House Darry jest pomniejszym rodem, który rezyduje na skraju Dorzecza w niewielkim zamku o takiej samej nazwie. Szlachetny, silny i dumny ród Darry, jest podległy Domowi Tully z Riverrun.
Zamek Darry jest niewielki, jednakże służył rodzinie od pokoleń i nie zapowiada się, aby to miało ulec zmianie przez najbliższy czas. Ogrodzony niewielkim jednakże wytrzymałym murem daje schronienie każdemu, kto przekroczył jego progi. Dziedziniec nie jest zbyt okazały, jednakże dobrze spełnia swoją rolę. Jest co prawda w stanie pomieścić jedynie niewielki oddział zbrojnych, niektórzy jednak uważają to za zaletę niewielkich zamków. Darrym nie można odmówić gościnności, jednakże nie należy jej także nadwyrężać. Mimo, że Dom Darry ma opinię spokojnego, sprowokowany, daje się we znaki wszystkim, którzy ośmielili się z nim zadrzeć.

Podróż Królewskim Traktem wydawała się dla lady Jane Arryn niezwykle uciążliwa. Nie była tak rozmowna i ciekawa każdego zakątka świata jak zwykle. Niemalże całą podróż spędziła w swym powozie, rzadko kiedy wybierając w to miejsce jazdę konną. Służki widziały, że ich panią coś trapi, lecz Jane znana była z tego, że nigdy otwarcie nie próbowała ulżyć sobie poprzez rozmowę. Wszystko, co zasmucało młodą kobietę kotłowało się teraz w jej głowie, spędzając przy okazji sen z powiek. Brak mi Twego uśmiechu. Rozmyślała, przekładając między palcami fioletową materię szala, ofiarowanego jej przez Argiela, co chwilę zerkając na niego. Cel podróży zdawał się być już na wyciągnięcie dłoni, lecz lady Arryn wcale nie była skora ku temu, aby ją zakończyć. Decyzja, którą podjęła miała wpłynąć na całe jej dalsze życie. Życie, które wszak mogło jej ofiarować jeszcze tak wiele. Wahanie zaczynało powoli wkradać się do jej serca.
Kiedy ser Adam powiadomił Ptaszynę o decyzji wysłania kilku zwiadowców w celu wybadania sytuacji w Darry, Jane lekko ocknęła się. Postój w zamku wydawał się najwłaściwszym miejscem ku temu, aby rozprostować skrzydła i przypomnieć sobie zasady dworskiej etykiety.
– Wyruszamy natychmiast. Lord Darry nie powinien nas wyczekiwać. Świetnie się spisałeś ser – rzekła do mężczyzny o orlim nosie i uśmiechnęła się delikatnie, przełamując pokrywę lodu, która powoli zaczynała zalegać na jej obliczu.

Ciepłe promienie zachodzącego słońca powoli zaczynały uzmysławiać Jane, że jest już coraz bliżej Królewskiej Przystani. Chłód Północy został gdzieś w tyle, przepędzony przez tętent końskich kopyt. Błękitne pole z herbem rodu Arryn umieszczone na chorągwi zatrzepotało na wietrze, a kiedy cały orszak Jane ustał, kobieta wysiadła z powozu i swymi niebieskimi oczyma omiotła malujący się przed nią zamek. Wygląda identycznie jak na szkicach. Stwierdziła w myślach, ale już po chwili cała uwaga lady Jane skupiła się na mężczyźnie, który z szelmowskim uśmiechem powitał ją na dziedzińcu. Przystojny – skwitowała, podając mu swą dłoń w geście powitania, aby po chwili ruszyć za nim w stronę głównego wejścia, gdzie czekała już reszta powitalnego orszaku. Ptaszyna była mile zaskoczona uprzejmością i gościnnością, której uświadczyła już na samym wstępie. Młoda służka, która przekazała zaproszenie lorda była urocza i bardzo do dobrze wychowana. Jane wróciła na chwilę pamięcią do czasów, kiedy sama była w podobnym wieku. Ja w Twym wieku wyglądałam jak beczka z winem. Owo wspomnienie wywołało uśmiech na twarzy niebieskookiej.
– Dziękuję. Przekażcie swemu Panu, że przyjmę jego zaproszenie z ogromną chęcią – odprowadziła służkę wzrokiem i zerknęła w misę, gdzie malowało się jej komiczne oblicze. Jane zanurzyła dłonie w niej dłonie i obmyła swą twarz, czując ulgę przy zetknięciu z letnią wodę. Zmiana szat i przeczesanie włosów zajęło jej tylko chwilę. Szal, który gościł na jej szyi podczas podróży spoczął na dnie szkatuły zamykanej na klucz. Miast niego łabędzią szyję kobiety ozdobiła skromna kolia.
– Ruszajmy. Lord Darry nie powinien czekać – rzekła do młodziutkiej służącej i poprawiwszy poły swych szat skierowała swe kroki w tym samym co i ona kierunku.

Nikły blask świec, padający na twarz lady Arryn w magiczny sposób tworzył na surowym obliczu ścian historię dziesiątek wizerunków kobiety utkanych z cienia. Jane wyglądała raz na smutną, raz na wesołą. Światło pogrywało z jej twarzą, na delikatnych nierównościach czyniąc zeń drapieżnego sokoła, to łagodnego baranka. Kiedy wreszcie zwabione zapachami strawy wszystkie damy dotarły do głównej sali, Ptaszyna przywdziała na twarz maskę statecznej, acz pogodnej dziewczyny. Lekki uśmiech, który stanowił część jej wizerunku wyglądał szczerze, mimo iż gdzieś w głębi Jane Arryn nie miała zbyt wielu powodów ku zadowoleniu.
– Przyjmij lordzie mą wdzięczność za okazaną życzliwość i możliwość skorzystania z noclegu w Twym domostwie. Podróż wprost z wesela wydawanego w Winterfell znacznie uszczupliła me siły. Będzie dla mnie niezmiernym zaszczytem odbudować je nieco w Darry – odpowiedziała dyplomatycznie na powitanie lorda i przeniosła swe błękitne oczy w stronę dziedzica, jego żony i dzieci. Malec, który ciekawskim wzrokiem zerkał wprost na nią zza wysokiego i smukłego krzesła od razu przypadł Jane do serca. Przypomina mi kogoś. – wypowiedzenie na głos imienia tego, kogo miała przed oczyma w tym momencie lady Arryn nie było jednak możliwe.

