Duża wioska licząca około tysiąca lub dwóch tysięcy mieszkańców, położona półtora dnia drogi od górzystych granic z Doliną. Najważniejsze budowle w tym zajazd, kuźnię, stary ratusz i cmentarz wzniesiono na wzgórzu, ponieważ stąd dobrze widać całą okolice oraz łatwiej nadzorować trakty, drogi. W istocie hierarchia wsi polega na tym, że im bardziej majętny osadnik tym bliżej szczytu wzgórza mieszka. Nie kryjąc jednak problemów Farley Hill od wybuchu wojny część osadników zdecydowała się opuścić wieś - można śmiało dodać, że im więcej osób decyduje się porzucić majątek, tym częściej ludzie ze slamsów próbuj wydrzeć lepsze mieszkania regularnej ludności.

[fikcyjne miejsce, spoza książki, czy serialu]

Jacob od dłuższego czasu po prostu snuł się po Siedmiu Królestwach, szukając dla siebie jakiegoś kącika. Do jego uszu dotarło, że pomiędzy Arrynami, a Tullymi doszło do 'małej' sprzeczki, więc cóż miał zrobić? Przecież to oczywiste, że tam gdzie są bitwy, potyczki i zwady, tam najemnik zarobi najwięcej. Tak się przynajmniej mogło wydawać, a zdrowy rozsądek byłego Nocnego Strażnika podpowiadał mu, że coś tu znajdzie. I właśnie dlatego skierował swojego konia w stronę Dorzecza. Dlaczego tuta, a nie na Dolinę Arrynów? Mężczyzna zwyczajnie nie popierał żadnej strony, albowiem nie była to jego sprawa, a los po prostu chciał, że na ziemię Tullych miał o wiele bliżej.
Po kilku dniach wędrówki, Jacob wreszcie dotarł do jakiejś porządniejszej wioski. Najemnik zatrzymał na moment Brego, żeby lepiej przyjrzeć się temu miejscu.
- Będzie trzeba się udać na wzgórze, nie staruszku? Tam z pewnością znajdzie się dla nas jakaś robota, a jeśli nie, to przynajmniej się wyśpimy w dobrym łóżku. - powiedział do swojego wierzchowca i delikatnie poklepał go po szyi, na co ten zareagował parsknięciem. Koń ruszył do przodu, raz po raz uderzając podkowami o ziemię, a Jacob rozglądał się dookoła. Tylko jedna ręka trzymała cugle, bowiem druga spoczywała na rękojeści miecza. Może normalnie nie był taki ostrożny, ale kto wie czy do tych terenów nie dotarło już zepsucie wojny. Całkiem możliwe, że ktoś weźmie go za zwyczajnego podróżnika i tym samym zaatakuje myśląc o dobrym zarobku.
Oczywiście celem mężczyzny odzianego w płaszcz, z głową przysłoniętą kapturem był zajazd. To najlepsze źródło plotek, informacji i zleceń. Może i kręcą się tam typy spod ciemnej gwiazdy, ale jednocześnie można spotkać kogoś wartościowego. Właśnie taki zamiar miał Maylight, przekraczając próg zajazdu. Dopiero będąc w środku zdjął z głowy kaptur i spokojnym krokiem ruszył w stronę najbliższego, a zarazem wolnego stolika. Wolał się do nikogo nie przysiadać, żeby nie wzbudzić czyichś podejrzeń. W tej chwili był zwyczajnym podróżnikiem, który dba o swoje życie nosząc przy sobie broń. Nic w tym dziwnego, nie?

Nie minęło wiele czasu, a Jacob już zdołał poznać osoby przebywające w wiosce. Zdawał sobie sprawę z tego, ze może czasy najlepsze nie są, ale nadal taki wulgarny język ranił jego uszy. Mogłoby się to wydawać dziwne, bowiem sam czarnowłosy, jako osoba pochodząca z nizin społecznych, winien nasłuchać się wystarczająco dużo przekleństw, żeby się do nich przyzwyczaić. Jednak ojciec Jacoba dbał o to, żeby jego syn wysławiał się w sposób wolny od ciężkich słów. Można nawet posunąć się o krok dalej i stwierdzić, że chciał, aby mowa jego syna była dystyngowana. Jeśli zaś chodzi o porę dnia, to taka jak najbardziej odpowiadała byłemu Strażnikowi. W końcu wielokrotnie podróżował nocami, czaił się na dzikich i przebywał za murem, gdzie nieciężko spotkać potwory różnorakiej maści. W graniach Siedmiu Królestw zmierzch oznaczał jedynie nadciągający spokój. Nic szczególnie groźnego nie czyhało na ciebie za rogiem. Być może jacyś rabusie czy rozbójnicy, ale przecież z nimi sobie łatwo dać radę.
Kiedy najemnik dotarł już pod zajazd, w jego oczy rzuciła się dwójka mężczyzn. Jeden ciągnął drugiego, a ten drugi cóż... był ciągnięty i zalany w trupa. Po stroju można było przypuszczać, że ten facet pochodzi z terenów Tullych. Zdradzały go kolory, albo raczej mężczyzna nie miał zamiaru się z tym ukrywać. Jacob zszedł z konia po tej całej scence i podszedł do leżącego człowieka, delikatnie szturchając go butem.
- Żyjesz? Uważaj ile i z kim pijesz, mój panie. - powiedział do niego radosnym tonem i już całkowicie nie zawracając sobie głowy jego osobą, po prostu wszedł do zajazdu. Nie zamierzał stać na dworze i wysłuchiwać ewentualnych historii pijaczyny. Zamiast tego wolał zamówić sobie jakiś porządny napitek przy ladzie.
- Czemu go tak potraktowałeś? - zagadnął do właściciela tego przybytku. Może i miał nie nawiązywać z nikim kontaktu, ale musiał zebrać trochę informacji. W końcu jeśli chce znaleźć jakąś robotę, to musi wiedzieć gdzie należy szukać.

