/ początek

Grzane wino przyjemnie parzyło w język, gdy Yvienne - wymykając się czujnemu spojrzeniu septy - zanurzała usta w ciemnym, aromatycznym trunku i nie bacząc na jego temperaturę upijała znacznie więcej, niż przystoi damie ze szlachetnego rodu. Alkohol, choć rozcieńczony słodkimi pomarańczami z Dorne oraz płatkami goździków, które wciąż unosiły się na jego powierzchni, znacznie ułatwiał przetrwanie pannie Swann dzisiejszego popołudnia.
Gdyby mogła, właśnie marzłaby w porcie i czekała na najstarszego brata, nie zwracając uwagi ani na zimne podmuchy wiatru nadciągające znad morza, ani na przeziębienie, które jęło nękać ją kilka dni temu - dolegliwość jak zwykle pojawiła się zupełnie niespodziewanie i niemal natychmiast postawiła na nogi cały zamek. Maester bez chwili wahania osądził, że nie jest to choroba zagrażająca życiu, jednak pan ojciec zdawał się być głuchy na apele staruszka z Cytadeli i skutecznie pielęgnował (bezzasadny zresztą) lęk podszyty zwykłą, rodzicielską troską, zamykając Yvienne w zamku. Dość dosłownie zamykając, bowiem kiedy tylko panna Swann podejmowała próby wymknięcia się za mury twierdzy, spod ziemi wyrastał strażnik, przypominając o zakazie Lorda Stonehelm najdelikatniej, jak tylko potrafił.
Vienne nie należała do niechlubnego grona dam, które notorycznie łamały zakazy szeroko pojmowanej starszyzny - w jej mniemaniu „nie wychodzić” oznaczało „nie wychodzić” i choć serce oraz dusza wyrywały się daleko poza zamek, ciało grzecznie przebywało w Sali Rycerskiej, powoli, ale nader skutecznie pojone (czy też podpijane) grzanym winem.
To właśnie trunek barwy rubinów pozwalał Yvienne przetrwać trzecią godzinę deklamacji poematów dawno zapomnianego barda tworzącego jeszcze w czasach przed podbojem Aegona Zdobywcy - suchy, brzmiący jak łamane gałązki głos septy odbijał się echem od wysokich murów, raz za razem nawołując pannę Swann do powtórzenia takiego czy innego wersu. Vienne nie mogła odmówić prośbom ślepnącej staruszce, która wzruszała się niepomiernie słysząc, jak jej młodziutka podopieczna zachwycająco deklamuje wzniosłą (oraz śmiertelnie męczącą) poezję.
- W głosie panienki Yvienne. - mawiała zwykle septa ze ściśniętym gardłem do lordowskiej pary. - Pobrzmiewa duch poezji ze źródła bijącego pośród strumieni na górskich łąkach.
A ponieważ staruszka sama siebie uważała za zaprzepaszczony talent poetycki, zdarzało się, że pod wpływem emocji dodawała: - Gdyby sarny potrafiły śpiewać, ich głos brzmiałby zapewne jak głos panny Vienne.
Yv powtarzała to zdanie ze śmiechem, uznając porównanie za bezsensowne. I nie chodziło jej wcale o śpiew saren, lecz o własne umiejętności - przecież wcale nie umiała deklamować, co dopiero o śpiewie mówiąc. Jej uczucia były dalekie od ballad i kierowały się obecnie ku małym, czystym zwierzątkom domowym, ku sławnym w królestwie rycerzom, znanym maestrom, ku tańcowi, koronkowym sukienkom z Essos i chusteczkom z muślinu, a także ku ubogim dziewczętom spoza zamku, które nie miały ani sukien z koronki, ani jedwabnych chusteczek. Yvienne po prostu lubiła ludzi skrzywdzonych przez los, z którymi stykała się zwykle przelotem, w porcie bądź na konnej wyprawie: mleczarza, żebraka, służące, swoją nianię, a nawet miejscowego wariata.
