Seagard to zarówno nazwa miasta jak i górującej nad nim twierdzy rodu Mallisterów. Wybudowane w bliżej nie określonej przeszłości, najprawdopodobniej za czasów Pierwszych Ludzi. Zamek wyróżnia się swoją wielką wieżą, z racji znajdującego się na samym jej szczycie olbrzymiego dzwonu nazywanej "grzmiącą". Główna bryła zamku znajduje się na lądzie, ale solidne mosty, których utrzymanie jest utrapieniem każdego aktualnie rządzącego lorda łączą z twierdzą kilka niewielkich skalnych wysepek, na których wznoszą się kolejne , chociaż zdecydowanie niższe wieże. Znajdują się tam kwatery części z obecnych w zamku zbrojnych, a na najbardziej wysuniętej w morze każdej nocy rozpala się wielki ogień mający wskazywać statkom drogę do portu. Do zamku można dostać się jedynie od strony lądu, od strony morza poza fortyfikacjami chroni go sama niedostępność miejsca.

Miasto nie jest zbyt wielkie, chociaż jak na standardy Dorzecza możne je uznać za znaczne. Znajduje się w naturalnej zatoczce i jest chronione solidnym, chociaż niezbyt wysokim murem, którego utrzymanie ciągle jest przedmiotem sporu między zamkiem, a radą.  Sercem miasta jest niewielki rynek na którym wystawiane są sprowadzone rzadko z dalekich krain egzotyczne towary, a głównie rozmaite produkty codziennego użytku. Z racji położenia Seagardu zrozumiałym jest, że rynek mocno czuć rybą.  Dalej od morza znajdują się konstrukcje w mieście najnowsze i kto wie czy nie najcenniejsze. Nowo zbudowane manufaktury, tkalnie i folusze, chociaż hałaśliwe i smrodliwe ożywiły miasto do dotąd niespotykanego poziomu.  

/ Zamek Seagard.

Chłodny wiatr niósł ze sobą aromat zimy oraz soli. Mroźnym oddechem muskał niemalże pieszczotliwie odsłoniętą, gładką skórę której naturalny brzoskwiniowy odcień ustępował niezdrowej bladości i tylko delikatne płatki uszu oraz policzki pozostawały nieznacznie zaróżowione. Tęczówki tak czarne, iż na próżno było weń szukać źrenic, na wpół skryte pod woalą równie smolistych, długich rzęs skupione były na widoku rozciągającym się tuż za ogromnym oknem. Morze zdawało się być tego dnia spokojne, grafitową tafle wody przecinały niskie fale na których chmarą osiadały śnieżnobiałe mewy o posrebrzanych skrzydłach, ich krzyk idealnie współgrał z miarowym szumem rozbrzmiewającym w całej zatoce. Kąciki wąskich ust drgnęły wyraźnie, gotowe rozciągnąć różane wargi w delikatnym uśmiechu, jednak miast niego na twarzy dziewczęcia zakwitł nader nieprzyjemny grymas. Ból pojawił się niespodziewanie i choć nie należał on do tych najbardziej dotkliwych oraz długotrwałych, to pod wpływem zaskoczenia zdołał on wyrwać z jej gardła cichy syk. Ruch wokół niej zamarł na moment, powietrze zaś stężało od nagromadzonych weń niepewności oraz obaw. Gotowa była przewrócić zirytowana ślepiami, jednak gest ten nie wydawał się być odpowiedni dla młodej damy, dlatego też oszczędnym ruchem dłoni nakazała powrót do pracy. Krawcowa nieco nerwowo szarpnęła za jasny materiał sukni, upewniając się że żadna szkarłatna kropla nie zaplamiła tkaniny, jednocześnie rzucając szybkie spojrzenie sepcie. Zapewne, gdyby na niewielkim stołku w wybitnie niewygodnych pantofelkach stała sama córka lorda Jasona, to