Kiedy rozbrzmiały pierwsze dźwięki mnogich instrumentów, Jane zacisnęła mocniej zęby. Nie była w nastroju do zabawy, niedawno wszak opuściła Winterfell, w którym działo się tak wiele. Każda nuta przypominała jej w swym brzmieniu śmiech Argiela, a wesołe iskierki z paleniska przywodziły na myśl jego roześmiane oczy. Ptaszyna przypomniała sobie lorda Nadwagę i trud ukochanego, aby wyrwać ją z jego szponów. Myśli te były dlań słodkie niczym miód. Przez kilka nader ulotnych momentów lady Arryn pogrążona była w swych myślach i dopiero szepty małżonków wyrwały kobietę z tego świata marzeń i nierealnych obietnic, które wraz z ser Argielem złożyli sobie pod czardrzewem.
– Bardzo lady. Nic tak nie umila wieczoru jak słowa znanych pieśni, rozpalających przy tym nawet zatwardziałe serca – podsumowała po cichu, bez pewności, że młoda kobieta dosłyszy jej słowa. Czy to stało się w Winterfell? Muzyka skruszyła lody między nami najdroższy? Brakowało jej szala, otulającego swą delikatnością smukłą szyję. Kolia, która włożyła na tę okazję Jane była niczym utkana ze słomy. Zdawała się Ptaszynie zwyczajnie bezwartościowa. Jej jedyny skarb spoczywał na dnie skrzyni w jednej z komnat na zamku Darry. Z reszty utkane były wspomnienia.

Ciepła strawa, wyborne wino i przyjaźni ludzie wokół. Jane Arryn czuła się niemalże jak u siebie w domu mimo faktu, iż nie otaczały ją ramiona górskich łańcuchów, a zimny wiatr hulający po Orlim Gnieździe nie muskał swym chłodem jej zaróżowionych policzków. W Darry panował inny klimat, a ludzie wydawali się mniej szorstcy i o wiele bardziej empatyczni. Ich ciepłe oczy przypominały kamienie szlachetne, które mieniły się w nikłym blasku świec, aż prosząc się o to, aby nieustannie w nie zerkać. Zasłuchana Ptaszyna wędrowała swym sokolim wzrokiem po gospodarzach, w każdym z nich doszukując się czegoś innego. Sędziwy Lord zdawał się Jane nad wyraz cierpliwy i opanowany, jego syn zaś aż kipiał energią, która udzieliła się najwyraźniej jego synowi. Mały chłopczyk, który przypominał lady Arryn ukochanego był nad wyraz szarmancki w swym zachowaniu, zaś jego starania, aby przykuć uwagę Ptaszyny sprawiły, że Jane polubiła go z marszu. Zaskarbiłeś sobie mą sympatię młody lordzie. Uśmiechnęła się do chłopca i na moment wstała, aby ukłonić się przed nim z niebywała gracją, typową dla kogoś z jej pochodzeniem.
– Jeżeli tego właśnie pragniesz mój lordzie – rzekła równie cicho, kucając przed chłopcem. W swą dłoń zamknęła drobne palce malca i pogłaskała go po głowie, okazując mu czułość równą tej matczynej. Wątpliwości zaczynały z wolna budzić się w sercu kobiety. Podjęta w pośpiechu decyzja nie była już taka właściwa. Co powinnam uczynić Najdroższy?

Wzruszenia. Lepszymi słowami Jane Arryn nie mogłaby opisać tego, co czuła właśnie w swym niewielkim, acz jakże kochliwym i gorącym sercu. Dziedzic Darry w niespełna kilka chwil zdołał zaskarbić sympatię Ptaszyny, skłaniając ją do refleksji głębszych niźli wody Tridentu. Lady Arryn przyglądała się chłopczykowi i nie mogła powstrzymać napływającego ku jej kącikom ust uśmiechu, swoistego rozluźnienia. `Pełnia szczęścia zaklęta w tak drobnym ciele`. Bez chwili wahania dłonie kobiety objęły wąską kibić zielonookiego chłopca i przyciągnęły go ku sobie. Spełnienie.
– Twój pan ojciec z pewnością pęka teraz z dumy. – szepnęła wprost do ucha młodzieńca, odgarniając niesforny kędzior jego jasnych włosów i usadowiła sobie chłopca na kolanach, obejmując go ramionami w pasie. Dłonie Jane delikatnie zaciskały się na wokół drobnego ciała dziedzica Darry, przyciskając je do swej piersi. - Czy zdradzisz mi swe imię ser? Każda dama powinna wiedzieć, komu ofiarowała swe serce – zapytała, zerkając na rodziców najmłodszego z uczestników biesiady. Trudno było ukryć pragnienia, które rozbudziły się w lady Arryn. Wizja wstąpienia do zakonu Sióstr Milczących uleciała gdzieś z wiatrem, a w jej miejsce wykiełkowała zupełnie nowa. I jak tu nie powiedzieć, że kobieta zmienną jest.