- Błękitne morze pozwala promieniom słońca czerpać z siebie wodę, zmieniać ją w chmury podobne do brudnej waty… -  Vienne z trudem powstrzymała ziewnięcie i zamrugała kilkakrotnie, jakby pragnęła odgonić senną zjawę powoli zakradającą się w jej ciało. - … zlewać ulewnym deszczem góry, równiny i łąki - lecz nie brzydką pustynię - bo przecież w końcu i tak cała woda musi zebrać się i wrócić do morza; jej powrót będzie dla morskiej toni pieszczotą. - bzdury, po stokroć bzdury, pomyślała Yvienne z niepodobną sobie irytacją, ostrożnie zwijając położony na kolanach wolumin, który studiowała od dobrej godziny. Pokłady cierpliwości godne Dziewicy powoli się wyczerpywały i panna Swann w obecnej chwili pewna była wyłącznie jednego - jeśli teraz nie uratuje jej cud, najpewniej z własnej woli utopi się w dzbanie wina.

,.

Z najlżejszym powiewem wiatru dreszcz przenikał morwy i figowce, a winorośl oraz drzewa granatu szeptały i szeleściły pod podmuchami, jakby prosząc o ciszę. Echa panującej za oknami pogody docierały do Sali Rycerskiej zniekształcone przez grube mury i dochodzące z dziedzińca hałasy - żadna z tych przeszkód nie mogła jednak zakłócić spokoju Yvienne, spokojnie wsłuchującej się w oddalone dźwięki. Starała się uchwycić poszum morskich fal oraz rozłożystych drzew, interpretując je po swojemu: szmer liści na wietrze, zapach kwiatów, woń wypalonych słońcem chwastów u schyłku lata, wszystko to zdawało jej się zapowiedzią niezwykle ważnych wydarzeń, które… które wkrótce nastąpią.
Natura wiecznie tworzy przeciwieństwa, jak życie i śmierć, ogień i woda, nadzieja i rozpacz - wypowiedziane przed kilku laty słowa septona trwale odcisnęły się w pamięci panny Swann, niejednokrotnie powracając echem w najmniej oczekiwanych chwilach - zupełnie jak teraz. Na dworze wiatr wciąż muskał wierzchołki drzew, jak gdyby je uciszał. I rzeczywiście, zapanowała cisza. Gdyby Yvienne wyjrzała teraz przez okno Sali Rycerskiej, ujrzałaby skąpany w promieniach słońca dziedziniec, na którym maleńkie jak mrówki służki zamiatałyby bruk, koniuszy poiłby konie, a pomoc kuchenna ile sił w nogach pędziłaby na targ rybny, aby zakupić świeże dorsze. W popołudniowym świetle pracujący w dole ludzie zdawali się Vienne bezbronni i zagubieni, aż serce się ściskało, że na darmo narażają życie. Jednak nie ich zwykle pragnęła oglądać panna Swann niemal każdego wieczora - od dziecka niezmienną fascynację pokładała w górach, które majaczyły wąską, nierówną linią na północnym horyzoncie. Kiedy zapadał mrok, ich krąg zacieśniał się wokół Stonehelm, zupełnie jakby pragnął obronić tą część Ziem Burzy przed niewidzialnym wrogiem. Yvienne niejednokrotnie dochodziła do wniosku, iż dla gór nie ma żadnej różnicy między jednym człowiekiem a drugim, między mężczyzną a kobietą, kobietą a dzieckiem. Może góry odkryły już istotę śmierci i są w stanie wznieść się i rozpłynąć w chmurach o zachodzie słońca… ale w swej potędze wolą przez setki lat niezmiennie czekać w milczeniu na ukazanie się gwiazd? Yvienne zrzucała podobne potoki myśli na karb dziecięcej naiwności i przysposobienia marzycielki, którą kiedyś była (i ciągle jest, choć nie przyznaje tego nawet przed samą sobą). Teraz, w siedemnastym dniu imienia, nie wypadało, aby snuła podobne plany - była panną z dobrego rodu i jak każda panna z dobrego rodu powinna poświęcać uwagę wyszywaniu chusteczek, uśmiechaniu się do rycerzy pana ojca oraz grzecznym, niezobowiązującym rozmowom. Pragnienie podróżowania, poznawania świata z zupełnie innej strony niż ta, którą prezentują opasłe woluminy i zakurzone księgi było wyłącznie efektem porywów młodego serca o czym ona, Yvienne, doskonale wiedziała i co skutecznie w sobie tłamsiła… a jednak nie mogła powstrzymać delikatnych ukłuć zazdrości, gdy myślała o swym najstarszym bracie, stąpającym po ziemiach Essos.