Jak można było się do takiego stanu doprowadzić? Przecież wiadomo, że alkohol potrafi przyćmić umysł, a nieumiejętnie stosowany może stać się nawet przyczyną zguby konesera, co zresztą widać na załączonym obrazku. Może i Jacob nie sympatyzował z żadnym rodem, ale gdyby już do któregoś należał, to z pewnością nie pozwoliłby sobie na leżenie w błocie z jego barwami na ciele. Wychodziło na to, ze najemnik potrafił bardziej szanować niektóre rzeczy, chociaż nigdy ich nie doświadczył, niż osoby, które mają z nimi do czynienia na co dzień. W każdym razie czarnowłosy nie przejmował się dłużej tym człowiekiem, który sam wystarczająco się już ośmieszył. Trzeba było dowiedzieć się co takiego wygadywał, że go tylko wyrzucono, a nie poderżnięto przy tym gardła.
Jacob przeszedł parę kroków i zjawił się wewnątrz zajazdu. Oczywiście świece i muzyka były teraz tym czego potrzebował. W życiu widział już wiele - Dorne, Północ, a teraz nawet zawitał już do Dorzecza. Tylko ten klimat go jakoś nie bawił. O ile za zabawą nie przepadał, to uwielbiał patrzeć jak doświadczają jej inni. Mogli śpiewać, pić, rozbijać sobie kufle na głowie, ale nie szeptać, czy siedzieć jak skulone kuny pod krzakiem. Były Strażnik pokręcił lekko zniechęcony głową i podszedł do lady, za którą znajdował się barman. Ten niestety nie udzielił odpowiedzi na jego pytanie i zrobił to w dość niegrzeczny sposób. Tak przynajmniej odebrał to czarnowłosy, który nie był z tego faktu zadowolony. Wszczynanie bójki nic by jednak tutaj nie dało, poza jego śmiercią i pewnie nagrodą za głowę. Trzeba było to załatwić inaczej.
- Chłopcze, huh? Uważaj sobie, dziadku. Skoro boisz się powtórzyć prostych słów, to dziwię się, że starczyło Ci odwagi na wywleczenie pijaka. Przykładny mąż Siedmiu Królestw. - odpowiedział drwiąco w stronę barmana, mając nadzieję, że to trochę sprowadzi go na ziemię. Chciał po prostu informacji, a dostał rękawicą prosto w twarz. Tak się nie robi podróżnikowi, oj nie. - Wodę. Dużo wody. - dodał, składając zamówienie. Nie zamierzał pić alkoholu nawet jeśli znajdował się w zajeździe. Być może inni będą przez to na niego patrzyli w sposób podejrzliwy, ale nie obchodziło go to. Wolał nie mieć spowolnionych reakcji czy też myślenia. Wszystko dla lepszej sprawności. Alkohol mogą sobie pić Lordowie, którzy tyłka nie wystawią za próg swoich drzwi, mają ponad tuzin ludzi i brzuchy wielkie jak świnia.

Oho! Czyżby były to oznaki zdenerwowania? Nasz grubaśny właściciel zajazdu popsuł sobie humorek przez odzywki Jacoba? Naprawdę jest mu teraz przykro! Zaraz wybiegnie na zewnątrz, padnie na kolana, wryje twarz w ziemię i będzie prosił bogów starych i nowych o przebaczenie. Będzie się kajał po wsze czasy. A nie... Przepraszam. Może i by tak było gdyby Jacob w ogóle przejął się jego zachowaniem. Oczywiście nie należy tutaj też pomijać ważnego aspektu. Nasz najemnik nie wierzy w żadne bóstwa, rzeczy nadnaturalne czy fortunę. Jedyne co widzi to ludzie i inne wytwory natury, którym dane jest stąpać po tej ziemi. No i na razie nie spotkał nikogo, kto by nie ugiął się po porządnym ciosie miecza. Przecież to wystarczająco przeczy istnieniu bogów. W każdym razie wzrok Maylighta utkwił teraz w sylwetce karczmarza. Trudno byłoby o to, żeby spoczął gdzieś indziej, skoro ten mężczyzna przysłaniał mu swoją tuszą co najmniej pół świata. W każdym razie końcu kufel znalazł się na swoim miejscu. Co prawda trochę się z niego ulało, ale to sobie Jacob odliczy później. Na razie chwycił za jego ucho i spokojnie pił wodę, wcale nie przejmując się tym, że facet zbliżył się do niego na tak znaczną odległość. Czarnowłosy spokojnie spoglądał mu w oczy, chociaż ten unikał kontaktu wzrokowego. Jeśli zaś chodzi o jego zapach, to ten mu zbytnio nie przeszkadzał. W końcu był w Night's Watch, pracował dla wielu ludzi, przebywał w niezliczonej ilości obozów.
Jacob odstawił kufel i podparł głowę na dłoni, z perfidnym uśmieszkiem wpatrując się w faceta, który starał się mu wszystko wyjaśnić. Między innymi najemnik wreszcie dowiedział się kim był ten koleś, który leżał przed zajazdem. Zbieg? A to dziwne. Jak dla czarnowłosego, to powinni po niego wysłać zwyczajnie grupę poszukiwawczą, sprowadzić ponownie na front, a następnie zwyczajnie zabić na oczach wszystkich po to, żeby każdy widział co takiego dzieje się z dezerterami, którzy wolą porzucić swe obowiązki.
- A czy Ty wiesz z kim rozmawiasz? Za murem byłbyś jedynie biegającą kupą mięcha z krótkimi nóżkami, na którą rzuciłby się pierwszy, lepszy wilkor. Ewentualnie możesz zostać chodzącym trupem, żeby ten cały bebech Ci zgnił i odpadł. Uważaj na słowa. - warknął w jego kierunku Jacob, jednak nie takim tonem, żeby słyszał go cały zajazd. Wystarczyło, że mogło to dotrzeć do uszu faceta przed nim. Może i jest tu właścicielem, ale nie jest nietykalny. To nie działa w ten sposób.
- A teraz lepiej powiedz mi więcej o Żelaznych. Zdawało mi się, że nie lubią zapuszczać się wgłąb Siedmiu Królestw. - powiedział już spokojniejszym głosem, wypijając kolejny łyk wody. I jak ludzie mogli woleć zamiast niej alkohol? To dziwne!

