliskich. Później kiedy już wszyscy znaleźli się w swoich komnatach doszły mnie słuchy, że zamachowiec został złapany i zabity przez Lorda Przeprawy, ale nie wiem czy to nie jest tylko plotka. Kto wie, może nadal ukrywa się w zakamarkach Królewskiej Przystani i czeka na kolejną okazję.- na koniec ściszyła głos jakby opowiadała jakąś wszystkim znaną opowieść, baśń. Poza tym, Lynette nie wątpiła, że jakiś czas ta historia przejdzie do legend.
- Nadal chcesz się bawić w opowiadanie historii? – zapytała lekko znudzonym głosem.

Przepraszam, że tak rzadko odpisuje, ale internet mi urywa i możliwe, że następny odpis dam dopiero za tydzień,

Może było to sprzeczne z jej naturą ale wizja balu bardzo się jej spodobała. Nigdy w żadnym nie widziała, nawet na ucztach nie pozwala się jej zostać zbyt długo choć ona wcale nie czuje się zmęczona. W każdym bądź razie wirujące kolorowe suknie, muzyka rozchodząca się po całej sali i całe tuziny nowych ciekawych ludzi sprawiły, że oczy ośmioletniej księżniczki rozbłysły z zainteresowaniem. W momencie w którym opowieść ciotki przeszła do zamachu wyprostowała się tak gwałtownie, że kilka osób przebywających w jadalni spojrzało na nią z zaciekawieniem. Choć nigdy nie była w Królewskiej Przystani i nie widziała mieszkającego tam rodu oczami wyobraźni widziała całą scenę. Widziała zamachowca w ciemnym stroju, strażników którzy chcieli go zatrzymać. Z podekscytowania chciała nawet klasną w dłonie ale szybko opuściła ręce z powrotem na kolana zdając sobie sprawy, że to niestosowne skoro ktoś ucierpiał. Słuchała dalej nie chcąc jej przerywać.
-Jejku-wydusiła w końcu z siebie wyglądając bardziej na zafascynowaną niż przestraszoną. Trudno się dziwić skoro jej matka była znawczynią trucizn a ojciec prawdziwym  wojownikiem. Jeśli ktokolwiek liczył, że z tego związku wyjdą zdrowe na duchu i umyśle, grzeczna i posłuszne dzieci to dość kiepsko obliczyła rachunek prawdopodobieństwa. –Pewnie więcej ludzi ucierpiało uciekając niż podczas zamachu. Maester mówił mi kiedyś, że panika może być największą bronią lub największym przekleństwem.- Siedzenie w wierzy Maestra ostatnio coraz bardziej zaczęło się jej podobać.  Był dużo ciekawszy niż większość ludzi mieszkających w zamku. Na pytanie ciotki kiwnęła przecząco głową. Miała inne pytanie które dość ciężko przechodziło jej przez niewielkie gardło.
-To dla tego ojciec wyjechał?- Nie chciała by ktokolwiek widział, że się boi dla tego odwróciła się w stronę stołu i biorą kawałek ciasta zaczęła kruszyć go w palcach.-Ludzie mówią…- że mamy wojnę.- Chciała dokończyć ale mimo całego swojego głodu przygód i pragnienia wolności ta wizja wydawała się jej jeszcze straszniejsza.

Nie ma sprawy :)

Przez całą swoją opowieść Lyn obserwowała swoją bratanicę sokolim wzrokiem zwracając uwagę na każdy jej gest. Widziała jak Aida, w niektórych momentach opowieści, podnosi się leciutko z krzesła po czym opada, jak jej oczy robią się wielkie albo jak patrzyła zaciekawiona łaknąc dalszego ciągu wydarzeń. Wyglądało trochę o tak jakby małej księżniczce opowiadano baśń przed zaśnięciem, a ona zwracała uwagę na wyczyny bohaterów, wytykała ich błędy i wyczekiwała z niecierpliwością dalszych losów w ciągu zwrotów akcji. Tyle, że to nie była bajeczka, którą matki opowiadają swoim dzieciom na dobranoc.
- Bardzo mądre słowa. Ale jestem pod wrażeniem, że je zapamiętałaś.
Biorąc pod uwagę jak Aida uważała na słowa septy i z jaką żarliwością wypełniała jej polecenia można było dojść do wniosków, że w przypadku maestra będzie podobnie. Ale to dobrze, że księżniczka wsłuchuje się w mądrości maestrów zamiast starych sept, które nigdy zbyt błyskotliwe nie były.
- Przykro mi, ale nie wiem dlaczego Edric wyjechał. Chyba trafiłaś na niewłaściwą osobę skoro chcesz poznać aktualne nowiny i wydarzenia z Dorne.
Poza tym Lynette jakoś nigdy nie była najbardziej doinformowaną ze wszystkich osób. Biorąc pod uwagę fakt, że byłą najmłodsza wśród rodzeństwa nikt nie zapraszał jej przeważnie na narady. Po co to robić skoro ona nigdy nie będzie rządzić chyba, że wraz ze swoim przyszłym mężem. Mogło to jedynie zaszkodzić rodowi niż przynieść jakiekolwiek korzyści.
- Co ludzie mówią? – zapytała, mimo że po części znała odpowiedź. Była święcie przekonana, że po Słonecznej Włóczni krąży bardzo, bardzo wiele plotek i że część z nich jest prawdziwa. Zresztą tak samo pewna była tego, że Aida nie chowa uszu kiedy słyszy ciekawy kąsek tylko nastawia uszy, żeby później móc zbić wszystkich z tropu swoją wiedzą. Cała sprawa rozchodziła się o to jaką plotkę zasłyszała mała księżniczka i która to była wersja tej nowiny: ta w większości prawdziwa czy w całości zmyślona.