Był wolny, bo był mężczyzną - do tego dziedzicem oraz człowiekiem z natury nieprzejednanym, kiedy zaś podjął decyzję o podróży do Tyrosh, nawet pan ojciec nie mógł stanąć mu na drodze. Zazdrość dość szybko ustąpiła tęsknocie, gdy z pozoru kilkutygodniowa wyprawa przeobraziła się w ponad dwuletnią nieobecność Marcusa - z biegiem czasu Yvienne zaczęła obawiać się, iż całkowicie zapomni, jak wyglądał jej brat…
... co było dziecinnie naiwnym założeniem, o czym panna Swann przekonała się w chwili, gdy dźwięk upadającej na ziemię tacy nakazał jej oderwać wzrok od woluminu i skierować spojrzenie w stronę źródła hałasu.
Skłamałaby mówiąc, że poznała go od razu. Przez krótki, zatrważający moment dziedzic Stonehelm był dla swej młodszej siostry wyłącznie obcym, postawnym mężczyzną, który poruszał się ze swobodą typową dla…
- Nie. - krótkie, wymowne słówko wyrwało się z ust Yvienne zanim ona sama w ogóle pojęła, że wyszeptała je niemal bezgłośnie przez zaciśnięte z zaskoczenia gardło. Jak okazało się chwilę później, „nie” połączone zostało z gwałtownym zerwaniem się z krzesła - panna Swann pod wpływem emocji nawet nie poczuła, iż boleśnie zahaczyła udem o brzeg stołu, najpewniej ozdabiając delikatną skórę pokaźnym siniakiem. Nagły atak przypuszczony na blat wstrząsnął lekko meblem, wprawiając w niebezpiecznie drganie kielich, który zagroził upadkiem i zalaniem cennych woluminów… co w tej chwili było kompletnie obojętne Yvienne, niemal biegnącej przez długą salę prosto w stronę brata - uniesiony rąbek kremowej sukienki w pierwotnym założeniu miał pomóc podczas biegu, jednak zaledwie po kilku krokach Yv wypuściła go z palców, za nic mając obawę przed rozdarciem materiału.
Zmienił się, przemknęło jej przez głowę dokładnie w momencie, w którym musiała wspiąć się na palce, by - nadal z trudnościami spowodowanymi różnicą wzrostu - zarzucić ręce na silną szyję Marcusa. Nie chodziło wyłącznie o kilka dodatkowych cali; już na pierwszy rzut oka Vienne mogła stwierdzić, że jej brat wyglądał znacznie poważniej niż przed wyprawą do Essos - opalona cera oraz pokaźny zarost, który przyjemnie załaskotał Yv w nos, gdy złożyła na policzku dziedzica pocałunek, były zaledwie niewielkimi oznakami tej metamorfozy.
- Zatem sugerujesz, że Twoja siostra to naczelna potwora Stonehelm? - odparowała bez chwili zastanowienia Yvienne - nawet pomimo najszczerszej chęci nie potrafiła ukryć szerokiego uśmiechu, który wykwitł na rubinowych ustach. Marcus nie był jedyną osobą w towarzystwie, która w taki czy inny sposób zmieniła się przez ostatnie dwa lata - Vienne także musiała poddać się biegowi czasu, z uwagi zaś na wiek dojrzewania, zmiany były widoczne już na pierwszy rzut oka. Kilka dodatkowych centymetrów wzrostu zapewniło jej nieco bardziej poważny wygląd, potęgowany przez delikatną, pełną namysłu… choć nadal piegowatą twarz, zaś piersi, trwożliwie ukrywane pod pasmami długich, rudych włosów, w końcu przestały wyglądać jak użądlenia komara, przybierając - podobnie jak sylwetka - kobiece kształty.
A mimo to Yvienne nadal była dzieckiem - przynajmniej zaś sama pragnęła być tak postrzegana, zupełnie jakby obawiała się… obowiązków, jakie narzucać będzie jej wiek?