To jest jedynie jedna z opcji. A co gdyby Jacob zdążył się uchylić przed uderzeniem? Co jeśli chwilę później sięgnąłby po miecz i tym samym ostrzem zwyczajnie przebił go na wylot? Polałaby się posoka, stal została zabrudzona, a co więcej, pojawiłby się jeden trup więcej. Czyż to nie jest jeszcze bardziej fascynująca historyjka? Na całe szczęście barman nie odważył się zrobić czegoś takiego i działało to na jego korzyść. Co, jak co, ale wątpię, żeby zwyczajny kufel miał okazję dosięgnąć tak wprawionego w boju woja, jak Jacob.
- Wiele w życiu widziałem bestii z orężem i bez. Niektóre z nich były jeszcze straszniejsze niż niejeden człowiek, a jednak dało się je zabić jeśli cięcie szło pod odpowiednim kątem i z adekwatną siłą. Mogą nazywać się Żelaźni, Nieśmiertelni czy też Duchowi. I tak każdy z nich ma krew, flaki i mózg, a bez nich nie będą zbyt żwawi. - powiedział spokojnie, mając przed oczami to, co działo się za murem. Martwe ciała, które chodziły same i dało się je jedynie stłumić ogniem, czy też wilkory, które swoimi szczękami potrafiły zabić człowieka jednym kłapnięciem. Czyż t nie wydaje się o wiele ciekawsze, aniżeli ludzie z wyspy, którzy jedynie mamroczą coś pod nosem, że nie lubią siać? A prawda jest taka, że nawet sam Maylight tego nie robi. W końcu jest najemnikiem, a środkami jego dochodu są wszelakie zlecenia, w których potrafi przebierać wedle swej woli.
- A zapytam ich z wielką chęcią. - odpowiedział, dopijając ostatni łyk wody, którą znalazł w kuflu. Może i za wiele jej nie było, ale to przecież nie tajemnica, że im mniej płynu, tym lepiej smakuje. Wtem starzec zrobił się jakiś dziwny. Czarnowłosy obrócił się w stronę, w którą spoglądał właściciel zajazdu, a następnie dostrzegł za oknem ogień. Oczywiście ludzie zareagowali błyskawicznie i w sposób przewidywalny. Zachowywali się jak bydło, które gonił pastuch. Natychmiast rzucili się w kierunku wyjścia. Jeśli zaś chodzi o Jacoba, to ten najpierw przeczekał pierwszą wrzawę i dopiero udał się do wyjścia. Wcześniej wyciągnął jednak swój wielki miecz, który trzymał teraz w dwóch rękach. To będzie jego obrona w razie gdyby ktoś chciał go zaatakować znienacka. Oczywiście pierwsze co robi, to idzie do swojego konia Brego, aby dzięki niemu lekko oddalić się od wioski. Nie zamierzał udawać się w stronę frontu, a raczej na bok osady, aby spokojnie obserwować to, co miało się za chwilę wydarzyć. Nie chciał jechać wprost na linię frontu, bo jeszcze uznaliby go za jakiegoś żołnierza wroga czy kogoś w ten deseń. Do tego celu było mu naprawdę daleko. Kto wie? Może znajdzie jakąś pracę po stronie tych całych Żelaznych. W sumie parę grosza zawsze mu się przyda w kieszeni. Plusem na pewno jest to, że nie musiał płacić za wodę!

Głupi ludzie. W takich chwilach człowiek nie różnił się zbytnio od bezmyślnego zwierzęcia, które prze naprzód tylko dla samej idei biegnięcia. Przecież ogień wcale nie zjadłby ich w sekundę. Spokojnie mogliby opuścić ten kompleks, ale pomimo tego i tak woleli się przepychać. Jacob niestety nie miał tutaj nic do gadania, bo o ile dwóch czy trzech mężczyzn mógłby starać się jeszcze utrzymać, o tyle cały tłum zwyczajnie był dla niego za silny. Razem z nim wyleciał na zewnątrz, chociaż przeklinał pod nosem. Na całe szczęście wszystkie jego bluźnierstwa zostały zagłuszone przez odgłosy stada mięcha, które teraz uciekało gdzie popadnie. Czarnowłosy obejrzał się dookoła, chcąc rozeznać się jakoś w sytuacji, w której się znalazł. Najwidoczniej front przesunął się trochę szybciej niż można by się tego spodziewać. Dla Maylighta dużym zaskoczeniem to nie było, bowiem widział w życiu wiele, ale niestety wieśniacy byli innego zdania. 
 Teraz najemnik na głowie miał większy kłopot. Brego gdzieś spieprzył!
- Cholerny koń. Był ze mną na wielu bitwach, szarżował na miecze, piki, a przestraszył się pieprzonego ognia. Brego! Chodź tu stary skurczybyku! - zaczął wydzierać się jak do człowieka, a następnie głośno zagwizdał. Jego wierzchowiec na to reagował, jednak nie wiadomo czy na pewno dosłyszy komendę w takim harmidrze. W każdym razie Jacob nie miał zamiaru stać przed karczmą jak skończony idiota. Nie wiedział jaki zamiar mają wojacy, którzy zaraz tutaj wpadną. To niekoniecznie musiał być podpalacz. Ludzie nikogo nie widzieli, a od razu wysnuwali pochopne wioski. Tak więc czarnowłosy przemieszczał się ze swym półtorakiem w ręce jak najdalej od ognia. Nie chciał zostać spieczony niczym skwarka. Jednocześnie cały czas gwizdał na swego Brego, który może w końcu raczy do niego przybyć. Oczywiście należało uważać na ludzi, którzy mogą mieć wrogie intencje. Właśnie na takich delikwentów Maylight dzierży w ręce kawałek odpowiednio ostrej broni.