odziana w szarości Vevina zjadliwym tonem rozpoczęłaby istną tyradę odnoszącą się do niekompetencji służącej, obrażając w iście poetycki sposób całą jej rodzinę na kilka pokoleń wstecz. Szczęśliwie, dzisiaj swe usługi oferowała lordowskiej bratanicy, której przychylność septy nie sięgała co z kolei oznaczało, iż niefortunny incydent z igłą pozostanie niezauważony. Lelia Mallister, do niedawna prawdziwe - i do tego wybitnie krnąbrne - utrapienie swego rodu, walczyła z przemożną chęcią cichego westchnięcia, jednak widmo kąśliwych uwag dobiegających od strony piastunki skutecznie ją przed tym powstrzymało. Bo jak mogła powściągnąć swój temperament oraz zjadliwy język, jeśli była prowokowana przez tą bezczelną, grubą kobietę? Nauka obojętności przychodziła jej dosyć opornie, stąd co i rusz musiała napominać własne myśli. Oderwała wreszcie wzrok od morza, przenosząc go na dębowy stolik umieszczony pod ścianą, wokół którego krzątała się jej osobista służka. Misha o włosach równie rudych co marchewki, ustawiała starannie talerzyki z ciastem cytrynowym oraz orzechowym, przesuwała miseczki wypełnione miodowymi ciasteczkami oraz wciąż świeżymi owocami. Słysząc chrząknięcie od strony Veviny, ochoczo nalewała słodkiego wina do wyciągniętego kielicha, starając się nie chichotać zbyt często w odpowiedzi na jej słowa. Misha bowiem była posiadaczką nader piskliwego głosu, przez co mieszkańcy zamku po prostu nazywali ją Myszą.
- Skończone, moja pani - odezwała się cicho krawcowa. Pomagając dziewczęciu opuścić chybotliwi stołek, poprowadziła ją ku lustru. Suknia prezentowała się idealnie na smukłej sylwetce, jasnym kolorem podkreślając miodowe kosmyki kryjące się w ciemnobrązowych włosach upiętych tuż nad karkiem, w misterny kok. Przyglądając się swemu odbiciu, ptaszyna mogła zauważyć jak drzwi do komnaty uchylają się i do środka wślizguje się Faywyn, trzymająca w ramionach jej zimowy płaszcz. Skinęła głową, jakby w zadowoleniu nad kreacją co sprawiło, iż nowo przybyła schyliła się wypuszczając skrywane pod płaszczem zwierzątko. Brązowa myszka instynktownie pognała w stronę jedzenia, a jej obecność została zauważona przez dużą Mysz, która z przerażonym - i piskliwym - wrzaskiem rozlała niemalże cały dzban wina na septę. Kiedy kakofonia krzyków przybrała na sile, Lelek korzystając z zamieszania opuściła pomieszczenie, dłonią tłumiąc śmiech.
- Siedmiu, nie będzie mi to zbyt prędko wybaczone - stwierdziła wesoło, pozwalając narzucić na swe zziębnięte ramiona ciepły płaszcz podbity futrem z norek. Faywyn, druga z jej osobistych służek wyszczerzyła pożółkłe zęby w złośliwym uśmiechu, podając swej pani listy odebrane tego ranka z pokoi zajmowanych przez maestra.
- Ratowała się panienka przed nudą, nawet panienki ojciec by zrozumiał - uznała wspaniałomyślnie, oddalając się prędko od komnaty z której nie przestawały dobiegać paniczne okrzyki. Jeszcze chwila, a przybędzie Straż zwabiona harmidrem, a tego Lelia wolała uniknąć. Idąc, przeglądała koperty i pieczęć jednej z nich złamała dopiero, gdy ujrzała nań widniejący symbol z pstrągiem. Niecierpliwym ruchem wyciągnęła pergamin, z delikatnie zmarszczonymi brwiami zagłębiając się w treść wiadomości.