- Bogowie, tak się cieszę! - jakby na potwierdzenie własnych słów, panna Swann uśmiechnęła się jeszcze szerzej, składając kolejny pocałunek na policzku brata - i choć najchętniej nadal wisiałaby na nim niczym zbędna ozdoba, doskonale wiedziała, że Marcus jest zmęczony po podróży i marzy wyłącznie o gorącej kąpieli oraz śnie. Uścisk Yvienne zmalał do minimum, gdy odsunęła się nieznacznie od dziedzica, nagle powracając do roli spokojnej, ułożonej młodej damy.
- Mam posłać po pana ojca?

,

Czas nie oszczędza nikogo. Przemyka przez palce jak źródlana woda, przesypuje się przez nie niczym suchy, pustynny piasek - nie ważne, jak mocno będziesz zaciskać pięść, malutkie ziarenka i tak znajdą sposób, by wymknąć się nieudolnym próbom zatrzymania ich w dłoni. Podobnie było z nieubłaganie płynącymi godzinami, dniami, tygodniami, które przeradzały się w miesiące, a te z kolei - w całe lata. Bieg czasu istota ludzka najłatwiej dostrzega w oparciu o zmiany w przyrodzie; po jesieni zawsze następuje zima, po zimie zaś wiosna przeradzająca się niespodziewanie w ciepłe, niejednokrotnie wręcz upalne lato. Yvienne - zupełnie jak maester z Cytadeli - odnajdowała w tej cykliczności swego rodzaju stabilizację… a także oparcie w niepewnej rzeczywistości: w królestwie mogło zmieniać się wszystko, lecz prędzej czy później zgodnie z dewizą Starków następowała zima. I to właśnie ona nieuchronnie nadciągała nawet nad Stonehelm, co panna Swann zauważyła jeszcze dzisiejszego ranka - niebo nad zamkiem było zachmurzone, brudne, jakby już nadeszła jesień, ale Vienne dobrze znała te poranki i wiedziała, że to jeszcze nie jesień, tylko pewna zapowiedź ciężkiego dnia przesyconego porywistymi podmuchami wiatru. Zdawało się, że ponure, szare światło to rzeka, domy - jej brzegi we mgle, a wszystko co między nimi unosi niedostrzegalnie powolny nurt, który wiódł ze sobą woń oleandrów, zapach ryb… i jeszcze jakiś lekki, niemal przyjemny fetor. Yvienne wiedziała, że właściwie nie była to rzeka, lecz pomarszczona wiatrem tafla światła, leciutki woal… ale świadomość powolnej trwałości rozciągającej się w dole miasta wypełniała jej ciało przyjemnym spokojem. Gdzieś w pobliżu balkonu panny Swann mieszkała zawzięta kukułka, która wciąż powtarzała to samo trwożliwe zdanie, jakby nie wolno jej było dłużej milczeć. Na żerdkach gołębnika stały trzy gnuśne gołębie, wymieniając poglądy i przypuszczenia - jednak nawet w ich cichym pogruchiwaniu słychać było powoli nadciągającą z północy jesień. Aż ciężko było uwierzyć, że nie dalej niż przed miesiącem w letnim skwarze ziemia w ogrodzie przybierała barwę ciemnej zieleni, spragnione oleandry szarzały, łodygi geranium przybierały odcień miedzi a sterczące, suche chwasty czekały na ogień zesłany przez ogrodnika. Ta przemijalność byłaby dla Yvienne przygnębiająca… gdyby nie obecność Marcusa. Z chwilą, w której dziedzic Stonehelm zjawił się w Sali Rycerskiej po ponad dwóch, długich latach nieobecności, wizja nadchodzącej zimy stała się dla jego młodszej siostry wyłącznie zabawnym, mało istotnym faktem, o którym Vienne mogła bez chwili wahania zapomnieć.