Ludzie, ludzie, ludzie. Doprawdy żałosne kreatury, jednak trzeba było się liczyć z takimi zachowaniami. W każdym razie Jacob nie przejmował się żadnymi dzieciakami, czy jednostkami wołającymi o pomoc. Co go to obchodziło? Nikt mu w życiu nie pomagał, nikt nie nadstawiał za niego karku, więc i on nie zamierza być rypanym altruistą. Jeśli parę dziatek zostanie sierotami, to trudno. Tak si już zdarza i wypadałoby się z tym nareszcie pogodzić. Szkoda tylko, że spaliła się tak dobra karczma. Chociaż był tego jeden plus. Jaki? Ano jeden z ważniejszych dla najemnika - nie musiał płacić. Parę monet zostało w kieszeni i kto wie, może kiedyś uratują mu życie kiedy będzie już całkowicie spragniony. Może i Maylight mógłby też dołączyć do rabusiów, ale wolał nie ryzykować zostania przygniecionym przez płonącą belkę czy dostania w łeb jakimś obuchem od właściciela domostwa. Był najemnikiem, a nie złodziejem. Mógł zagarnąć coś, co wywalczył własnymi siłami.
 A ten cholerny koń nadal nie przybywał. Czarnowłosy zdawał sobie sprawę ze wszechobecnego hałasu, ale myślał, że Brego kręci się gdzieś w pobliżu. W najgorszym razie mógł zostać zabrany przez jakiegoś wieśniaka, który cudem nauczył się jazdy konnej i uznał zwierzaka za doskonały środek transportu. Jacobowi nie pozostało nic innego jak ruszyć przed siebie i nie zawracać sobie głowy niczym innym. Taki stan rzeczy nie mógł niestety utrzymywać się w nieskończoność, a już z pewnością nie wtedy, kiedy przed wioską stali uzbrojeni wojowie. 
- Cholera. A Ci tu czego? - warknął pod nosem, kiedy jego oczy wypatrzyły wiernego towarzysza wielu przygód. Wszystko wskazywało na to, że jest jakaś szansa na ratunek tyle, że najpierw trzeba było pokonać kilkunastu chłopa z kuszami i mieczami. O ile z tymi drugimi jeszcze jakoś można by dać sobie radę, o tyle Ci pierwsi byli problemem. Maylight nie miał zamiaru pędzić na złamanie karku do swojego wierzchowca, żeby być odstrzelonym jak jeleń. Schował swój miecz do pochwy, a następnie upadł na kolana. To był jedynie przemyślany akt, bowiem właśnie wtedy dobył do ręki sztylet, który delikatnie schował w rękawie płaszcza. Następnie udał się w stronę tłumu i wmieszał się w niego tak, żeby znajdować się w miarę blisko wojskowych, a jednocześnie nie stać w pierwszej linii. W razie czego będzie miał przed sobą żywe tarcze chroniące go od spotkania z bełtami. 
 Trzeba było jednak działać, bo to nie zapowiadało się zbyt dobrze. Całej setki wieśniaków nie zabiją, ale pewnie będą chcieli ich wziąć za jeńców. Jako, że Jacobowi nie uśmiechało się założenie kajdan po raz kolejny, to postanowił skorzystać z reakcji tłumu. Skoro stali tutaj spanikowani, opór był karany bełtem i nie mieli żadnej szansy na ucieczkę, to można łatwo zasiać panikę. W końcu w takich sytuacjach człowiek niedoświadczony działa instynktownie. Czarnowłosy chwycił teraz pewniej sztylet i wbił go w bok jednego z wieśniaków. Ten powinien jęknąć i osunąć się na ziemię.
- STRZELAJĄ! ZABIJĄ NAS WSZYSTKICH! - wydarł się w tym samym momencie, żeby jego słowa dotarły do tłumu i zaprowadziły tym samym chaos. Miejmy nadzieję, że tak będzie, bo w innej sytuacji czarnowłosy wyjdzie na durnia. W każdym razie właśnie po tych słowach najemnik głośno gwiżdże, co nie powinno teraz zwrócić wielkiej uwagi, z zamysłem wezwania Brego. Wystarczy tylko, że usiądzie na jego grzbiecie i piechota już go nie dostanie.

Jacob nie zwracał najmniejszej uwagi na to, co mówią sobie wieśniacy. Zresztą wyraz jakim ich określano dobitnie oddawał ich wiedzę o świecie, wszelakim rzemiośle i zasadach rządzącymi tym światem oraz walką. Nie mieli o tym nawet najmniejszego pojęcia, więc ich słowa nie miały znaczenia. Nieistotny był również brud, kurz i wszystko inne, co w tej chwili lepiło się do Jacoba. Trudno spodziewać się, że najemnik wyjdzie cało z takiej opresji, a na dodatek nie ubrudzi sobie przy tym nawet płaszcza, czy nie rozetnie policzka. Priorytetem było przedostanie się do odpowiedniej linii wieśniaków, co też czarnowłosemu wyszło. Znalazł się prawie na samym ich początku, więc teraz wystarczyło jedynie wcielić swój plan w życie. Ostry czubek stali wszedł w ciało niewinnego wieśniaka niczym w masło i w tym samym momencie spowodował, że na zewnątrz wydobyła się czerwona jucha. Jej kolor był niepowtarzalny i zawsze radował oczy Maylighta.