Mała księżniczka wypięła się dumnie jak zawsze gdy zasłużenie otrzymuje pochwały.
-Septy to tylko stare niańki które albo szyją albo się modlą. Maestrzy to bardzo mądrzy ludzie. To oni robią z chłopców wielkich lordów, wojowników czy dyplomatów. Ja też chce taka być- uniosła dumnie podbródek. Bywały takie chwilę gdy Aida wyobrażała sobie siebie za dziesięć lat. Dumną i mądrą księżniczkę która rządzi swoim pustynnym domem i prowadzi ludzi do walki. Nie była do końca świadoma, że tą rolę przejmie jej pan mąż a może raczej nie chciała być tego świadoma. Bo jak powszechnie wiadomo chłopcy są głupi.
Przez chwilę Aida przyglądała się cioci badawczym wzrokiem. Nie widziała, czy mówi prawdę czy może jak większość ludzi próbuje uchronić biedne małe dziecko przed brutalną prawdą. Szybko jednak posklejała różne fakty i z westchnieniem osunęła się na krześle. –Chyba masz racje- spochmurniała trącając ostatnią nadzieję na dowiedzenie się czegoś przydatnego. Dziewczynka zagryzła wargę zastanawiając się czy nie zostanie wyśmiana za swoje głupie domysły. Ludzie zawsze plotkowali – Szepnęła do siebie w duchu chcąc się jakoś pocieszyć.
-Że wybuchła wojna która dosięgnie i nas- ściszyła głos do szeptu uważając na każe słowo.- Że ktoś spisuje przeciwko rodzinie królewskiej i że wielkie rody napadają na siebie- w jej głosie strach mieszał się z ciekawością co dawało dość specyficzną mieszankę. Nagle jej oczy powiększyły się o kilka minimetrów. Odrywając wzrok od ciotki spojrzała na stojących wszędzie strażników.-Nic mu nie będzie prawda?-Chodziło jej oczywiście o jej pana ojca. Może nie powinna myśleć o takich sprawach w takiej sytuacji ale zbyt często wpajano jej kim jest i kim będzie by nie zdała sobie sprawy ze swojej sytuacji.

- Co prawda wojna wybuchła w Dorzeczu i Dolinie, ale wątpię, żeby nas ona dopadła. Dlatego, że zajął się nią król i jestem prawie pewna, że tamta wojna ma się ku końcowi. Po za tym Dorne jest daleko wysunięte na południe i ma taki klimat, że wróg nie przetrwa tu zbyt długo. Nie musisz się, więc obawiać ataku. W Słonecznej Włóczni jesteś bezpieczna. – odpowiedziała pewnym siebie głosem. Gdyby nawet potencjalny atak miał miejsce to bardzo mało prawdopodobne, aby wojownikom udało się dotrzeć do stolicy Dorne. Jedynie zagrożone były tereny górzyste, które graniczyły  innymi terenami, ale tym powinien zająć się Edric skoro wyruszył prawdopodobnie w tamtym kierunku.
Sama oczekiwała na odpowiedź strażników. Może gdy będą udzielać odpowiedzi Aidzie napomkną przy okazji gdzie znajduje się dziedzic Dorne. Co do samego pytania Lyn nie miała wątpliwość, że w jakie tarapaty Edric by nie wpadł z większości z nich wyszedłby bez szwanku. Oby to tylko była ta większość.
Niestety nie doczekały się odpowiedzi na pytanie księżniczki, ponieważ do komnaty wpadł pustynny jeździec. Upadł na kolano u stóp Lynette i bez słowa wyjaśnienia wręczył jej kawałek pergaminu, z którym przybył do pałacu. Co robił pustynny jeździec w zamku, a na dodatek jakie wieści jej przynosił skoro księżniczka wróciła na rodzinne tereny zaledwie przed paroma godzinami?
Z tymi pytaniami rozwinęła pergamin i przeczytała pochyłe słowa.  Na pewno nie była to wiadomość, której się spodziewała. Ale czy czegoś takiego można się spodziewać? Zatrzymała na chwilę wzrok na słowach Książę Dorne zmarł. Po chwili zastanowienia położyła zwój przed Aidą i bez żadnego słowa podniosła się.  Mimo młodego wieku dziewczynka powinna wiedzieć o wielu rzeczach, a ta na pewno należała do tego rodzaju rzeczy. Poza tym teraz była bezpośrednią dziedziczką Dorne, osobą która w przyszłości będzie rządzić i powinna się najpierw wiele nauczyć na ten temat.
- Chciałabym poznać miejsce przebywania mojej matki. Najpierw spotkam się z maestrem,  a następnie mam zostać tam zaprowadzona. – zwróciła się do strażników pod ścianą, którzy momentalnie podnieśli głowy nasłuchując słów księżniczki. W Sali zapadła cisza spowodowana na początku pojawieniem się wojownika, a następnie niespodziewanym zachowaniem Lynette. – Książę Dorne nie żyje. – powiedziała cicho jako wyjaśnienie, ale mimo głośności swojego głosu była pewna, że wszyscy ją usłyszeli. Po chwili ciszy jaka zapadła na jadalni odwróciła się do jeźdźca.
- Przygotuj konie. Przed zachodem słońca mam zamiar zawitać jeszcze do Wodnych Ogrodów. – po chwili zastanowienia dodała jeszcze. – Księżniczka Aida również będzie nam towarzyszyć.  Przygotuj także oddział składający się z tuzina zbrojnych gotowych w każdej chwili do wyjazdu.
Po wydaniu wszystkich rozkazów spojrzała na bratanicę mówiąc jej bezgłośnie, aby udała się razem z nią po czym, w towarzystwie strażników, udała się do wierzy maestra.

[zt]