Cinnia Mormont

Aparycja

Kobieta północy, to się o niej myśli, gdy widzi się ją po raz pierwszy, głównie przez strój w jaki jest odziana, zdecydowanie niepodobnym do tych panujących w Dorne czy choćby w stolicy. Cinnia należy do bardzo drobnych i niskich kobiet, mierząc sobie zaledwie metr pięćdziesiąt sześć, chociaż nie widać tego od razu przez wiele warstw ubrań oraz futra, które często gości na ramionach dziewczyny. Jej, często zakryte aby osłonić je od wiatru, słońca i zimna, włosy są koloru orzechowego i układają się samoistnie w lekkie loki i fale; pukle odznaczają się wyjątkowym połyskiem oraz grubością dzięki okrywaniu ich od warunków atmosferycznych. Ma bardzo łagodne, dziewczęce rysy, bladą twarz, na której odznaczają się ciemne oczy w kształcie lekko wydłużonych migdałów, a lewa powieka ledwie zauważalnie opada. Blade, dość wąskie usta nigdy nie są smarowane barwioną pomadą, przez to nie odznaczają się zbytnio na jej dość regularnej twarzy. Nie uśmiecha się często, ale gdy to robi, cała promienieje, kąciki jej oczu dostają kurzych łapek i widać jej zęby. Na lewej stopie ma skórę pomarszczoną od poparzenia, spowodowanego przez upadek w palenisko. Jej dłonie również nie są zbyt delikatne przez długie godziny spędzone na tkaniu oraz haftowaniu czy uczeniu się gotowania i krojenia. Mimo sprawiania wrażenia kruchej, ma w sobie dużo północnej siły. Cinnia mówi z charakterystycznym, północnym akcentem, a jej głos jest miły dla ucha, niezbyt wysoki, łagodny i pełen ciepła, którego tak bardzo brak na Północy.

Biografia

Powita została jako najmłodsze, czwarte dziecko Lorda i Lady Mormont, a zarazem druga córka w roku 249 AL. Wprawdzie gorące lato nie sprzyjało rodzeniu i lady przeżyła gorzej ciążę niż gdyby nosiła ją wiosną lub jesienią, ale dziecko urodziło się zdrowe i otrzymało imię po ulubionych kwiatach matki, cyniach. Od maleńkości wychowywana według szlacheckiego obyczaju, do szóstego roku życia bawiona przez niańkę, by wkrótce dołączyć do nauk, jakie przyjmowała jej starsza siostra i zapoznać się z zadaniami pani domu i damy.
Dzięki temu nauczyła się doskonale czytać, pisać, haftować oraz tkać, co nadal robi z przyjemnością w zaciszu swojej komnaty lub innymi kobietami. Do zakresu jej edukacji również należy etykieta i heraldyka w stopniu zaawansowanym, tak samo jak tańce dworskie czy granie na lirze. Śpiewać również potrafi, choć nie odznacza się szczególnie na tym polu i nigdy raczej nie osiągnie wyjątkowych rezultatów' wystarczająco jednak, aby zabawić gości na zimnej północy, gdzie o minstreli trudno. W zakresie swoich umiejętności posiada również gotowanie i pieczenie.
Rok 259 odznaczył się dla niej bólem, bowiem przez własne roztrzepanie, potknęła się o spódnicę matki i upadła tak niefortunnie przy palenisku, że jej pończochy zajęły się ogniem, parząc delikatną skórę i zostawiając nieodwracalną skazę. Czasem, podczas zimniejszych lub bardziej deszczowych dni, jej chód się zmienia, a stopa boli w miejscu poparzenia.
Jednak oprócz typowo damskich umiejętności, została nauczona jazdy konnej, zarówno w damskim jak i męskim siodle oraz używania kuszy. Północ mniej dbała o  gładkie dłonie, a i sama Niedźwiedzia Wyspa szczyciła się tradycją kobiet-wojowniczek. Chociaż Cinnia nigdy nie aspirowała do noszenia miecza i ubierania męskiego przyodziewku, nie raz towarzyszyła ojcu i braciom w polowaniach, aby obeznać się z widokiem krwi, a w koszarach uczyła się celności i przeładowywania kuszy. W razie ataku każda para rąk się liczy.
W roku 261 po raz pierwszy zaczęła krwawić, co przyczyniło się do rozpoczęcia poszukiwania dla niej małżonka i wydania jej lukratywnie za mąż, aby osiągnąć odpowiednie korzyści dla rodu. Ona nie jest temu przeciwna, choć jak większość dziewczynek, marzy o pięknym i przystojnym rycerzu.

Ekwipunek

acidbrain