Czarnowłosy dobrze ocenił zachowania ludzi. Zbyt wiele razy brał udział w bitwach, zbyt często widział co się dzieje, kiedy nad człowiekiem zapanuje strach, aby teraz się mylić. Panika wśród wojska po udanej szarży przeciwnika to powszechny widok. Przebieg dalszej walki zależy od tego, jak zachowa się piechota i ile ma doświadczenia. Tego drugiego Jacobowi nie brakowało, więc gdy wieśniacy rozpierzchli się dookoła niczym mrówki, on próbował dostać się do Brego. W tym doskonałym planie przeszkodził mu bełt, który dosłownie przeleciał kilka centymetrów od jego twarzy. Chcąc, czy nie, oczy najemnika natychmiast podążyły za pociskiem, który wbił się teraz w ciało kolejnego wieśniaka. Jeśli zaś chodzi o drugi, to ten pozostał przez wojaka niezauważony. Adrenalina zrobiła swoje i jeśli cokolwiek miał czuć, to i tak pozostało to bez żadnego odzewu. Na razie problemem był ten tłum, który miotał czarnowłosym niczym szmacianą lalką. To dostał z łokcia, to prawie się zatoczył. Cholera! Zaraz weźmie miecz i zacznie wybijać wszystkich dookoła, żeby po prostu na niego nie wpadali.
- Nosz, kurwa! Pieprzony koń. - krzyknął na całe gardło Jacob, wcale nie przejmując się tym, że ludzie dookoła mogą uznać go za wariata. Pewnie i tak by go nie usłyszeli, więc co to zmienia? W każdy razie najemnik miał teraz parę opcji do wyboru. Pierwszą było wyżynanie wszystkiego, co wpadnie mu pod ostrze i liczenie na to, że jakoś to przeżyje. Drugą, spieprzanie w stronę lasu jak ostatni tchórz i posiadanie nadziei, że nie dostanie niczym w plecy. W tym wypadku, trzecia wydawała się najlepsza. Co zakładała?

Pomoc wieśniakom! Oczywiście ograniczoną. Może i Maylight z początku miał chrzanić honor i spieprzać jak najdalej stąd, ale ta kobieta przebita mieczem sprawiła, że nie mógł tego zrobić. Rozumiał zabijanie mężczyzn, ale kobiety? Co ona mu mogła zrobić? Ochlapać krwią z miesiączki?
- Sukinsyny, dostaniecie to, czego chcieliście. - mruknął pod nosem i w tym samym momencie wsunął sztylet za pas, a z pleców zdjął łuk. Przygotował strzałę i rozejrzał się dookoła. Jakie cele? Skoro wojacy porzucili już kuszę, to przynajmniej mógł się trochę rozluźnić jeśli chodzi o pociski, a zająć naprawdę ważnymi rzeczami. Przede wszystkim na pierwszy strzał poszli Ci, na których napierali wieśniacy. Dawało to im szansę na pokonanie przeciwnika i zabranie jego oręża, co z kolei skutkuje przyłączeniem się na stronę Maylighta. Oczywiście ten nie zamierza jednak zapomnieć o swojej osobie, więc co chwila sprawdza czy nikt na niego nie biegnie. Jeśli znajdzie się taki delikwent, to z pewnością zakosztuje grotu strzały. W ostateczności Jacob rzuca łuk, stara się zrobić unik i wpakować sztylet w ciao oponenta. Nie ma tutaj czas na dobywanie miecza. Jes zbyt nieporęczny w tej sytuacji.

Szybkie naciągnięcie cięciwy, wymierzenie i strzała poleciała wprost w pierwszego wojaka. Przebiła mu na wylot szyję i sprawiła, że biedak zaczął pluć krwią, aż w końcu upadł na ziemię. Maylight uśmiechnął się pod nosem z udanego strzału. Proszę, proszę! Szykuje nam się tutaj drugi Legolas. Kolejny strzał jednak nie wyszedł najlepiej i czarnowłosy miał cichą nadzieję, że nikt go z nim nie powiążę. Może i strzała spełniła swoją rolę, ale trafiła w ramię. W każdym razie każde rażenie grotem sprawiało, że po stronie Jacoba opowiadała się coraz większa ilość wieśniaków. Niedługo będzie znany w całym królestwie jako Król Wieśniaków. Może nie brzmi to za dobrze, ale przynajmniej będzie jakimś królem. Wreszcie pozycja godna jego ambicji!
I co? I co?! A mówiłem, że Brego w końcu przybiegnie do swojego właściciela? Dobra, wyzywałem go na potęgę, ale najważniejsza jest teraźniejszość. Co teraz zrobić? Ale czyż to nie było oczywiste? Jacob szybko dosiadł swojego wierzchowca i popędził w stronę lasu, przy okazji przetrącając parę karków, lub głów mieczem. Łuk spoczął na plecach. Jednak czy tak właśnie miał skończyć były członek Nocnej Straży, najemnik i prowodyr tej rzezi? Ależ oczywiście, że nie!
Czarnowłosy tylko czekał aż trochę oddali się od całej grupki, żeby nie zostać zaskoczonym przez jakiegoś marudera. Stąd miał dogodną pozycję do oddawania kolejnych wystrzałów w wojska przeciwnika. Jeśli jednak sytuacja znacząco się pogorszy, to nie pozostanie mu nic innego, jak robienie za kawalerię. Jacob sprawdzał się i w tej roli, a przecież jako konnica ma znaczną przewagę nad piechotą. Należy do tego dodać jeszcze długi miecz, który miał zapewnić mu odpowiedni dystans. W skrócie... Czarnowłosy pomaga wieśniakom.

///przepraszam za jakość posta, ale ponownie muszę się wdrążyć.