I zrobiła to. Zamknięta w silnym uścisku męskich ramion, z nozdrzami wypełnionymi charakterystycznym dla Marcusa zapachem, ani myślała przejmować się przemijającym latem - bo tu i teraz najistotniejszy był jej brat, który powrócił z Essos po długiej… oraz na swój sposób bolesnej (jeśli nie dla niego, to dla Yvienne na pewno) rozłące. Gdy tylko dziedzic opuścił Stonehelm, panna Swann utraciła kogoś, kto od lat stanowił dla niej wzór; Marcus był uosobieniem bezpieczeństwa, którego Yv poszukiwała niemal od pacholęcia. Przez ponad dwa lata nieobecności dziedzica musiała polegać wyłącznie na sobie… i aż do dzisiaj nie wiedziała, nawet nie podejrzewała jak bardzo brakowało jej wsparcia. Z trudem zdołała zdusić w piersi ciche westchnięcie ulgi, gdy przez cienki materiał sukni poczuła silne, niemal nieustępliwe mięśnie Marcusa - tak niepodobna do mężczyzny jego wymiarów delikatność połączona z przyjemną, kojącą (bo przecież doskonale znaną) wonią piżma natychmiast zapewniła Yvienne…
… że wszystko będzie dobrze. Że rodzina jest bezpieczna, że jej bratu nic nie zagraża i po raz pierwszy od ponad dwóch lat będzie mogła zasnąć, nie prosząc Siedmiu Bogów by czuwali nad spokojem podróży Marcusa.
- … co oznacza, że nie spotkałeś zbyt wielu kobiet. - szczera, pozbawiona złudzeń uwaga Vienne zabrzmiałaby pewnie poważniej… gdyby panna Swann nie przyłożyła nagle dłoni do ust, starając się zdusić chichot - z dość miernym skutkiem. Nagły wybuch wesołości był najpewniej efektem dotyku Marcusa, który musnął delikatnie palcami plecy siostry… i powołał tym samym do życia od dawna uśpione łaskotki, których istnienie Yvienne starała trzymać się w najgłębszej tajemnicy. W obawie przed kolejnym, niezamierzonym atakiem uciekła spod zasięgu dotyku brata… ale na wzmiankę o upominkach niemal natychmiast odwróciła się w stronę dziedzica, wpatrując się w niego roziskrzonymi z radości oczami.
- Pragniesz wkupić się w moje łaski? - kąciki jej ust uniosły się nieznacznie w uśmiechu, kiedy Vienne - nawet nie czekając na odpowiedź Marcusa - ujęła jego silną, nawykłą do trzymania oręża dłoń w szczuplutkie, delikatne palce. Była niższa, co najmniej trzy razy lżejsza, z powodzeniem mogłaby wejść mu pod pachę… ale w takich chwilach jej determinacja okazywała się ważniejsza od predyspozycji fizycznych - Yvienne niemal bez problemu pociągnęła za sobą brata, już po chwili sadzając go za stołem i podsuwając mu pod nos swój kielich, wciąż do połowy napełniony grzanym winem.
- Jeśli natychmiast nie zaczniesz opowiadać o podróży, wyciągnę to z Ciebie siłą. - suknia zaszeleściła cicho, gdy panna Swann wsunęła się na ławę tuż obok Marcusa, nawet na krótki moment nie spuszczając z niego wzroku - zupełnie jakby obawiała się, że uroni choć pół zmęczonego westchnięcia dziedzica. Vienne doskonale wiedziała, że będą mieć wiele czasu, aby nadrobić zaległości… ale ciekawość pomieszana z tęsknotą za nic nie pozwoliłyby jej na okazanie choć odrobiny cierpliwości - wystarczyło zaledwie kilka słów brata, by ukoić głód wiedzy Yvienne… cóż, przynajmniej do jutra. Kolejny dzień oznaczał dla panny Swann kolejne opowieści z Essos i biedny Marcus nie zdoła po raz drugi wymówić się zmęczeniem.

,

.