Och, nie. Była to jedyna myśl jaka przemknęła przez ogarnięty chaosem umysł, gdy skończyła czytać. Serce zatrzepotało w panice niczym ptak zamknięty w klatce i nie była pewna, czy towarzysząca temu obawa nie miała w sobie czasem nuty radości.
- Gdzie jest mój brat? - zapytała spokojnie, przywołując na twarz łagodny uśmiech. Pośpiech oraz nadmierny popłoch był niewskazany, a skłonność do przesady była doprawdy brzydką cechą panienki Mallister.
- Wraz z waszym ojcem, nadzoruje prace w porcie, panienko - odpowiedziała Fay, znajdując się tuż za jej plecami w odległości trzech kroków - Ale kuzyn panienki zdaje się być na placu treningowym...ćwicząc? - tego już nie była pewna. Lelia wreszcie westchnęła, długo i cicho. Rozsądek nie był najmocniejszą stroną Treveta, jednak jako dziedzic mógł udzielić jej kilku istotnych odpowiedzi, co więcej to on znał najlepiej poglądy swego pana ojca. Tak, powinna go znaleźć jak najszybciej.

Cichy stukot obcasów uderzających o chłodny kamień posadzki, zdawał się tonąć pośród hałasu dobiegającego z niewieścich komnat. Ten jednak z wolna zaczął słabnąć im bardziej oddalały się od zamieszania, co ciekawe podobna rzecz miała się z wyrzutami sumienia leniwie kąsającymi podświadomość dziewczęcia. Jękliwe głosy podszyte stosownymi upomnieniami rozpływały się w chaosie myśli, wzmaganym przez starannie nakreślone litery tak znajome jej sercu. Ciemne łuki brwi zmarszczyły się lekko, kiedy z uwagą przedzierała pergamin na dwie części tak, by prywatną treść wiadomości mogła oddzielić od słów wzbudzających weń niepewność i zachować ich małe sekrety dla siebie. Nie lubiła tego uczucia, tej niepewności przechodzącej stopniowo w zwyczajną bezradność, gdy nie wiedziała cóż powinna czynić. Którą ścieżkę obrać, tak aby mogła wyjść z danej sytuacji nie tylko obronną ręką ale i z korzyścią dla siebie. Młody wiek oraz brak doświadczenia nie pomagał w odnalezieniu rozwiązania idealnego, dlatego musiała skorzystać z wiedzy innych.
Nawet jeśli to nie będzie zbyt przyjemne.
Nie ma ludzi niewinnych, wiedziała o tym Lelia której spojrzenie wręcz tchnęło łagodnością a usta jej zdobił delikatny uśmiech. Nie ma ludzi bez skaz, dlatego właśnie gdy ciemne niczym noc oczy dojrzały sylwetkę kuzyna, nie skuliła się w sobie jakby była gotowa wmówić światu że tak w zasadzie to jej nie ma, a te krzyki rozbrzmiewające za jej plecami to zwykłe kłamstwa i pomówienia. Nie, nie, ni jeden mięsień jej nie drgnął w odpowiedzi na chłodne powitanie Mallistera, w zasadzie Lelek wyglądała tak spokojnie i naturalnie, jakby w całym zamku panowała dosyć sympatyczna a wręcz kojąca cisza, a nie istny armagedon na trzy głosy w wykonaniu niewieścim.