Slalom między ostrzami z pewnością był ulubioną rozrywką Jacoba. To spojrzenie bezradnych wojowników znajdujących się na ziemi, kiedy ich stal mija o kilka centymetrów nogi jeźdźca, bądź samego wierzchowca. Ile razy widział już to u dzikich? Ah, ci nieokrzesani ludzie z północy, którym ciężko było pojąć pojęcie formacji, czy strategii. Uwielbiali rzucać się w morderczym szale na lepiej uzbrojone jednostki przeciwnika i mieli szansę dopiero wtedy, gdy byli w znacznej przewadze. Jednak czy tym razem nie było tak samo z wieśniakami? W każdym razie należy tutaj pochwalić Brego, który wreszcie ruszył swój tyłek do pomocy i robił to całkiem dobrze. W takich chwilach Maylight dziękował w duchu, że nie ma za towarzysza jakiegoś źrebaka, a porządnego konia, który nie ucieknie na dźwięk byle jakiego szczęku stali.
Czarnowłosy nic sobie nie zrobił z rażenia mieczem żołnierza, a po prostu przebił się na sam tył bitwy, aby stamtąd posłać kolejne strzały, które celu w żadnym wypadku nie chybiły. Były członek Nocnej Straży w żadnym wypadku nie przejmował się powątpiewaniem wieśniaków, a może nawet go nie słyszał? W każdym razie nie było to ważne, bowiem aktualnie był na bitwie. W takich momentach człowiek myśli inaczej, a jego zmysły skupione są na czymś innym. Oczy uważnie rozglądały się po otoczeniu, szukając nawet najmniejszego śladu ruchu, czy ataku na jego osobę. Uszy wytężały się do granic możliwości, żeby usłyszeć świst bełtu skierowanego w jego stronę. Mięśnie nóg spięły się jeszcze bardziej, aby pewniej trzymać się na wierzchowcu, a dłonie zacisnęły mocniej, żeby nie wypuścić na ziemię miecza, czy lejca.
W jednej, krótkiej chwili Jacob uniósł delikatnie swe ostrze i spiął Brego, aby ten ruszył naprzód. Spodziewał się, że wieśniacy pójdą w jego ślady, ale nie wiedział, że będzie to aż tak rozległe. Najwidoczniej ludzie zagonieni w kozi róg będą gotowi nawet poświęcić życie w przegranej walce, niż zginąć z rąk oprawców. Tak to przynajmniej wyglądało z tej perspektywy. Jak inaczej nazwać atak nieuzbrojonych ludzi na wojaków? Niemniej jednak taka szarża przynosiła efekty. Okazało się, że liczba w tym przypadku jest ważniejsza od uzbrojenia. I wtem...
- Psiakrew. - mruknął pod nosem czarnowłosy, zsuwając się z konia. Doskonale znał uczucie, które ogarnęło go właśnie teraz. Został trafiony i to całkiem ładnie, skoro aż zleciał na ziemię. Ktoś go złapał, ktoś krzyknął, aż tu znowu mocne uderzenie w żebra. Kiedy się obrócił, zauważył jak krzykaty brodacz pada na ziemię, cały w swojej krwi. Nie było co do tego wątpliwości. W końcu tak czerwona mogła być tylko jucha.
Dalej wszystko potoczyło się całkiem szybko. Tłum dopadł do resztek ocalałych oprawców i przystąpił do ich egzekucji. Czarnowłosy nawet nie próbował go powstrzymywać, bo przecież sobie na to zasłużyli. Zamiast tego podniósł się powoli na równe nogi, trzymając się przy tym za żebra i chwycił miecz, którym został przebity brodacz. Bez cienia emocji wyciągnął go z jego ciała i wbił w ziemię obok. Następnie ponownie się pochylił i złożył ręce wieśniaka na klatce piersiowej, pomiędzy palce wciskając rękojeść ostrza, którym rozstał przebity. Właśnie w taki sposób układano po śmierci rycerzy, więc czemu i prosty człowiek nie mógł tego doświadczyć?
Wszystko się uspokoiło. Słońce wyszło na niebo, zaczęła padać mżawka, a Maylight powyciągał swoje strzały z trupów. Korciło go jeszcze, żeby zabrać trochę ekwipunku od żołnierzy, ale uznał, że tym ludziom przyda się on o wiele bardziej. Dosiadł swojego konia i jeszcze raz skierował się do tłumu.
- Idźcie do kolejnych wiosek i ostrzeżcie ich przed tym, co tu się stało. I na przyszłość, do cholery, bierzcie ze sobą przynajmniej pogrzebacze, kurwa. - powiedział może dość dobitnie, ale za to szczerze. Gdyby mieli chociaż ten durny kawałek metalu, to może zginęłoby ich mniej, a tak? Tak pozostał tutaj stos trupów i nic więcej. Za to nasz bohater założył na głowę kaptur, odwrócił konia i ruszył w dalszą podróż, trzymając się jedną ręką za bok. Będzie musiał znaleźć chyba jakiegoś maestra.

Podróż Baela była dość nużąca. Bezcelowe błąkanie się po Dorzeczu i Reach nie przynosiło żadnych zysków, ani przygód. Tak przygody, to to co mężczyzna tak długo poszukiwał. Ciężka jednak dola zwykłego wioskowego chłopaka, który po dramacie całe życie stara się pogodzić z przeszłością. Większość jego podróży kończyła się rozdrapywaniem starych ran. Ogień, krew, ruiny. Stały widok. Pragnienie zemsty nie zostało zaspokojone, wręcz przeciwnie ono rosło i rosło, aż w końcu musiało dojść do nieuniknionego.