Gdzieś daleko, najpewniej na szerokim dziedzińcu, który obserwować można było z okien Sali Rycerskiej, w niebieskawym świetle wieczoru dzieci bawiły się w „Dzień dobry, królu Aegonie”. Po ustach Yvienne przemknął delikatny uśmiech, gdy tylko przypomniała sobie chwile, kiedy to sama aż do zmierzchu dotrzymywała towarzystwa córkom zarządcy twierdzy - jednak z tamtych lat pozostały jedynie niewyraźne wspomnienia, spośród których najlepiej zachowane było to pozornie najmniej istotne. Panna Swann miała wtedy nie więcej niż sześć dni imienia i wciąż mogła bezkarnie brudzić miękkie, jasne sukienki, aż do utraty tchu bawiąc się na zamkowym dziedzińcu - właśnie podczas jednego z takich wieczorów po raz pierwszy w życiu ujrzała ostatnie promienie słońca igrające na tafli niewielkiej kałuży zalegającej w wytartym bruku; gdy tylko złote nicie dotknęły wody, niemal natychmiast rozpętał się żywioł barw i zapłonęły tęcze fioletów, brązów, błękitów, turkusów, szarości oraz ognia, tworząc niepowtarzalne, olśniewające (zwłaszcza dla dziecka) zjawisko. Wspomnienie tamtej chwili było jednym z najszczęśliwszych, jakie posiadała Yvienne…
… i panna Swann nie mogła mieć wątpliwości, iż powrót jej najstarszego brata do Stonehelm również zacznie zaliczać się do grona tych retrospekcji. Obecność Marcusa wpływała na nią kojąco, zupełnie jak makowe mleko podane osobie cierpiącej na bezsenność - Vienne prawdopodobnie po raz pierwszy od długich miesięcy uśmiechała się szczerze, całkowicie wyzuta z trosk, które dotychczas zalegały na młodym, zagubionym sercu.
- Zakradnięcie się w moje łaski nie jest łatwą sprawą, szlachetny panie. - w orzechowych oczach zatańczyły iskierki rozbawienia - niemal identyczne jak te w spojrzeniu dziedzica rodu. Choć rodzeństwo Swann różniło się niczym ogień i woda, wprawny obserwator bądź ktoś, kto znał tą dwójkę od długich lat, niemal natychmiast mógłby dostrzec podobieństwa. Jedną z nich bez wątpienia była powściągliwość w codziennym okazywaniu uczuć - a choć Marcus mógł w tym aspekcie pozwolić sobie na nieco większą gruboskórność, również u Yvienne zauważalna była pewna pozycja dystansu, którą dziewczyna wystosowywała niemal wobec każdego, kto nie zaliczał się do grona jej najbliższych. Ta ostrożność w kontaktach, nie przysparzająca jej żadnej sympatii ze strony innych, wysoko urodzonych dam, była efektem syntezy pomiędzy nieśmiałością… i niemal chorobliwą nieufnością, podszywaną - rzecz naturalna - strachem kogoś, kto w swym życiu nie udał się dalej niż do Grandview. Yvienne mogła udawać przed samą sobą, iż bez wahania jeszcze dzisiaj wyruszyłaby nawet za Wąskie Morze, zupełnie jak Marcus… ale gdyby rzeczywiście dano jej taką możliwość, jak na zawołanie odnalazłaby tuzin wymówek, byleby tylko uciec przed odpowiedzialnością. Ta z kolei narastała z dnia na dzień coraz bardziej - czujne obserwacje przywiodły pannę Swann do spostrzeżenia, iż lato na Ziemiach Burzy słabnie z każdym dniem. Pojawiają się już ledwo uchwytne oznaki nadciągającej jesieni. Naturalnie liście jeszcze nie lecą z drzew, ale Vienne dostrzega subtelne zmiany w ich odcieniu i w sposobie załamywania się światła wieczorem i nad ranem albo w obu tych rzeczach razem. Jedno drugiego nie wyklucza. Chmury rzucają cień na podwórza. Ludzie rozmawiają poważnie i cicho. Zmierzch przychodzi wcześniej i plonie na niebie jak za mgłą, nierzeczywisty, trubadur mógłby dodać – zrozpaczony, w gorzkim uniesieniu, jak w akcie miłosnym, gdzie nieokiełznanie przeradza się w gniew, bo jest to akt ostatni, po którym nie będzie następnych. Wreszcie snop szarego światła pojawia się nad wierzchołkami gór na północy, ogniste plamy spadają na szyby, kopuły i wieże… są to jednak ostatnie tchnienia letniego słońca, które wkrótce zostanie pokonane przez zimę.
Tym większą ulgę sprawia Yvienne obecność Marcusa - niezmiennego, nieustępliwego jak górskie szczyty. Nawet po dwóch latach nieobecności zdołał zachować swe podejście do alkoholu… i mimowolnie zawstydził swą uwagą Vienne, która - w przypływie emocji bądź po prostu całkowicie zapominając o fakcie abstynencji brata - zaproponowała mu wino. Zamiast jednak spuścić głowę, rumieniąc się aż po czubki uszu, uśmiechnęła się jedynie z wyrozumieniem, delikatnie obracając puchar w palcach.