- Ach! I tutaj się mylicie drogi kuzynie, w naszym spotkaniu nie ma nawet odrobiny zbiegu okoliczności - oświadczyła miękko, dygając uprzejmie na powitanie nim raczyła się odezwać. Zbliżyła się do mężczyzny powoli, po raz kolejny w duchu ubolewając nad tym, iż nie dane jej będzie nigdy poruszać się w taki sposób, w jaki czyniły to jej rówieśniczki. Niemal wszystkie panienki z szlachetnych domostw, z jakimi miała styczność brązowowłosa - teoretycznie - ptaszyna miały w sobie coś ulotnego, niemalże eterycznego co sprawiało iż chód ich bardziej taniec przypominał, zaś stopy młódek obleczone w kosztowne trzewiczki gotowe były w każdej chwili oderwać się od ziemi. Zazdrościła im tej lekkości, tej płynności ruchów nadających im wrażenie czegoś nad wyraz kruchego i uroczego. Lelia taka nie była, w zasadzie mierząc niezbyt chlubne sto sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu została zaklasyfikowana do dam raczej wysokich, przez co delikatność kroku nie była jej zwyczajnie pisana. Może właśnie dlatego, każdy ruch smukłego ciała miał w sobie pewnego rodzaju władczość. Jakby krocząc podkreślała fakt, iż nie tylko z całą pewnością istnieje ale i każdą połać ziemi przezeń mijaną, obiera w swe posiadanie. Naturalnie i z gracją, stanowczo acz na tyle subtelnie, by nie wzbudzała swoją osobą niechęci. Miłym wyrazem twarzy, niezwykle przyjemnym dla ucha głosem oraz uprzejmością, maskowała swój brak wizerunku typowej panienki w opałach, czekającej aż cny jakiś rycerz uratuje ją od wszelkich trosk nękających ten świat. I póki co udawało jej się to czynić dosyć skutecznie i z pozytywnym skutkiem.
- Miałam nadzieję, iż zechcesz poświęcić mi krótką chwilę i podzielisz się dobrą radą, gdyż doprawdy nie wiem cóż winnam czynić - westchnęła cichutko, opuszkami palców zakrywając usta. Zaraz jednak gestem wskazała, by ruszył razem z nią jak najdalej od harmidru. Po cóż się denerwować, gdy istniały dosyć ważniejsze sprawy niż wrzeszczące służki oraz septa? Faywyn w milczeniu, w stosownej odległości sunęła za nimi - Widzisz kuzynie, chociaż staram się utrzymywać dobre stosunki z moimi towarzyszkami z dziecięcych lat, nawet jako kobieta muszę brać pod uwagę niesnaski jakie targają Dorzeczem oraz naszym rodem. Tym większy odczuwam niepokój, gdy przychodzi mi czytać wiadomości od najmłodszej córki obecnego lorda Tully - zaczęła delikatnie, starając się wypowiadać w sposób nienatarczywy i spokojny - I chociaż zazwyczaj są one niewinne, nostalgiczne oraz roztrząsające tematy typowe dla dziewcząt w naszym wieku to ostatni list był dosyć...poruszający. Podobnież w niedalekiej przyszłości, lord Tully pragnie wysłać Lorelay...pamiętacie Lorelay, prawda? To ta malutka, urocza istota o gołębim sercu i kasztanowych włosach. Najwyraźniej jej niewinna uroda oraz łagodny charakter ma ułagodzić gniew chorążych, bowiem to właśnie ona ma w imieniu swego pana ojca objechać co bardziej znaczące domostwa w celu poprawienia nadszarpniętych między nimi stosunków, od czasu tego paskudnego incydentu z Arrynami - mówiła grzecznie i płynnie, podając mu zaraz oderwany wcześniej kawałek pergaminu z listem, jakby tym samym chciała udowodnić swoją prawdomówność - Jednocześnie Lorelay lęka się sposobu, w jaki zostanie...jeśli w ogóle zostanie, przyjęta w Seagardzie, prosiła więc o rychłą odpowiedź czy będzie mile widziana na zamku. Jak widzicie, sprawa jest poniekąd delikatna stąd wolałam wpierw rozmówić się z Tobą, niż z wujem - zakończyła wzdychając przy tym. Sądzono, że sytuacja w Dorzeczu była dosyć stabilna jednak Lelia miała tą przykrą świadomość, że wystarczy jedynie mała fala by zniszczyć ten zamek z piasku. A ona nie zamierzała być tą małą falą, która mogłaby zirytować lorda Jasona bardziej niż dotychczas.