Stary wędrowiec był zmuszony zwiększyć zasięg swoich wycieczek. Jego kieszeń była prawie pusta, a o nogi obijała mu się torba z prowiantem, a raczej jego brakiem. Jeden z leśnych szlaków zaprowadził go aż pod granice z Doliną. Bael zszedłz konia przy wyjściu z lasu. Duszny dreptał miarowo koło niego, kiedy to Bael zatrzymał się, aby zrobić sobie postój. Nie zwykł wybierać udeptanych szlaków do swoich podróż. Czuł się wtedy na widoku. Świat jest pełen niebezpieczeństw, a najlepszy sposób na nie, to nie mieszać się... stać się niewidocznym. Samotna wędrówka szybko nauczyła mężczyznę, że jest z góry skazany na porażkę tułając się w pojedynkę. Bandyci, złodzieje, dezeterzy i nie tylko, czekali na takich jak on. Nazywali ich "łatwym łupem". Bael jednak nie był wcale takim "łatwym". Jak widać jeszcze żył, a to najważniejszy argument. Teraz jednak był zmuszony przejść przez las. Było już dobrze po południu, a on nie zamierzał zabłądzić gdzieś pośrodku lasu. Zaryzykował i udało się.

Wyszedł z lasu by spojrzeć przed siebie. Wioska. Tam może coś zjeść lub się napić. Ta wioska wyglądała na taką, w której może liczyć na chociażby małą karczemkę. Wsiadł na Dusznego i popędził do wioski. Hmm... poczuł jakieś znajome uczucie. Z daleka miasteczko wyglądało dokładnie tak jak wioska jego ojca, w której mieszkał... i która to została zaatakowana i zniszczona. Na jego oczach. To wrażenie często go dopadało. Każda wioska na jego drodze życia była taka sama jak Jego Wioska. Tyle, że Jego Wioska już nie istniała. Została po niej tylko blizna w sercu, blizna która bolała ilekroć patrzył w przeszłość.

Był już coraz bliżej miejsca, w którym spodziewał się jakiejś bramy lub wjazdu. W jednej chwili jego serce zadrżało. Ujrzał rozbitą bramę. Wszędzie walały się się nadpalone deski i wióry. Nie to jednak sprawiło, że Bael stanął jak wryty. Nic nie słyszał. Cisza. Wioska jest pusta. Pusta, bo zniszczona. W myślach zamajaczył mu widok Jego Wioski. Spalone domy, umierający przyjaciele... brat i ojciec. Przeszedł przez bramę, by jeszcze bardziej utonąć w rozpaczy. Jego twarz zrobiła się mokra od łez. Zsiadł z wierzchowca, by powoli podejść do placu pośrodku wioski. Zobaczył groby. Były to wyraźne ślady w ziemi. W miejscu gdzie powinna być trawa była tylko ciemna gleba. Ktoś, więc uszedł z życiem, aby móc pochować zmarłych. Ale któż mógł tak uczynić biednej wiosce na granicy. Żołnierze ? Bandyci ? Nieeee... to byli mordercy. Wszędzie mordercy. Bael zacisnął zęby. Rozpacz odeszła. Teraz kotłowało się w nim obudzone pragnienie zemsty. Mężczyzna uderzył pięścią w drewniany słup, z wypisaną nazwą wioski "Farley Hill". On widział tam jednak inny napis. W jego serca była to Jego Wioska. Nadszedł czas zemsty. Koniec z podróżowaniem bez celu, on już znalazł cel. Zamierzał odnaleźć i zabić wszystkich złych ludzi, którzy dopuszczają się takich czynów. Nawet jeżeli będzie zmuszony zrobić to w pojedynkę.

Po wydostaniu się z rąk oprawców Lóng nie zagrzewała nigdzie zbyt długo miejsca. To, że udało jej się uciec i to w tak popisowym stylu świadczyło albo o tym, że była taka dobra, albo, że ci dziwni ludzie musieli się czymś upalić. W końcu poradziła sobie z nimi tak, jakby ona aranżowała całą sytuację.
Dmuchając na zimne, postanowiła nie pojawiać się w obleganych przez ludzi miejscach. Wybierała leśne, zarośnięte ścieżki niż pewny i prosty szlak. Zamieniała ubite trakty na polne dróżki upstrzone kamieniami i często kończące się w szczerym polu.
Nie miała konia, więc nie musiała troszczyć się o nikogo innego tylko o siebie. Piła wodę ze strumieni, jadła zebrane owoce leśne. Czasami upolowała jakieś mniejsze zwierzę. Starannie wybierała miejsca na rozbijanie obozu, była ostrożna w rozpalaniu ognisk. Bo po co ktoś miałby ją zauważyć. Wolała być cieniem.
Tęskniła. Brakowało jej ryb. Zgubiła też swój grzebień, od tego czasu nosiła włosy splecione w gruby warkocz. Dłużyła się jej wędrówka. Do tego tak bezcelowa.

W trakcie swojej wędrówki, pewnego dnia zauważyła na niebie dym. Na pierwszy rzut oka oceniła, że słup był zbyt szeroki, żeby to było zwykłe ognisko. Coś się paliło? Z jednej strony chciała zebrać swoje rzeczy i ruszyć w kierunku przeciwnym do źródła dymu. Spakowała wszystko, upewniła się, że ognisko zagasiła tak, że nikt nie określiłby kiedy zostało zagaszone i już miała ruszać.
Dym ją zaniepokoił, ale i zaciekawił. Nie, nie chodziło o to, że chciała obejrzeć widowisko, którym niewątpliwie byłyby palące się budynki. Ba, w końcu znajdują sie tacy, co palą całe miasta, żeby tylko nacieszyć oczy płomieniami. Pożar dawał jej okazję do ukradkowego powrotu do cywilizacji, chociażby na chwilę. Koczowanie w lesie przestało być takie atrakcyjne w pojedynkę. Wcześniej miała swojego Sunbae, z którym takie życie było o wiele ciekawsze. A gdyby teraz zobaczyła co się dzieje, dowiedziała się co to za dym... może zdobyłaby jakieś potrzebne jej przedmioty? Może... kupiłaby rybę? Dostałaby gdzieś tam nawet najpodlejszy grzebień. Tak mało jej brakowało do szczęścia.
A może po prostu lubiła pakować się w kłopoty?
Och, wielki dym! To pewnie wielki ogień! Uciekać? A po co, podejdę bliżej!
Nie do końca tak myślała, ale mechanika zachowania była bardzo podobna.
Nie spieszyła się jednak. Szła swoim zwykłym krokiem, skoro już się pali, to przecież ona nic na to nie poradzi. Ba, skoro się tak dymi, to znaczy, że największy ogień się już skończył...