- Pan ojciec mawia, iż grzane wino to nie alkohol... ja zaś nigdy nie przeciwstawiam się jego woli. - Yvienne zaśmiała się pod nosem cicho, odstawiając kielich na stół i wbijając w brata przesycone fascynacją spojrzenie. Czegokolwiek by teraz nie powiedział, cokolwiek by nie zrobił - ona będzie całkowicie podzielać jego zdanie, bo w tej chwili, w tym krótkim, ulotnym momencie pomiędzy słowami dziedzica a gestem, podczas którego podwinął rękaw kaftana, w całym królestwie nie było drugiej równie zaznajomionej z prawdziwym życiem osoby… co jej brat Marcus.
Wystarczyło jednak krótkie spojrzenie na tatuaże zdobiące jego skórę, by czar prysł.
Naturalnie, była zafascynowana - na tyle zafascynowana, że jedynie ostatkiem sił powstrzymała się przed muśnięciem opuszkami palców ciemnych, wprawnych linii na ręce brata. Czytać o volantyńskiej sztuce ozdabiania ciała to jedno… ale ujrzeć efekty na własne oczy - to zupełnie inna sprawa. A jednak…
Yvienne była wyłącznie młodą i - być może z perspektywy innych dam - głupią gąską wychowywaną na dworze jednego z chorążych rodu Baratheon. Wszelkie nowości przyjmowała z właściwą sobie dozą ostrożności, niemal z góry traktując je jako coś… nieodpowiedniego? Podobnie było z tatuażami Marcusa - były fascynujące, od pierwszego momentu niemal hipnotyzowały kunsztem wykonania i nęciłby, aby ich dotknąć, aby zbadać fakturę skóry i przekonać się, czy różni się w dotyku od czystego, niepoznaczonego ciała… ale potrafiły wzbudzać również obawę. Strach. Nieufność?
U przeciwnika podobne odczucia były najpewniej zamierzonym efektem, jednak Yvienne nie była wrogiem Marcusa - i jako taka niemal natychmiast uznała, iż minie wiele miesięcy, nim zaakceptuje istnienie tatuaży. W myślach ostrożnie jęła formułować nawet odpowiedź i podziękowania za wino… lecz wtedy do Sali Rycerskiej wszedł człowiek, którego nie mogła pomylić z nikim innym.
Był wszak jej ojcem.
Drobne ciało poderwało się do góry niemal w momencie, w którym wstał sam Marcus - o ile jednak dziedzic Stonehelm zachował powagę na twarzy, o tyle sama Yvienne nie powstrzymywała uśmiechu wywołanego obecnością Lorda. Przez ostatnie kilka lat zdołała odnaleźć ze swym rodzicielem więź, której próżno poszukiwała jako niedorostek - kiedy jednak Andarist Swann pojął, iż jego córka nie jest już dzieckiem, po czym zaczął poszukiwać dla niej przyszłego małżonka, siłą rzeczy zbliżył się do swej najmłodszej latorośli, starając choć po części pojąć podejście Yvienne do instytucji małżeństwa. To zaś było takie, jakie przejawiać może wyłącznie istota pokroju Vienne, która z pokorą przyjęła wieść o zaręczynach z ser Estermontem…
… i jeszcze pokorniej przeżyła ich zerwanie.
- Naturalnie, panie ojcze.
Panna Swann z całego serca życzyła swemu bratu, by Lord w doborze małżonki dla swego dziedzica miał znacznie więcej szczęścia - zapewne dlatego nawet nie zajęła poprzedniego miejsca, doskonale wiedząc, iż powinna opuścić salę i pozwolić mężczyznom na podjęcie tematów, których siłą rzeczy musieliby unikać w jej obecności. Podejmując wędrówkę ku drzwiom uśmiechnęła się do Marcusa, zupełnie jakby chciała powiedzieć, że wrócą do przerwanej rozmowy… i tym razem Yvienne odnajdzie w sobie więcej odwagi, by poruszyć temat pamiątek po zwyciężonych pojedynkach.

/zt