Zanim wyszła zza drzew, zdjęła łuk z pleców. Leniwym ruchem wzięła strzałę i po chwili wyłoniła się ze ściany zieleni z napiętym łukiem. Ostrożności nigdy za wiele. Ujrzała postać stojącą przed tabliczką, pewnie z nazwą wioski. Przyglądał się zgliszczom. A więc nie tylko ona.
Zgliszcza. Pierwsze wrażenie jakie dała jej ta osada nie było pozytywne, Wręcz przeciwnie. Wyglądała na wymarłą. Ba, wyglądała na brutalnie splądrowaną. Trzeba przy tym wiedzieć, że Lóng kompletnie nie zawracała sobie tej ślicznej główki czymś takim jak wojna. Wiedziała, że coś się dzieje i dlatego trzymała się ubocza, ale gdyby ktoś ją spytał o strony konfliktu? Utnijcie jej język, ale nie powie. A po tym to w ogóle bedzie milczała jak zaklęta.
Ale czy mężczyzna stojący przed nią nie był przypadkiem sprawcą tego, co spotkało wioskę? Bywają też i tacy, co lubia napawać się swoim dziełem. Czy był groźny, czy raczej nie? Na razie jej nie widział, w końcu stała za jego plecami. Łuk miała opuszczony, ale w pełnej gotowości. Gdyby ją zauważył, raczej nie poczułby się trzymany na muszce. No właśnie... powinna coś powiedzieć? To takie krępujące.
Postanowiła głośno nadepnąć na suchą gałązkę, która złamała się z trzaskiem...

Bael natychmiast odwrócił się słysząc coś za sobą. Obrazy znikły sprzed jego oczu, tak szybko jak się pojawiły, a wszystkie uczucia i emocje zaczęły przyjmować bardziej ziemskie cechy niż nieziemskie uniesienia. Znów stał w spalonej doszczętnie wiosce o nazwie Farley Hill, czuł zapach dymu, w oczy raziło go zachodzące słońce, a przed nim stała nieznajoma. W pierwszej chwili myślał, że dalej śni, że to jego matka przyszła do niego, porozmawiać, ostrzeć, przysłużyć dobrą radą. Ale to nie była ona. Jego matka nie żyła i wyglądała zupełnie inaczej. Nie miała tak młodej i pięknej twarzy, a jej włosy były zupełnie czarne, w porównaniu do jasnych włosów przybyszki. Stał tak w ciszy wpatrując się w kobietę, nie mogąc powiedzieć ani słowa. Nie był bowiem do końca pewien, czy to co widzi jest realne, czy dalej błądzi w nieświadomości.

- Witaj ! - wydukał w końcu, wciąż wpatrując się przed siebie z nieobecnym wzrokiem, bez ani jednego mrugnięcia.

Nie poruszyła się ani o centymetr. Tak, jak założyła, nieznajomy usłyszał ją. Dzięki temu nie musiała wołać nic w slu: "hop, hop, proszę pana!", "juhuuu, za tobą!", "quo vadis, domine?". To by było dziwne, a ona czułaby się jak idiotka.
Zamiast tego, wolała zostać powitana pierwsza, co się jej udało. Nadal jednak nie wiedziała, czy nieznajomy jest wrogiem, czy raczej można potraktować go jako przyjaciela.
Nie ruszała się więc, nadal czujnie go obserwując. Wycelowanie i wypuszczenie strzały zajęłoby jej sekundę lub dwie.
Ba, jedynie kilka kosmyków włosów, które nie były wplecione w warkocz, powiewały na wietrze. Zupełnie jakby była posągiem. Posągiem z peruką.
Nie wszyscy wiedzą, jak niebezpieczne są posągi. Gdy się na nie patrzy, są nic nie znaczącym kamieniem. Mogą przedstawiać cokolwiek. Ale gdy tylko zgaśnie światło lub odwróci się od nich spojrzenie...
Wracając do dwójki wpatrzonych w siebie postaci, które nadal nie widzą co o sobie myśleć. Wypadałoby się w końcu odezwać, mimo tego, że Long nie lubiła mówić bez potrzeby.
- Jesteś odpowiedzialny za to, co tu się stało? -wolała upewnić się od razu.
Czuła potrzebę, żeby powiedzieć coś więcej? Zdecydowanie nie.
Oj, wygląda na to, że doszło do spotkania dwóch cholernie gadatliwych osób.

- Ja ? Odpowiedzialny za TO ? - mężczyzna zdziwił się na słowa kobiety, wskazując spalone budynki. Może i on zbyt wiele nie mówił, ale nie należał do typowych milczków. Ale nie, on nie mógł tego zrobić. Nawet jeżeli miałby pretekst i oddział. Bael nie był TAKIM człowiekiem. Niszczącym i palącym wszystko na swojej drodze, aby tylko zdobyć dzięki temu jakieś korzyści. Ale wracając do sytuacji, co robiła tutaj ta kobieta i co od niego chciała? Może wypadałoby znaleźć jakiś wspólny język.
- Witaj jestem Baelon, przejeżdżałem tędy i zobaczyłem TO. Nie rozumiem jak ktoś mógł zrobić coś takiego ? - mężczyzna wpatrywał się cały czas w nieznajomą. Nie znał jej celu i wolał być ostrożny.